SWO ตอนที่ 93 ราชามิงค์เมฆา

หานผูผู้ซึ่งร่างกายถูกปกคลุมด้วยแสงวิ่งออกไป

หนวดสีน้ำเงินหลายสิบเส้นจากชุดรัดรูปสีครามพุ่งออกมาล็อคหัวหมียักษ์ราวกับแมงมุม ด้วยการดึงหานผูก็รีบนำตัวเองออกจากวงล้อมทันที

ผู้บัญชาการจ้าว และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่เหลือเมื่อเห็นดังนั้นต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอก

บูม!

อย่างไรก็ตามเวลานี้ในพื้นที่ที่ปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง หมอกพิษ และลูกศรน้ำ ได้มีฝ่ามือกว้างหลายร้อยเมตรควบแน่นขึ้น และตบไปทางหานผู

ด้วยการตบนี้ อากาศในโลกทั้งใบราวกับหยุดนิ่ง

หานผูหันกลับมาพร้อมรูม่านตาที่หดเกร็งขณะกล่าวด้วยความกลัว “จักรพรรดิขั้นสูง!!!”

สิ้นเสียงฝ่ามือนั้นก็ตบลง

ร่างของหานผูกระแทกลงกับพื้นก่อเกิดหลุมขนาดใหญ่เกือบพันเมตร

ตึง! ตึง! ตึง!

ทันทีหลังจากนั้น พื้นดินได้สั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหวระดับสิบ

โจวเฮา และคนที่เหลือหันไปมองทางพื้นที่รกร้างซึ่งเป็นที่มาของเสียง พวกเขาเห็นสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายมิงค์สูงกว่าพันเมตรเดินมาทางพวกเขาอย่างช้า ๆ

ทุกย่างก้าวของมันข้ามผ่าน 10,000 เมตร

พริบตาเดียวราชามิงค์เมฆาก็มาถึงนอกกำแพงสูง

“แค่ก แค่ก… นะ นี่มันราชามิงค์เมฆา!!” หานผูพยายามลุกขึ้นจากหลุมขนาดใหญ่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด ขณะที่ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ผู้บัญชาการจ้าว เจ้าไปทำอีท่าไหนกันถึงได้ไปยั่วยุสัตว์อสูรระดับนี้!”

ร่างกายของผู้บัญชาการจ้าวสั่น “อาจเป็นเพราะเราฆ่ามิงค์เมฆาเจ็ดหาง? ระ หรือมันจะเป็นทายาทสายตรงของราชามิงค์เมฆา!”

เหอเปียว เจิ้นหง และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่น ๆ ก็ตระหนักเช่นกัน ไม่แปลกใจเลยที่เหล่าระดับจักรพรรดิอสูรจะปรากฏตัวขึ้นในคลื่นอสูรครั้งนี้

ปรากฏว่าพวกมันถูกควบคุมโดยจักรพรรดิอสูรขั้นสูง ราชามิงค์เมฆา

"จบสิ้นแล้ว ราชามิงค์เมฆาเป็นตัวตนที่ทรงพลังในเขตเมืองหัวตง มันทรงพลังมากเสียจนแม้แต่ปรมาจารย์อภินิหารเองก็ยังไม่กล้ายั่วยุสัตว์อสูรตัวนี้โดยไม่มีเหตุอันควร ข้าไม่คิดเลยว่าสิ่งที่เราทำจะไปกระตุ้นการดำรงอยู่ดังกล่าวเข้าแบบนี้!”

ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่เพิ่งเห็นความหวังตกอยู่ในความสิ้นหวังอีกครั้งทันที

แม้แต่หานผูผู้ซึ่งเป็นปรมาจารย์อภินิหารก็ยังหมดหนทาง ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงรอความตายเท่านั้น

“ถ้าปืนใหญ่เลเซอร์เรลยังอยู่เราคงสามารถพึ่งพามันเพื่อต่อสู้จนตัวตายได้ แต่น่าเสียดาย…” ผู้บัญชาการจ้าวกัดฟัน เวลานี้เขาเกลียดเทวาทมิฬจนถึงแก่น แต่เขาก็รู้ดีว่าหากเทวาทมิฬไม่ทำลายปืนใหญ่เลเซอร์เรล ราชามิงค์เมฆาก็คงไม่ปรากฏตัว!

ราชามิงค์เมฆาสูงพันเมตรกวาดสายตาอันเยือกเย็นของมันไปทั่วผู้เชี่ยวชาญฝั่งมนุษย์ตรงหน้า

“มดกลุ่มหนึ่งถึงกับกล้าฆ่าทายาทสายตรงของมิงค์เมฆาของข้า สงสัยพวกเจ้าคงเหนื่อยกับการมีชีวิตมากนัก… งั้นนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะทำให้เมืองหัวตงหายไปจากแผนที่ซะ!”

โฮก!

สัตว์อสูรระดับจักรพรรดิที่ทรงพลังทั้งสาม และสัตว์อสูรที่เหลือหลายแสนตัวคำรามขึ้นพร้อมกัน

เสียงคำรามของสัตว์อสูรเขย่าแผ่นดินแตกเป็นเสี่ยง

“เฮ้อ ดูเหมือนข้าคงต้องลงมือสินะ… แต่ก็ดีเหมือนกัน ในฐานะที่ข้าเป็นคนจัดการมิงค์เมฆาเจ็ดหาง งั้นข้าก็จะส่งเจ้าตามมันไปเอง!!”

จู่ ๆ ก็มีเสียงแผ่วเบาดังขึ้น

ควับ!

ไม่ใช่เพียงผู้บัญชาการจ้าว และคนที่เหลือเท่านั้นที่มองไปทางต้นเสียง แม้แต่ราชามิงค์เมฆา จักรพรรดิอสูรทั้งสาม และสัตว์อสูรระดับราชันก็หันมองไปทางนั้นเช่นกัน

พวกเขาเห็นโจวเฮาซึ่งสวมเกราะสีแดงค่อย ๆ ก้าวออกไปข้างหน้า

ดวงตาที่ไม่แยแสของราชามิงค์เมฆาไร้อารมณ์ มันกล่าวขึ้นอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นคนฆ่าลูกหลานของข้ารึ? เจ้ามดที่ไม่สำคัญ”

"ใช่!"

โจวเฮาพยักหน้า แต่ความสนใจของเขามุ่งไปที่หน้าจอเสมือนของซอฟต์แวร์เต๋าสวรรค์

แต้มโชค: 23,413,200 (ระดับปัจจุบัน: สมหวังทุกประการ!)

เพียงครึ่งนาที แต้มโชคของเขาก็เพิ่มขึ้นเกือบ 700,000

“ฮ่าฮ่า เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถฆ่าข้าได้?” เสียงเย็นชาของราชามิงค์เมฆาเต็มไปด้วยการดูถูก

ผู้บัญชาการจ้าว และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่เหลือต่างส่ายหน้า

แม้แต่ปรมาจารย์อภินิหารหานผูก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของราชามิงค์เมฆา แม้ว่าผู้อาวุโสโจวจะสร้างผลงานที่ยากจะสำเร็จได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่พวกเขาก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าเขาจะสามารถจัดการราชามิงค์เมฆาซึ่งเป็นจักรพรรดิอสูรขั้นสูงลงได้

“กลับมาเถอะผู้อาวุโสโจว เราจะสู้จนตัวตาย ส่วนท่าน กับผู้อาวุโสหานก็ใช้โอกาสระหว่างนั้นหลบหนี และเตรียมสร้างเมืองหัวตงขึ้นใหม่!”

“ใช่แล้วผู้อาวุโสโจว ท่านอย่าใจร้อนเด็ดขาด!”

“ผู้อาวุโสหานเป็นถึงปรมาจารย์อภินิหาร ด้วยวิธีการมากมายที่เขามี เขาควรจะสามารถหนีไปพร้อมกับท่านได้!”

เหอเปียว เจิ้นหง และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่น ๆ ตะโกนด้วยความกังวล

ที่ผ่านมาโจวเฮาช่วยเมืองหัวตงมามากพอแล้ว พวกเขาไม่ต้องการเห็นเขาตายที่นี่

อย่างไรก็ตามโจวเฮากลับไม่เคลื่อนไหว เขาลืมตาขึ้น และมองไปยังราชามิงค์เมฆา อย่างเฉยเมย.. ก่อนกล่าวออกมาอย่างสบาย ๆ  “ข้าจะรู้ได้อย่างไรถ้าข้ายังไม่ได้ลอง?”