ย้อนเวลากลับสู่วันโลกาวินาศ ตอนที่ 142 แผนต่อไปของกองทัพตระกูลหลิน

ตอนที่ 142 แผนต่อไปของกองทัพตระกูลหลิน

หลังจากหลินฟานถาม วิทยุก็ไม่ได้ตอบอะไรมาสักพัก ผ่านไปได้ประมาณ 30 วินาที เสียงของจางหยานก็ดังผ่านวิทยุว่า

“ครับ ตอนนี้ข้ารับใช้อยู่คนเดียวแล้ว ซ่า….”

บางทีหลินฟานก็รู้สึกไม่ดีนิดหน่อยกับการแทนตัวเองของคนตระกูลข้ารับใช้ ที่ชอบแทนตัวเองว่า’ข้ารับใช้’แต่เขาก็ไม่ใส่ใจอะไรเรื่องนี้มาก และไม่ได้บอกให้พวกตระกูลข้ารับใช้เปลี่ยนแปลงคำพูดของตัวเอง

ยกเว้นโอหยางซินคนเดียวที่หลินฟานบอกให้เปลี่ยนวิธีพูด ส่วนเหตุผลที่เขาบอกให้เปลี่ยนก็เพราะว่าจะได้คุยง่าย ๆ เพราะโอหยางซินคือคนที่ต้องคุยกับเขาบ่อยที่สุด พูดสบาย ๆ คงง่ายกับเธอมากกว่า

หลินฟานพูดว่า

“หลังจากนี้ผมจะให้โอหยางซินเดินทางมาที่นี่เพื่อจัดระเบียบค่ายมณฑลซานต๋า ส่วนผู้นำตระกูลทั้ง 3 ยังไม่กลับไป เพราะพวกเขาต้องเคลียร์พื้นที่รอบ ๆ หรืออธิบายให้เข้าใจง่าย ๆ ตระกูลจางจะเป็นผู้ดูแลสูงสุดของค่ายมณฑลซานต๋า คุณรู้ไหมว่าผมกำลังหมายถึงอะไร? ซ่า…”

“เรื่องนั้นท่านไม่ต้องเป็นห่วงครับ ตระกูลจางไม่ทำอะไรโง่ ๆ แน่นอน ซ่า…”

จางหยานรีบตอบ เขารู้ได้ทันทีว่าหลินฟานกำลังพยายามเตือนตัวเองและตระกูลจางอยู่ จางหยานรู้ดีว่าเหตุผลที่เขาอยู่ในค่ายหลินหนานในตอนนี้ มันก็เป็นเพราะหลินฟานให้เขาคอยจับตาดูโอหยางซินที่เป็นคนของตระกูล โอหยาง เอาไว้

และในตอนนี้ตระกูลจางและตระกูลโอหยาง ก็มีอำนาจเท่า ๆ กันในค่ายมณฑลหลินหนาน แต่ถ้าหากโอหยางซินไม่อยู่ค่ายหลินหนาน มันก็แปลว่าตระกูล จาง จะมีอำนาจมากที่สุดในค่าย จางหยานเข้าใจความหมายในคำพูดของหลินฟานเขาเลยออกตัวปฏิเสธทันทีแบบที่เห็น

หลินฟานพูดต่ออีกว่า

“หวังว่าคุณจะจำสิ่งที่พูดไว้ แต่ถ้าทรยศขึ้นมาผมไม่มีทางปล่อยไปแน่ โปรดจำเรื่องนี้เอาไว้ด้วย เอาล่ะ! ถ้างั้นเรามาเข้าเรื่องอื่นดีกว่า ตอนนี้สถานการณ์ในค่ายหลินหนานเป็นยังไงบ้าง สถานการณ์ภายใน! จำนวนประชากร! มีปัญหาอะไรไหม! รายงานมาทั้งหมด ซ่า…”

จางหยานตอบ

“ ก่อนอื่นต้องพูดถึงเรื่องปัญหาภายในค่าย ปัญหาภายในตอนนี้ไม่เท่าไหร่ ยังอยู่ในการควบคุมของพวกเราทั้งหมดครับ แต่ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ได้ก็เพราะท่านกวาดล้างพวกที่เรียกร้องสิทธิ์ของตัวเองเหล่านั้น

“ หลังจากการกวาดล้างครั้งใหญ่ของท่านวันนั้น กลุ่มต่อต้านก็ลดลงอย่างมาก ถึงจะยังมีคนบางกลุ่มที่พยายามปลุกระดมผู้คน แต่เพราะเห็นว่าพวกต่อต้านครั้งที่แล้วตายกันยังไง ผู้คนส่วนมากเลยปฏิเสธที่จะเข้าร่วมครับ

“ ส่วนเรื่องประชากรและอาหาร เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องห่วง ถึงประชากรจะเพิ่มขึ้นแต่อาหารของเราก็เพิ่มขึ้นด้วยเหมือนกัน อาหารที่เราได้รับในช่วงนี้หลัก ๆ ได้มาจากเนื้อสัตว์กลายพันธุ์ครับ เนื้อสัตว์กลายพันธุ์มันมีประโยชน์มากจริง ๆ นอกจากจะทำให้ท้องอิ่มได้แล้วยังเสริมความแข็งแกร่งในร่างกายให้ด้วย เพราะงั้นอาหารไม่น่าจะเป็นปัญหาอีกนานครับ

“นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรพิเศษครับ ถึงจะมีปัญหาเล็กน้อยแต่ก็อยู่ในขอบเขตที่ข้ารับใช้คนนี้และโอหยางซินสามารถจัดการกันเองได้ ไม่จำเป็นต้องถึงมือของท่านจอมพล ซ่า…”

จางหยานรายงานเรื่องทั้งหมดต่อหลินฟาน

หลินฟานตอบว่า

“ทำได้ดีมาก แล้วเรื่องผลิตเฮลิคอปเตอร์ ไฟต์เตอร์ แทงค์ เป็นยังไงบ้าง พวกเราต้องรีบเดินทางไปมณฑล J ให้เร็วที่สุด เพราะที่นั่นมีอาวุธจำนวนมาก ถ้าตกไปอยู่ในมือของกองกำลังอื่น ๆ มันต้องเป็นปัญหากับพวกเราในอนาคตแน่ ซ่า…”

“ตอนนี้เรามี 8 ลำ แล้วครับ ซ่า…”

“เร่งสร้างให้ครบ 10 ลำ แล้วส่งมันมาพร้อมโอหยางซิน ซ่า…”

หลินฟานออกคำสั่ง

จริง ๆ หลินฟานก็อยากรอให้มีหลายสิบลำจากนั้นค่อยเดินทาง เพราะถ้าทำแบบนั้นมันจะปลอดภัยกว่า แต่ว่า ทุกวินาทีที่หลินฟานรอ ทุกวินาทีที่หลินฟานเสียเวลา อาวุธเหล่านั้นก็เสี่ยงโดนกองกำลังอื่น ๆ เอาไป

จริง ๆ แล้ว หลินฟานไม่ค่อยห่วงเรื่องอาวุธมากเท่าไหร่นัก แต่เขาเป็นห่วงเรื่องดาวเทียมที่อยู่ในฐานแห่งนั้น เขาต้องการลองด้วยตัวเองว่าถ้ายิงขึ้นหลังวันโลกาวินาศ ดาวเทียมจะสามารถใช้ได้ไหม

ถ้าสามารถใช้ได้ล่ะก็… การควบคุมโลกก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย

เมื่อหลินฟานมีดาวเทียมบินรอบ ๆ โลก นั่นก็หมายความว่าเขาจะมีข้อมูลฐานทหารทั้งในประเทศและต่างประเทศทั้งหมด แถมยังดูได้ด้วยว่าที่ไหนซอมบี้ยึดครองไปบ้างแล้ว ดาวเทียมมันมีประโยชน์มากมายจริง ๆ

“ครับ… เฮลิคอปเตอร์ ไฟต์เตอร์ แทงค์ ทั้ง 10 ลำ จะไปถึงค่ายมณฑลซานต๋าภายในวันพรุ่งนี้แน่นอนครับ ซ่า…”

จางหยานให้คำมั่น

หลินฟานตอบว่า

“ฝากด้วย ถ้างั้นก็เลิกการติดต่อแค่นี้ ซ่า…”

“ครับ ซ่า…”

เมื่อจบการติดต่อสื่อสารกับจางหยาน หลินฟานก็เดินออกจากห้องและตรงไปยังสนามรบ ถึงจะมีอันเดดทั้ง 20 ตัว คอยทำงานเก็บค่าพลังวิญญาณให้ แต่ตัวเองจะอยู่เฉย ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่อง คิดได้แบบนี้หลินฟานเลยเดินไปที่สนามรบ

….

แนวหน้าของสนามรบ

ตอนนี้แนวหน้าการต่อสู้ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ กับกำแพงอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้แนวหน้าการต่อสู้ห่างจากกำแพงประมาณ 2,000 เมตร และพวกซอมบี้ที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็เป็นแค่ซอมบี้ธรรมดาเท่านั้น พวกซอมบี้กลายพันธุ์มันหนีไปหมดแล้ว

“ท่านจอมพลครับ ซ่า…”

ระหว่างที่หลินฟานกำลังฟันหัวซอมบี้ข้าง ๆ วิทยุที่อยู่บนไหล่ข้างซ้ายของเขาก็ดังขึ้น คนที่ติดต่อมาคือหลี่หมิง

หลินฟานกดวิทยุแล้วถามกลับทันทีว่า

“มีเรื่องอะไร ซ่า…”

“ต้นข้าวครับ!! ต้นข้าวสามารถให้ผลผลิตได้หลังวันโลกาวินาศ!! ถ้าเรื่องที่ผมได้ยินมาจากชายคนนั้นเป็นเรื่องจริง พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาข้าวจากรูเล็ตกันแล้ว ท่านรีบมาคุยกับเขาด้วยตัวเองเถอะครับ ซ่า…”

หลี่หมิงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

หลินฟานก็รู้สึกตื่นเต้นด้วยเช่นกัน ตามที่หลินฟานรู้มา หลังจากวันโลกาวินาศมนุษย์แทบปลูกอะไรไม่ได้เลย และข้าวก็เป็นหนึ่งในพืชที่มนุษย์ไม่สามารถปลูกได้ แต่ตอนนี้เขาได้ยินว่า ‘ ต้นข้าวสามารถให้ผลผลิตได้หลังวันโลกาวินาศ ‘ ได้ยินแบบนี้จะไม่ให้หลินฟานตื่นเต้นได้ยังไง

หลินฟานตอบว่า

“ตกลง ฉันจะไปที่นั่นทันที ซ่า…”