848 - หวังซ่ง
848 - หวังซ่ง
เย่ฟ่านสังหารบุตรศักดิ์สิทธิ์อย่างโหดเหี้ยมโดยไม่หวั่นเกรงยอดฝีมือระดับปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์แม้แต่น้อย ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึง ร่างกายของเขาก็กลืนเข้าไปในความว่างเปล่าอีกครั้ง
“บังอาจ!”
ชายชราคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว ตอนนี้บุตรศักดิ์สิทธิ์อีกคนหนึ่งถูกสังหาร นี่มันน่าอายเกินไปแล้ว บุตรศักดิ์สิทธิ์ของนิกายทั้งสองคนถูกเย่ฟ่านสังหาร ศักดิ์ศรีของนิกายหยินหยางถูกทำลายจนหมดสิ้น
“ฮ่าฮ่า...” เย่ฟานหัวเราะและกล่าวว่า “ข้าหวังว่าเจ้าจะคัดเลือกบุตรศักดิ์สิทธิ์คนที่สามในเร็วๆนี้!”
“อย่าปล่อยให้เขาหนีไป!”
ปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์คำรามด้วยความโกรธ ตอนนี้จอมวายร้ายผู้นี้ได้ยั่วยุนิกายหยินหยางซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากวันนี้เย่ฟ่านยังคงหลบหนีไปได้ศักดิ์ศรีของนิกายหยินหยางคงป่นปี้ไปหมด
“ไม่ต้องไล่ล่า ข้าตั้งค่ายกลพันลี้แล้ว คราวนี้เขาหนีไม่พ้นแน่นอน” ผู้อาวุโสของนิกายหยินหยางอีกคนกล่าว
เย่ฟ่านบินขึ้นไปบนท้องฟ้าแต่แล้วใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย
“ค่ายกล!”
เขาตกใจมาก นี่ไม่ใช่ค่ายกลธรรมดา มันกว้างใหญ่ไพศาลแทบจะครอบคลุมระยะทางหลายร้อยลี้
“เย่เจ๋อเทียน!”
ไม่ไกลนักมีคนตะโกนเสียงดัง ยอดฝีมือทั้งสิบแปดคนของสำนักฉีซื่อปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
เย่ฟ่านยิ้มอย่างเย็นชา ตอนนี้มีตัวละครระดับสัตว์ประหลาดปรากฏตัวขึ้นโดยยึดครองตำแหน่งผู้นำกลุ่ม นี่คือเด็กน้อยที่บริสุทธิ์อ่อนโยนและมีอายุเพียงไม่กี่ขวบเท่านั้น
เขาเป็นสัตว์ประหลาดน้อยที่มีเสน่ห์ที่สุดในสำนักฉีซื่อ เมื่ออายุได้เก้าขวบ เขาก็ได้บรรลุถึงอาณาจักรลับแปลงมังกรแล้ว
“เจ้าก็มาเพื่อฆ่าข้าด้วยหรือ?” เย่ฟ่านหัวเราะ
“หัวเราะไปเถอะ เดี๋ยวเจ้าจะหัวเราะไม่ออกแล้ว!” เด็กชายอายุเก้าขวบกำลังโกรธและสีหน้าของเขาก็เย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ
“น้องชายดูเหมือนเจ้าจะอารมณ์ไม่ดีนะ” เย่ฟ่านหัวเราะออกมาอีกครั้ง
“หัวเราะให้พอ มาคอยดูกันว่าอีกสักครู่เจ้าจะหัวเราะได้หรือไม่!” เด็กชายอายุเก้าขวบค่อนข้างหยิ่งผยองและชี้ไปที่เย่ฟาน
“กลับไปดูดนมของมารดาเจ้าเถอะ ข้าไม่มีเวลามากล่อมเด็กน้อยนอน” เย่ฟ่านกล่าว
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ยอดฝีมือรุ่นเยาว์อีกสิบเจ็ดคนคนเกือบหัวเราะออกมา แต่ทุกคนก็ต้องระงับอารมณ์ของตนไว้ พวกเขารู้ว่าที่มาของเด็กคนนี้และไม่กล้าที่จะทำให้เขาขุ่นเคือง
“ในตอนแรกข้ากำลังพิจารณาไว้ชีวิตเจ้า แต่ตอนนี้ในเมื่อเจ้าดูหมิ่นข้าเจ้าก็เตรียมตัวตายได้แล้ว!”
หวังซ่งเด็กชายอายุเก้าขวบตะโกนพร้อมกับก้าวมาข้างหน้าด้วยสภาวะอันแข็งแกร่ง
เย่ฟ่านไม่เคยเห็นเด็กที่มีอำนาจครอบงำคนอื่นเช่นนี้มาก่อน เขาสะดุ้งเล็กน้อย เด็กคนนี้หยิ่งผยองยิ่งกว่าเซี่ยจิ่วโหย่วซะอีก
“โชคร้ายจริงๆที่ข้าเป็นผู้ใหญ่ที่ชอบรังแกเด็ก น้องชายหากเจ้าถูกตีก้นลายข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ร้องไห้ไปฟ้องมารดานะ”
“เย่เจ๋อเทียน การที่เจ้าทำให้ข้าโกรธเช่นนี้อย่าหวังว่าจะมีใครช่วยเจ้าได้!” หวังซ่งอย่างเย็นชา การแสดงออกที่โหดเหี้ยมของเขาค่อนข้างไม่สอดคล้องกับใบหน้าที่ดูน่ารักอ่อนโยน
โฮก!
หวังซ่งประสานอินด้วยมือทั้งสองพร้อมกับปลดปล่อยเสียงมังกรคำรามที่ดังกึกก้องไปทั้งสวรรค์พิภพ มังกรเขียวเก้าตัดปรากฏออกมาจากความว่างเปล่า พวกมันมีท่าทางดุร้ายและพุ่งเข้าหาเย่ฟ่านอย่างรวดเร็ว
“ปัง” “ปัง”...
เย่ฟ่านกระแทกฝ่ามือออกไปเก้าครั้ง แต่ละฝ่ามือมีแสงสีทองที่พุ่งพล่านราวกับภูเขาไฟโบราณที่กำลังปะทุ
แต่รอยประทับสีทองทั้งเก้าในความว่างเปล่าไม่ได้ทำให้มังกรเก้าตัวได้รับความเสียหายแต่อย่างใด เกล็ดมังกรสีน้ำเงินนั้นสั่นไหวและร่างกายของมังกรก็ทรงพลังพลังอย่างยิ่ง
“เฮอะ...”
มังกรเขียวเก้าตัวแข็งแกร่งและทรงพลัง กรงเล็บของมันข่วนหน้าผาจนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ บางตัวก็อ้าปากเปื้อนเลือดกลืนยอดเขาขนาดใหญ่ลงไปในท้อง
พลังของเขาสร้างความหวานให้กับผู้คนที่เห็นเหตุการณ์เป็นอย่างมาก
ปัง ปัง!
เย่ฟ่านต่อสู้กับมังกรเขียวทั้งเก้าตัวอย่างสุดกำลัง เขาไม่ได้คาดคิดว่าเด็กชายอายุเก้าขวบคนนี้จะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ ฝีมือของฝ่ายตรงข้ามสูงกว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์ทั่วไปมาก
เด็กคนนี้บรรลุการเปลี่ยนแปลงครั้งที่สี่ของอาณาจักรแปลงมังกรแล้ว เขาแข็งแกร่งกว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์หยินหยางที่เพิ่งถูกสังหารหลายเท่า
“พรื่ด…”
มังกรเขียวเก้าตัวแม้ว่าพวกมันจะเป็นเพียงภาพธรรมแต่ร่างกายของพวกมันก็แข็งแกร่งไม่เป็นรองสิ่งมีชีวิตที่แท้จริง จากการโจมตีด้วยกรงเล็บเดียว ยอดเขามากมายก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ผู้คนที่อยู่ข้างๆต่างก็ตกใจจนอ้าปากค้าง
“โฮก!”
มังกรตัวหนึ่งพ่นลมหายใจมังกรที่ทรงพลังออกมา แสงสีน้ำเงินสาดส่องไปทั่วฟ้าและทำให้ภูเขาลูกใหญ่เปลี่ยนเป็นที่ราบภายในพริบตา
ปัง!
ในขณะนั้นมือสีทองของเย่ฟ่านก็ประทับลงไปที่ศีรษะของมังกร ทำให้ร่างกายของมันแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ในเวลาเพียงเสี้ยวลมหายใจ เลือดเนื้อที่สาดกระจายออกไปของพวกมันก็รวมเข้าด้วยกันอีกครั้ง
“เจ้าคิดว่าเจ้าคือร่างเซียนศักดิ์สิทธิ์แล้วอยู่ยงคงกระพันหรือ?”
หวังซ่งหัวเราะในขณะที่ประสานอินเพื่อควบคุมการเคลื่อนไหวของมังกรอย่างต่อเนื่อง
“สัตว์ประหลาดตัวนี้น่ากลัวจริงๆ เขามีอายุเพียงเก้าขวบเท่านั้น ถ้าเขาเติบโตขึ้นในอนาคตใครจะต้านทานเขาได้”
“เขาเป็นเด็กที่มีโชควาสนา เขาตกลงไปในถ้ำมังกรเมื่อตอนที่ยังเด็กและได้ผลประโยชน์กลับมามากมาย บางคนบอกว่าเขามีโอกาสได้ทานไข่มังกรที่แท้จริงเข้าไป มันทำให้เขามีความแข็งแกร่งมากถึงขนาดนี้”
“ข้าศึกษาเรื่องราวในชีวิตของเขาแล้ว มีคนกล่าวว่าเขาสามารถอยู่ได้อย่างน้อยห้าพันปี ความยืนยาวของอายุระดับนั้นแม้แต่ครึ่งเซียนยังทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขารับประทานลงไปคืออะไรกันแน่”
“เย่เจ๋อเทียน ต่อให้เจ้ามีร่างกายที่เป็นอมตะจริงๆข้าก็ยังจะฆ่าเจ้า!” หวังซ่งตะโกน
มังกรเขียวเก้าตัวหมุนวนราวกับพายุเก้าลูก การโจมตีของพวกมันพุ่งเข้าหาเย่ฟ่านจากรอบทิศทางราวกับกงล้อศักดิ์สิทธิ์
เก้ามังกรกลืนปฐพี!
หวังซ่งประสานอินมังกรในมือ ใบหน้าของเขาเผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่เย็นชาและโหดเหี้ยม เขาพยายามจะบดขยี้เย่ฟ่านอย่างที่เคยกล่าวไว้ก่อนหน้านี้
“นี่เป็นทักษะสังหารศักดิ์สิทธิ์ของผนึกมังกร เก้ามังกรสามารถสังหารผู้คนในอาณาจักรเดียวกันได้ทั้งหมด!”
ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ต่างหน้าซีดเผือดด้วยความตระหนก พวกเขาสูดลมหายใจเย็นๆเข้าปอดเฮือกใหญ่โดยพร้อมเพรียง
“เจ้าเด็กบ้า เจ้าทำให้ข้าโกรธแล้ว!” เย่ฟานยื่นมือสีทองขนาดใหญ่ขึ้นไปบนฟ้าพร้อมกับบีบศีรษะมังกรตัวหนึ่งทันที
“ตึง!”
มังกรเขียวถูกเขาดึงลงมาด้านล่างก่อนจะถูกฉีกเป็นชิ้นด้วยความโกรธ!
“เจ้ามีโอกาสที่ดีที่ได้ตกลงไปในถ้ำมังกร เอาล่ะตอนนี้มอบทุกสิ่งที่เจ้ามีให้ข้าซะ!” เย่ฟ่านเยาะเย้ย
“อุ๊บ!”
ในขณะนั้นมือของเขาคว้าเข้าไปในความว่างเปล่าอย่างต่อเนื่องพร้อมกับฉีกร่างมังกรเขียวอีกสามตัว
“เจ้า…”
หวังซ่งตกใจจนใบหน้าซีดขาว เขาประสานอินและเรียกมังกรที่ถูกฆ่าตายเหล่านั้นให้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะได้พบกับสมบัติในถ้ำมังกรจริงๆ?”
เย่ฟ่านไม่ได้สนใจว่าหวังซ่งยังเป็นเด็ก การโจมตีของเขาว่องไวและดุเดือดมากขึ้นเรื่อยๆ
“บูม!”
ทันใดนั้นมือสีทองขนาดใหญ่ของเย่ฟ่านไม่คิดจะเล่นกับมังกรที่อยู่บนฟ้าอีก กำปั้นของเขากระแทกเข้าหาหวังซ่งและกดเด็กน้อยอายุเก้าขวบคนนี้ให้จมลงไปในดินโดยไม่มีโอกาสตั้งตัว
“จบแล้ว คราวนี้ร่างเซียนศักดิ์สิทธิ์ได้พินาศแน่ หากหวังซ่งถูกรังแกพี่ชายของเขาจะต้องมาเอาคืนอย่างแน่นอน!”
“ตุบ!”
หวังซ่งเด็กชายอายุเก้าขวบดิ้นรนไปกับพื้น เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่น ผมบนศีรษะยุ่งเหยิงและดวงตาของเขาคมกล้าราวกับจะพ่นไฟออกมา
“เย่ฟ่าน”
ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด แม้ว่าเขาจะอายุเพียงเก้าขวบ แต่ท่าทางของเขาก็เต็มไปด้วยความดุร้าย
“ตาย...”
เขาประสานอินมังกรด้วยมือทั้งสองข้างพร้อมกับเรียกมังกรเขียวสิบแปดตัวให้ปรากฏออกมาจากความว่างเปล่า
จำนวนของพวกมันมีมากขึ้นเป็นสองเท่า แต่ละตัวมีขนาดใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว เหมือนภูเขาสิบแปดลูกที่มีสันเขาสูงใหญ่เทียมฟ้าและแรงกดดันก็ค่อยๆถูกปลดปล่อยออกมา
“บูม”
มังกรเขียวสิบแปดตัวเคลื่อนไหวไร้ขอบเขต สง่างามและทรงพลัง พวกมันพุ่งเข้าโจมตีเย่ฟ่านพร้อมๆกัน
รอยแตกขนาดใหญ่แต่ละรอยยาวหลายลี้ ดินแดนที่ถูกแผดเผานี้เริ่มส่งสัญญาณของวันโลกาวินาศ พลังของหวังซ่งทำให้ผู้คนเกิดความหวาดหวั่นอย่างถึงที่สุด
“ข้าบอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่มีเวลาเล่นเป็นเพื่อนเจ้า” เย่ฟ่านมีสีหน้าโหดเหี้ยมเช่นกัน
“ตึง”
เขาทุบหัวของมังกรเขียวด้วยฝ่ามือข้างหนึ่ง ยกเท้าอีกข้างเพื่อเหยียบร่างมังกรเขียวอีกตัว ร่างของมังกรขนาดใหญ่เหล่านั้นตกลงมาจากท้องฟ้าโดยไม่มีโอกาสทำอันตรายต่อเขาแม้แต่น้อย
“บูม”
ทันใดนั้นหวังซ่งก็อ้าปากและพ่นรถม้าออกมา รถมาคันนั้นมีความสูงเพียงนิ้วเดียว แต่กลิ่นอายที่ครอบงำของมันน่าสะพรึงกลัวอย่างถึงที่สุด
