ย้อนเวลากลับสู่วันโลกาวินาศ ตอนที่ 152 ตัวเลือกของหลินฟาน

ตอนที่ 152 ตัวเลือกของหลินฟาน

โอหยางซินค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เธอค่อย ๆ เดินเข้าหาหลินฟาน

หมับ!

เธอนั่งลงบนตักของหลินฟาน จากนั้นก็พูดว่า

“คุณไม่คิดจะใช้เวลากับฉันหน่อยหรือไง คุณควรพักบ้าง หลังจากเรื่องค่ายมณฑลซานต๋า ก็ต่อด้วยเรื่องต้นข้าวกลายพันธุ์ ยังไม่ทันไรก็จะไปจัดการเรื่องฐานยานเกราะอีกแล้ว”

เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง สิ่งที่โอหยางซินพูดออกมาไม่ใช่การแสดงแต่อย่างใด แต่ตอนนี้เธอเป็นห่วงหลินฟานจริง ๆ ตอนนี้หลินฟานเป็น ‘ ผู้ชายของเธอ ’ ไม่ใช่เจ้านายกับลูกน้องแบบที่เคยเป็น เพราะสถานะปัจจุบันเธอเลยพูดสิ่งที่อย่างพูดได้

“เธอก็รู้ว่าเวลาทุกวินาทีมีค่า”

หลินฟานตอบพร้อมกับมือค่อย ๆ ลูบบนเนินเขาสองลูกของโอหยางซิน

“อ้า!!”

โอหยางซินร้องออกมา ใบหน้าของเธอเริ่มมีสีแดงปรากฏออกมา

“น่ารักจริง ๆ”

หลินฟานชม จากนั้นเขาก็รุกหนักกว่าเดิม

การต่อสู้ของทั้ง 2 คน ดำเนินเป็นเวลาติดต่อกัน 3 ชั่วโมง

….

“คราวนี้พูดออกมาได้แล้วหรือยัง เธอคิดว่าควรทำยังไงกับค่ายมณฑลซานต๋า?”

หลินฟานถามขณะกำลังติดกระดุมเสื้อของเขา

“นายควรเลือกระหว่างซ่อมแซมกับทิ้ง!”

โอหยางซินก็กำลังใส่เสื้อของเธออยู่เหมือนกัน แต่เธอก็ยังตอบคำถามได้

“ซ่อมแซม? ทิ้ง? ลองอธิบายความหมายของ 2 คำ นี้มาก่อน”

หลินฟานถามกลับ ต้องยอมรับว่าเขาและโอหยางซินมีความคิดคล้าย ๆ กัน หลินฟานก็กำลังคิดอยู่ว่าจะซ่อมแซมค่ายมณฑลซานต๋า หรือจะทิ้งที่นี่ดี แต่เพื่อให้แน่ใจเขาอยากฟังความคิดของโอหยางซินก่อน

โอหยางซินเริ่มอธิบาย

“ ก่อนอื่นพวกเรามาพูดถึงการซ่อมแซมกันก่อน นายน่าจะรู้ว่าสภาพของค่ายมณฑลซานต๋ามันเป็นยังไง รอบ ๆ ค่ายโดนขุดหลุมลึก 10 เมตร ถ้าจะขยายค่ายคงต้องเสียทรัพยากรจำนวนมากเพื่อกลบหลุมเหล่านั้น

“อีกอย่าง เพราะการต่อสู้ระหว่างมนุษย์ด้วยกันภายในค่ายดำเนินมานาน พื้นที่จึงเละไม่เป็นชิ้นเป็นอัน แถมพวกที่เคยปกครองที่นี่ยังไม่วางผังเมืองก่อนจะสร้างค่าย ทำให้ภายในค่ายไม่มีระเบียบ ตอนเริ่มต้นไม่เท่าไหร่แต่ถ้าค่ายใหญ่ขึ้นและมีคนจำนวนมากมาอาศัย ค่ายมณฑลซานต๋าจะยากต่อการจัดการมาก”

หลินฟานพยักหน้าเห็นด้วยกับโอหยางซิน

โอหยางซินเริ่มพูดต่อ

“ ต่อไปก็เป็นการทิ้ง! ทิ้งที่ฉันหมายถึงคือให้ย้ายผู้คนไปที่ยุ้งฉาง ที่นั่นมีอาณาเขตพิเศษที่สามารถเพิ่มพลังได้ และเนื่องจากมันเป็นยุ้งฉางที่ทำหน้าที่กระจายข้าวไปหลายมณฑล ทำให้ที่นั่นเชื่อมกับเส้นทางหลักมากมาย

“ แต่ก็ติดปัญหาตรงระยะทางและพื้นที่ของที่นั่น จากค่ายมณฑลซานต๋าไปค่ายกองทัพตระกูลหลินที่หลินหนาน ใช้เวลาเดินทางด้วยรถ 3 ชั่วโมง แต่ยุ้งฉางใช้เวลาต่ำ ๆ ก็ 6 ชั่วโมง ถ้าโดนโจมตีคงส่งกำลังทหารไปช่วยช้ากว่ามาก

“แล้วพื้นที่ของยุ้งฉางก็ไม่ได้ใหญ่อะไร พวกเราคงต้องลงแรงปรับพื้นที่กันเยอะพอสมควร แต่ถ้าให้แนะนำล่ะก็ ฉันแนะนำให้ทิ้งที่นี่และไปสร้างค่ายแห่งใหม่ที่ยุ้งฉางกันดีกว่า ถึงจะเสียแรงปรับปรุงพื้นที่ไม่ใช่น้อย ๆ แต่ก็คงดีกว่ามาซ่อมแซมค่ายแห่งนี้”

โอหยางซินพูดความคิดของเธอออกมาทั้งหมด

“สมแล้ว ๆ”

หลินฟานคิดในใจเงียบ ๆ ความคิดของเขากับเธอก็เหมือน ๆ กัน

อันที่จริงหลินฟานก็มีความคิดคล้าย ๆ กับเธอ ถึงจะไม่เต็ม 100% แต่ก็เหมือนกันมากกว่า 90%

สภาพค่ายมณฑลซานต๋าเป็นแบบที่โอหยางซินพูดมาจริง ๆ พัฒนาได้ยากมากเพราะหลุมที่ขุดเอาไว้ ภายในค่ายสร้างแบบไม่วางแผน การย้ายไปสร้างค่ายที่ยุ้งฉางถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าซ่อมแซมที่นี่เยอะ อีกอย่าง สร้างค่ายที่นั่นยังสามารถใช้ค่ายเป็นแนวป้องกันพื้นที่พิเศษในยุ้งฉางได้ด้วย

แบบนี้เรียกว่า ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!

หลินฟานใช้เวลาคิดสักพัก จากนั้นก็ตอบว่า

“ตกลง เอาแบบที่เธอคิด พวกเราจะย้ายคนในค่ายมณฑลซานต๋าไปที่ยุ้งฉาง และทำให้ยุ้งฉางกลายเป็นค่ายอีกแห่งของกองทัพตระกูลหลิน”

“ค่ะ! แล้วพวกที่ไม่ยอมไปให้ทำยังไงดีคะ”

โอหยางซินตอบรับคำสั่ง ขณะเดียวกันเธอก็ถามคำถาม

ตั้งแต่โอหยางซินมาถึงเธอก็เห็นคนจำนวนมากที่เรียกร้องว่าให้ทหารพาตัวเองไปส่งค่ายหลินหนาน เธอคิดว่า ถ้าอยู่ ๆ กองทัพตระกูลหลินประกาศให้ไปอยู่ค่ายใหม่ที่ยุ้งฉางคนจำนวนมากต้องไม่ยอมไปแน่นอน

“ง่าย ๆ ใครไม่ยอมก็ไม่ต้องไป แล้วคนที่ไม่ยอมทำตามคำสั่งก็จะไม่ได้รับสิทธิ์เข้าสู่ค่ายกองทัพตระกูลหลินทุกค่าย ไม่ยอมฟังคำสั่งก็เชิญออกไปเสี่ยงตามมีตามเกิด ไม่สิ! ต้องพูดว่า เชิญออกไปเป็นอาหารซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์ซะเถอะ! พูดแบบนี้ถึงจะถูกต้อง”

หลินฟานตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อน ๆ

คนที่ไม่ยอมทำตามคำสั่งหลินฟานไม่ต้องการ หลินฟานเข้าใจความรู้สึกของคนพวกนั้นที่อยากไปอยู่ในค่ายหลินหนาน ค่ายหลินหนานเป็นค่ายแรกของกองทัพตระกูลหลิน และเป็นค่ายขนาดใหญ่

พอเป็นค่ายขนาดใหญ่สิ่งที่จะตามมาก็คือความปลอดภัยที่มากขึ้น ใคร ๆ ก็ต้องการอยู่ในที่ที่ปลอดภัยอยู่แล้ว แต่ว่า หลินฟานไม่ใช่พระผู้ช่วยที่จะต้องช่วยเหลือทุกคน หลินฟานจะช่วยเฉพาะคนที่ยอมทำตามคำสั่ง หรือคนที่ทำประโยชน์ให้ตัวเองเท่านั้น

ใครไม่ยอมเชื่อฟัง ใครไม่มีประโยชน์ หลินฟานไม่จำเป็นต้องสนใจ