ตอนที่ 288

ตอนที่ 288

พี่น้องบางคนที่ยืนอยู่ข้างตู้เสอจึงเดินมาที่ด้านหน้า

“พี่ตู้เสอ ฉันไปด้วย นับฉันด้วย”

“พี่ตู้เสอ ฉันสมัครด้วย”

สักพักคนก็เริ่มมุงตู้เสอจนวุ่นวายไปหมด

ต้าหู่และเหล่าหลางอยู่ด้านข้างทนไม่ไหวจึงลุกขึ้นเดินจากไป

ตำแหน่งของพวกเขาถูกคนอื่นยึดครองในทันที

ตู้เสอหยิบไมโครโฟนแล้วตะโกนว่า “เข้ามาทีละคน เข้าแถวใครไม่เข้าแถวจะถูกตัดสิทธิ์”

ทุกคนต่างพากันซุบซิบกันไม่มีใครได้ยินชัดเจน

พี่น้องเข้าแถวอย่างเชื่อฟังตามลำดับก่อนหลัง

ตู้เสอจดข้อมูลกันทีละรายการ อย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นว่าพี่น้องเกือบครึ่งด้านล่างเรียงรายอยู่ข้างๆ ตู้เสอ ต้าหู่จึงมาหาหลี่หลงหมิงและถามอย่างแผ่วเบาว่า “พี่หลง ตอนนี้มีพี่น้องมากมายเหลือเกิน งานของเราจะเป็นอย่างไร?”

เขาไม่ได้หยุดพี่น้องจากการค้นหาชีวิตของตัวเอง เขาสูญเสียพี่น้องไปเกือบครึ่งในคราวเดียว สถานที่ด้านล่างต้องได้รับการดูแลด้วยกำลังคนและมีคนเฝ้าดูเขาอยู่ เขากลัวว่าจะมีปัญหาในภายหลัง

ปัญหาหลักคือต้าเป้าก้กำลังเข้าโรงพยาบาลด้วย และพวกอันธพาลระดับไฮเอนด์ก็เงียบหายไปโดยไร้ร่องรอย

เขารู้ว่าเหล่าอู่กำลังจ้องมองมาที่เจียเฉิง

หลี่หลงหมิงโบกมือและพูดว่า “ไม่มีปัญหา แค่นี้ตาเฒ่านกกระจอกนั่นก็ไม่กล้าหรอก”

“ถ้าเขากล้าจริงๆ ฉันจะลงมือเอง สำหรับงานข้างล่างก็จ้างพนักงานประจำเพิ่ม”

อย่างที่เขาพูด หลี่หลงหมิงตบไหล่ต้าหู่แล้วพูดว่า

“ต้าหู่นี่มันต่างจากเมื่อก่อน เราแค่ต้องรักษาปลอดภัยนิดหน่อย ไม่ว่าปีนี้จะเป็นปีอะไร ถ้าเหล่าอู่กล้าที่จะมาหาเรื่องฉัน ฉันก็ไม่กลัว..”

เขาไม่กลัวเหลาอู่

หลิวหมิงอวี่ที่อยู่ข้างๆ ฟังอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “พี่หลงต้องขอบคุณเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในครั้งนี้ ผมไม่รู้ว่าจะหาคนจำนวนมากได้ที่ไหนในคราวเดียว หากพี่ต้องการความช่วยเหลือเพียงแค่โทรหาผม ผมจะมาทันที”

หลี่หลงยิ้มอย่างสดใสและกล่าวว่า "พี่อวี่ ต้องขอขอบคุณสำหรับการหางานดีๆ ให้กับไอ้พวกนี้”

หลิวหมิงอวี่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันจะให้บางอย่างในภายหลัง พี่สามารถเลือกพี่น้องที่ไว้ใจได้ผมจะมอบให้พวกเขาเช่นกัน”

หลิวหมิงอวี่ไม่ต้องการปล่อยให้แก๊งของหลี่หลงหมิงถูกฆ่าเพียงเพราะเขาดึงคนออกไป

ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจมอบยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมให้หลี่หลงหมิง แน่นอนว่าเป็นยาวิวัฒนาการทางพันธุกรรมแบบเจือจาง

หลังจากเจือจางแล้ว ผลของยาก็ยังคงอยู่ เพียงพอที่จะให้ผู้ที่ได้รับมันมีพลังพิเศษ

หลี่หลงหมิงไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และเขาปฏิเสธโดยตรง “พี่อวี่ไม่ ไม่จำเป็นจริงๆ คุณดูถูกพี่ชายของคุณหรือไง หลี่หลงหมิงที่นี่ดูว่าใครจะกล้ามาสร้างความเดือดร้อนในเจียเฉิงกัน”

หลิวหมิงอวี่กล่าวล้อ “พี่หลง คุณแน่ใจหรือว่าไม่ต้องการมัน นี่คือสิ่งที่สามารถทำให้ที่เป็นคนที่ยอดเยี่ยมได้เหมือนผม”

ก่อนที่หลี่หลงหมิงจะพูด ต้าหู่ที่อยู่ด้านข้างก็มองหลิวหมิงอวี่ด้วยสายตาที่ร้อนแรง: “พี่อวี่ ถึงพี่หลงจะไม่ต้องการมัน แต่ฉันต้องการมัน”

“ต้าหู่ พี่ชายของนายบอกตอนไหนว่าไม่เอา” หลี่หลงหมิงสูดลมหายใจเบาๆ

จากนั้นเขาก็มองไปที่หลิวหมิงอวี่และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่อวี่ ฉันแค่พูดเล่นๆ ฉันก็อยากได้หมือนกัน”

จนถึงตอนนี้ เขายังจำฉากที่ต้าเป้าถูกฝ่ามือของหลิวหมิงอวี่พลิกคว่ำบนพื้นได้อยู่เลย

เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีทักษะแบบหลิวหมิงอวี่แต่เขาไม่สามารถพลาดโอกาสที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาได้

“โอเค หลังจากลงทะเบียนเสร็จแล้ว ฉันจะจัดการให้” หลิวหมิงอวี่ยิ้ม

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าหลิวหมิงอวี่พูดอะไร สิ่งสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาได้ย่อมเป็นของดี

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลี่หลงหมิงหยิบไมโครโฟนขึ้นมาและตะโกนว่า “พี่น้องรีบลงทะเบียน”

รีบลงทะเบียนให้เสร็จเพื่อรับสิ่งดีๆ

การลงทะเบียนยังคงดำเนินต่อไป และการลงทะเบียนจะไม่เสร็จสมบูรณ์ชั่วขณะหนึ่ง

หลิวหมิงอวี่ตามหลี่หลงหมิงไปที่ชั้นบนสุดของโรงแรมหลงไท่ในฐานะแขก

โรงแรมหลงไท่มีทั้งหมด 20 ชั้นและถือเป็นโรงแรมที่มีชื่อเสียงในเจียเฉิง

ชั้นบนสุดเป็นห้องทำงานของหลี่หลงหมิง

ในสำนักงาน

หลี่หลงหมิงรินชาใส่ถ้วยให้หลิวหมิงอวี่และอีกถ้วยสำหรับตัวเอง

“พี่อวี่ นี่คือชาหินอู๋อี้จากฝูเจี้ยน ลองดูได้”

ชาหินอู๋อี้ที่มีชื่อเสียงที่สุดคือชาต้าหงเผาแต่ชาต้าหงเผาแท้ๆมีจำกัด ในการผลิตและหลี่หลงหมิงไม่สามารถหาซื้อได้

แต่คุณภาพของชาหินในมือของเขานั้นค่อนข้างสูงเช่นกัน และราคาในตลาดสูงถึง 50,000 หยวนต่อห่อ ซึ่งเขาได้รับมาเป็นพิเศษจากที่อื่น

เมื่อรู้ว่าหลิวหมิงอวี่ชอบดื่มชา เขาจึงนำออกมาต้อนรับเป็นพิเสา

หลิวหมิงอวี่ไม่ชอบดื่มชามาก่อน แต่หลังจากชินแล้ว เขาคิดว่ามันมีรสชาติดี

แต่โดยพื้นฐานแล้วเขามักจะดื่มชาหลงจิ่งและเขาไม่ได้ลิ้มรสชาอื่นมากนัก

หลิวหมิงอวี่หยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาและจิบ

กลิ่นหอมชาที่แตกต่างจากชาหลงจิ่งแทรกซึมเข้าไปในปากของเขา มีทั้งกลิ่นหอมสดชื่นและหวาน

ชา หลงจิ่งเป็นชาเขียวในขณะที่ชาหินอู๋อี้เป็นชาอู่หลง ทั้งสองเป็นประเภทที่แตกต่างกัน การดื่มก็เป็นประสบการณ์ที่แตกต่าง

หลิวหมิงอวี่รู้สึกถึงรสชาติในปากของเขาอย่างระมัดระวัง และหลังจากดื่มแล้ว ก็มีความหวานชนิดหนึ่งติดปลายลิ้น

“พี่หลง นี่เป็นชาดี” หลิวหมิงอวี่ยกนิ้วให้และชมเชย

หลี่หลงหมิงยิ้มอย่างจริงใจ “พี่อวี่ ถ้ามันอร่อย ฉันจะส่งไปให้”

“รบกวนพี่หลงแล้ว”

“ไม่เป็นไรฉันยังมีอีกมากที่นี่”

“ขอบคุณมากครับ ผมจะส่งชาหลงจิ่งมาทีหลัง”

“ขอบคุณพี่อวี่”

หลี่หลงหมิงกล่าวขอบคุณอีกครั้ง

เขารู้ว่าชาหลงจิ่งจากทะเลสาบตะวันตก ที่หลิวหลิวหมิงอวี่ได้มาเป็นของจริง

ทั้งสองคุยกันในสำนักงาน

เวลาผ่านไป ครึ่งชั่วโมงต่อมา

หลี่หลงหมิงกล่าวว่า “พี่อวี่ พี่น้องด้านล่างลงทะเบียนแล้ว ลงไปกันเถอะ”

“ไป”

ห้องบอลรูม

ตู้เสอมาพร้อมกับกระดาษรายชื่อและพูดว่า “พี่อวี่ พี่น้องทุกคนที่ลงทะเบียนได้ลงทะเบียนแล้ว มีทั้งหมด 238 คน นี่คือรายชื่อ”

238 คนสูงกว่าที่หลิวหมิงอวี่จินตนาการไว้ เขาคิดว่าจะมีไม่ถึงร้อยคน

ในเวลานี้ ผู้ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องจัดเลี้ยงกำลังวางแผนที่จะเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย และคนอื่นๆ ที่ไม่สนใจก็จากไป

มีมากกว่าสองร้อยคนที่มีอายุไม่มากนัก

ที่แก่ที่สุดอยู่ในวัยสี่สิบ

คนที่เด็กสุดก็ดูเหมือนเพิ่งจะจบมัธยมปลายและอาจจะยังเรียนอยู่ด้วยซ้ำ