วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0089
บทที่ 29 วิธีเอาตัวรอดในทะเลทราย (5)
* * *
ลิลี่มองดูโฉมวิญญาณของคังซอนฮูเลือนหายไป
เธอเข้าใจอีกฝ่ายมากขึ้นหลังจากได้เดินทางร่วมกันมาสักพัก
คังซอนฮูคอยระงับความดุร้ายของตัวเองตลอดเวลา
ทันทีที่พบว่ามนุษย์ปลา กินเหยื่อที่จับมา ชายหนุ่มเลิกระงับโทสะทันที
บรรยากาศรอบตัวคังซอนฮูเปลี่ยนไปในวินาทีดังกล่าว ทั้งชาวเบดูอินและเอ็ดเวิร์ดที่สัมผัสได้ต่างก็พากันหายใจอึดอัด
คังซอนฮูเงยหน้าขึ้นพลางมองไปยังบัลคาน·กาซุน
“แกเป็นนักล่าสินะ?”
บัลคานยังคงยืนกอดอกโดยไม่ปริปาก มนุษย์ปลาข้างๆ ที่คิดว่าหัวหน้าของตนไม่ควรถูกข่มขวัญไปมากกว่านี้ ตัดสินใจก้าวออกไป
“ก็ใช่น่ะสิ! เจ้าได้ยินเสียงระฆังไปแล้วไม่ใช่หรือ น่าจะเข้าใจความหมายได้ไม่ยากนะ… เจ้าก็เป็นผู้ปกครองเหมือนกันใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องสู้กันที่นี่…”
ฉึก!
มนุษย์ปลาเงียบไปทันที ก่อนจะล้มลงในสภาพโชกเลือด
มีดถูกขว้างปักลึกเข้าไปในหน้าผาก
กลุ่มมนุษย์ปลาต่างพากันแตกตื่น
พวกเราถูกโจมตี ควรตอบโต้ดีไหม?
หลายตนลังเลพลางคิดว่าควรทำ แต่ก็ได้แค่ลังเล เพราะไม่มีใครกล้าพอที่จะเปิดเป็นคนแรก
แม้จะเกิดสถานการณ์ที่ชวนให้ปะทะ แต่บรรยากาศก็สงบลงอย่างรวดเร็ว
“ฉันถามใคร คนนั้นตอบ”
คังซอนฮูหยิบมีดขึ้นพลางเดินเข้าไปใกล้ และเนื่องจากกังวลว่าชายหนุ่มจะเป็นอันตราย ลิลี่กับฮามูดีรีบตามไปไม่ห่าง
เหล่ามนุษย์ปลาต่างหันไปมองหัวหน้าของพวกตนซึ่งเกิดมาพร้อมกับโฉมผู้ปกครอง
ถึงเวลาแสดงฝีมือแล้ว
จริงอยู่ การยืนกอดอกหน้านิ่งช่วยให้ดูสง่างาม
แต่ไม่ว่าจะสง่างามเพียงใด เมื่อถึงเวลาลงมือก็ควรลงมือ
ขณะสายตาทุกคู่ของมนุษย์ปลาหันไปมองผู้ปกครองฝั่งตน บัลคาน·กาซุนลดมือลงเป็นครั้งแรก
และ
“ชิ!”
มันถีบมนุษย์ปลาข้างหน้าจนล้มก่อนจะหันหลังเผ่นหนี
“…”
มนุษย์ปลามิอาจยอมรับการกระทำของผู้ปกครอง
แต่ไหนแต่ไร บัลคานเป็นคนพูดน้อยแต่จริงจัง
ความจริงจังนั่น เมื่อผนวกเข้ากับรอยสักผู้ปกครองบนแผ่นหลัง
ทั้งหมดคือปัจจัยที่มนุษย์ปลาเชิดชูบัลคานให้เป็นหัวหน้ากลุ่มโจร
แต่มนุษย์ปลาที่ถูกยกย่องเยี่ยงวีรบุรุษ กำลังเผ่นหนีโดยใช้พวกพ้องเป็นเหยื่อถ่วงเวลา
มนุษย์ปลาและเบดูอินต่างชะงักกับภาพที่เห็น
มีเพียงมนุษย์ชายที่ยังเยือกเย็น
“อย่างที่คิด”
“เจ้ารู้อะไร”
“มันไม่ใช่มนุษย์ปลา… ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองเข้าใจผิด ที่สัมผัสถึงการหายใจทางปอด”
“แล้วเป็นตัวอะไร”
ลิลี่ทำหน้าฉงน
“ที่แน่ๆ มันปลอมตัวมา… ลิลี่ เอ็ดเวิร์ด”
เอ็ดเวิร์ดที่ฟังบทสนทนาอยู่สักพัก ชักดาบออกมาถือ
“ช่วยจัดการพวกที่เหลือแทนฉันด้วย”
「ให้ทำยังไง? 」
คังซอนฮูยื่นตะเกียงให้ลิลี่และวิ่งตรงไป ตามด้วยกล่าว
“ถ้าใครขัดขืนก็ฆ่าทิ้งให้หมด แต่ถ้าไม่ ก็ไม่ต้อง”
ลิลี่พยักหน้าพลางแขวนตะเกียงไว้ที่เอวและยกมีด เอ็ดเวิร์ดฉีกยิ้มพร้อมกับยิงฟันหร็อมแหร็ม ตามด้วยยกดาบตะโกน
ถึงจะบอกว่าถ้าไม่ขัดขืนก็มีสิทธิ์รอด แต่มนุษย์ปลายังคงชักอาวุธอยู่ดี
เนื่องจากสัมผัสได้ว่า ไม่ว่าจะขัดขืนหรือไม่ พวกตนคงไม่รอดไปจากที่นี่
* * *
มนุษย์ฉลามขาวกล้ามใหญ่กำลังวิ่งหนีไปทางด้านหลัง
เหตุใดวันนี้ทางเดินปราสาทถึงได้ยาวเป็นพิเศษ?
มนุษย์ปลาที่วิ่งด้วยความเร็วเต็มฝีเท้า กำลังเหงื่อแตกพลั่กทั้งที่ไม่มีต่อมเหงื่อ
สีหน้าเฉยเมยที่แสดงออกจนถึงเมื่อครู่ เปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัวจากก้นบึ้ง
มือที่มีพังผืดเปลี่ยนเป็นสี่นิ้วยาวเรียวที่มีเล็บแหลม
ปีกขนาดใหญ่คู่หนึ่งงอกออกจากสะบัก ขนสีดำปกคลุมผิวหนังอันหยาบกร้าน
จมูกแหลม ปากเล็ก ฟันเล็ก ดวงตาเล็กๆ แต่ปูดโปน และใบหูใหญ่เป็นพิเศษ
มันกลายเป็นมนุษย์ค้างคาวตัวใหญ่ที่เดินสองขา
แบตคิน (Batkin) หนึ่งในสายพันธุ์หายากที่มีทักษะปลอมตัว
บัลคาน·กาซุน
ชื่อที่มันสวมรอยหลังจากวางยาพิษบัลคานตัวจริง
เผ่าพันธุ์ที่แท้จริงคือแบตคิน เผ่านักต้มตุ๋นจากทางใต้ที่มักถูกข่มเหง
สิ่งเดียวที่มันไม่ได้โกหกทุกคนคือเรื่องที่ตนมีโฉมผู้ปกครอง
โฉมนักต้มตุ๋น
มันได้เรียนรู้ว่า นั่นคือชื่อโฉมวิญญาณที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด
แต่แบตคินไม่สนใจเรื่องทำนองนั้น สนเพียงว่ารอยสักบนแผ่นหลังสามารถใช้ดึงดูดผู้คน
หลังจากระหกระเหินจากทางใต้เป็นเวลานานจนกระทั่งมาถึงทะเลทราย แบตคินอาศัยพรสวรรค์ติดตัวเพื่อไต่เต้าจนกระทั่งกลายเป็นผู้บงการกลุ่มโจรฝั่งตะวันตก
หากทุกอย่างราบรื่น มันมีแผนลอบเข้าไปฉกขุมทรัพย์ในห้วงลึกและเผ่นหนีในตอนกลางคืน
ทว่า
“ไอ้เวรนี่มันเป็นใคร!”
สุดปลายทางเดินปราสาทมีระเบียงเปิดโล่ง
เมื่อไปถึง แบตคินปีนราวระเบียบและกระโดดลงไป ตามด้วยกระพือปีก
ด้านล่างคือทะเลทรายที่จะจมทันทีหากตกลงไป แต่ถ้าบินได้ก็เป็นอีกเรื่อง
ไม่ว่าจะหนีไปไหนก็ล้วนดีกว่าอยู่ที่นี่
ความคิดดังกล่าวทำให้มันสบายใจ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร แต่ก็ไม่มีทางทำอะไรตนที่กำลังบินบนฟ้า
ขณะคิดเช่นนั้น
ฉึก!
“…อะ…ไร?”
บางสิ่งพุ่งทะลุท้องของมัน
‘ลูกธนู?’
อีกฝ่ายไม่น่าจะมีธนู แล้วทำไมลูกธนูถึงพุ่งทะลุท้องตน?
ชิ้ง!
หัวลูกศรบานออกประหนึ่งร่ม
“อ๊ากกกก!”
มันถูกกระชากกลับหลังขณะกำลังบิน เมื่อหันกลับไปมอง แบตคินเห็นเชือกผูกอยู่กับปลายลูกศร และผู้ที่กำลังถือเชือกก็ไม่ใช่ใครนอกจากมนุษย์คนนั้น
“อ๊ากกก!”
ตึง!
ค้างคาวที่เสียสมดุลตกกระแทกพื้นทันที คลื่นทรายซัดท่วมร่างอย่างรวดเร็วจนแบตคินเผชิญความสิ้นหวัง ปีกที่หักจากการพลัดตกกำลังมอบความเจ็บปวดแสนสาหัส
ร่างกายของมันค่อยๆ จมลงไปในทราย
‘ไม่รอดแน่’
ขณะคิดแบบนั้น มนุษย์เริ่มดึงเชือก
ร่างของมันถูกลากกลับมายังระเบียงบนชั้นสองอีกครั้ง ลูกศรที่ทะลวงท้องกำลังสร้างความเจ็บปวดที่เหนือคำบรรยาย
แต่ในทางกลับกัน แบตคินยังมีหวัง
มนุษย์คนนี้กำลังช่วยชีวิตเรา?
เป็นพวกคลั่งความยุติธรรมที่จะไม่ปล่อยให้คนชั่วตายไปง่ายๆ?
ถ้าอย่างนั้นก็ยังมีโอกาส ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ โอกาสหนีย่อมเปิดกว้าง
“อ๊ากกก!”
แต่ในสภาพปัจจุบัน ความเจ็บปวดรวดร้าวทำให้มันอยากปล่อยวางจากทุกสิ่ง
มนุษย์ทำราวกับกำลังลากสัตว์ที่ล่าได้กลับบ้าน ชายหนุ่มเดินตรงไปตามทางยาวโดยจูงเชือกที่เสียบทะลุท้องค้างคาว
จนกระทั่งแบตคินถูกลากมาถึงท่าเรือ มันถูกดึงตกจากขั้นบันไดจนหัวกระแทกราวจับ
สภาพไม่ต่างอะไรกับตายไปแล้ว
สายตาแอบชำเลืองทิวทัศน์รอบตัว
ทาสเบดูอินที่เคยจับมา ปัจจุบันถูกปล่อยให้เป็นอิสระ มนุษย์ปลาบางตนคุกเข่าในสภาพถูกจับเป็นตัวประกัน ส่วนที่เหลือกลายเป็นซากศพ
คังซอนฮูลากแบตคินไปยังใจกลางฝูงชน
ฮามูดีตกใจกับสิ่งที่คังซอนฮูอธิบาย
“หมายความว่า… เผ่าพันธุ์หายากที่ถูกเรียกว่าแบตคิน คือตัวตนที่แท้จริงของบัลคาน·กาซุน?”
“บัลคานตัวจริงคงตายไปแล้ว เจ้านี่มาสวมรอย”
คังซอนฮูกล่าวพลางมองหน้าแบตคิน
มันหลับตาสนิทประหนึ่งไม่มีลมหายใจ
แต่คังซอนฮูทราบดีว่าอีกฝ่ายเล่นละคร
เมื่อเตะใส่เต็มแรง แบตคินแหกปากตะโกน
“อ๊ากกก!”
จากนั้นก็เริ่มขอความเห็นใจ
“ฟังข้านะ เจ้าก็ได้ยินเสียงระฆังแล้วใช่ไหม ไม่ว่าข้าจะต่ำช้าเพียงใด แต่ก็เป็นผู้ที่เกิดมาพร้อมโฉมผู้ปกครอง ดูรอยสักนี่สิ!”
แบตคินหันรอยสักบนหลังมาให้ดู
เป็นรอยสักรูปธง
“ข้าเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ในการรวบรวมผู้คน! ไอ้หัวปลาโง่พวกนี้เชื่อฟังคำพูดของข้าจนรวมตัวกลายเป็นกลุ่มใหญ่… ถ้าไม่มีข้าล่ะก็ พวกมันก็แค่ปลาเถื่อนไร้การศึกษา!”
คังซอนฮูหันไปมองกลุ่มมนุษย์ปลาที่ถูกมัดในสภาพบาดเจ็บ
“เราสองคนมีโฉมผู้ปกครองเหมือนกัน มิได้ต่ำต้อยเหมือนพวกกระจอกเหล่านี้! เราต่างมีคุณสมบัติในการครองบัลลังก์! ด้วยความรู้ในปัจจุบัน ข้าสามารถพาเจ้าไปถึงที่หมายได้! ข้าจะยกบัลลังก์ให้ ได้โปรด…”
“เกิดมาพร้อมกับโฉมผู้ปกครอง… แต่กลับจับคนเป็นทาสและปล้นจี้ผู้คน…”
คังซอนฮูยกมีด ท่าทางคล้ายกับไม่อยากฟังต่อ
แบตคินรีบส่ายคาง พลางแหกปากราวกับถูกปีศาจเข้าสิง
“พวกมันผิดเองที่อ่อนแอ! ข้าใช้พลังของตัวเองเพื่อก้าวขึ้นมายืนบนจุดสูงสุด! คนแข็งแกร่งพรากสิ่งสำคัญไปจากคนอ่อนแอมันผิดตรงไหน? ถ้าเจ้าเป็นผู้ปกครองที่แข็งแกร่งจริงๆ ล่ะก็ เรื่องแค่นี้ก็ต้องเข้าใจสิ!”
“ผู้แข็งแกร่งพรากสิ่งสำคัญไปจากผู้อ่อนแอคือเรื่องปรกติ?”
“ถ้าเจ้าใช้ชีวิตด้วยหลักคิดแบบนั้น สักวันเจ้าจะกลับไปตกต่ำ! ได้สติสักที! ฉวยโอกาสจากสถานการณ์นี้สิ! ยังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าข้าเป็นประโยชน์ให้เจ้าได้?”
คังซอนฮูมองไปรอบตัวพลางครุ่นคิด ก่อนจะเปิดปาก
“แกไม่เคยรู้ว่าคนแข็งแกร่งจริงๆ ใช้ชีวิตอย่างไร”
จากนั้นก็หันไปมองลิลี่
“ใช่ไหม ลิลี่”
ลิลี่ไตร่ตรองถึงบุคคลที่แข็งแกร่ง
มังกร ดารากร
ราชาทองคำ
คนเหล่านี้ดำรงชีวิตโดยพรากสิ่งสำคัญไปจากคนอ่อนแอหรือไม่?
ลิลี่พยักหน้ารับขณะจินตนาการถึงวิถีชีวิตของเหล่าตัวตนทรงพลัง
พวกเขาเหล่านั้นยอมอุทิศทุกสิ่งเพื่อความเชื่อ
นั่นคือผู้ปกครองที่แท้จริง
คังซอนฮูกระตุกมือที่จับเชือกเต็มแรง
“อ๊ากกก!”
แบตคินที่พยายามบินหนีถูกกระชากลงมากลิ้งบนพื้น
มันกลิ้งเข้าไปในวงล้อมของคนกลุ่มหนึ่ง
“อึก…”
เมื่อแหงนหน้ามอง แบตคินได้ตระหนัก
ชาวเบดูอินที่เคยถูกจับมาเป็นทาสและถูกข่มเหงต่างๆ นานา กำลังล้อมมันไว้ทุกทิศ
อดีตทาสเบดูอินมองไปทางคังซอนฮูด้วยสายตาขอร้อง
คังซอนฮูเพียงพยักหน้ารับและเดินเข้าไปในปราสาท
“ขอให้โชคดี”
นั่นคือคำพูดทิ้งท้าย
ลิลี่มองสลับไปมาสักพัก จากนั้นก็เดินตามคังซอนฮูเข้าไป
กลุ่มเบดูอินย่างกรายเข้าใกล้แบตคินที่กำลังนอนเจ็บ
แบตคินรีบเงยหน้ามองด้วยสายตาสั่นกลัวพลางวิงวอนขอร้อง
“ช่วยข้าด้วย… ได้โปรด…”
* * *
ลิลี่เดินตามเข้าไปพร้อมกับเพ่งมอง โฉมนักล่าในรูปร่างสัตว์ป่าเลือนหายไปแล้ว
โฉมวิญญาณคือสัญลักษณ์ของวิญญาณ
ไม่ว่าเบื้องหน้าจะฉีกยิ้มสดใสเช่นไร แต่ลิลี่สามารถเห็นถึงความมุ่งร้ายได้ผ่านโฉม
ไม่ว่าจะเป็นคนที่เก็บอารมณ์เก่งแค่ไหน ก็ไม่เคยมีใครทำให้โฉมวิญญาณหายไปได้
ไม่แม้แต่ดารากรที่กลายเป็นดาวดำ
ทว่า มนุษย์คนนี้กลับข่มนิสัยของตัวเองจนมิดชิด ทำสำเร็จแม้กระทั่งในระดับวิญญาณ
เขาเคยผ่านอดีตแบบไหนมา?
อดีตที่หลงลืมไปแล้ว หรือไม่คิดจะจำ ก็มิอาจทราบได้
ลิลี่เคยสงสัยอยู่หลายครั้ง
คังซอนฮูเดินผ่านทางเดินยาวในปราสาทที่ทอดยาวไปถึงด้านหลัง
“กำลังจะไปไหน?”
“เมื่อครู่ฉันเห็น… สิ่งของที่พวกมันขโมยมา ถูกวางกองไว้ด้านหลังท่าเรือ”
“เข้าใจแล้ว”
หลังจากความเงียบครอบงำได้ไม่นาน
“มนุษย์ค้างคาวตนนั้น… ข้าจะรู้จักโฉมผู้ปกครองของมัน”
“เป็นโฉมอะไร”
“โนวานี่ อาโน novany ano”
“…โฉมนักกลยุทธ์?”
“ใช่”
“แต่หมอนั่นบอกว่าตัวเองมีโฉมนักต้มตุ๋น”
ลิลี่เผยสีหน้าสับสน
ยิ่งได้เห็นผู้ปกครองในยุคนี้ เธอก็ยิ่งพบความเสื่อมทราม
แต่ความรู้สึกดังกล่าวเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะผู้ปกครองที่เธอเลือกมิได้เป็นแบบนั้น
ตรงกันข้าม บุรุษเบื้องหน้าจะนำมาซึ่งสิ่งที่ยิ่งใหญ่
นั่นสินะ ก็เป็นถึงผู้ที่ทำให้ยุคสมัยอันยาวนานสิ้นสุดลง
ขณะครุ่นคิด ลิลี่อมยิ้ม
ทั้งสองเดินผ่านปราสาทจนไปถึงด้านหลังเกาะ
เมื่อถึงระเบียงเปิดโล่งบนชั้นสอง ด้านล่างมองเห็นท่าเรือเล็กๆ และกองสมบัติที่ทับถม
เสบียง น้ำ เหล้า และกล่องโลหะที่ไม่รู้ว่าข้างในมีอะไร
เป็นกล่องโลหะ ไม่ใช่ไม้ อาจเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมที่เป็นทะเลทราย
จากบรรดาทั้งหมด มีหนึ่งสิ่งสะดุดตามากที่สุด
“…เจ้านี่เองสินะ”
ลิลี่พูดไม่ออกไปสักพัก
“…ไม่เกินไปหน่อยหรือ?”
นั่นคือความคิดเดียวในหัวลิลี่ ส่วนคังซอนฮูเอาแต่ยิ้มอย่างตื่นเต้น คล้ายกับหลงใหลในความ ‘เกินไป’ นั่น
“ก็นะ ต้องระดับนี้เท่านั้นถึงจะกล้าพูดว่านำมาใช้ล่าสัตว์ยักษ์ ถึงจะไม่รู้ว่าใครสร้าง แต่ฉันชอบแนวคิด”
มันคือบัลลิสต้า (Ballista) อาวุธที่จะยิงโพรเจกไทล์โดยอาศัยความยืดหยุ่นเป็นแรงส่ง
แต่สิ่งที่ไม่ปรกติคือขนาด
ขนาดของมันใหญ่กว่าเรือที่ยังคังซอนฮูโดยสารมาเสียอีก
แถมยังสร้างจากโลหะ ไม่ใช่ไม้ บนผิวโลหะเต็มไปด้วยอักษรจำนวนมาก
และสิ่งที่กำลังถูกขึ้นลำ ไม่ใช่ลูกธนูหรือกระสุนปืนใหญ่
มันไม่ได้ถูกสร้างเพื่อยิงสิ่งเหล่านั้น
“เราเรียกมันว่า ‘หอกพิฆาตสัตว์ร้าย’”
หัวหน้าสมาคมการค้า ฮามูดีที่ตามมาเงียบๆ พูดขึ้นจากด้านหลัง
หอกโลหะขนาดมหึมาที่สามารถทะลวงได้แม้กระทั่งกำแพงป้อมปราการสวรรค์
สุดยอดอาวุธไม้ตายที่ใช้ล่าคราเค่น หอกที่สามารถพิฆาตสัตว์ร้าย
คังซอนฮูชื่นชอบความอลังการแต่หยาบกร้านนี้ ส่วนลิลี่พูดไม่ออกไปพักใหญ่
“รีบเคลื่อนย้ายกันเถอะ คงต้องใช้แรงคนไม่น้อย”
“เฮ้อ…”
เธออดคิดไม่ได้ว่า เส้นทางแห่งความยากลำบากเปิดออกอีกแล้ว
______________________
ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (2/4)
ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:
https://www.facebook.com/bjknovel/
หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel