วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0088

บทที่ 29 วิธีเอาตัวรอดในทะเลทราย (4)

* * *

ลิลี่ทราบดี เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับบาเรีย

คังซอนฮู หรือแม้แต่ตัวลิลี่เองก็เกิดมาพร้อมโฉมผู้ปกครอง สามารถยกเลิกบาเรียได้ง่ายดายแม้นั่นจะเป็นปราการที่แข็งแกร่งจากอารยธรรมโบราณ

แต่มีหนึ่งสิ่งที่คอยกวนใจเธอ

‘ในหมู่พวกมันมีผู้ปกครอง?’

กลุ่มโจรสามารถผ่านเข้าออกที่นี่

เธอเคยคิดว่า ‘คงมีทางเข้าสักทาง’ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งพบว่าไม่น่าเป็นไปได้

ไม่มีทางอื่นอีกแล้วที่จะกระตุ้นการทำงานโบราณสถาน เว้นเสียแต่จะเป็นผู้ปกครอง

กล่าวคือ ในหมู่พวกมันมีผู้ปกครอง

เธอพยายามขบคิดหาเหตุผลอื่น แต่ก็ไม่ได้คำตอบ

ไม่สิ นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่เค้นสมองแล้วจะได้อะไรกลับมา

“ทิ้งสมอ!”

เพราะไอ้มนุษย์เวรนี่ออกคำสั่งบ้าๆ อีกแล้ว

ใบหน้าลิลี่กลายเป็นขาวโพลน เหล่าเบดูอินที่ได้ยินคำสั่งต่างก็มีสีหน้าแข็งกระด้าง

สองคนที่ยังคงตื่นเต้นมีเพียงคังซอนฮูและภูตตะเกียง

「มัวทำอะไรอยู่! ทิ้งสมอเร็วเข้า!!」

เหล่าเบดูอินชะงักไปแค่ครู่เดียวเท่านั้น แม้พวกเขาจะถูกปล้นจนหมดตัว แต่คนเหล่านี้คือกะลาสีที่เก่งกาจในทะเลทราย

ต้องทำตามคำสั่งทันทีที่ได้ยินโดยไม่ต้องคิด ถึงแม้คำสั่งจะพิสดารและฟังดูแย่แค่ไหน แต่การมัวลังเลจนลงมือได้ช้านั้นแย่ยิ่งกว่า

ครึก!

สมอเรือถูกปล่อยพร้อมกับแรงสะเทือนที่เกิดขึ้นเป็นระยะ

โดยที่ไม่ต้องมีใครพูด ทุกคนรู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

“จับให้แน่น!”

แวมไพร์ตะโกนพลางโน้มตัวต่ำเพื่อจับราวเหล็ก

ตึง!

“ว๊าาาาก!”

แรงสะเทือนหนักหน่วงกว่าที่คาด การเคลื่อนที่ทางตรงเปลี่ยนเป็นการหมุนกะทันหัน แรงเฉื่อยกลายเป็นแรงเหวี่ยง ใบเรือพัดกระพือราวกับพร้อมจะขาด หากปล่อยเอาไว้เสากระโดงคงหักโค่น

ด้วยท่าทางซวนเซ เบดูอินคนหนึ่งใช้ขวานสับเชือกที่ยึดกับใบเรือ

ใบเรือถูกพับเก็บทันที เสากระโดงที่เป็นอิสระจากลมหอบเริ่มกลับมามีเสถียรภาพ

เมื่อแรงต้านหายไป ความเร็วในการหมุนของเรือจึงเพิ่มขึ้น

เบดูอินคนหนึ่งล้มกลิ้งไปบนดาดฟ้าเรือ

ลิลี่เหยียดแขนออกไปคว้ากะลาสีที่กำลังทรงตัวไม่อยู่

“จับแน่นๆ! ถ้าหลุดมือไป เจ้าไม่รอดแน่!!”

“อึก…”

หลังมือเบดูอินทุกคนจะมีหนาม ลิลี่ยังคงกัดฟันจับมืออีกฝ่ายแม้จะขมวดคิ้ว

เรือหมุนเป็นวงกลมจนกระทั่งกราบข้างหนึ่งหันไปทางกลุ่มโจร

“ยิง!”

กะลาสีที่กำลังจับปืนใหญ่ด้วยพละกำลังทั้งหมด ยิงปืนใหญ่ด้วยไฟที่เตรียมไว้ล่วงหน้า

ปังปังปังปัง!

ที่ยิงออกไปไม่ใช่กระสุนโลหะสี่นัด

กระสุนปืนใหญ่แตกตัวเป็นกระสุนเพลิงคุณภาพสูงหลายสิบนัดที่คังซอนฮูเตรียมไว้

ไม่มีใครคาดคิดว่ามนุษย์ชายจะแปรธาตุได้ถึงระดับนี้ ไม่เว้นแม้กระทั่งลิลี่

กระสุนระเบิดลูกเล็กพุ่งไปทางกลุ่มโจรบนท่าเรือ เสียงระเบิดดังอึกทึกพร้อมกับการลุกลามของทะเลเพลิง เกิดเป็นสถานการณ์สุดแสนโกลาหล

“ฟ…ไฟไหม้! ไฟไหม้!!”

“ป…ไปเอาน้ำมา!”

“ที่นี่ไม่มีน้ำ!”

ท่าเรือไม้ที่กลุ่มโจรสร้างไว้ถูกเผาจนวอดวาย เป็นความเสียหายยับเยินเกินกว่าจะให้เชื่อว่าเกิดจากการยิงครั้งเดียว

อย่างไรก็ดี สถานการณ์บนเรือโจรสลัดก็โกลาหลไม่ต่างกัน

แรงถีบจากปืนใหญ่ไม่เพียงพอที่จะหยุดการหมุนของเรือ อีกไม่นานก็จะปะทะกับท่า ยากที่จะเลี่ยงการชนแม้ความเร็วจะลดลง

เขาคำนวณเรื่องนี้ไว้ด้วยไหม?

ลิลี่หันไปมองคังซอนฮู อีกฝ่ายยังคงยึดตัวเองไว้กับเครื่องประดับหัวเรือ

พิจารณาจากสีหน้า คังซอนฮูไม่ได้คาดเดาเรื่องนี้ไว้

ค่อนข้างผิดคาด คังซอนฮูไม่ได้คาดเดาสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังการยิงปืนใหญ่

ไม่ใช่เพราะทำไม่ได้ แต่เขาตัดสินใจที่จะไม่ทำ

ไว้ค่อยด้นสดเอา

นั่นคือสถานการณ์ในปัจจุบัน

“อย่าฝากชีวิตไว้กับแผนมากเกินไป เพราะถ้าไม่เป็นไปตามแผน เราอาจไม่มีสติพอที่จะรับมือ”

นี่คือคำที่คังซอนฮูเคยพูดไว้หลายครั้งขณะวางแผน

คังซอนฮูกระโดดลงมายังดาดฟ้า จากนั้นก็ตะโกนพลางมองท่าเรือ

ลูกเรือส่วนใหญ่กำลังเสียสมาธิเพราะเสียงที่อึกทึกและทรายที่ฟุ้งกระจาย แต่ทุกคนได้ยินเสียงตะโกนของมนุษย์ชัดเจน

“ทุกคน! เตรียมตัวรับแรงกระแทก!”

「เจ้าคิดจะทำอะไรต่อ? 」

“ไหนบอกว่าโจรสลัดไม่ต้องมีแผนไง! แล้วถามทำไม!”

「เจ้าคิดจะทำอะไรต่อ!!」

คังซอนฮูยิ้ม จากนั้นก็หยิบกูรข่าออกมาถือ

“ถ้าเรือชน ทุกคนรีบกระโดดลง!”

「นี่ล่ะหัวใจแห่งการปล้น! ข้าชักชอบเจ้าขึ้นเรื่อยๆ แล้ว! คึฮะฮ่า!」

เอ็ดเวิร์ดฉีกยิ้มกว้างจนเผยให้เห็นฟันหร็อมแหร็ม

「อะฮอย! ทุกคนเตรียมทำศึกระยะประชิด! ใครหันหลังหนีจะถูกประหาร!」

“…เตรียมเข้าปะทะ! ทุกคนจับให้แน่น!”

เริ่มจากฮามูดี ชาวสมาคมการค้าทยอยชักดาบโค้งออกจากเอว

“พลปืนทั้งสี่เตรียมบรรจุกระสุนปืนใหญ่อีกรอบ ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว!”

“อายอาย!”

พลปืนขบกรามแน่นขณะขานรับ พวกเขาต้องใช้พละกำลังมหาศาลในการประคองปืนใหญ่หนักๆ ภายใต้แรงเหวี่ยง

ลิลี่ไม่เคยเผชิญสถานการณ์ที่โกลาหลเช่นนี้มาก่อน ไม่ว่าการฝึกของพ่อจะโหดร้ายเพียงใด แต่นั่นก็แค่สถานการณ์จำลอง

ทว่า เธอกลับรู้สึกแปลกๆ

ลิลี่ไม่ตื่นตระหนกแม้แต่น้อย คล้ายกับหัวใจกำลังเดือดพล่าน

「การปล้น! เริ่มขึ้นแล้ว!! 」

แทบจะในเวลาเดียวกับเสียงตะโกนของเอ็ดเวิร์ด

โครม!

กราบเรือกระแทกกับท่า

ทรายถูกโกยไปชนกลุ่มโจรที่ยืนรออยู่

ถ้าเป็นในทะเล สิ่งที่เกิดขึ้นจะมีเพียงน้ำเค็มสาดกระเซ็น แต่กับทรายที่หนักรวมเป็นตัน ยอมสามารถคร่าชีวิตคนได้ง่ายดาย

“อ๊ากกก!”

“มีคนเจ็บ!”

มนุษย์ปลาสองคนตายคาที่จากเหตุการณ์ดังกล่าว

เรือที่พุ่งชนท่าเริ่มพลิกเอียงจนเกือบจะคว่ำ

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ปืนใหญ่ที่เลื่อนกลับเข้ามาในเรือเพราะแรงกระแทก ถูกผลักจนปากกระบอกยื่นออกจากช่องยิงปืนอีกครั้ง พลปืนที่สามารถบรรจุกระสุนท่ามกลางสภาพแวดล้อมอันโหดร้าย ลงมือยิงปืนใหญ่ได้ทันเวลา

ชาวสมาคมการค้าต่างกระโดดลงจากดาดฟ้าโดยมีเป้าหมายเป็นท่าเรือ

ลิลี่หมุนตัวกลางอากาศอย่างชำนาญและฟันมนุษย์ปลาร่วงไปหนึ่งคนขณะลงจอด

เป็นวิชาดาบที่ต่างไปจากสถานการณ์ปรกติเล็กน้อย

‘สงบใจไม่ได้เลย’

เธอตระหนักได้ว่า ตัวเองกำลังตื่นเต้นผิดไปจากปรกติ

“หยุดเอาไว้!”

“อย่าให้พวกมันลงมาได้!”

ผลการปะทะครั้งแรกออกมาแล้ว ทุกคนสามารถบอกได้ว่าฝั่งสมาคมการค้าได้เปรียบเล็กน้อย

สิ่งที่ทำให้ลิลี่ประหลาดใจก็คือ

「คึฮ่าฮ่า! จงสั่นกลัวต่อความเกรี้ยวกราดของกลุ่มโจรสลัดเอ็ดเวิร์ดซะ!!」

เอ็ดเวิร์ดที่ยังคงเชื่อมกับตะเกียง บินโฉบไปฟันมนุษย์ปลาประหนึ่งสายลม

ลิลี่มองฉากดังกล่าวอยู่สักพัก ก่อนจะกระโดดถอยหลังเมื่อเห็นมนุษย์ปลาตนหนึ่งวิ่งใส่ การปะทะซึ่งหน้าไม่ใช่ทางถนัดของเธอ

หญิงสาวมองไปยังจุดห่างไกล จากนั้นก็ขมวดคิ้ว เพราะมนุษย์ปลากลุ่มหนึ่งบนชั้นสองกำลังเล็งหนังสติ๊กมาหาเธอ

ต้องหลบให้พ้น ขณะลิลี่คิดแบบนั้น

‘แล้วคังซอนฮูล่ะ?’

คังซอนฮูไม่ได้นั่งบนเครื่องประดับหัวเรือเหมือนเดิม

เมื่อแหงนหน้าขึ้นไปมอง เธอเห็นคังซอนฮูกำลังลอยตัวสูงโดยอาศัยแรงเฉื่อยขณะเรือพุ่งเข้าชนท่า

นิ้วชี้ขวากำลังสวมแหวน

คังซอนฮูเล็งนิ้วไปบนพื้น อักษรรูนตัวหนึ่งถูกสลักบนพื้นท่าเรือในพริบตา

“…นี่มัน”

อักษรรูนตัวใหญ่เท่าเรือ

แม้จะยังไม่แน่ใจ แต่ลิลี่พอจะเดาได้

เป็นรูนโกเล็ม แต่มีการดัดแปลงเล็กน้อย

คังซอนฮูมาถึงจุดที่สามารถแก้ไขอักษรรูนได้เอง

ลำพังการที่มนุษย์คนหนึ่งเข้าใจภาษารูนก็พิสดารมากพอแล้ว แต่เขากลับยังพัฒนาไปได้เรื่อยๆ

ลิลี่รีบวางมือลงบนพื้นในจุดกึ่งกลางอักษรรูน ตามด้วยเปล่งเสียง

“คาห์ส kaahz”

ทรายปริมาณมหาศาลรอบท่าเรือเริ่มหมุนเป็นเกลียวและลอยสูง

ทันใดนั้น

ครืนนน!

พวกมันก่อตัวเป็นร่างกายท่อนบนของ ‘ยักษ์ทราย’

หนึ่งในรูปแบบย่อยของรูนโกเล็ม

ผลผลิตขนาดมหึมาที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ

“อ…อะ?”

“ไม่มีทาง…”

“หลีกไป!”

ยักษ์ทรายยกกำปั้นทุบใส่มนุษย์ปลาบนชั้นสองที่กำลังเล็งหนังสติ๊กมาทางลิลี่

บึ้มมมมมม!

โกเล็มระเบิดตัวเองและกลายเป็นกองทราย

เสียงดังจนต้องอุดหู

มนุษย์ปลาต่างพากันสั่นกลัวทันที

กระบวนทัพที่ถูกออกแบบเพื่อรับมือกับผู้บุกรุก ถูกทำลายลงก่อนที่ศึกจริงจะเริ่ม

โดยเฉพาะเวทมนตร์นั่น

รูนเวทมนตร์

ในตอนที่ได้ยินข่าวลือว่ามีจอมเวทสามารถผ่านเข้าออกกำแพง พวกมันเชื่อว่าอีกฝ่ายคงใช้เล่ห์เหลี่ยมบางอย่างทำให้ดูง่าย

ยิ่งเมื่อได้เจอตัวจริง พวกมันโล่งใจที่อีกฝ่ายเป็นแค่เผ่าพันธุ์อ่อนแอ — มนุษย์ แตกต่างจากจอมเวทที่น่าเกรงขามในภาพจำ

แต่มนุษย์กลับสร้างอักษรรูนได้ด้วยการขยับร่างกายเล็กน้อย

เป็นไปไม่ได้ อักษรรูนต้องถูกวาดเท่านั้น

ทว่า ชายคนนี้ให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตที่น่าทึ่งอย่างง่ายดาย

มนุษย์ปลาหัวโจกสิบกว่าคนรีบพาบัลคานไปซ่อน พวกมันล้วนเป็นโจรไร้การศึกษาและไร้สัจจะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำตัวสุภาพกับบัลคาน

เพราะบัลคานเป็นเพียงคนเดียวที่มีอำนาจในการกระตุ้นโบราณสถาน

พวกมันคาดหวังในตัวบัลคาน

“ไอ้พวกบ้านั่น… เข้ามาที่นี่ได้ยังไงกัน”

มนุษย์ฉลามหัวค้อนสบถ ปัจจุบันพวกมันเข้ามาหลบในปราสาทหลังเล็กใจกลางชั้นสองของโบราณสถาน

“บาเรียถูกทำลายแล้ว อยู่ที่นี่ต่อไปก็คงไม่ปลอดภัย”

มนุษย์ปลาที่กำลังกลอกตาไปยังทิศทางหนึ่ง ขบกรามด้วยปากกว้างๆ

อย่างไรก็ดี พวกมันยังมีสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ

“ลองคิดในแง่บวกนะบัลคาน นี่คือโอกาสที่เจ้าจะได้แสดงความน่าเกรงขามในฐานะนักล่าแล้วไม่ใช่หรือ”

เหมือนกับพี่ชายของตน บัลคานมีหัวเป็นฉลามขาว ใบหน้าไร้อารมณ์จนดูน่าขนลุก

ทุกรับรู้ได้ทันทีว่าบัลคานเกิดมาพร้อมกับความพิเศษบางอย่าง การที่ไม่กะพริบตาเลยในทุกสภาพแวดล้อมคือเครื่องยืนยันความนิ่งของจิตใจ

“หึ”

บัลคานเปิดปากเป็นครั้งแรก

มันนำวัตถุทรงกลมขนาดเท่ากำปั้นออกจากอก

ไม่ใช่ลูกเหล็ก แต่เป็นอุปกรณ์กลไกที่ซับซ้อน

อุปกรณ์โบราณที่ถูกค้นพบในโบราณสถานแห่งนี้

สัญลักษณ์ที่ยืนยันการเป็นผู้ปกครอง ซึ่งมีเพียงเจ้าของโฉมนักล่าอย่างตนเท่านั้นที่ใช้งานได้

พวกมันทราบดี อุปกรณ์ชนิดนี้สามารถกำราบผู้บุกรุกได้อยู่หมัด

ขณะคิดเช่นนั้น

โครม!

ประตูไม้ถูกเปิดอย่างรุนแรงจนกระแทกกำแพงเสียงดัง ด้านหน้าสุดมีชาวสมาคมการค้าสองคนกำลังถือไม้แผ่นใหญ่ต่างโล่ เพื่อป้องกันการยิงธนูสวนในจังหวะที่ไม่คาดคิด

เมื่อยืนยันว่าไม่มีภัยคุกคาม สมาชิกด้านหลังกรูเข้ามาสองฝั่งซ้ายขวา

ณ จุดกึ่งกลาง มนุษย์คนหนึ่งย่างกราย

“นี่”

“…”

“คนไหนคือหัวหน้า”

ในตอนที่บุกฝ่าเข้ามาในท่าเรือ ลิลี่เห็นแววตาคังซอนฮูกำลังตื่นเต้น

แต่ปัจจุบันแทบจะกลายเป็นไร้อารมณ์

ดวงตาสีแดงของแวมไพร์เอาแต่แหงนมองบางสิ่งเหนือศีรษะมนุษย์ชาย

สีหน้าแฝงไว้ด้วยความกลัวเล็กๆ

เธอกำลังเห็นอะไร?

“…พวกแกหูหนวกรึไง”

พวกมันสามารถรับรู้ได้ว่าชายคนนี้กำลังโกรธ

ทะเลทรายคือดินแดนอันแห้งแล้ง มนุษย์ปลาจึงมองเป็นสวนสวรรค์

พวกมันไม่มีความรู้ที่จะปลูกพืชผล หรือจะถ้าพูดให้ชัดก็คือ มนุษย์ปลาไม่มีความคิดที่จะทำแบบนั้น

พวกมันคุ้นชินกับการปล้นและแย่งชิงมากกว่า

มนุษย์ชายย่างกรายเข้าหากลุ่มมนุษย์ปลาตามลำพัง

ทันใดนั้น บัลคานที่สบโอกาสรีบขว้างวัตถุทรงกลมใส่

แกร่กแกร่กแกร่ก!

วัตถุดังกล่าวลอยไปในอากาศ จากนั้นก็เคลื่อนไหวแปลกๆ พร้อมกับปล่อยตาข่ายขนาดใหญ่

มนุษย์ถูกเล่นงานอย่างง่ายดาย

และ

เปรี้ยะ—!

กระแสไฟฟ้าถูกปล่อยจากอุปกรณ์

มนุษย์ปลาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่คือกระแสไฟฟ้า แค่รู้ว่าสามารถทำให้สิ่งมีชีวิตเป็นอัมพาต

มนุษย์ทรุดคุกเข่าลงหนึ่งข้าง ชาวสมาคมการค้าด้านหลังเผยสีหน้าตกตะลึงพร้อมกับรีบง้างคันธนู

“ถ้าขยับส่งเดชล่ะก็ เจ้านี่ตายแน่!”

มนุษย์ปลาข่มขวัญ

พวกมันไม่มีวิธีฆ่าจริงๆ แค่พยายามสร้างความกลัวจากความไม่รู้

“ตาข่ายนี้จะไม่มีวันคลาย เว้นเสียแต่จะถูกปลดออกโดยผู้ปกครอง! มันคือสมบัติของเทพ…”

ถัดจากนี้คือสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ

มนุษย์ชายค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

เปรี้ยะเปรี้ยะ!

ตาข่ายยังคงทำงานตามปรกติ แต่มนุษย์กลับแทบไม่แสดงอาการ เพียงสูดลมหายใจเข้าอย่างเชื่องช้า

ไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น

มนุษย์ชายบรรจงเงยหน้าขึ้น

“ด…ได้ยังไง?”

“นี่… ไอพวกหัวปลา”

“มันทนได้ยังไง…”

มนุษย์ใช้มือจับตาข่าย

“ฉันชินแล้วล่ะ”

ฝั่งมนุษย์ปลาเกือบจะใจฝ่อ แต่ก็ยังเรียกสติกลับมาได้ทัน

ถึงจะทนไหว แต่ก็ใช่ว่าจะปลดออกมาเองได้

มีเพียงโฉมผู้ปกครองเท่านั้นที่สามารถใช้งานอุปกรณ์โบราณ

ขณะกำลังคิดเช่นนี้

ชิ้ง!

สมบัติโบราณคืนสภาพกลับไปเป็นวัตถุทรงกลมในพริบตา

เหล่ามนุษย์ปลาต่างแตกตื่น ยกเว้นบัลคาน

เพราะมันเคยเห็นรอยสักสีแดงรูปเขี้ยวสัตว์บนหลังมืออีกฝ่าย

เป็นธรรมดาที่บัลคานจะไม่ตกใจ

เพราะรอยสักที่หลังมือนั่น สามารถใช้ปลดบาเรียโบราณหน้าทางเข้า

แต่การไม่ตกใจ ใช่ว่าบัลคานจะยังเยือกเย็น

ชึ้ง!

มนุษย์ชักมีดออกจากอก — กูรข่าที่เลือดยังไม่แห้ง

“ได้ยินว่าเป็นนักล่านี่… ขอทดสอบได้ไหม”

แม้สีหน้าจะไม่เปลี่ยน แต่บัลคานกำลังจมอยู่กับความสิ้นหวัง

______________________

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (1/4)

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel