ตอนที่ 1213+1214 ฉันไม่ได้ล้อเล่น

ตอนที่ 1213 ฉันไม่ได้ล้อเล่น

เมื่อลู่ชิงสีไปเปิดหน้าต่าง เจียงเหยาก็ใช้โอกาสนี้กลืนทุเรียนลงไปอีกสองคำ เมื่อสามีของเธอทำเสร็จแล้วและยืนอยู่ที่หน้าต่าง เธอวิ่งไปหาเขาและกอดเขา เธอเขย่งริมฝีปากของเขาและทำท่าทางเย้ยหยัน “ฉันไม่ได้พบคุณทั้งวัน คิดถึงคุณมากเลย จุ๊บ ๆ”

เจียงเหยาพูดถูกเกี่ยวกับสิ่งหนึ่ง เธอคิดถึงเขาหลังจากไม่ได้เจอเขามาทั้งวัน

เจียงเหยาไม่ใช่คนที่ชอบยึดติดกับคนอื่น เธอเป็นผู้หญิงอิสระและไม่ค่อยแสดงท่าทีอวดดีกับลู่ชิงสี ดังนั้น ลู่ชิงสีจึงสนุกกับท่าทางของเธอ

แม้ว่าเขาจะไม่สามารถทนต่อกลิ่นทุเรียนบนร่างกายของเธอได้ แต่หัวใจของเขาก็อ่อนลงเมื่อเห็นเธอมองมาที่เขาด้วยดวงตาที่นุ่มนวลของเธอ และวิธีที่เธอเขย่งพร้อมกับทำปากของจูบเขา

เขาเอื้อมมือออกไปและตบศีรษะเจียงเหยา เขาก้มศีรษะลงและจุมพิตที่ริมฝีปากของเธอเบา ๆ ขณะที่เขากำลังจะจูบเธอลึก ๆ กลิ่นก็กระจายตามริมฝีปากและฟันของเขา

การแสดงออกของเขาหยุดนิ่ง วินาทีถัดมา เขาผลักเธอออกอย่างรวดเร็วและวิ่งไปที่ห้องน้ำ

เจียงเหยามองไปที่หลังของเขาอย่างว่างเปล่า เธอคิดว่ามัวหนี้ไปได้อย่างไรในตอนนี้ จากนั้นเสียงคลื่นไส้ของลู่ชิงสีก็ดังมาจากห้องน้ำ

ปฏิกิริยาของเขาต่อทุเรียนนั้นเกินความคาดหมายของเธอ มันเกินจริงมากกว่ามัวเสียอีก

เธอตกตะลึง

เจียงเหยาไม่ค่อยเข้าใจปฏิกิริยาของลู่ชิงสี เธอคิดว่าทุเรียนนั้นออกจะอร่อย

ทำไมเขาถึงมีปฏิกิริยารุนแรงเช่นนี้เมื่อเขาจูบเธอ

เจียงเหยานั่งลงบนโซฟา จากนั้นเธอก็เหลือบมองผลไม้ทุกเรียนชิ้นเล็ก ๆ ที่เหลืออยู่บนโต๊ะกลาง และหยิบขึ้นมากินอีกสองคำอย่างเงียบ ๆ

ลู่ชิงสีอยู่ในห้องน้ำพักหนึ่งก่อนจะออกมา เมื่อเขาเห็นเจียงเหยากินมันบนโซฟา ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวอีกครั้ง

“เมีย หยุดกินเถอะ” ลู่ชิงสีเดินไปหาเธอพร้อมกับขมวดคิ้ว เขาเอื้อมมือไปจิ้มเจียงเหยา “เอามันออกไปและโยนมันทิ้งไป รีบเปิดประตูและหน้าต่างเพื่อให้อากาศถ่ายเทเข้ามา”

เมื่อเจียงเหยาได้ยินเช่นนั้น เธอก็ส่ายหน้าทันที “คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอย่างนั้น ต้าเค่อใช้ความพยายามอย่างมากในการหาทุเรียนพวกนี้มาจากเมืองจินโดให้กับฉัน”

ลู่ชิงสีเลิกคิ้วเมื่อเห็นการปกป้องของเจียงเหยา “วันนี้คุณไปเมืองจินโดกับต้าเค่อและคนอื่น ๆ เหรอ ไปส่งพี่สะใภ้หรือเปล่า”

“ฉันไม่ได้ไปที่นั่น วันนี้ฉันอยู่ที่เมืองจิน ใช้เวลาทั้งวันไปกับ..” เสียงของเจียงเหยาหยุดกะทันหัน จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลู่ชิงสี “อย่าพยายามหลอกฉัน ฉันไม่บอกคุณหรอก”

ผู้ชายคนนั้นไม่สามารถเปลี่ยนธรรมชาติของเขาได้เลย เขาเปลี่ยนเรื่องจากทุเรียนเป็นที่อยู่ของเธอในวันนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาต้องหลอกให้เธอบอกเขา โชคดีที่เธอตอบสนองได้ทันเวลา

“ไปทำอาหารเถอะ” เจียงเหยากระตุ้นลู่ชิงสี

ลู่ชิงสีพูดถึงเงื่อนไขกับเจียงเหยาอีกครั้ง

เจียงเหยาส่ายหน้าโดยไม่คิด มุมปากของลู่ชิงสีกระตุก “ผมจะไม่คุยกับคุณ ถ้าคุณไม่ทิ้งมัน ผมจะโยนคุณกับสิ่งนั้นออกไปที่นอกประตู”

ใคร ๆ ก็รู้ว่าเขารังเกียจทุเรียนขนาดไหน

เขาหยักหน้าเงียบ ๆ ทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นทุเรียนซึ่งทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง

เจียงเหยาหรี่ตาลงไปที่สามีของเธอ เธอมองเขาด้วยท่าทางที่บอกให้เขายั่วยุเธอถ้าทำได้ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะโยนเธอออกไปนอกประตู

“เหยาเหยา ผมไม่ได้พูดเล่นนะ” ลู่ชิงสีกล่าวอย่างจริงจัง

เมื่อเจียงเหยาดูเหมือนเธอกำลังปกป้องของรักของเธอ ลู่ชิงสีคิดอยู่ครู่หนึ่ง เหลือบมองเธออีกเล็กน้อยแล้วก้มลงไปอุ้มเธอ

__

ตอนที่ 1214 โยนทุเรียนออกไปนอกประตู

เจียงเหยาคิดว่าผู้ชายคนนั้นจะคว้าทุเรียนของเธอไป ดังนั้นเธอจึงกอดสมบัติของเธอไว้แน่น

จากนั้นลู่ชิงสีก็อุ้มเจียงเหยาและทุเรียนของเธอเดินไปที่ประตู เมื่อเขาออกจากประตู เขาวางเจียงเหยาลงและพูดว่า “คุณจะกินมันให้หมด หรือคุณจะโยนทุกเรียนทิ้ง”

หลังจากนั้นลู่ชิงสีปล่อยให้เจียงเหยาอยู่คนเดียวและเข้าไปในบ้าน สักพักก็นำเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ มาด้วย “ค่อย ๆ นั่งกิน แล้วคิดดู ผมจะไปทำอาหาร”

เจียงเหยายืนอยู่ที่ประตูพร้อมกับทุเรียนอยู่ในอ้อมแขนของเธอ เธอตกตะลึง ผู้ชายแบบนี้มีจริงด้วยเหรอ

ยิ่งเจียงเหยาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น เธอเตะเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ อย่างดื้อดึง แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับทุเรียน เธอจงใจทำเสียงดังด้วยฝีเท้าของเธอ

หลังจากที่เจียงเหยาเข้ามาที่ประตู ลู่ชิงสีได้ไปที่ห้องครัวแล้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอและเพิกเฉยต่อเธอ และเจียงเหยาก็ยิ่งโกรธ เมื่อเธอเห็นกระบองเพชรบนโต๊ะกลาง เธอก็หยิบมันขึ้นมาและเดินไปที่ห้อง จากนั้นเธอก็ยกผ้าห่มขึ้นแล้ววางต้นกระบองเพชรไว้บนพื้นที่ที่เธอนอนหลับก่อนจะวางหมอนไว้แล้วคลุมด้วยผ้าห่ม

เมื่อเธอกลับไปที่ห้องนั่งเล่นลู่ชิงสีไม่ได้ออกมาจากห้องครัวเพื่อดูเธอ เธอโกรธมากจนเอาทุเรียนมาเตะประตู จากนั้นเธอก็กระแทกประตูด้วยความโกรธและออกจากบ้านไป

เมื่อเจียงเหยามาถึงชั้นล่าง เธอตระหนักว่าเธอไม่มีที่ไป ดังนั้นเธอจึงนำทุเรียนไปบ้านของผู้พันหลิน เธอคิดจะไปเยี่ยมนางหลิน

ผู้พันหลินเพิ่งกลับมาถึงบ้านและกำลังทำอาหารอยู่ในครัว เมื่อทั้งคู่เห็นเจียงเหยา พวกเขาทักทายเธออย่างอบอุ่น

“กินข้าวหรือยัง ทำไมถึงมาที่นี่เวลานี้ล่ะ ไปห้องครัวกันเถอะ” นางหลินตระหนักว่าเจียงเหยาดูอารมณ์ไม่ดี เธอคิดว่าหญิงสาวอาจทะเลาะลู่ชิงสี ดังนั้นเธอจึงถามอย่างระมัดระวัง

“นี่ค่ะ กินสิค่ะ ผู้พันหลิน ช่วยฉันหน่อยเถอะค่ะ” เจียงเหยาพยักหน้าขณะที่เธอเรียกผู้พันหลินที่อยู่ในครัว จากนั้นเธอก็นั่งลงกับนางหลิน

“ทะเลาะกับสามีเหรอ” นางหลินรู้ว่าเจียงเหยาต้องทะเลาะกับลู่ชิงสี เธอคิดว่ามันแปลก พวกเขาทั้งหมดคิดว่าเจียงเหยาเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและลู่ชิงสีเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นไปได้ที่ทั้งคู่จะทะเลาะกัน เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นวันที่ทั้งสองคนทะเลาะกัน

ผู้พันหลินออกมาจากห้องครัว พร้อมกับผ้ากันเปื้อนเพื่อเข้าร่วมบทสนทนากับพวกเขา “เขารู้เรื่องการทดสอบหรือเปล่า คุณถึงทะเลาะกัน”

นั่นเป็นความเป็นไปได้เดียวที่ผู้พันหลินคิดได้

“เปล่าค่ะ เขาไม่ให้ฉันกินนี่”

เจียงเหยาวางทุเรียนไว้บนโต๊ะ “อยากกินไหมคะ”

“โอ้ ทุเรียนนี่” ดวงตาของนางหลินเป็นประกาย “กินกันเถอะ เรารักผลไม้ชนิดนี้ แต่หาได้ยากในจีน ญาติของฉันเคยเอามาฝากตอนที่พวกเขากลับมาจากต่างประเทศ พวกมันอร่อยมาก ฉันได้ยินมาว่ามีคุณค่าทางโภชนาการมากด้วยนะ”

“รสชาติดีมาก” ผู้พันหลินตบทุเรียน “ทั้งสองคนทะเลาะกันเรื่องนี้เหรอ”

“เขาทิ้งฉันไว้ที่ประตูพร้อมกับเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ เขาบอกให้ฉันเลือกว่าจะกินมันที่ประตูให้เรียบร้อยก่อน หรือจะโยนทุเรียนทิ้ง” เจียงเหยาพ่นคำพูดออกมาด้วยความโกรธ “เขาบอกว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น ถ้าฉันไม่ทิ้งทุเรียน เขาจะทิ้งทั้งฉันและทุเรียน”

เจียงเหยาตบทุเรียน “ผู้ชายคนนั้นเข้ามาบอกว่าทุเรียนมีกลิ่นเหม็น”

“น่าเสียดายจัง”

ผู้พันหลินยิ้ม “ถ้าเธอมีสิ่งดี ๆ แบบนี้อีกในอนาคต ก็เอามาที่นี่ เราจะกินมันกับเธอ”