SWO ตอนที่ 101 นี่มันบ้าเกินไปแล้ว!

"อะไรนะ? พวกเขาต้องการให้นักเรียนปี 3 มีส่วนร่วมในการทำความสะอาดด้วย?”

“นี่มันบ้าเกินไปแล้ว!”

"ใช่ แม้ว่าเผ่าพันธุ์ภายนอกระดับแม่ทัพอสูรทั้งหมดจะถูกกวาดล้าง แต่มันก็ยังมีสัตว์อสูร และแมลงระดับนักรบอสูรขั้นสูงอยู่ที่นั่น ส่วนพวกเรานั้นเป็นเพียงนักเรียนปีสามที่ยังไม่บรรลุระดับผู้ฝึกยุทธเลยด้วยซ้ำ หากเราส่งตัวเองเข้าไป นั่นไม่ได้แปลว่าเรายื่นคอให้พวกมันหรอกรึ!”

ทั้งห้องฝึกเต็มไปด้วยเสียงทันทีเมื่อพวกเขากลับมารู้สึกตัว

อาจารย์เสิ่นขมวดคิ้ว และตะโกนขึ้น “เงียบ!”

เขากวาดสายตาก่อนกล่าวต่ออย่างเย็นชา “การตัดสินใจของผู้บัญชาการจ้าว และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธเป็นการตัดสินใจที่ผ่านการไตร่ตรองมาแล้ว นักเรียนปี 3 อย่างพวกเจ้าหลายคนยังไม่เคยเข้าร่วมการต่อสู้จริงในพื้นที่รกร้าง ดังนั้นปฏิบัติการทำความสะอาดครั้งนี้จึงถือเป็นโอกาสอันยอดเยี่ยมสำหรับรับประสบการณ์ต่อสู้จริง!”

“แต่ถ้าพวกเจ้ายังกลัวแม้แม่ทัพอสูรจะถูกกวาดล้างไปจนหมด งั้นทั้งชีวิตนี้พวกเจ้าก็คงไม่มีวันทำสิ่งใดสำเร็จ!”

เมื่อถึงจุดนี้เขาก็ถอนหายใจ “หากเป็นนักเรียนจากโรงเรียนอื่น ข้ายังพอเข้าใจได้ แต่กับพวกเจ้าที่ได้สัมผัสประสบการณ์การต่อสู้เสมือนจริง และได้เพลิดเพลินกับยาแก่นโลหิตฟรี ถ้าพวกเจ้ายังกลัวที่จะเข้าไปในพื้นที่รกร้าง ข้าคงไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากผิดหวัง!

เหล่านักเรียนเงียบไปทันที

เสียงเย็นชาของอาจารย์เสิ่นยังคงดังอยู่ “หากปราศจากการต่อสู้ที่แท้จริงกับเผ่าพันธุ์ภายนอก พวกเจ้าจะไม่สามารถเติบโตได้”

"เอาล่ะ บอกข้ามา ใครในหมู่พวกเจ้าที่ต้องการถอนตัว ข้าจะได้ช่วยส่งคำร้องให้!”

อย่างไรก็ตาม ไม่มีนักเรียนสักคนเดียวที่พูดออกมา

ทุกคนรู้ดีว่าหากพวกเขากล้าถอนตัวในเวลานี้ พวกเขาจะถูกไล่ออกจากคลาสฝึกอบรมพิเศษแน่นอน

“เอาล่ะ เนื่องจากไม่มีใครต้องการถอนตัว ดังนั้นนักเรียนทุกคนในคลาสฝึกอบรมพิเศษของโรงเรียนมัธยมเมืองฉูจะเข้าร่วมการทำความสะอาดในครั้งนี้ ซึ่งผลลัพธ์จะถูกนับรวมเป็นคะแนนทั้งหมด” อาจารย์เสิ่นมองดูกลุ่มนักเรียนก่อนกล่าวต่อด้วยเสียงโทนเดียวกันกับเมื่อครู่  “จำไว้ว่านี่ไม่ใช่การต่อสู้เสมือนจริง แต่เป็นการต่อสู้ที่แท้จริงในพื้นที่รกร้าง แม้จะเสียใจตอนครึ่งทาง แต่พวกเจ้าก็ยังต้องสู้ต่อไป!”

“ใช้เวลาเตรียมการสองวันนี้ให้เป็นประโยชน์ ฝึกฝนร่วมกับทีมของพวกเจ้า และพึงระลึกไว้เสมอว่าโรงเรียนอื่นไม่ได้มีทรัพยากรมากเท่ากับที่พวกเจ้ามี!”

อาจารย์เสิ่นตะโกนขึ้นหลังจากพูดจบ “เริ่มฝึกได้!”

โจวเฮา และนักเรียนที่เหลือรีบเข้าไปในกระท่อมเสมือนจริงอย่างรวดเร็ว และเริ่มต้นการฝึกต่อสู้เสมือนจริงของวันนี้ในทันที

เมื่ออาจารย์เสิ่นเห็นเช่นนั้นเขาก็ส่ายหัว และออกจากห้องไป ทันทีที่มาถึงประตู เขาเห็นอาจารย์ใหญ่เจิ้ง คณบดี และผู้อำนวยการฝ่ายหงรอเขาอยู่

“อนิจจา ยังไงข้าก็ยังคิดว่าพวกเขาตัดสินใจเร็วไป!” อาจารย์ใหญ่เจิ้งส่ายหัว และถอนหายใจ “นักเรียนพวกนี้ยังไม่พร้อม!”

อาจารย์เสิ่นยิ้มอย่างขมขื่น “อาจารย์ใหญ่เจิ้ง สัตว์อสูรให้เวลาเราเตรียมตัวก่อนโจมตีเมืองหรือไม่?”

ผู้อำนวยการฝ่ายหงพ่นลมหายใจ และกล่าว “หากปราศจากความยากลำบาก นักเรียนเหล่านี้จะไม่มีวันเติบโต ข้ารู้สึกว่าการตัดสินใจของพวกเขาในครั้งนี้นั้นมองการณ์ไกลมาก!”

คณบดียิ้ม “อันที่จริงข้าอิจฉาพวกเขานัก อย่าลืมว่านอกจากเผ่าพันธุ์ภายนอกแล้ว ในพื้นที่รกร้างมันยังมีของดี ๆ อีกมากมาย โดยทั่วไปแล้วการที่กองทัพจัดให้นักเรียนเหล่านี้เข้าร่วมปฏิบัติการถือเป็นการให้โอกาสพวกเขา!”

สองวันผ่านไปในพริบตา

ณ สถานีทางใต้ของเมืองหัวตง

รถบัสหลายคันจอดซ้อนกันอยู่หน้าประตูเหล็ก

จากโรงเรียนมัธยมปลาย 16 แห่งทั่วทั้งเมือง แปดแห่งรวมทั้งโรงเรียนมัธยมเมืองฉูได้รับมอบหมายให้ประจำอยู่ที่สถานีทางใต้

อย่างไรก็ตามมีโรงเรียนมัธยมปลายเพียงสี่แห่งเท่านั้นที่เต็มใจเข้าร่วมปฏิบัติการ และจากโรงเรียนทั้งสี่แห่ง มีนักเรียนเพียงหนึ่งในสามเท่านั้นที่เข้าร่วม

นักเรียนที่เหลือส่วนใหญ่กลัวที่จะเข้าไปในพื้นที่รกร้างเพื่อต่อสู้กับเผ่าพันธุ์ภายนอก ยิ่งไปกว่านั้นพ่อแม่ของพวกเขาเองก็ไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้ลูกของพวกเขาออกไปเสี่ยง

ท้ายที่สุดในพื้นที่รกร้าง ความตายสามารถมาเยือนได้ตลอดเวลา

ไม่นานนักเรียนมากกว่าหนึ่งพันคนก็ค่อย ๆ ทยอยเดินลงจากรถบัส

นอกเหนือจากนักเรียนของโรงเรียนมัธยมเมืองฉูแล้ว นักเรียนที่เหลือต่างมีความกลัวประดับอยู่บนใบหน้า หรือไม่ร่างกายก็กำลังสั่นเทา บางคนถึงกับทรุดตัวลงกับพื้น และแหกปาก “ข้าอยากกลับ!”

ไม่ไกลจากรถบัสมีทีมผู้ฝึกยุทธสิบทีมกำลังสวมชุดเกราะเต็มตัว พวกเขาคือทีมทหารรับจ้างที่ได้รับการว่าจ้างจากห้างพันธมิตร และฝ่ายต่าง ๆ ที่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมปฏิบัติการ

“มันทำให้ข้าหัวเราะแทบตาย พวกคนใหญ่คนโตในกองทัพกำลังคิดอะไรอยู่? พวกเขาถึงกับกล้าปล่อยให้นักเรียนเข้าไปในพื้นที่รกร้าง!”

“ใช่ ข้าไม่เข้าใจเลย นักเรียนกลุ่มหนึ่งที่จัดการไม่ได้แม้แต่สัตว์กลายพันธุ์จะสามารถต่อสู้กับนักรบอสูรได้อย่างไร?”

“ฮึ่ม ในพื้นที่รกร้างมีของดีมากมาย นักเรียนพวกนี้ช่างโชคดีเสียจริง!”

ทีมผู้ฝึกยุทธเยาะเย้ย

ไม่นานหลังจากนั้นผู้บัญชาการกองพันชูซึ่งประจำอยู่ที่แนวป้องกันของสถานีทางใต้ได้เดินเข้ามา และคำนับ จากนั้นเขาก็จับมือของเสิ่นจิง “อาจารย์เสิ่นนักเรียนที่เจ้ากำลังสอนนั้นแตกต่างจากนักเรียนที่เหลือจริง ๆ!”

เสิ่นจิงกล่าวอย่างเรียบเฉย “นั่นเป็นเพียงภายนอก ส่วนการฝึกฝนในวันนี้จะออกมาดีหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับการต่อสู้จริงของพวกเขาในพื้นที่รกร้าง!”