CD บทที่ 260 ช่วงเวลาสำหรับธุรกิจใหญ่
“เข้ามา ๆ ชนแก้วอีกรอบ!” เมื่อจ้าวหยู่ยกแก้วเบียร์ของเขา ชายผมทองและอีกคนก็ยกแก้วของพวกเขาขึ้นและชนพร้อมกัน
"มุวะฮะฮะฮะ! เยี่ยม ๆ!" เมื่อเห็นชายผมทองและอีกคนดื่มเสร็จ จ้าวหยู่ก็หัวเราะออกมาอย่างพอใจ
ชื่อของชายผมทองคือโจวหยางและเขานั่งอยู่กับลูกน้องทั้งหมดจากตรอกหยู่ซื่อ
ไม่มีมิตรภาพใดที่ปราศจากความขัดแย้ง โจวหยางและคนอื่น ๆ ได้กลายเป็นผู้ติดตามที่ภักดีของจ้าวหยู่ไปแล้วและได้ทำภารกิจพิเศษเสร็จสิ้นมากมาย เห็นได้ชัดว่าจ้าวหยู่ไม่ได้ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างไม่ดี
หากเกิดอะไรขึ้นกับหนึ่งในนั้น เขาจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยให้พวกเขา มันจึงทำให้พวกเขานับถือในตัวจ้าวหยู่มากขึ้น
“ลูกพี่” โจวหยางยิ้มในขณะที่เขาเทเบียร์ให้จ้าวหยู่ “เราได้ยินเกี่ยวกับการปล้นธนาคารที่หรงหยางมา ลูกพี่คงต้องยุ่งมากแน่ ๆ เลย แล้วลูกพี่มีเวลามาดื่มกับเราได้อย่างไร?”
“แค่ก! อย่าเพิ่งพูดเรื่องอื่นสิ!” จ้าวหยู่โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ “ตอนนี้ฉันไม่ค่อยสบายตัว ฉันเลยต้องพักผ่อน!”
“ฮี่ฮี่ ฉันพอจะรู้ว่าลูกพี่เป็นอะไร ที่ลูกพี่ไม่สบายตัวก็เพราะว่าตับของลูกพี่ขาดแอลกอฮอล์!” ชายหนุ่มชื่อเล่นโชโฮลุกขึ้นยืน “เอาเลย ลูกพี่ อีกแก้ว!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ตับขาดแอลกอฮอล์งั้นเหรอ? ฮ่าฮ่า มา ๆ ชนอีกแก้ว!”
แก้วของพวกเขาชนกันและยกกระดกในอึกเดียว
“เฮ้อ∼ ถึงแม้หัวของฉันมึน ๆ หน่อยแต่ฉันก็ยังคิดเรื่องนี้อยู่” จ้าวหยู่วางแก้วลงแล้วถามว่า "พวกนาย ตอนนี้พวกนายอยู่ตามท้องถนน พอจะได้ยินมั้ยว่ามีใครพอจะมีฝีมือ แล้วกล้าพอที่จะทำแบบนี้บ้าง?"
“อืม… นี่มัน…” โจวหยางคิดเล็กน้อย “ลูกพี่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ กล้าทำอย่างแน่นอน ความสำเร็จในการปล้นธนาคารนั้นแทบจะเป็นศูนย์ มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่จะทำอย่างนั้น!”
"ใช่ ใช่!" ชายหนุ่มอีกคนที่ชื่อเล่นเจ้าโล้นพูดขึ้นว่า “ตั้งแต่ฉันเกิดมา ฉันเคยเห็นการปล้นธนาคารในภาพยนตร์หรือในทีวีเท่านั้น ใครจะกล้าทำแบบนี้ในชีวิตจริง?”
“ดูสิ ด้วยของไฮเทคทั้งหมดตอนนี้ ใครจะรู้ว่าธนาคารมีมาตรการรักษาความปลอดภัยแบบไหน แล้วพวกเขาจะไปปล้นธนาคารได้อย่างไร นอกจากนี้ ด้วยกล้องวงจรปิดทั้งหมด พวกเขาจะทำอะไรได้บ้างหลังจากที่พวกเขาลงมือปล้นธนาคาร แม้ว่าพวกเขาจะปล้นธนาคารได้สำเร็จพวกเขาก็ไม่สามารถใช้เงินพวกนั้นได้!”
"อืม..." จ้าวหยู่พยักหน้าเห็นด้วย
บนท้องถนน การกระทำที่น่าหวั่นเกรงและได้รับการกล่าวขานเป็นตำนานมากที่สุดคือการปล้นธนาคาร โดยพื้นฐานแล้ว มันไม่ต่างจากเป็นการฆ่าตัวตาย
แต่เขาไม่ต้องการทิ้งความเป็นไปได้ทั้งหมด แม้มันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยมากแค่ไหนก็ตาม หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดกับพวกโจวหยางว่า
“พวกนายเงี่ยหูฟังฉันให้ดี ถ้าพวกนายได้ยินอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้มาบอกฉันเข้าใจมั้ย? ตอนนี้ฉันได้เป็นเพื่อนกับเจ้าของธนาคาร ถ้าพวกนายช่วยฉันจับคนร้ายได้ล่ะก็ พวกนายได้รับรางวัลก้อนโต ยิ่งกว่าถูกลอตเตอรี่เสียอีก!”
"ว้าว!" พวกโจวหยางทั้งหมดตกใจกับคำพูดของจ้าวหยู่และพยักหน้าทันที ความปรารถนาอันเร่าร้อนปรากฏอยู่ในแววตาของพวกเขา
“ใช่แล้ว ลูกพี่ มันไม่มีข่าวในทีวีเลย เป็นไปได้ไหมว่าพวกตำรวจยังไม่จับพวกโจรปล้นธนาคารเหล่านั้นไม่ได้?” โจวหยางถามด้วยความสงสัย
ความจริงแล้วจ้าวหยู่ไม่ควรเปิดเผยเรื่องภายในมากเกินไป แต่เรื่องนี้มันค่อนข้างชัดเจน ถ้าพวกเขาจับคนร้ายได้ พวกตำรวจคงจะป่าวประกาศไปแล้ว จ้าวหยู่จึงพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ
“จริงสิ พวกโจรต้องเป็นคนจากที่อื่น!” จู่ ๆ โชโฮก็พูดขึ้นมา “ลูกพี่ ฉันคิดว่าพวกโจรต้องมาจากเมืองอื่นแน่นอน!”
"ทำไมล่ะ?" จ้าวหยู่ถามด้วยความสงสัย
"ฉันไม่รู้!" โชโฮพูดอย่างตรงไปตรงมา “ฉันแค่เดาเท่านั้น!”
"งั้นก็หุบปากไปเลย!" โจวหยางพูดอย่างเคือง ๆ “พวกโจรจะมาจากเมืองอื่นได้ยังไง ปัดโธ่! ฉันคิดมันคงเป็นฝีมือของคนใน คำว่าคนในเข้าใจไหม มันเป็นคำศัพท์แบบมืออาชีพ!”
"ทำไมถึงเป็นคนในล่ะ?" จ้าวหยู่ถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง
“โธ่! ลูกพี่มันไม่ชัดเจนเหรอ?” โจวหยางตบหน้าอกของเขา “ในหนังมันเป็นแบบนี้ตลอดเลยไม่ใช่หรือไง?”
“ฮ่าฮ่า…” จ้าวหยู่ยกแก้วของเขาขึ้น “เอาล่ะ พอได้แล้ว เรามาดื่มต่อเถอะ!”
"โอ้?" โจวหยางเหลือบมองแก้วเบียร์เปล่าของจ้าวหยู่และพูดว่า “ลูกพี่ แก้วของลูกพี่ไม่มีเบียร์แล้ว เดี๋ยวฉันเติมให้”
"ไม่ต้อง!" จ้าวหยู่หัวเราะ “ฉันขอดื่มแก้วเปล่าให้พวกนายดื่มต่อ ถ้าพวกนายปฏิเสธ ฉันก็แค่ใช้แก้วเบียร์ทุบหัวพวกนาย!”
โจวหยางและโชโฮมองหน้ากัน จากนั้นยกถ้วยของพวกเขาขึ้นทันทีและกระดกเบียร์ในแก้วของพวกเขา
"ก็แค่เนี่ย!" จ้าวหยู่ยิ้มแล้วเปลี่ยนหัวข้อ "พวกนาย ฉันมีเรื่องอื่นที่ฉันอยากจะบอกให้รู้ ตอนนี้ฉันรวยมาก ฉันเลยอยากทำธุรกิจ ช่วยบอกฉันทีว่าฉันควรจะลงทุนอะไรดี?"
“ร้านเกาลัด!” เจ้าโล้นตอบทันที "ฉันเคยทำธุรกิจนี้มาก่อน ลูกพี่ควรเปิดร้านเกาลัด ส่วนทำเลก็ตรงที่ถนนชุนเฟิงหรือตรอกหยู่ซื่อ ทั้งสองเป็นทำเลที่ดีไม่แพ้กัน!"
“ร้านตัดผม!” โชโฮพูดต่อทันที “ฉันทำงานเป็นช่างตัดผมมาก่อน และแม้ว่าทักษะของฉันจะอยู่ในระดับปานกลาง แต่ฉันก็ทำเงินได้อย่างแน่นอน!”
“ตอนนี้เป็นฤดูร้อนแล้ว” โจวหยางตอบ "ลูกพี่สามารถซื้อสระว่ายน้ำขนาดเล็กได้! ฉันเป็นโค้ชว่ายน้ำ ลูกพี่สามารถเปิดชั้นเรียนว่ายน้ำฤดูร้อนได้ ฉันรับประกันว่าลูกพี่จะได้เงินมากพอสำหรับซื้อไอโฟน!"
“อะไรวะเนี่ย!?” จ้าวหยู่ถึงกับพูดไม่ออกและเยาะเย้ยทันที “พวกนายมีความทะเยอทะยานบ้างไหม ฉันกำลังพูดถึงเรื่องใหญ่ เรื่องใหญ่ พวกนายเข้าใจไหม?”
"งั้น... สระว่ายน้ำขนาดใหญ่?!" โจวหยางถามด้วยความสงสัย
"โอ๊ย! ฉันอยากจะบ้าตาย!" จ้าวหยู่เกือบจะเป็นลมด้วยความโมโห เขาทุบโต๊ะและตะโกน “ฉันกำลังพูดถึงเงินล้าน! ธุรกิจใหญ่โต! เข้าใจมั้ย?”
จู่ ๆ ก็เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่เมื่อทั้งกลุ่มตกใจตกเก้าอี้
"ลูกพี่!" โจวหยางเป็นคนแรกที่ลุกขึ้น เขาจับขาของจ้าวหยู่ “คุณคือพระผู้มาโปรดที่พระเจ้าส่งมาหาพวกเราหรืออย่างไร? มีคนมากมายนับล้านคนแต่ลูกพี่ก็เข้ามาและช่วยเหลืออันธพาลอย่างพวกเรา…”
"ฉันไม่สนว่าใครจะเรียกพวกเราเป็นพวกอันธพาลเจ้าเล่ห์และเห็นแก่ตัว!" จ้าวหยู่แสร้งทำเป็นภาคภูมิใจ "เราในฐานะอันธพาลสามารถมีเกียรติและศักดิ์ศรีได้! ต่อให้คนอื่นจะดูถูกพวกเราได้แต่เราไม่สามารถดูถูกตัวเอง!"
หลังจากที่จ้าวหยู่พูดจบ พวกโจวหยางได้มองขึ้นมาและมองจ้าวหยู่ราวกับว่าเขามีรัศมีเปล่งประกายกระจายรอบตัว แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยซาบซึ้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“ก่อนหน้านี้ พวกนายคอยช่วยฉันมาตลอด ฉันเลยจะหาอะไรมาตอบแทนพวกนายบ้าง” จ้าวหยู่กล่าว “พวกนายลองหาบาร์ดี ๆ สักร้านได้ไหม? พวกบาร์ คาราโอเกะ ร้านตัดผม ฉันลงทุนได้ทั้งหมด ขอเพียงแค่พวกนายเลือกมา ฉันพร้อมจะช่วยพวกนายอย่างเต็มที่”
พวกโจวหยางทั้งหมดตกตะลึง พวกเขาสั่นสะท้านเล็กน้อยด้วยความตกใจ
โจวหยางเป็นคนแรกที่พูด “ลูกพี่ ฉันเลือกคนถูกจริง ๆ พวกเราได้รับการดูแลจากลูกพี่อย่างแท้จริงและคิดว่าเราสามารถทำธุรกิจขนาดใหญ่ได้เช่นกัน ฮ่าฮ่าฮ่า! พวกเรารออะไรอยู่? เรามาดื่มฉลองกันต่อเถอะ!”
หลังจากนั้น ทุกคนก็ยกแก้วขึ้นมาและดื่มอย่างมีความสุข...
จ้าวหยู่เมากลับบ้านในตอนห้าทุ่ม เขาผล็อยหลับไปบนเตียงทันทีและกรนเสียงดัง
เหล่าเพื่อนร่วมงานในสถานีตำรวจยังคงทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพื่อที่จะค้นหาโจรปล้นธนาคารและความจริงเบื้องหลังศพผู้หญิงในถุงสุญญากาศ
ทุกคนพยายามอย่างเต็มที่!
ไม่ใช่ว่าจ้าวหยู่ ไม่ต้องการช่วยเพื่อนร่วมทีมทำการสืบสวน แต่จริง ๆ แล้วเขาไม่ได้อยู่ในสภาพที่เหมาะสมที่จะทำเช่นนั้น ไม่ว่าจะเป็นการสืบสวนที่เกิดเหตุหรือการค้นหาเบาะแส เขาก็ทำไม่ได้ เนื่องจากจิตใจของเขายุ่งเหยิงไปหมด ทำให้เขาไม่สามารถตั้งสมาธิได้
ทั้งหมดมันเป็นเพราะคำทำนาย คำว่า ‘Kun’ อันแสนลึกลับ
เขาไม่สนใจเกี่ยวกับการปล้นธนาคารหรือธนบัตรเก่าสองแสนหยวนของเขา สิ่งเดียวที่จ้าวหยู่สนใจคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับคูปิง มันอาจจะเกิดขึ้นกับเขาหรือเพื่อนร่วมทีมของเขา
สาเหตุของความกลัวและความตื่นตระหนกอย่างต่อเนื่องของเขา มันเป็นเพราะเขากังวลว่าจะมีใครบางคนวางแผนทำร้ายเขาหรือเพื่อนร่วมทีมของเขา เนื่องจากตัวเขาเองก็มีความส่วนเกี่ยวข้องกับจ้าวฉิงด้วย
ด้วยเหตุนี้ มันจึงทำให้เขาไม่มีกะจิตกะใจที่จะคิดเกี่ยวกับคดีที่ซับซ้อนพวกนั้น
จนกระทั่งเวลาเที่ยงคืนสิบนาที เขาก็ได้ยินข้อความสิ้นสุดจากระบบ
ในที่สุดเขาก็คลายความกังวลลงได้! เหมี่ยวอิงและคนอื่น ๆ ต่างยุ่งกับการสืบสวนกับหัวหน้าถังที่แผนกนิติวิทยาศาสตร์ พวกเขาจึงไม่ได้ออกไปไหน
ระบบได้บอกจ้าวหยู่ทันทีว่าการผจญภัยของวันนั้นจบลงแล้วและอัตราการสำเร็จในวันนี้คือ 78% เขาได้รับกล้องมองเห็นที่มืดล่องหน 1 เครื่อง!
แม้ว่าอัตราการสำเร็จจะต่ำแต่จ้าวหยู่รู้สึกเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก เนื่องจากการผจญภัยสิ้นสุดลง นั่นหมายความว่าคำว่า ‘Kun’ มันสื่อถึงการปล้นธนาคาร มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของเขาเอง
แม้ความกังวลออกจากใจแล้ว แต่สภาพของจ้าวหยู่ไม่ค่อยจะสู้ดี ตัวเขาในตอนนี้เมาหนักมาก เขารู้ว่าตัวเขาในตอนนี้ไม่มีทางที่เขาจะสอบสวนคดีใด ๆ ได้ ดังนั้นเขาควรพักผ่อน…
วันรุ่งขึ้น จ้าวหยู่ตื่นขึ้นก่อนรุ่งสางและหลังจากอาบน้ำอุ่น เขาก็รู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก เขาหยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟ เขาครุ่นคิดกับตัวเองอย่างมั่นใจว่า
‘วันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว พวกโจรปล้นธนาคาร พวกแกพร้อมแล้วหรือยัง? ศัตรูของพวกแกอยู่ที่นี่แล้ว มูวาฮ่าฮ่า! มาเลยคำทำนายสำหรับวันนี้ ไป ไป ไป!’
หลังจากการไออย่างรุนแรง คำทำนายก็เริ่มต้นขึ้น แต่หลังจากที่จ้าวหยู่ได้ยินมัน ความมั่นใจของเขาก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์
ระบบอ่านด้วยน้ำเสียงที่สงบ
“’Kun-Kan’ Kun หมายถึงดิน Kan หมายถึงน้ำ…”
