847 - ละเลงเลือดนิกายหยินหยาง
847 - ละเลงเลือดนิกายหยินหยาง
ในวันเดียวกันนั้นมีข่าวว่าเย่ฟ่านบุกเข้าสู่ที่ตั้งของตระกูลเซียวและลงมือสังหารผู้คนไปมากมาย
สี่ชั่วยามต่อมา เขาบุกเข้าไปในเมืองโบราณของนิกายหยินหยาง สังหารยอดฝีมือแห่งอาณาจักรแปลงมังกรครั้งที่เก้าและจากไปโดยที่ไม่มีผู้ใดสามารถห้ามปรามได้
จงโจวแตกต่างจากตงหวง นิกายหลักจะยึดครองเมืองขนาดใหญ่เพื่อเป็นดินแดนของตัวเอง ซึ่งแตกต่างจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของตงหวงที่จะตั้งอยู่ในถิ่นทุรกันดารและอาศัยอยู่อย่างสันโดษ
ดังนั้นการกระทำของเย่ฟ่านจึงมีผู้คนมากมายเป็นประจักษ์พยาน และข่าวก็แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วราวกับไฟลามทุ่ง
“ทรราชแห่งดินแดนรกร้างตะวันออกได้ลงมือแล้ว เป็นเรื่องผิดปกติจริงๆ”
“มหาอำนาจทั้งสองแห่งส่งคนออกไปตามล่าเด็กน้อยคนนั้น แต่พวกเขาก็ทำไม่สำเร็จ เขาย้อนกลับมาและลงมือสังหารอย่างโหดเหี้ยม คนผู้นี้ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเป็นศัตรูกับเขาอย่างแท้จริง”
ภายในครึ่งเดือนถัดมา นิกายหยินหยางและตระกูลเซียวยังคงไล่ตามสังหารเย่ฟ่าน
แต่ด้วยทักษะการเคลื่อนไหวของสวรรค์ เขาสามารถหลบหนีได้แม้กระทั่งการไล่ล่าของปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ การที่จะส่งคนระดับต่ำกว่านั้นออกมาตามหาเย่ฟ่านก็ไม่แตกต่างจากการส่งตัวเองมาเป็นเหยื่อของเขา
เย่ฟ่านลงมือโหดเหี้ยมมากขึ้นเรื่อยๆ เขาทำลายกองกำลังทั้งห้าของนิกายหยินหยางอย่างราบคาบ เว้นแต่ปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์ที่ยังมีชีวิตรอด คนอื่นๆถูกเขาฆ่าทิ้งจนหมดสิ้น
ในทำนองเดียวกัน แหล่งธุรกิจขนาดใหญ่ห้าแห่งของตระกูลเซียวก็ถูกกวาดล้างจนไม่มีสิ่งใดเหลือ
ทันทีที่มีข่าวเรื่อง “ชายคนนั้น” ออกมา หลายคนอ้าปากค้างและรู้สึกว่าเย่ฟ่านเป็นเหมือนวิญญาณร้ายที่ปรากฏตัวและไปมาไร้ร่องรอย เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะไม่มีใครสามารถทำอันตรายเขาได้
หลังจากที่เย่ฟ่านถูกเหล่าผู้ยิ่งใหญ่ไล่ล่าหลายครั้ง เขาก็ค่อยๆตระหนักว่าแท่งหยกอีกหกชิ้นที่จักรพรรดิดำมอบให้เขายังคงมีประโยชน์ มันสามารถช่วยให้เขาซ่อนตัวได้อย่างแยบยล
“หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปบางทีเขาอาจจะถูกขัดเกลาจนกลายเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่คนใหม่ก็ได้ เราไม่อาจปล่อยให้เป็นแบบนั้น”
ในระหว่างการไล่ล่าเย่ฟ่าน เพื่อเพื่อรักษาหน้าของตัวเองนิกายหยินหยางยืนกรานที่จะเพิ่มฐานการบ่มเพาะให้กับบุตรศักดิ์สิทธิ์คนใหม่ด้วยไขกระดูกมังกร
ทำให้ชายหนุ่มผู้ถูกคัดเลือกคนนั้นมีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นจากอาณาจักรแปลงมังกรระดับสองกลายเป็นอาณาจักรแปลงมังกรระดับสี่ภายในเวลาไม่กี่วัน
มันค่อนข้างน่ากลัวสำหรับบุตรศักดิ์สิทธิ์ที่ได้รับการระดับเข้าสู่อาณาจักรนี้
บุตรศักดิ์สิทธิ์นิกายหยินหยางปรากฏตัวใกล้กับสำนักฉีซื่อ พวกเขารู้ว่าเย่ฟ่านมีความจำเป็นบางอย่างที่ต้องอาศัยอยู่ที่นี่ ดังนั้นพวกเขาจึงวางกำลังไว้อย่างแน่นหนา
ไม่ต้องพูดถึงยอดฝีมือขอบเขตปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์หลายสิบคน เพียงแค่ยอดฝีมือรุ่นเยาว์ทั้งสิบแปดคนจากสำนักฉีซื่อที่พวกเขาเชิญมาก็เพียงพอจะสังหารยอดฝีมือรุ่นเดียวกันทั้งแผ่นดินแล้ว
ในภูเขารกร้างห่างไกลจากสำนักฉีซื่อสี่พันลี้
บุตรศักดิ์สิทธิ์แห่งนิกายหยินหยางและยอดฝีมืออีกสิบแปดคนติดตามข่าวสารและออกไล่ล่าเย่ฟ่านอย่างต่อเนื่องจนมาถึงสถานที่แห่งนี้
พวกเขาทุกคนล้วนเป็นบุคคลระดับบุตรศักดิ์สิทธิที่มีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษ
บนหน้าผาที่สมบูรณ์แบบ ดวงตาของเย่ฟ่านสว่างวาบเหมือนสายฟ้า เมื่อเห็นใบหน้าของคนเหล่านั้นเขาก็แสยะยิ้มที่มุมปาก
“ปัง!”
เย่ฟ่านพุ่งลงมาจากท้องฟ้า เท้าของเขาบดขยี้ภูเขาลูกใหญ่ให้กลายเป็นที่ราบและขวางทางของบุตรศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นไว้
“เย่ฟ่าน เย่เจ๋อเทียน!” ใครบางคนตะโกน
“พวกเจ้ามาที่นี่เพื่อฆ่าข้าหรือ?” เย่ฟ่านมองลงมาอย่างเฉยเมย
“ถูกต้อง ข้าจะฆ่าเจ้า ไล่ตีเจ้าเหมือนสุนัข”
บุตรศักดิ์สิทธิคนใหม่ของนิกายหยินหยางตะโกน เขาไม่เชื่อว่าเย่ฟ่านจะสู้กับยอดฝีมือทั้งสิบแปดคนจากสำนักฉีซื่อเพียงลำพังได้
เขาเชื่อว่าวีรบุรุษระดับบุตรศักดิ์สิทธิ์สิบแปดคนที่เข้าร่วมกองกำลังครั้งนี้จะต้องฉีกร่างของเย่ฟ่านออกเป็นชิ้นๆได้อย่างแน่นอน
“พวกเจ้ามีคนมากมายจริงๆ” เย่ฟ่านไม่สนใจ
“สังหารเขาซะ เขามีรากของปราณปฐพีต้นกำเนิดอยู่กับตัว ใครฆ่าเขาได้จะได้รับสมบัติชิ้นนั้นไปก่อน”
ดวงตาของบุตรศักดิ์สิทธิ์นิกายหยินหยางขุ่นมัว เขาเชื่อว่าตราบใดที่เย่ฟ่านถูกฆ่า ตำแหน่งของเขาในฐานะบุตรศักดิ์สิทธิ์จะมั่นคงขึ้น
“เพียงเพราะความขัดแย้งเล็กๆน้อยๆ เจ้าไม่ควรพาคนมากมายมาตายพร้อมกับเจ้า”
ดวงตาของเย่ฟ่านไม่แยแสเมื่อเขาก้าวไปข้างหน้าร่างกายของเขาก็กลืนไปกับความว่างเปล่าทันที
“บูม”
บุตรศักดิ์สิทธิ์นิกายหยินหยางลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าและพ่นสมบัติโบราณออกมา แต่แล้วเขาก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างผูกมัดร่างกายของเขาไว้
“ปัง”
เย่ฟ่านเหยียบลงด้วยเท้าข้างเดียว พลังอันกล้าแข็งบดขยี้สมบัติโบราณที่บุตรศักดิ์สิทธิ์หยินหยางพ่นออกมาทั้งยังเหยียบบุตรศักดิ์สิทธิ์นิกายหยินหยางจมลงไปในพื้นด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
“แค่ก”
บุตรศักดิ์สิทธิ์นิกายหยินหยางกระอักเลือดออกมาคำโต แทบไม่อยากเชื่อเรื่องทั้งหมดนี้ เท้าอันใหญ่โตยังคงเหยียบย่ำเขาอยู่ที่พื้น โดยที่เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านได้
ดวงตาของเขาขุ่นมัวและไม่สามารถพูดอะไรได้ เขารู้ว่าหลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้ต่อให้เขารอดชีวิตไปได้แต่ศักดิ์ศรีของเขาก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“หยุด!”
เหล่ายอดฝีมือทั้งสิบแปดคนตามมาถึงแล้ว บางคนตะโกนเสียงดัง และบางคนก็เรียกอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของตัวเองออกมา หนึ่งในนั้นสั่นระฆังหยกสีม่วงและเตรียมจะโจมตีโดยไม่คิดจะเสียเวลา
ปัง!
เย่ฟ่านชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้าเพื่อทำลายอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของชายหนุ่มคนนั้น ในขณะเดียวกันร่างของเขาก็กลืนเข้าไปในความว่างเปล่าก่อนจะเริ่มโจมตีรอบทิศทางอย่างรวดเร็ว
ปัง ปัง ปัง!
การโจมตีของเย่ฟ่านไม่ได้มีอะไรซับซ้อน กำปั้นสีทองของเขากระแทกออกไปอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่มืออีกข้างก็ใช้ออกด้วยทักษะความว่างเปล่าอันยิ่งใหญ่ของตระกูลจี้ มันเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทและกวาดเข้าหาบุตรศักดิ์สิทธิ์ทุกคน
"ปัง ปัง ปัง"
มือใหญ่นั้นดำสนิทเหมือนหมึก ปกคลุมท้องฟ้าเหมือนเมฆก้อนใหญ่ พื้นดินเบื้องล่างจมลงไปกว่าสิบจั้ง ทุกอย่างในบริเวณนั้นถูกบดขยี้และกลายเป็นหุบเขาลึก
“ตุบ ตุบ...”
ยอดฝีมือทั้งสิบแปดคนถอยกลับด้วยความกลัว พลังที่เย่ฟ่านแสดงออกมาทำให้ทุกคนตกตะลึงเป็นอย่างมาก
เย่ฟ่านคว้าตัวบุตรศักดิ์สิทธิ์หยินหยางและกระโดดเพียงครั้งเดียวก็ทะยานออกไปไกลกว่าห้าลี้ แต่ในขณะนั้นมีชายชราคนหนึ่งซึ่งเป็นปรมาจารย์ศักดิ์สิทธิ์นิกายหยินหยางยืนขวางทางเขาอยู่
“วางเขาลง” ชายชรากล่าวอย่างสงบ
เขารู้ว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์ได้รวบรวมกองกำลังและมุ่งหน้ามาที่นี่ แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือสุดท้ายบุตรศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขากลับถูกปราบปรามอย่างรวดเร็ว
นี่เป็นความอัปยศของนิกายหยินหยาง ความหวังของนิกายแทบจะถูกทำลายจากการโจมตีด้วยเท้าข้างเดียวของเย่ฟ่าน
“ให้ปล่อยหรือ?”
เย่ฟานจับบุตรศักดิ์สิทธิ์คว่ำหัวลงก่อนจะใช้เท้าของเขาเหยียบลงไปที่ด้านหลังศีรษะของฝ่ายตรงข้าม
“เจ้า…”
“แบบนี้หรือ…?”
“เย่ฟานคนเราฆ่าได้หยามไม่ได้ เจ้าทำเกินไปแล้ว!”
ใบหน้าของชายชราาเปลี่ยนสีเมื่อเห็นฉากนี้ บุตรศักดิ์สิทธ์เป็นตัวแทนของนิกายหยินหยาง การที่เขาถูกหิ้วเหมือนเป็ดไก่ก็ยังเป็นความอัปยศอย่างถึงที่สุดแล้ว
ในครั้งนี้เมื่อเขาถูกเหยียบย่ำศีรษะโดยตรง ใบหน้าของนิกายหยินหยางจะเอาไปไว้ที่ไหน
“วางเขาลง มิฉะนั้นข้าจะทำลายวิญญาณเจ้าซะ!”
เย่ฟานหัวเราะเมื่อเขาได้ยินคำพูดเหล่านี้ เขากล่าวว่า
“พวกเจ้าทุกคนไล่าล่าข้าก็เพื่อสังหารข้าไม่ใช่หรือ? นี่ไม่ใช่เรื่องแปลกหากข้าจะทำแบบเดียวกัน”
“น่าเสียดายที่ร่างเซียนศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าไม่มีโอกาสพัฒนาขึ้นได้อีกแล้ว” ผู้อาวุโสนิกายหยินหยางก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆและกล่าวว่า
“เจ้าได้แต่โทษตัวเองว่าเกิดช้าเกินไป หากมีชาติหน้าเจ้าก็ควรเลือกเกิดในตระกูลขุนนางโบราณจะดีกว่า”
“เจ้ารีบสรุปเร็วเกินไปแล้ว ในระหว่างเราสองคนยังไม่แน่เลยว่าใครจะเป็นคนที่ต้องตาย” เย่ฟ่านยิ้ม
อีกฝ่ายก็ยังคงดูถูกเขาแบบนี้ ไม่แปลกที่เขาจะเหยียบบุตรศักดิ์สิทธิ์หยินหยางเหมือนผักปลา
“ปล่อยเขาแล้วข้าจะอนุญาตให้ซากศพของเจ้ามีที่กลบฝัง”
“วางเขาลงและยอมรับความตาย”
ในขณะเดียวกันกลุ่มคนที่ไล่ตามมาก็ค่อยๆปิดล้อมยอดเขาไว้อีกครั้ง
“ในเมื่อพวกเจ้าพูดเช่นนั้นข้าก็คงไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว?”
เย่ฟ่านยกร่างของบุตรผู้ศักดิ์สิทธิ์หยินหยางขึ้นมาก่อนจะโยนให้ฝ่ายตรงข้ามด้วยท่าทางยอมจำนน
มีคนพยายามจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเหลือบุตรศักดิ์สิทธิ์หยินหยาง
แต่ทันใดนั้นบุตรศักดิ์สิทธิ์หยินหยางก็ส่งเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนา ร่างของเขาถูกฉีกออกจากกันเป็นชิ้นๆด้วยพลังที่ปะทุขึ้นจากภายใน