ตอนที่ 55 เผ่าขนดำ
“ดีแล้วที่พี่กลับมา พ่อไม่ต้องโกรธขนาดนั้นก็ได้...”
เมื่อมองดูท่าทางไม่พอใจของบารอนไคเซ็น เฉินเหิงจึงยิ้มและกล่าวว่า “ยังไงเราขาดกำลังคน และเป็นเวลาที่ดีที่เขาจะกลับมา”
“หืม” บารอนไคเซ็นส่งเสียงอย่างเย็นชา แต่ฟังคำพูดของเฉินเหิง เขาก็พยักหน้า
ท้ายที่สุดเขาก็ยังเป็นลูกชายของเขา ไม่ว่าเขาจะสร้างปัญหาแค่ไหน เขาก็ยังเป็นลูกของเขา
ออร์มันโดกลับมาแล้ว และถ้าเขาไล่เขาออกไปอีก มันคงไม่ดีนัก
ยิ่งกว่านั้นเหมือนกับที่เฉินเหิงได้บอกไว้ เมื่อพวกเขาเริ่มค้าขายกับผู้ปกครองที่อยู่ใกล้เคียง พวกเขาจะกำลังคนจริง ๆ
ตอนนี้ออร์มันโดจะกลับมาแล้ว ถ้าเขาสามารถช่วยได้ก็คงดีเหมือนกัน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเขาก็อ่อนลง เขามองไปที่คุณไวท์ที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพูดว่า “พาเขาเข้ามา”
“ครับ” คุณไวท์พยักหน้าก่อนจะเดินออกไป
ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นและออร์มันโดก็เดินเข้ามา
เขาสวมชุดคลุมสีดำและดูสูงโปร่ง เพียงแต่ร่างกายของเขาดูป่องกว่าเดิม
ยืนอยู่เคียงข้างเฉินเหิง ความแตกต่างระหว่างพวกเขานั้นชัดเจนมาก
“คุณยังกล้าที่จะกลับมา” เมื่อมองไปที่ออร์มันโด การแสดงออกของไคเซ็นก็เย็นชาอย่างไม่น่าเชื่อ
“พ่อ”
หลังจากเดินเข้าไปในห้อง ออร์มันโดก็คุกเข่าลงและพูดด้วยความจริงใจว่า “ในช่วงหลายเดือนที่ฉันจากคุณไป ฉันคิดถึงคุณมาก ให้ฉันได้อยู่เคียงข้างคุณอีกครั้ง”
เขาดูจริงจังอย่างไม่น่าเชื่อ และเมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ สีหน้าของบารอนไคเซ็นก็นุ่มนวลขึ้น
“คุณลุกขึ้นได้” เขามองที่ออร์มันโดขณะพูด
“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องในอดีตอีก” เขาพูดอย่างใจเย็น “ดีแล้วที่คุณกลับมา”
“ช่วงนี้ทุกคนยุ่งมาก กลับมาช่วยเราดีกว่าอยู่ดื่มทั้งวัน เราจะออกเดินทางในอีกไม่กี่วัน นำดาบของเจ้าไปด้วย”
เมื่อมองดูร่างกายที่ป่องของออร์มันโด เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“ครับท่านพ่อ” ออร์มันโดพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนค่อนข้างกระตือรือร้น
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง บารอนไคเซ็นก็จากไป เหลือเพียงเฉินเหิงกับออร์มันโดสองต่อสอง
“ท่านพี่” เฉิงเหิงยิ้มเล็กน้อยและยื่นมือออกไปทักทายเขา
อย่างไรก็ตามออร์มันโดไม่ตอบสนอง
เมื่อมองไปที่เฉินเหิง ออร์มันโดก็ส่งเสียงครวญครางอย่างเย็นชาก่อนจะจากไป
มือของเฉินเหิงค้างกลางอากาศ บรรยากาศดูน่าอึดอัดเล็กน้อย
“นายน้อย…”
ข้าง ๆ เขา เสียงของนายไวท์ก็ฟังดูเคอะเขินเหมือนกัน “นายน้อยออร์มันโด เขา…”
“ทุกอย่างปกติดี”
รอยยิ้มของเฉินเหิงไม่เปลี่ยนแปลง เขาค่อย ๆ ดึงมือกลับมา และยืนอยู่ตรงนั้นมองดูร่างของออร์มันโดที่จากไป
เขาส่ายหัวและบอกลานายไวท์ก่อนจะจากไป
ในอีกไม่กี่วันต่อมา บ้านของบารอนไคเซ็นค่อนข้างจะวุ่นวาย
มีสินค้าจากทางเหนืออยู่เต็มบ้าน
รอบ ๆ มีกลุ่มคนที่มีขนสีดำหนาแน่นกำลังทำงานอย่างหนัก
“หลายสิ่งหลายอย่าง…”
เมื่อมองดูสินค้าที่มีอยู่ทุกหนทุกแห่ง บารอนไคเซ็นก็ถอนหายใจด้วยความประหลาดใจ “คุณนำของหลายสิ่งหลายอย่างพวกนี้มาได้ยังไง? ผู้ปกครองพวกนั้นปล่อยให้คุณผ่านมาได้จริงเหรอ?”
ในฐานะขุนนาง เขารู้ว่าผู้ปกครองคนอื่น ๆ เป็นยังไง
เขาไม่เชื่อว่าขุนนางในโลกนี้จะมีคุณธรรม
ในความเป็นจริง การเรียกคนเหล่านี้ว่าโจรคงไม่มากเกินไป
ออร์มันโดเป็นตัวอย่างหนึ่ง
ทำไมบารอนไคเซ็นจึงไล่เขาออกไป? เป็นเพราะเขาแอบพาคนไปปล้นกลุ่มพ่อค้าของผู้ปกครองที่อยู่ใกล้เคียง
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นค่อนข้างบ่อย และมากเกินไปที่จะนับได้
ในความเป็นจริง หากกลุ่มพ่อค้านั้นไม่ได้เป็นของผู้ปกครองที่อยู่ใกล้เคียง แต่เป็นเพียงกลุ่มพ่อค้าธรรมดาหรือเป็นของผู้ปกครองที่อยู่ห่างไกลออกไป ออร์มันโดก็จะไม่ถูกตำหนิเลย
การคมนาคมในสมัยนี้ไม่สะดวกนักและค่อนข้างอันตรายด้วย ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่กลุ่มพ่อค้าจะถูกปล้น
บารอนไคเซ็นก็เคยทำสิ่งเดียวกันนี้มาก่อนในอดีต
จากจุดนี้จะเห็นได้ว่าการทำการค้าในโลกแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน
จากที่บารอนไคเซ็นเห็น การที่เฉินเหิงสามารถนำสินค้าจำนวนมหาศาลมาที่นี่ได้นั้นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ยาก
“แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เส้นทางธรรมดา”
เฉินเหิงยิ้มตอบและกล่าวว่า “สิ่งเหล่านี้ถูกนำขึ้นเรือมา…”
“เรือ?” บารอนไคเซ็นจ้องเขม็ง เขาไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้เลย
“เรือไม่อันตรายเหรอ?”
แน่นอนโลกนี้มีเรือ แต่เทคโนโลยียังไม่ค่อยก้าวหน้านัก และมีอันตรายมากมายขณะแล่นเรือ
ดังนั้นในความคิดของบารอนไคเซ็น การใช้เรือเพื่อขนส่งสินค้าก็มีความเสี่ยงมากเหมือนกัน
“ตราบใดที่ไม่มีอะไรผิดปกติกับเรือ มันก็ไม่ยากเลย…” เฉินเหิงกล่าว เขาไม่เข้าใจว่าบารอนไคเซ็นรู้สึกอย่างไร
บารอนไคเซ็นพยักหน้าในขณะที่ยังรู้สึกสับสนอยู่เล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ถามต่อ
“คนพวกนั้นที่ปกคลุมไปด้วยขนสีดำเป็นใคร?” เขาถามด้วยความอยากรู้ขณะที่มองดูกลุ่มคนที่กำลังทำงานอย่างหนักเพื่อเคลื่อนย้ายสินค้าอย่างต่อเนื่อง
“พวกเขาเป็นคนของเผ่าขนดำมาจากทะเลทราย” เฉินเหิงอธิบาย “ทางเหนือเชื่อมต่อกับทะเลทรายและพวกเขามักจะต่อสู้กัน ดังนั้นพวกเขาจึงจับเชลยได้จำนวนมากและขายพวกมันเป็นทาส ชาวขนดำเหล่านี้เป็นหนึ่งในชนเผ่าดังกล่าว
“เมื่อเทียบกับคนธรรมดา เผ่าขนดำเหล่านี้ถูกกว่าและทำงานหนักกว่า ดังนั้นฉันจึงรับพวกเขามาหลายคน” เฉินเหิงอธิบาย
เขารับชาวขนดำมาเป็นการเฉพาะ
ในบรรดาสินค้าที่ผู้ปกครองทางเหนือขาย นอกจากขนสัตว์และหนังสัตว์แล้ว ยังมีทาสอีกจำนวนมาก
ในบรรดาทาสเหล่านั้น เฉินเหิงเก็บพวกมันไว้จำนวนมากสำหรับตัวเขาเอง
และนั่นก็เป็นวิธีที่เขาใช้ความมั่งคั่งส่วนใหญ่ที่เขาสะสมได้จากเมืองหลวงกูตู
ในฐานะที่เป็นคนจากอีกโลกหนึ่ง เขาเข้าใจถึงความสำคัญของความแข็งแกร่งอย่างชัดเจน ในขณะที่ความแข็งแกร่งสามารถแยกออกได้เป็นความแข็งแกร่งส่วนบุคคลและโดยรวม
ในแง่ของความแข็งแกร่งส่วนบุคคล เขาเป็นอัศวินที่ผ่านการฝึกฝนด้วยเทคนิคการหายใจของอัศวินและเทคนิคการฝึกฝนร่างกาย
ในแง่ของความแข็งแกร่งโดยรวม เขายังจำเป็นต้องพัฒนากองกำลังของตัวเอง
ในการทำแบบนั้น เขาจึงได้ผูกมิตรกับเหล่าขุนนางในเมืองหลวงกูตู ในขณะเดียวกันก็ซื้อทาสเพื่อขยายกองกำลังภายใต้การควบคุมของเขา
(วันนี้แค่ 5 ตอนนะครับ มีความเห็นยังไง คำผิดตรงไหนคอมเมนท์บอกได้เลยครับ ขอบคุณครับ)
