ตอนที่ 1217+1218 ผมผิดเอง

ตอนที่ 1217 ผมผิดเอง

ตอนแรกเจียงเหยาตั้งใจที่จะเพิกเฉยต่อลู่ชิงสี แต่เมื่อเธอหันกลับและเห็นศีรษะของเขาปกคลุมไปด้วยหิมะ หัวใจของเธอก็เจ็บปวดสำหรับเขา

ขณะที่เธอเดินไปหาลู่ชิงสี เท้าของเธอก็ขยับเร็วกว่าที่เธอตั้งใจไว้ มือของเธอตรงไปตรงมามากกว่าที่เธอคิด ขณะที่เธอเอื้อมมือไปปัดหิมะบนหมวกของเขา “ข้างนอกหิมะตกหนักมาก ทำไมไม่รู้จักใช้ร่มก่อนออกมาข้างนอก”

แม้แต่คนลี้ภัยอย่างเอก็ยังรู้ดีถึงความจำเป็นในการพกร่มมาด้วย คนคนนี้ไม่รู้ได้อย่างไร

หิมะก็ตกหนาและหนาวเย็น เขาไม่ถูกแข็งได้อย่างไรกัน

“ผมลืม รีบไปหน่อย” ลู่ชิงสีเห็นว่าเจียงเหยายังคงห่วงใยเขา เธอยังปัดเศษหิมะออกจากคิ้ว ซึ่งทำให้เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ผมไม่เห็นคุณที่บ้าน ทำไมถึงไม่พกโทรศัพท์มาด้วยล่ะ ผมกลัวนะที่หาคุณไม่พบ จนลืมเรื่องอื่นไปเลย ต่อไปพกโทรศัพท์ไปด้วยทุกที่นะ ผมจะได้หาคุณเจอได้ง่าย ๆ”

“ฉันโกรธคุณนะ ฉันไม่อยากคุยกับคุณ แล้วทำไมฉันต้องพกโทรศัพท์มาด้วย เพื่อรอสายคุณเหรอ คิดว่าฉันโง่หรือไง” ผู้พันหลินสังเกตเห็นความโกลาหล เขาพยายามเตือนเธอและปลอบใครอีกคนให้รู้ว่าเธอกำลังโกรธ เธอดูเหมือนจะเย็นลงเมื่อเห็นเขา

เจียงเหยาดึงมือของเธอออก เมื่อพันเอกหลินพูด เธอส่งเสียงในลำคอและหันหลังให้กับลู่ชิงสี เธอช่างไร้ค่าเสียนี่กระไร เธอปวดใจเมื่อเห็นเขาอยู่ในสภาพนั้น และดูเหมือนเธอจะลืมทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น เธอไม่โกรธแล้ว

“ไม่มีอะไร ไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกรธ อย่าสนใจความโง่เขลาของสามีของฉันเลยค่ะ คุณกลับบ้านเถอะ สามีมารับแล้ว เขาคงทำอาหารเย็นให้คุณแล้ว อย่าปล่อยให้มันเย็นเลย เขาทำงานหนักมาทั้งวัน อย่าปล่อยให้เขาทานข้าวดึกจนเกินไป มันไม่ดีต่อสุขภาพของเขา เป็นเรื่องง่ายที่จะรู้สึกผิดต่อผู้ชายของเรา ไม่มีใครว่าอะไรคุณหรอก กลับบ้านนะ กลับบ้าน” นางหลินตัดสินใจเป็นคนกลาง

“ฉันซาบซึ้งในความช่วยเหลือของคุณ พี่หลิน ผู้พันหลิน งั้นฉันกลับบ้านพร้อมกับชิงสีก่อนนะคะ” เจียงเหยาคิดว่ามันคงจะอึดอัด แต่หัวใจของเธอก็ละลายเมื่อได้ยินคำพูดของนางหลิน

เธออาจจะกินอะไรบางอย่าง แต่ลู่ชิงสียังไม่ได้กินอะไรเลย เขามาหาเธอทันทีที่ทำอาหารเย็นเสร็จ ถ้าเธอยังไม่ยอมกลับ อาหารเย็นของพวกเขาคงจะเย็นเมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน ลู่ชิงสีก็คงต้องกินอาหารเย็นเหล่านั้น

เป็นเรื่องปกติที่เธอจะรู้สึกเสียใจต่อสามีของเธอ เธอยังคงบอกตัวเองต่อไปว่า ทำไมเธอถึงสงสารลู่ชิงสี อาจเป็นเพราะเธอใจดีกับเขามาโดยตลอด

“กลับบ้าน กลับบ้าน” นางหลินพาทั้งสองคนไปที่ประตู

ลู่ชิงสียึดติดกับมือของเจียงเหยาตลอดทางลงบันได ราวกับว่าเขากลัวว่าหากเขาปล่อยเธอไป เขาอาจจะสูญเสียเฮไป

ลู่ชิงสีขอโทษภรรยาของเขา เมื่อพวกเขาอยู่ชั้นล่าง

“โอ้..” เจียงเหยาตอบอย่างเขินอาย แล้วเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ฉันจะไม่กินทุเรียนที่บ้านอีก จากนี้ไปฉันจะกินมันที่บ้านของคุณนายหลิน”

ลู่ชิงสีโค้งมุมริมฝีปากของเขาอย่างเงียบ ๆ ในความมืด ใช่ ภรรยาของเขายังคงคล้อยตามการเกลี้ยกล่อม ดูเหมือนว่าคำขาดจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับเธอ มันได้ผลเสมอ และเธอก็ไม่เคยเบื่อมันเลย

ลู่ชิงสีไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจียงเหยาจะไม่ทิ้งเขาไว้ถ้าเขาไม่ได้รวบรวมหิมะสองกำมือจากพื้นดินแล้ววางลงบนศีรษะของเขาก่อนที่จะเกินไปยังบ้านของเพื่อนบ้าน

__

ตอนที่ 1218 แล้วแต่คุณ

เจียงเหยาถือร่มให้ลู่ชิงสีเพื่อที่เขาจะได้กอดเธอแน่น ลู่ชิงสีไม่เห็นมัว ดังนั้นเขาจึงถามว่า “มัวไปไหนล่ะ”

“เขาทิ้งฉันไปแล้ว” เจียงเหยายิ้ม เธอได้พามัวไปบ้านตระกูลหลินด้วย ขณะที่เธอและครอบครัวของผู้พันหลินกำลังรับประทานทุเรียนอย่างมีความสุข มัวก็รีบวิ่งไปที่ระเบียงบ้านของผู้พันหลิน ราวกับว่าเขากำลังหนีเอาชีวิตรอด

“คุณแก้มันใช่ไหม” เสียงของลู่ชิงสีค่อนข้างขบขัน

เจียงเหยาเม้มริมปาก แต่ยังคงนิ่งเงียบ ถ้ามัวอยู่ที่นั่น เจ้าแมวทรยศต้องบอกให้ลู่ชิงสีรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อเจียงเหยากลับมาถึงบ้าน เธอสังเกตเห็นกระถางกระบองเพชรที่วางบนเตียงถูกย้ายไปที่โต๊ะอาหาร ลู่ชิงสีต้องเอามันออกมาแล้ววางไว้ที่นั่น

เธอบอกให้ลู่ชิงสีกิน ในขณะที่เธอเตรียมชามซุปและเพลิดเพลินกับกระถางต้นไม้

กระบองเพชรงดเล็กน้อย เพราะถูกหมอนและผ้าห่มกดทับ

เจียงเหยามองดูมันด้วยความสงสาร เธอขอร้องให้ต้าเค่อซื้ออันที่ใหญ่เท่ากับอ่างล้างหน้า แต่เขาซื้ออันเล็ก ๆ มาให้เธอ

เปลือกทุเรียนยังคงอยู่หลังโซฟาในห้องนั่งเล่น เธอไม่มีโอกาสได้ทิ้งมันเมื่อเธอจากไป

“อีกอย่าง ผมจะไปทำภารกิจวันมะรืนนี้” ลู่ชิงสีสังเกตว่าเจียงเหยากำลังจดจ่ออยู่กับต้นไม้ในกระถาง เมื่อเขาพูดกับเธอ “ผมคิดว่าคุณควรจะจองตั๋วล่วงหน้าได้แล้วนะ”

“โอ้” เจียงเหยากล่าว เพื่อหลีกเลี่ยงความสนใจของลู่ชิงสี เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นหรือมองเข้าไปในดวงตาของเขา

“ผมจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า คุณจะได้ซื้อตั๋วเครื่องบินหลังจากนั้น” ลู่ชิงสีกล่าว จากคำตอบที่ไม่แยแสของเธอ เธอยังคงระงับความโกรธของเธอและเพิกเฉยต่อคำพูดของเขา “ถ้าผมทำภารกิจเสร็จแล้ว พอมีเวลาเหลือ ผมจะไปหาคุณที่หนานเจียง หลังจากนั้นผมจะต้องไปรายงานตัวที่หน่วยใหม่”

“แล้วแต่คุณค่ะ” เจียงเหยาตอบกลับทุกข้อความแม้ว่าคำตอบของเธอสั้น

ลู่ชิงสีสูญเสียคำพูด หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เขาถามว่า “คุณยังโกรธอยู่หรือเปล่า”

“เปล่า” เจียงเหยาส่ายหน้าช้า ๆ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขา เธอหรี่ตาและยิ้มให้กับเขา ซึ่งเป็นสัญญาณว่าเธอไม่ได้โกรธเขา

“พวกเขาเปลี่ยนสหายให้กับผมในวันนี้แล้วนะ ไม่ใช่เฉินเฟยถังอีกแล้ว” ลู่ชิงสีกล่าว

ลู่ชิงสีเห็นว่าเจียงเหยาหยุดเล่นกับกระถางต้นไม้ เมื่อรู้สึกว่าเธอสนใจในเรื่องนี้มาก เขากล่าวว่า “ผู้พันหลินและคนอื่น เปลี่ยนลำดับการทดสอบของแผนการทดสอบของผม”

เจียงเหยายิ้มขณะที่เธอแยกฟัน เธอไม่ได้พูดอะไร ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สงสัยอะไรเลย เพราะเขายังพูดเรื่องนี้กับเธอต่อได้

“คุณอยากฟังเกี่ยวกับแผนการทดสอบที่เหมาะกับผมไหม” ลู่ชิงสีถาม

“อยากค่ะ” เจียงเหยาอยากรู้ เธอยังย้ายกระบองเพชรจากโต๊ะไปยังเก้าอี้ว่าง

คำพูดของลู่ชิงสีถูกตัดขาดโดยเสียงดัง

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปทางเจียงเหยา เขาสังเกตเห็นเอากระบองเพชรที่เพิ่งเอาออกไปและวางไว้บนโต๊ะอย่างหนักโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

“ไม่มีอะไรค่ะ มือฉันลื่น พูดต่อสิ ใครเป็นคนปัญญาอ่อนคนนั้นเหรอ เขาเป็นเพื่อนใหม่ของคุณเหรอคะ” เจียงเหยาถามด้วยรอยยิ้มปลอม ๆ

ลู่ชิงสีมีความรู้สึกแปลก ๆ ราวกับถ้าเขาพูดอะไรอีก กระบองเพชรในมือของภรรยาคงจะติดอยู่ที่หน้าผากของเขาทันที

ลู่ชิงสีส่ายหน้า “เปล่า ผมกำลังพูดถึงคนที่ขโมยแผนของผมไปและเปลี่ยนแปลงแผนไม่ได้รับความยินยอมจากผม รวมถึงคนที่เข้าร่วมในการทดสอบด้วย”