ย้อนเวลากลับสู่วันโลกาวินาศ ตอนที่ 151 สถานะ!!!

ตอนที่ 151 สถานะ!!!

12 เมตร!

หลังจากโตขึ้นเรื่อย ๆ ต้นข้าวขนาด 3 – 4 เมตร ก็หยุดโตที่ 12 เมตร

ทหารรอบ ๆ ต่างพากันแสดงท่าทางดีใจออกมา เมื่อเป็นแบบนี้ก็แปลว่าไม่ต้องกังวลเรื่องข้าวอีกต่อไปแล้ว ถึงจะต้องเสียศพซอมบี้ 600 ตัว เพื่อทำให้ต้นข้าวกลายพันธุ์จากต้นกล้ากลายเป็นต้นสูงมากกว่า 10 เมตร แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะทุกอย่างมันต้องมีการลงทุนกันบ้าง

หลินฟานเองก็สบายใจเมื่อเห็นขนาดต้นของมัน ต้นข้าวกลายพันธุ์ไม่ได้สูงขึ้นเท่านั้น แต่ขนาดต้นของมันใหญ่ขึ้นด้วย จากต้นขาของคนปกติ ตอนนี้ลำต้นมันอย่างน้อย ๆ ก็ใหญ่ประมาณ 1 คนโอบ

อีกอย่าง รวงข้าวก็งอกออกมาแล้ว รวงข้าวงอกออกมาแบบนั้นแปลว่ามันพร้อมให้ผลผลิตแล้วนั่นเอง

หลินฟานหันไปทางโอหยางห่าวข้าง ๆ

“ ตอนนี้เหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ผมและทหารบางส่วนจะเดินทางกลับเพื่อเริ่มแผนต่อไป ที่นี่คงต้องฝากให้คุณดูแล เรื่องข้อมูลของพวกต้นข้าวไม่จำเป็นต้องเก็บเป็นความลับ ประกาศไปตรง ๆ ว่ากองทัพตระกูลหลินของเราเจอต้นข้าวที่สามารถให้ผลผลิตไม่จำกัดได้ ขอแค่มีสารอาหารให้พวกมันข้าวก็ผลิตออกมาได้เรื่อย ๆ

“ เรื่องนี้คงทำให้ผู้คนในค่ายควบคุมง่ายขึ้น เพราะถ้าพวกเขารู้ว่าเชื่อฟังกองทัพตระกูลหลินแล้วไม่อดตาย พวกเขาต้องไม่คิดต่อต้านกันแน่นอน

“ส่วนเรื่องสารอาหาร บอกไปตรง ๆ ว่าเราใช้ศพซอมบี้แปลงเป็นข้าว ใครไม่ชอบก็ไม่ต้องกิน อีกอย่าง หมู่บ้านต้นข้าวจะกลายเป็นฐานลับของพวกเรา ถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากผมต่อให้เป็นผู้นำตระกูลจาง ผู้นำตระกูลเจียง หรือผู้นำตระกูลหม่า ก็ไม่มีใครได้รับสิทธิ์เข้ามาในอาณาเขตหมู่บ้านทั้งนั้น”

หลินฟานหยุดพูดและหันมองไปทางต้นข้าวกลายพันธุ์ จากนั้นก็พูดอีกว่า

“ ถ้าเป็นไปได้ผมต้องการให้คุณหาทางย้ายพวกมัน เพื่อความปลอดภัยเราไม่ควรเก็บของล้ำค่าแบบนี้เอาไว้ที่เดียว แต่ว่า ความปลอดภัยของพวกมันต้องอยู่ในจุดสูงสุด

“พวกต้นข้าวกลายพันธุ์ถือว่าเป็นประโยชน์มาก เมื่ออยู่ในการควบคุมของเรา! แต่ถ้ามันไปอยู่ในมือกองกำลังอื่น ๆ มันจะกลายเป็นปัญหาสำหรับพวกเราได้ ระวังเรื่องการขนย้ายเอาไว้ดี ๆ ผมไม่ต้องการได้ยินว่าต้นข้าวกลายพันธุ์ไปอยู่ในมือคนอื่น”

หลินฟานสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ครับ ท่านจอมพลไม่ต้องเป็นห่วง ผมขอเอาเกียรติของตระกูลโอหยางเป็นเดิมพัน ถ้าต้นข้าวไปอยู่ในมือกองกำลังอื่นจากความผิดพลาดผม ทุก ๆ คน ในตระกูลโอหยางจะรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยชีวิต”

“ดี!!”

หลินฟานพอใจกับคำตอบของโอหยางห่าวมาก

หลังจากปล่อยเรื่องหมู่บ้านต้นข้าวให้โอหยางห่าวจัดการ หลินฟาน หลี่หมิง หนิงซิวเย่ เวโรนิก้า และทหารบางส่วนก็เดินทางกลับไปที่มณฑลซานต๋า ตอนที่อยู่ในหมู่บ้านหลินฟานได้รับรายงานมาแล้วว่า โอหยางซิน และเฮลิคอปเตอร์ ไฟต์เตอร์ แทงค์ จำนวน 10 ลำ เดินทางมาถึงค่ายแล้ว

เป้าหมายต่อไปของหลินฟานก็คือ ฐานยานเกราะที่มณฑล J

…

ณ ห้องโถงสักห้องในค่ายมณฑลซานต๋า

หลินฟาน โอหยางซิน และอีกคนคือหวงซาน พวกเขาทั้ง 3 คน กำลังนั่งอยู่ในห้องโถงและหันหน้าเข้าหากัน

หวงซาน คือคนที่เอาข่าวเรื่องฐานยานเกราะมณฑล J มาบอกหลินฟาน เขากำลังนั่งเกร็ง ๆ อยู่ในห้อง

หลินฟานถามขึ้นว่า

“ทหารที่ให้คัดเลือกเอาไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“ค่ะ”

“แผนที่มณฑล J เตรียมพร้อมแล้วใช่ไหม?”

“ค่ะ”

“อาหารและน้ำล่ะ?”

“เตรียมเพียงพอสำหรับ 3 เดือน แล้วค่ะ”

“วิศวะกรที่สามารถปล่อยดาวเทียมได้ล่ะ?”

“เรียบร้อยค่ะ”

มีอาชีพ! ทำงานกับมืออาชีพมันก็ดีแบบนี้!! หลินฟานยังไม่ได้สั่งอะไรโอหยางซินก็เตรียมพร้อมเอาไว้หมดแล้ว

“ทำงานกับมืออาชีพที่มันดีจริง ๆ”

หลินฟานคิดในใจด้วยความพอใจ

หลินฟานมองไปทางหวงซานที่นั่งอยู่ จากนั้นก็ถามว่า

“คุณบอกว่าฐานยานเกราะต้องใช้รหัสเปิดใช่ไหม”

“ครับ”

หวงซานตอบ

หลินฟานถามต่อ

“แล้วทำไมคุณต้องมาด้วยตัวเอง ให้รหัสพวกเราก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง”

“คือ…”

“รหัสคือเทคโนโลยีชีวะภาพค่ะ ครั้งก่อนที่เขาไม่ได้บอกพวกเราเป็นเพราะกลัวเราไม่ให้สิทธิ์พิเศษกับเขาและครอบครัว ครั้งนี้ฉันพาเขามาเพื่อรับการลงโทษจากท่าน”

อ้อ!

หลินฟานเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว ตอนแรกเขาก็สงสัยว่าหวงซานมาทำไม ที่แท้เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง แต่เรื่องนี้หลินฟานก็เดาเอาไว้แล้ว เพราะในชาติก่อนของหลินฟานฐานไหนที่เป็นฐานสำคัญ ๆ ของรัฐบาล มันก็จะต้องเปิดด้วยระบบชีวะภาพทั้งนั้น

ระบบชีวะภาพที่พูดถึงตอนนี้ก็คือ ม่านตา ลายนิ้วมือ ใบหน้า หรืออะไรทำนองนี้

แต่ว่า มันไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับหลินฟาน ถ้าประตูปิดก็ระเบิดเพื่อเปิดเรื่องนี้มันแก้ปัญหาง่าย ๆ ตอนนี้มันยุควันโลกาวินาศ ต่อให้ระเบิดแรงขนาดไหนรัฐบาลกลางก็ไม่เคลื่อนไหวกันหรอก ส่วนสาเหตุนะเหรอ ก็เพราะรัฐบาลกลางมันล่มสลายไปแล้วยังไงล่ะ

ส่วนเรื่องระบบทำลายตัวเองก็ไม่ต้องกังวล เพราะเมื่อวันโลกาวินาศเกิดขึ้น ระบบแบบนั้นมันดับกันไปหมดแล้ว

หลินฟานคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดว่า

“ตัวคุณสามารถเปิดประตูอะไรได้บ้าง?”

“ไม่ได้ครับ ระดับของผมไม่สามารถเปิดอะไรได้เลย จะเข้าจะออกก็ต้องให้หัวหน้าพาเข้าออกทุกครั้ง”

หวงซานตอบด้วยใบหน้าเศร้า เขาพูดต่ออีกว่า

“ยะ อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยปล่อยครอบครัวของผมไปด้วยเถอะครับ”

“ เดี๋ยว ๆ คุณกำลังพูดเรื่องอะไรคุณหวง คุณน่าจะรู้ว่ากองทัพตระกูลหลินของเราให้ค่ากับความสามารถ และคนที่ทำประโยชน์ให้กับกองทัพ คุณเอาข่าวเรื่องฐานยานเกราะมาบอกเราถือว่าทำประโยชน์มาก ๆ ผมไม่ลงโทษคุณหลอก

“อีกอย่าง แค่เรื่องรหัสชีวะภาพมันไม่ได้เป็นปัญหากับผมเลย คุณจะไม่โดนลงโทษอะไรทั้งนั้น กลับไปหาครอบครัวของคุณที่ค่ายหลินหนานเถอะ”

หลินฟานพูด

“ขอบคุณครับ!!”

หวงซานรีบขอบคุณ

“คุณออกไปเถอะ เดี๋ยวอีกไม่นานจะมีทหารเดินทางไปส่ง”

หลินฟานสั่งให้ออกจากห้อง

“ขอบคุณครับ!!”

หวงซานขอบคุณอีกครั้ง จากนั้นก็ออกจากห้องไป

เมื่อหวงซานออกไปหลินฟานก็มองไปทางโอหยางซิน เมื่อหวงซานออกไปแล้วคราวนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องเข้าเรื่องหลัก

หลินฟานถาม

“เป็นยังไงบ้าง จากที่เธอตรวจสอบดูพวกเราควรทำยังไงกับค่ายนี้ ควรเปลี่ยนตรงไหน หรือควรแก้ไขอะไรบ้าง บอกความคิดของเธอออกมาตรง ๆ ได้เลย”

“นี่มันก็หลายวันแล้วนะ”

โอหยางซินยิ้มบาง ๆ ระหว่างพูดออกมา

หลินฟาน “….  ”