CD บทที่ 266 โรคจิตแล้วยังเลอะเทอะ

“ว่าไงนะ คุณช่วยพูดช้า ๆ ลงหน่อยได้มั้ยครับ!”

โทรศัพท์ของเหยาเจียดังขึ้นอย่างกะทันหันและจ้าวหยู่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติโดยสัญชาตญาณ

“ฮือ... ฮือ…” เหยาเจียยังคงคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด “ชางเจี๋ย ไอ้สารเลวนั่น มันนอกใจฉัน มันไปคบชู้กับ… กับเพื่อนที่ฉันไว้ใจที่สุด เพื่อนสนิทของฉัน ฮือ…”

จ้าวหยู่รู้สึกหมดหนทางเมื่อคิดว่าเธอได้รับรู้ความจริงนี้แล้ว ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเขาเอาแต่นึกถึงความจริงที่ว่าเหยาเจียได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมและถูกเอาเปรียบบ้างหรือไม่?

เขาต้องการส่งโจวหยางและเพื่อน ๆ ไปที่บ้านของชางเจี๋ยและจับเขาและไจ๋หลินหลิน เพื่อนของเหยาเจีย เพื่อแก้แค้นให้กับเหยาเจีย

แต่น่าเสียดาย จ้าวหยู่กลับยุ่งมากจนไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ จนทำให้เหยาเจียรู้ความจริงก่อนที่เขาจะลงมือ

จ้าวหยู่ถามด้วยความเป็นห่วง "เจียเจีย อืม... คุณพยาบาลเหยา คุณ... รู้ได้ยังไง?"

“เพราะฉันไม่รู้อะไรเลย ฉันถึงได้เจ็บใจถึงขนาดนี้! ฮือ…” เหยาเจียร้องอย่างเจ็บปวด “ถ้าหากสามีของไจ๋หลินหลินไม่รู้ความจริง แล้วเขาวิดีโอมาให้ฉัน ฉันคงไม่รู้อะไรเลย! ฮือ… เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง ไจ๋หลินหลินก็มีสามี! ทำไมเธอถึง... ฮือ…”

“ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องร้องไห้แล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ การที่ได้รู้ว่าชางเจี๋ยมีธาตุแท้ยังไง มันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย!” จ้าวหยู่พยายามปลอบเธอ

“เจ้าหน้าที่จ้าว ตอนนี้ฉันไม่เชื่อใจใครอีกแล้ว! ฉันอายเกินกว่าจะบอกพ่อแม่ของฉัน! ฉัน…” หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เหยาเจียก็บอกจ้าวหยู่ในที่สุด “ชางเจี๋ย ไอ้เลวนั่น เขาอายัดบัญชีของฉัน ฉันเลยจ่ายเงินไม่ได้… ฮือ…”

“หนอย! ไอ้เวรนั่น!” จ้าวหยู่ก่นด่า “ไม่เป็นไร คุณรอก่อนนะ ผมจะไปที่นั่นเร็ว ๆ นี้!” แล้วเขาก็ถามว่า "คุณต้องการเท่าไหร่?" จ้าวหยู่ถามไปตรง ๆ

“อืม… เอามาสักแปดพันก็น่าจะพอ...” เหยาเจียกล่าวว่า "คุณไม่ต้องกังวลไป ฉันจะจ่ายคืนให้คุณอย่างแน่นอน!"

‘เชี่ย!? แปดพัน? ทำไมถึงเยอะอย่างนี้? เธอคงไม่ได้สั่งมังกรมากินแน่นะ? ทำไมมันถึงเยอะขนาดนี้?’ เขาสงสัย

อย่างไรก็ตาม จ้าวหยู่ให้ความสำคัญกับเธอเสมอมา เขาบอกให้เหยาเจียรออยู่ที่นั่น เขาจะรีบไปหาเธอทันที

สำหรับเพื่อนฝูงเงินทองเป็นของเล็กน้อย นอกจากนี้ เหยาเจียยังเป็นสาวงามที่ดูเหมือนคนรักในอดีตของเขาอีกด้วย

การช่วยเพื่อนมันก็เรื่องหนึ่ง แต่ในฐานะอันธพาลผู้มากไปด้วยลูกเล่นอันแพรวพราว จ้าวหยู่สามารถใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้เพื่อประโยชน์ของตัวเขาเองได้

เมื่อออกจากสถานีตำรวจ เขาก็ขับรถตำรวจไปที่ร้านอาหารโมนาลิซ่าทันที มันอยู่ไม่ไกลมาก ในเวลาไม่ถึง 10 นาที จ้าวหยู่ก็มาถึงที่หมาย

เมื่อเขาเกือบจะถึงร้านอาหาร เขาเปิดไซเรนตำรวจ ด้วยเสียงไซเรนดังสนั่นทำให้ผู้คนรอบข้างหันมาด้วยความสนใจ จากนั้น เขามาหยุดที่หน้าร้านอาหาร เขาเปิดประตูรถและรีบเข้าไปในร้านอาหารให้เร็วที่สุด เมื่อเขาพบเธอ เขาก็หยิบกุญแจมือขึ้นมา จากนั้นเขาก็ใส่กุญแจมือลงบนข้อมือเหยาเจียข้างหนึ่งและอีกข้างลงบนข้อมือของเขา

ในขณะที่เหยาเจียยังสับสนอยู่ เขาเริ่มดึงเหยาเจียออกจากร้านอาหารในขณะที่เขาตะโกนใส่พนักงานเสิร์ฟว่า "นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ขอให้ทุกคนผู้ในความสงบ คน ๆ ผู้นี้เป็นผู้ต้องสงสัยรายสำคัญ!”

"เดี๋ยวก่อน!" ภายในเวลาไม่นาน พนักงานห้าหรือหกคนได้ล้อมจ้าวหยู่เอาไว้ “ท่านครับ กรุณาแสดงบัตรประจำตัวของท่านด้วย!”

จ้าวหยู่ดึงป้ายตำรวจออกมาทันทีขณะที่เขาตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “บุคคลนี้เป็นผู้ต้องสงสัยรายสำคัญ นี่มันเรื่องเร่งด่วนมาก ฉันต้องพาเธอไปที่สถานีตำรวจ!”

“ฉัน…” เหยาเจียตกตะลึงเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นจ้าวหยู่พูดด้วยน้ำเสียงที่เกินจริง ดูเหมือนว่าเธอจะรับรู้อะไรบางอย่าง เธอจึงคล้อยตามอย่างรวดเร็ว

"ตำรวจงั้นเหรอ!? หยุดพูดจาอะไรเหลวไหลได้แล้ว!"

ในขณะเดียวกัน ฝูงชนแยกจากกันและผู้จัดการร้านสวมสูทก็ปรากฏตัวต่อหน้าทั้งสอง เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า

“คุณเป็นคนที่สามในเดือนนี้และเป็นคนที่ยี่สิบห้าในปีนี้ที่แสร้งทำเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจมาจับคนร้ายเพื่อชักดาบค่าอาหารของเรา! แผนการของพวกแก ฉันมองออกหมดแล้ว!!!”

“ฮึ่ม!” จ้าวหยู่สวนกลับว่า "คุณรู้เรื่องคดีปล้นธนาคารหรือเปล่า? คน ๆ นี้เป็นผู้ต้องสงสัยรายสำคัญ! คุณจะขัดขวางการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่งั้นเหรอ!?"

แม้คำพูดจ้าวหยู่จะฟังดูจริงจัง เขาก็มีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัด

“ก็ได้ ๆ งั้นฉันไม่ปล่อยให้คุณเสียเวลา!” ผู้จัดการหันมาตะโกนว่า “เอามันมา!” พนักงานเซิร์ฟคนหนึ่งมาพร้อมกับเครื่องอ่านการ์ด อีกเครื่องหนึ่งมีโทรศัพท์ พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าจ้าวหยู่และพูดว่า “เลือกมาว่าจะจ่ายเงินหรือให้โทรแจ้ง 110[1]!” ผู้จัดการถอนหายใจเบา ๆ

“ฮึ่ม!” เมื่อเผชิญกับสถานการณ์นี้จ้าวหยู่ไม่สนใจ เขาดึงบัตรธนาคารออกมาทันที “ก็ได้ ๆ! อย่าคิดว่าฉันจะกลัวพวกคุณ นี่การ์ด!”

เหยาเจียถอนหายใจเบา ๆ และพิงไหล่ของจ่าวหยู

7,688 หยวน!

หลังจากชำระเงินและลงนามในใบเสร็จ จ้าวหยู่ก็ชี้ไปที่ผู้จัดการอย่างโกรธจัดขณะที่เขาตะโกนว่า "ฉันจ่ายเงินไปตั้งมากขนาดนั้น พวกแกอย่าเพิ่งมาทำความสะอาดโต๊ะ ฉันจะกินพวกมันเอง!"

ก่อนที่เหยาเจียจะตอบสนอง จ้าวหยู่ก็ดึงเธอกลับไปที่โต๊ะของเธอ เดิมทีเขาคิดว่าบนโต๊ะจะเต็มไปด้วยอาหาร แต่เขามองลงไปเห็นเพียงจานสลัดผลไม้และไวน์เปล่าหนึ่งขวดเท่านั้น

“เชี่ย! นี่เป็นการปล้นกันกลางวันเสก ๆ หรือไง!?” จ้าวหยู่ตะโกนขณะที่ชี้ไปที่พนักงานเสิร์ฟ “ทั้งหมดนี่ราคาเจ็ดพันหยวนเลยเหรอ? คอยดูนะ ฉันจะฟ้องพวกแกทั้งหมดทุกคนเลย!”

“อ่า นั่น… เจ้าหน้าที่จ้าว...” เหยาเจียพูดอย่างเขินอาย “ขวดไวน์ มันเป็นของปี 2008…”

“…” จ้าวหยู่ถึงกับพูดไม่ออก

"ฉันต้องขอโทษคุณจริง ๆ!" ใบหน้าของเหยาเจียเป็นสีแดง “ฉันโกรธมากและต้องการดื่มให้ความกังวลของฉันให้หมดไป นอกจากนี้ ฉันต้องการใช้บัตรของชางเจี๋ย แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะระงับบัญชี! ไอ้สารเลวนั่นฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด! แต่คุณไม่ต้องกังวลไป ฉันจะจ่ายคืนให้คุณอย่างแน่นอน”

“อืม… อืม…” จ้าวหยู่ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรต่อไปดี

“ถ้าอย่างนั้นก็…” เหยาเจียยกมือที่ใส่กุญแจมือของเธอขึ้น “คุณช่วยปลดล็อกสิ่งนี้ก่อนได้ไหมคะ?”

“เออ… ก็ได้ ก็ได้!” จ้าวหยู่จ้องไปที่พนักงานเสิร์ฟก่อน เมื่อเขาไล่ฝูงชนออกไป เขาก็เริ่มหากุญแจ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่มีกุญแจ “แย่แล้ว ฉันต้องขอโทษด้วย คุณเหยา วันนี้ผมจับคนร้ายได้และผมคิดว่าผมลืมกุญแจไว้ที่สถานี!”

“อะไรนะ!?” ใบหน้าของเหยาเจียยิ่งแดงมากขึ้น เธอเอามืออีกข้างปิดข้อมือที่ถูกใส่กุญแจมือทันที

“ไม่ต้องห่วง ผมจะรีบไปเอากุญแจที่สถานีตำรวจ คุณไม่ต้องกังวลไป มัจะถูกไขออกเร็ว ๆ นี้”

จ้าวหยู่โบกมือให้เหยาเจียเข้าไปในรถตำรวจของเขา เหยาเจียไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากตามจ้าวหยู่ไป

หลังจากปิดไซเรน บรรยากาศที่ปั่นป่วนก็หายไปเช่นกัน แต่ปัญหาใหม่ก็เกิดขึ้น มือของทั้งสองถูกมัดไว้ด้วยกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะขึ้นรถตำรวจ

จ้าวหยู่พยายามขึ้นจากทางฝั่งที่นั่งผู้โดยสารเพื่อให้สามารถไปนั่งตรงที่นั่งคนขับได้ หลังจากพยายามอย่างหนัก ทั้งสองก็สามารถนั่งลงได้อย่างถูกต้อง

ในขณะที่พวกเขาตั้งตัวได้แล้วและกำลังจะขับรถออกไป เหยาเจียก็หันไปหาจ้าวหยู่อย่างเขินอาย

“เจ้าหน้าที่จ้าว ฉันขอโทษ พอดีฉัน... ฉันต้องการเข้าห้องน้ำ…”

[1] เบอร์ฉุกเฉินสำหรับโทรแจ้งตำรวจของจีน