ย้อนเวลากลับสู่วันโลกาวินาศ ตอนที่ 148 ฉิบหายแล้วไง
ตอนที่ 148 ฉิบหายแล้วไง
ณ นาสักแห่งในหมู่บ้านต้นข้าว
“นี่เป็นจุดที่มีพวกมันขึ้นเยอะที่สุดครับ”
ขณะพูดกับหลินฟานที่อยู่ด้านหลัง ซูเป่ยก็ชี้ไปที่ต้นข้าวกลายพันธุ์จำนวน 20 ต้น ที่ขึ้นอยู่กลางทุ่งนา
หลินฟานมองไปทางพวกต้นข้าวกลายพันธุ์
ลักษณะของพวกมันเป็นแบบที่ซูเป่ยเคยบอกเอาไว้ สูงประมาณ 10 – 20 เมตร ขนาดต้นใหญ่ประมาณ 1 คนโอบ ต้นพวกมันเป็นสีเหลือทองแบบที่ข้าวกำลังตั้งท้อง
หลินฟานมองไปทางหวังหยาน
“ฆ่ามันแล้วโยนศพให้ต้นข้าวกลายพันธุ์”
“ครับ”
หนึ่งในทหารที่อยู่ใกล้ ๆ หวังหยานตอบรับคำสั่งจากนั้นก็ดึงตัวหวังหยานไปทางต้นข้าวกลายพันธุ์ ทางด้านหวังหยานร้องออกมาว่า “ปล่อยฉันไปเถอะ” หรือ “ข้อร้องล่ะ ไว้ชีวิตฉันด้วยเถอะ” ออกมาตลอดทางที่โดนลากตัวไป
ปัง!!!
กระสุนปืนเจาะหัวหวังหยาน ร่างของเขาล้อมลงนอนกับพื้นทันที
จากนั้นไม่นาน เมื่อเลือดของหวังหยานไหลออกมาเยอะพอสมควร รากของต้นข้าวกลายพันธุ์ก็ปรากฏออกมาจากดิน พวกมันเข้าพันรอบตัวหวังหยานและดึงร่างกายไร้วิญญาณของเขาลงไปในพื้น
หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมา รวงข้าวของต้นไม้รอบ ๆ ศพของหวังหยานก็ขยายใหญ่ขึ้นเล็กน้อย ภาพที่เกิดขึ้นทำให้หลินฟานยืนยันได้ว่าพวกมันกินศพเพื่อผลิตข้าวตามที่ซูเป่ยเล่ามาจริง ๆ
เมื่อเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้าหลินฟานก็รู้สึกตื่นเต้น เขาไม่คิดมาก่อนว่าจะเจอของที่มีประโยชน์แบบนี้จริง ๆ หลาย ๆ คนที่ผ่านวันโลกาวินาศมาก่อนอาจยังไม่เข้าใจ แต่หลินฟานที่ผ่านวันโลกาวินาศมาหลายปีรู้ดีว่าต้นข้าวพวกนี้มันเป็นของที่มีค่ามากมายขนาดไหน
หลังจากการต่อสู้กับพวกสัตว์กลายพันธุ์ มนุษย์สามารถเอาเนื้อของพวกมันมากินได้ แต่การสู้กับซอมบี้ไม่ใช่ เมื่อมนุษย์ฆ่าซอมบี้ได้คือต้องปล่อยศพเอาไว้ หรือเอาไปทำลายทิ้งเพื่อไม่ให้เกิดกลิ่น
อย่างเช่น ในกรณีคลื่นซอมบี้ที่บุกโจมตีค่ายมณฑลซานต๋า ฝ่ายมนุษย์ฆ่าพวกซอมบี้ไปหลายแสนตัว แต่นอกจากได้ค่าพลังวิญญาณแล้ว มนุษย์ก็ไม่ได้อะไรจากพวกมันอีก แถมยังต้องเสียเวลากำจัดศพเพื่อไม่ให้กลิ่นรบกวนคนที่อยู่ในค่ายอีก การกำจัดศพของพวกมันหลายแสนตัว เสียทั้งแรง เสียทั้งทรัพยากร
ทว่า เมื่อมีต้นข้าวกลายพันธุ์สถานการณ์จะต่างออกไปทันที การกำจัดศพพวกซอมบี้จะทำให้ได้ประโยชน์ ไม่ใช่เสียทั้งแรง เสียทั้งทรัพยากร แบบที่ผ่าน ๆ มา
จากเสียกลับกลายเป็นได้! แถมยังได้ประโยชน์มาก ๆ จะไม่ให้หลินฟานตื่นเต้นกับเรื่องนี้ได้ยังไง
“ส่งพวกมันไปเป็นสารอาหารให้หมด”
หลินฟานออกคำสั่งกับพวกทหาร ระหว่างออกคำสั่งก็มองพวกคนที่โดนจับตัวเอาไว้อยู่
เมื่อได้รับคำสั่งพวกที่โดนจับตัวเอาไว้ก็พากันตะโกน
“ขอร้องล่ะครับผมยังไม่อยากตาย!!!”
“โปรดเมตตาผมด้วยครับ ผมทำเพราะสถานการณ์มันบังคับ!!!”
“ผมโดนหวังหยานบังคับให้ทำครับ ถ้าผมไม่ทำมันก็จะทำร้ายครอบครัวของผม!!!”
“ผมมีแม่พิการที่ต้องดูแล ถ้าผมตายไปเธอต้องไม่รอดแน่!!!”
“ไว้ชีวิตผมด้วยครับท่านจอมพล ครอบครัวของผมขาดผมไม่ได้!!!”
มีการชักเหตุผล 108 มาอ้าง เพื่อแก้ตัวในความผิดของตัวเอง
หลินฟานไม่สนใจพวกที่ตะโกนออกมาเลยสักนิด เขาส่งสายตาไปทางพวกทหารเพื่อเร่งให้พวกทหารรีบ ๆ ฆ่าพวกมันซะ จริงอยู่ที่ในกลุ่มคนเหล่านี้อาจโดนบังคับ แต่ทำผิดยังไงก็คือทำผิดไปยันค่ำ ทำผิดก็สมควรรับโทษ
ดีแค่ไหนแล้วที่หลินฟานไม่ลงโทษครอบครัวคนพวกนี้ไปด้วย ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในค่ายตระกูลหลินที่เขาปกครอง ไม่ใช่หมู่บ้านที่พึ่งยึดครอง หลินฟานคงฆ่าพวกนี้และโยนครอบครัวของพวกมันเข้าหน่วยสวะไปแล้ว
ปัง!!!
ปัง!!!
ปัง!!!
เสียงปืนดังติดต่อกัน ศพจำนวนมากกลายเป็นสารอาหารของต้นข้าวกลายพันธุ์หลังตาย
หลังจากจัดการเรื่องราชวงศ์หวังเรียบร้อย หลินฟานก็ได้ยึดหมู่บ้านต้นข้าวมาอยู่ในปกครองได้ง่าย ๆ ไร้ซึ่งการต่อต้านของเหล่าชาวบ้าน
กำแพงหมู่บ้านโดนพวกทหารซ่อมแซมอย่างรวดเร็ว และรอบ ๆ หมู่บ้านก็มีหอคอยปืนกลจำนวนมากถูกติดตั้งเอาไว้ ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงหลังจากหลินฟานมาถึง หมู่บ้านที่เป็นเพียงหมู่บ้านธรรมดา ๆ เริ่มกลายเป็นค่ายทหารขนาดเล็กไปซะแล้ว และการก่อสร้างก็ยังไม่ได้หยุด ทหารยังคงก่อสร้างสิ่งต่าง ๆ ขึ้นมาเรื่อย ๆ
10 ชั่วโมงหลังจากหลินฟานยึดหมู่บ้านต้นข้าว
รถบรรทุกจำนวนมากค่อย ๆ วิ่งเข้ามาในหมู่บ้านต้นข้าว พวกที่บรรทุกที่กำลังวิ่งเข้ามาตอนนี้คือรถบรรทุกที่มาจากมณฑลซานต๋า แล้วภายในรถบรรทุกแต่ละคันก็อัดแน่นไปด้วยศพของซอมบี้
“ท่านจอมพล”
คนที่รับหน้าที่นำขบวนรถบรรทุกครั้งนี้คือ ผู้นำตระกูลโอหยาง โอหยางห่าว! ตอนนี้เขากำลังยืนทำความเคารพหลินฟาน
“ลำบากคุณแล้ว”
หลินฟานตอบตามมารยาท
โอหยางห่าวพูดต่อทันทีว่า
“ข้ารับใช้ทำตามหน้าที่ครับ พวกเราตระกูลโอหยางมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของท่าน ไม่ได้ลำบากอะไรเลย”
หลินฟานพยักหน้าแล้วตอบว่า
“ดีมาก”
เมื่อคุยกับโอหยางห่าวตามมารยาทแล้ว หลินฟานก็ออกคำสั่งให้พวกรถบรรทุกเทศพลงไปในจุดใกล้ ๆ ต้นข้าวกลายพันธุ์ พวกทหารต่างทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว ศพซอมบี้ทั้งปกติและระดับสูงอย่างพวกซอมบี้ตระกูล A ตระกูล S และตระกูล M ต่างก็โดนเทลงไปใกล้ ๆ ต้นข้าวกลายพันธุ์ตามคำสั่ง
หลินฟานไม่ได้สนใจดูการทำงานของพวกทหาร เพราะเขาสั่งทหารเอาไว้แล้วว่าจดรายละเอียดเอาไว้ด้วย เขาจะมาอ่านทีหลัง
เมื่อเห็นว่าหมู่บ้านต้นข้าวเรียบร้อยแล้ว หลินฟานก็พูดกับโอหยางห่าวว่า
“ ผมจะให้คุณดูแลหมู่บ้านต้นข้าว ผมวางแผนว่าจะสร้างที่นี่เป็นค่ายอีกค่ายของกองทัพตระกูลหลินของเรา
“ ผมไม่บอกคุณก็คงเข้าใจใช่ไหมว่าต้นข้าวนี้มันมีประโยชน์มากขนาดไหน ไม่ใช่แค่ผลิตอาหารเท่านั้น แต่ยังสามารถกับจัดศพให้พวกเราได้ด้วย มันทำประโยชน์ให้พวกเราถึง 2 ต่อ
“อีกอย่าง การมีพวกมันก็ทำให้พวกเราไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป ด้วยต้นข้าวกลายพันธุ์พวกนี้ กองทัพตระกูลหลินของเราคงปกครองภูมิภาคทางใต้ได้ภายใน 1 ปี แน่นอน คุณต้องปกป้องต้นข้าวกลายพันธุ์เหล่านี้เท่าชีวิต”
หลินฟานไม่ได้พูดเกินจริงในเรื่องนี้ ตามที่หลินฟานคำนวณเอาไว้ก่อนหน้านี้คือกองทัพตระกูลหลินจะปกครองภูมิภาคทางใต้ของประเทศภายในเวลา 3 ปี และจะปกครองประเทศภายในเวลา 5 ปี ปกครองโลกภายในเวลา 10 ปี
แต่การมีต้นข้าวกลายพันธุ์ทำให้แผนของหลินฟานเร็วขึ้นมาก เหตุผลที่หลินฟานคาดการณ์ว่าต้องใช้เวลา 3 ปี ในการปกครองภูมิภาคทางใต้ก็เป็นเพราะว่า เขากำลังกังวลเรื่องของประชากรที่มากเกินไป เขากังวลว่า ถ้าขยายเขตปกครองเร็วเกินไปจะทำให้อาหารที่มีอยู่ไม่เพียงพอกับคนที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว มันเลยต้องใช้เวลานานถึง 3 ปี
แต่สถานการณ์ตอนนี้มันต่างออกไปแล้ว เมื่อมีต้นข้าวกลายพันธุ์หลินฟานก็ไม่ต้องกังวลอะไร แล้วถ้าถามว่าจะเอาสารอาหารจากไหนให้พวกมันนักหนา เรื่องนี้ตอบง่าย ๆ ในการขยายเขตปกครองของกองทัพตระกูลหลิน มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะไม่เกิดการต่อสู้ ทหารที่ตาย ซอมบี้ที่ตาย ทุกอย่างล้วนเอามาเป็นสารอาหารต้นข้าวกลายพันธุ์ได้
“ท่านจอมพล ดูเหมือนจะเกิดเรื่องแปลก ๆ ขึ้นกับต้นข้าวกลายพันธุ์ครับ ซ่า…”
เสียงหลี่หมิงดังขึ้นจากวิทยุบนไหล่ของหลินฟาน
โอหยางห่าวและหลินฟานมองหน้ากัน จากนั้นหลินฟานก็ถามกลับทันทีว่า
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น!? ซ่า…”
“ผมก็ไม่แน่ใจ แต่มาดูเองน่าจะเข้าใจง่ายกว่าผมอธิบายนะครับ อีกอย่าง เรื่องแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นมันก็ไม่ใช่เรื่องเดียวด้วย ซ่า…”
“ตกลง!! ซ่า”
หลินฟานตอบตกลง
จากนั้นหลินฟานและโอหยางห่าวที่กำลังคุยกันอยู่ ก็รีบตรงไปยังจุดที่หลี่หมิงอยู่ทันที
