ย้อนเวลากลับสู่วันโลกาวินาศ ตอนที่ 137 เหลี่ยมทุกดอก
ตอนที่ 137 เหลี่ยมทุกดอก
ซอมบี้นักบวชค่อย ๆ ย่อเข่าของมันลงตามคำสั่ง ร่างขนาดใหญ่ 10 เมตร ของมันต่ำลงเรื่อย ๆ แต่ถึงแม้ว่ามันจะย่อเข่าของตัวเองลงความสูงของมันก็ยังไม่ต่ำกว่า 5 เมตร ทำให้ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 ยังคงอยู่สูงกว่าหลินฟานอยู่
“ลงมาอีก”
ไม่รอให้ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 พูดออกมา หลินฟานก็ตัดบทก่อน ต้องรู้ก่อนว่าการมาของหลินฟานครั้งนี้เขาไม่ได้มาเจรจา เขามาเพื่อเอาข้อมูล หลังจากได้ข้อมูลแล้วซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 ก็ไม่จำเป็น
แล้วจากประสบการณ์ที่ผ่านมาของหลินฟานในวันโลกาวินาศ วิธีที่ดีที่สุดในการล้วงข้อมูลจากพวกซอมบี้ตระกูล Z ก็คือทำให้พวกมันโกรธจนเผลอพูดออกมา อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ พวกซอมบี้ตระกูล Z มันฉลาดมาก ถามในเวลาปกติไม่มีทางได้อะไรจากพวกมันแน่นอน
ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 กัดฟันด้วยใบหน้าไม่พอใจ ถ้ามันกระโดดลงไปแปลว่ามันต้องเงยหน้ามองหลินฟาน ความสูงของมันสูงไม่ถึง 1 เมตร แต่หลินฟานสูงเกือบ ๆ 2 เมตร การที่มันต้องเงยหน้าเจรจากับมนุษย์ที่มันมองว่าต่ำต้อย สิ่งนี้ทำให้มันปวดใจมาก
แต่ถึงจะปวดใจ ถึงจะไม่พอใจ มันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกระโดดลงจากไหล่ซอมบี้นักบวช
ฟุ๊บ!!
“ความสูงแบบนี้แหละที่เป็นความสูงที่ถูกต้อง”
หลินฟานยิ้มเยาะเย้ยระหว่างพูด
ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 พูดต่อทันทีว่า
“เจ้ากับข้าสามารถคุยเรื่องนี้กันได้ พวกเราต่างก็เสียหายจากสงครามครั้งนี้พอสมควร ข้าจะยอมถอยและยอมรับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ นับจากนี้อีก 10 ปี ข้าราชาซอมบี้สัญญาว่าจะไม่โจมตีค่ายแห่งนี้อีก ข้อเสนอของข้าเป็นยังไง?”
“อุ๊บ”
หลินฟานแทบกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้ มันคิดได้ยังไงถึงเสนอเรื่องแบบนี้ออกมา นี่มันคิดว่าเขากินหญ้าเป็นอาหาร และมีเขา 2 ข้าง ขึ้นอยู่บนหัวหรือไง
หลินฟานพูดขึ้นว่า
“ แกบ้าหรือเปล่าไอ้ซอมบี้ ไอ้สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ แกมองสถานการณ์ไม่ออกหรือไง ตอนนี้ฝ่ายที่ได้เปรียบคือฝ่ายของฉัน จริงอยู่ที่คลื่นซอมบี้ยังเหลืออยู่อีกเยอะ แต่ถ้าฉันสามารถฆ่าแกได้ทุกอย่างก็จะจบ ทหารที่ไม่มีศูนย์บัญชาการคอยสั่งการ ไม่ได้น่ากลัวอะไรเลย
“เอาล่ะ ก่อนจะเริ่มเจรจาฉันมีคำถามเล็กน้อยต้องการจะถามก่อน ฉันถามแกตอบ! แล้วก็ช่วยตอบความจริงด้วย ถ้าฉันจับได้ว่าแกโกหกพวกเราจะไม่มีการเจรจา”
“เจ้าอยากรู้เรื่องอะไร?”
ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 ถามกลับ การที่มันถามกลับแบบนี้ก็แปลว่ามันยอมรับคำพูดของหลินฟาน
“เลือกได้ดี”
หลินฟานพยักหน้าให้กับคำพูดที่ได้ยิน จากนั้นก็พูดต่ออีกว่า
“แกไปเอาแหวนชีวะมิติระดับ 2 มาจากไหน ไม่สิ! ถามที่อยู่ของรูเล็ตตอนนี้มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ตอนนี้ฉันต้องถามว่า นอกจากแหวนชีวะมิติที่แกครอบครองอยู่ ยังมีของดี ๆ อยู่ในรูเล็ตนั่นอีกไหม”
“เสียใจด้วย นอกจากแหวนชีวะมิติก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว ที่เหลือก็มีแค่น้ำกับอาหารให้หมุนเท่านั้น”
ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 ตอบพร้อมขยับแหวนมิติในมือไปมา มันพูดต่ออีกว่า
“ถ้าเจ้าต้องการข้าสามารถมอบมันให้ได้ ถือว่าเป็นของขวัญระหว่างเพื่อน”
“เพื่อน? พูดอะไรน่าหัวเราะออกมาด้วยสินะ ในสายตาขอแก แกคงมองฉันที่เป็นมนุษย์เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ ไม่กระดากปากตัวเองบ้างหรือไงที่พูดคำว่า’เพื่อน’ออกมา”
หลินฟานถากถาง
ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 พูดต่อ
“ถ้าเจ้าคิดแบบนั้นข้าคงไม่ต้องพูดอะไร คนที่ไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด ข้าไม่จำเป็นต้องเสียเวลาอธิบายให้เจ้าเข้าใจ มีเรื่องอะไรจะถามอีกไหม ถ้ามีก็ถามมาได้เลย”
พูดจบ ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 ก็โยนแหวนชีวะมิติให้หลินฟาน
หลินฟานรับเอาไว้
จากนั้นหน้าต่างสี่เหลี่ยมก็ปรากฏต่อหน้าของเขา
[ แหวนชีวะมิติระดับ 2 ]
[ พื้นที่จัดเก็บ 100 ตารางเมตร ]
[ อธิบายเพิ่มเติม : แหวนชีวะมิติแตกต่างจากแหวนมิติ มันสามารถเก็บสิ่งมีชีวิตเข้าไปในแหวนได้ ]
ข้อความคุ้นเคยปรากฏต่อหน้าหลินฟาน เรื่องพวกนี้หลินฟานไม่จำเป็นต้องอ่านทำความเข้าใจเพราะเขารู้หมดแล้ว
“ถ้าไม่มีอะไรถามแล้วก็มาเจรจากัน เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร”
ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 เร่งเร้า ระหว่างถามมันก็นับเวลาในใจไปด้วย 1 นาที 30 , 1 นาที 29 , 1 นาที 28 ระยะเวลาที่มันกำลังนับคือเวลาที่ซอมบี้นักบวชจะสามารถใช้ลำแสงจากดวงตาได้ ถึงมันจะไม่มั่นใจว่าจะฆ่าหลินฟานได้ แต่ถ้าโจมตีในระยะใกล้ ๆ แบบนี้ก็ต้องมีบาดเจ็บกันบ้าง
แล้วเมื่อหลินฟานบาดเจ็บ เวลานั้นก็จะเป็นเวลาที่มันจะฆ่าหลินฟาน
“คิดว่าข้าจะยอมมอบแหวนชีวะมิติแสนล้ำค่าให้กับแกงั้นเหรอ คิดว่าข้าจะยอมปล่อยผ่านที่กล้ามาทำตัวอวดดีกับข้างั้นเหรอ ไม่มีทาง!! วันนี้ต้องเป็นวันตายของแกไอ้มนุษย์โอหัง!!”
ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 คิดในใจด้วยความโกรธ
1 นาที 27
1 นาที 26
1 นาที 25
ระยะเวลาในหัวของซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 ลดลงเรื่อย ๆ มันแทบรอเวลาเหลือ 0 ไม่ไหว อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น
“มีอีกเรื่อง”
หลินฟานพูด
“มีอะไรจะถามก็ว่ามา ข้าจะตอบเท่าที่จะสามารถตอบได้”
ซอมบี้ตระกูล Z ระดับ 3 แสดงละครด้วยการพูดแบบไม่พอใจ มันกำลังจะสื่อให้หลินฟานเข้าใจว่ามันไม่อยากให้ถาม แต่ในใจมันอยากให้ถามใจแทบขาด เพราะระหว่างมันตอบคำถามเวลาก็กำลังลดลงเรื่อย ๆ
หลินฟานพยักหน้า จากนั้นก็พูดพร้อมรอยยิ้มว่า
“1 นาที 20 , 1 นาที 19 , 1 นาที 18 แกกำลังนับเวลาพวกนี้อยู่ใช่ไหม”