SWO ตอนที่ 96 ปรมาจารย์อภินิหารขั้น 9?

“ท่านกำลังจะบอกว่าความแข็งแกร่งผู้อาวุโสโจวถึงขีดสุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์แล้ว?” พวกเขาไม่อยากจะเชื่อ

ถึงอย่างไรในช่วงที่ผ่านมาพวกเขานั้นมักจะออกล่า และทำความสะอาดพื้นที่รกร้างกับผู้อาวุโสโจวอยู่บ่อยครั้ง

แม้ว่าผู้อาวุโสโจวจะแข็งแกร่งมากก็จริง แต่พวกเขาคิดว่าเขามีความแข็งแกร่งเพียงระดับปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขั้นสูงสุดเท่านั้น

มาวันนี้หานผูกลับบอกพวกเขาว่าผู้อาวุโสโจวเป็นถึงปรมาจารย์อภินิหารขั้น 9!

ความตกใจนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าเมื่อครั้งที่พวกเขาเห็นโจวเฮาฆ่าราชามิงค์เมฆาซึ่งเป็นจักรพรรดิอสูรขั้นสูงเลย!

เมื่อได้ยินน้ำเสียงของผู้บัญชาการจ้าว และคนที่เหลือ หานผูจึงรู้สึกไม่สบอารมณ์ "อะไร? พวกเจ้าไม่เชื่อข้างั้นรึ ฮึ่ม! แม้ว่าข้า หานผูผู้นี้จะเป็นเพียงปรมาจารย์อภินิหารขั้นสาม แต่ข้าก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดไม่รับรู้ถึงความแข็งแกร่งของปรมาจารย์อภินิหารขั้น 9!”

ผู้บัญชาการจ้าวรีบกล่าว “ผู้อาวุโสหาน มันไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด เราแค่… เราแค่ไม่อยากเชื่อเท่านั้น!”

เหอเปียว เจิ้นหง และคนที่เหลือรีบอธิบาย “ใช่ ๆ เราเคยอยู่กับผู้อาวุโสโจวมาระยะหนึ่ง แต่เราไม่เคยเห็นเขาระเบิดพลังขนาดนี้มาก่อน!”

หานผูเหลือบมองผู้บัญชาการจ้าว และคนอื่น ๆ ก่อนกล่าวอย่างเรียบเฉย “ปรมาจารย์อภินิหารขั้น 9แต่ละคนเป็นดั่งสมบัติของเผ่าพันธุ์มนุษย์เรา ดังนั้นพวกเขาจะเปิดเผยตัวเองง่าย ๆ ได้อย่างไร? ผู้อาวุโสโจวต้องจงใจระงับความแข็งแกร่งตนเองเพราะเขาไม่ต้องการดึงดูดความสนใจเผ่าพันธุ์ภายนอกที่ทรงพลัง”

“ใช่ ใช่ ผู้อาวุโสหานพูดถูก!”

เหอเปียว เจิ้นหง และคนที่เหลือนึกย้อนไปถึงสิ่งที่โจวเฮาทำก่อนหน้านี้ และตระหนักได้ทันที

ไม่แปลกใจเลยที่ผู้อาวุโสโจวจะสามารถทำความสะอาดพื้นที่รกร้างได้รวดเร็ว และถึงกับฆ่ามิงค์เมฆาเจ็ดหางได้อย่างง่ายดาย ปรากฎว่าที่แท้เขาก็เป็นถึงปรมาจารย์อภินิหารขั้น 9!

“นับว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่เมืองหัวตงของพวกเจ้ามีปรมาจารย์อภินิหารขั้น 9 อยู่!” ขณะที่หานผูกล่าว เขาก็เริ่มอิจฉา “แม้แต่ข้าเองก็แทบไม่ได้พบเจอปรมาจารย์อภินิหารขั้น 9 ผู้บัญชาการจ้าว และพวกเจ้าที่เหลือนับว่าโชคดีมากที่ได้โต้ตอบกับตัวตนระดับนั้นหลายครั้ง!”

ผู้บัญชาการจ้าว และที่เหลือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ดวงตาของพวกเขาจะเป็นประกาย และกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม “ผู้อาวุโสหานพูดถูก พวกเราโชคดีมาก!”

“ใช่ โชคดีมาก!”

…

โจวเฮาไม่รู้เลยว่าตัวเขาตอนนี้ถูกเขาใจผิดไปว่าเป็นปรมาจารย์อภินิหารขั้น 9 หลังจากจัดการจักรพรรดิอสูรขั้นสูงราชามิงค์เมฆาลงได้

เวลานี้เขามองไปยังราชันอสูร 52 ตัวที่อยู่ตรงหน้า และรู้สึกกังวลเล็กน้อย

โจวเฮาเหลือบมองที่มุมขวาล่างของหน้าจอเสมือน

แต้มโชค: 42,719,600  (ระดับปัจจุบัน: สมหวังทุกประการ!)

หลังจากจัดการสัตว์อสูรไปหลายแสนตัว จักรพรรดิอสูรสามตัว และอีกหนึ่งราชามิงค์เมฆา แต้มโชคของเขาได้พุ่งสูงเกินกว่า 40 ล้านแต้ม

ดังนั้นสำหรับตอนนี้ เขาจึงไม่ได้ขาดแต้มโชค

และถ้าเขาจัดการราชันอสูรที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมด เขาจะได้รับแต้มโชคเพิ่มขึ้นอีกประมาณ 6 ล้านแต้ม ซึ่งเมื่อเทียบกับแต้มโชค 40 ล้านแต้มแล้ว 6 ล้านแต้มเป็นเพียงไอซิ่งบนเค้กเท่านั้น

ดังนั้นเขาจึงพบการจัดการกับราชันอสูรพวกนี้ลำบากไม่ใช่น้อย

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งโจวเฮาก็หันกลับ และมองไปยังผู้บัญชาการจ้าว และคนอื่น ๆ ที่กำลังกระซิบกันด้วยเสียงต่ำ จากนั้นร่างของเขาก็ไปปรากฏต่อหน้าพวกเขา

“ผู้อาวุโสโจว!”

“ผู้อาวุโสโจว!”

ผู้บัญชาการจ้าว และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่น ๆ โค้งคำนับอย่างรวดเร็ว

“ผู้อาวุโสโจว ถ้าข้ารู้ว่าเมืองหัวตงมีปรมาจารย์อภินิหารขั้น 9 เช่นท่าน ข้าคงโล่งใจ” หานผูเดินมาหาเขา และกล่าวด้วยความเคารพ

"ปรมาจารย์อภินิหารขั้น 9?” โจวเฮาตกตะลึงครู่หนึ่ง เขาสงสัยว่าเมื่อไหร่กันที่เขากลายเป็นปรมาจารย์อภินิหาร และไอขั้น9 ที่หานผูว่ามันคืออะไรกัน

เขาระงับความสงสัยก่อนถามกลับไป “ผู้อาวุโสหาน ผู้บัญชาการจ้าว…”

หานผูรีบโบกมือ “ท่านโจว เรียกข้าว่าหานผู หรือเสี่ยวหานก็ได้”

ผู้บัญชาการจ้าวกล่าวเสริม “ถูกต้อง ผู้อาวุโสโจว ท่านสุภาพเกินไป ต่อจากนี้ไปเรียกข้าว่าเสี่ยวจ้าวเถอะ”

มุมปากของโจวเฮากระตุก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ ผู้บัญชาการจ้าวถึงให้ความเคารพเขามากขนาดนี้

‘หรือจะเป็นเพราะราชามิงค์เมฆาที่ข้าจัดการไปก่อนหน้านี้’ หลังจากคิดดูแล้วเขาพบว่านั่นเป็นความเป็นไปได้เดียว เขาส่ายหัว และเปลี่ยนน้ำเสียง “เสี่ยว… เสี่ยวหาน เสี่ยวจ้าว พวกเจ้าคิดจะทำเช่นไรกับราชันอสูรเหล่านี้?”

เขากล่าวเสริมต่อทันที “ข้าว่ามันน่าเสียดายไปหน่อยที่จะต้องฆ่าพวกมัน ท้ายที่สุดด้วยการโจมตีจากคลื่นอสูร ครั้งนี้เราได้สะสมวัตถุดิบสัตว์อสูรมามากเกินพอ การฆ่าพวกมันอีก 52 ตัวไม่ได้สำคัญถึงขนาดนั้น”

หานผูพยักหน้าซ้ำ ๆ “ผู้อาวุโสโจวพูดถูก ราชันอสูร 52 ตัวนั้นมีค่ามหาศาล การฆ่าพวกมันเพียงเพื่อสกัดวัตถุดิบดูจะสูญเปล่าโดยใช่เหตุ จะดีกว่าไหมถ้าเราหาวิธีอื่นเพื่อใช้ประโยชน์จากพวกมันแทน!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โจวเฮา ผู้บัญชาการจ้าว และคนที่เหลือต่างก็มองไปที่หานผู

ในแง่ของการมองการณ์ไกล และประสบการณ์ เห็นได้ชัดว่าอัจฉริยะที่ไปถึงระดับปรมาจารย์อภินิหารนั้นเหนือกว่าพวกเขามาก..