วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0084
บทที่ 28 เกิดในทะเลทราย… โจรสลัด? (2)
* * *
จุดเริ่มต้นของทะเลทราย เชื่อมต่อกับจุดสิ้นสุดของภูเขาลูกนี้
ภาพของผืนทรายอยู่ติดกับทางลาดชันที่ค่อยๆ ไล่ระดับลงไป เป็นภูมิประเทศที่ยากจะพบเห็นบนโลกมนุษย์
กล่าวคือ ที่จริงแล้วยังมีทุ่งหญ้าลาดชันคั่นกลางระหว่างภูเขาที่ฉันกำลังยืนและทะเลทราย หากเดินเท้าคงใช้เวลานานพอสมควร แต่โชคดีที่มีเรลิกซิน่า
ฉันนึกเสียดายที่ไม่ได้นำกล้องส่องทางไกลมาด้วย หากได้เห็นทิวทัศน์อย่างละเอียดด้วยความสูงระดับนี้ คงเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมเกินบรรยาย
“ลิลี่ กลับกันเถอะ”
「 หา!? 」
ภูตตะเกียงที่กำลังส่งเสียงเอะอะพลางมองทะเลทราย เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน มันทำหน้าตกใจพร้อมกับแกว่งดาบไปมา รูปร่างโปร่งใสของมันดูราวกับเป็นผีในตำนานสยองขวัญของโจรสลัด
「เป้าหมายอยู่ข้างหน้า แต่เจ้ากลับถอยหลัง!? อยากถูกประหารหรือไง! 」
ฉันลูบตะเกียงเบาๆ
「 ตอนนี้พวกเราต้องมุ่งหน้าไปยังทะเลลึกที่อยู่ด้านหลังเส้นขอบฟ้านั่น! และทำการปล้นครั้งใหญ่ชนิดที่จะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์!」
ซู่ว!
ภูตตะเกียงถูกดูดเข้าไปในตะเกียงอีกครั้ง
ง่ายๆ แค่นี้เลย
ฉันรู้ดีว่าภูตตนนี้ไม่ได้มีเจตนาร้าย จึงตัดสินใจเก็บไว้ก่อน
ไม่สิ ตรงกันข้าม มันอาจเป็นประโยชน์อย่างมากกับการผจญภัยที่กำลังจะมาถึง
“ลิลี่”
“อื้อ”
ฉันเดินเข้าใกล้ไบฟรอสต์และเปิดรอยแยก
ก่อนจะเข้าไป พวกเราชำเลืองไปทางทะเลทรายเล็กน้อย
“ทะเลทราย”
สำหรับฉัน นี่คือความท้าทาย
คิดเช่นนั้น ฉันสัมผัสได้ว่า หัวใจของตัวเองกำลังพองโตหลังจากห่างหายไปนาน
พวกเราใช้เวลาสามวันในการเดินทางกลับ
ด้วยระยะทาง หากเรลิกซิน่าวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่ร่างกายของฉันกับลิลี่ทนไหว พวกเราจะกลับถึงกระท่อมได้ภายในหนึ่งวัน
ครึ่งม้าครึ่งเสือตัวนี้วิ่งเร็วถึงเพียงนั้น
แต่ถ้าใช้ความเร็วดังกล่าวตลอดเวลา ร่างกายจะรับภาระหนักเกินไป จึงอยากกลับแบบสบายๆ มากกว่า
* * *
หนึ่งสัปดาห์ถัดมา ฉันยืมเตาไฟฟ้ามาจากโรงแรม
หลังจากสั่งให้ลิลี่นั่งบนเตียง ฉันเปิดเตาไฟฟ้าไว้ใกล้ๆ
“…เจ้าคิดจะทำอะไร”
“รู้สึกยังไงบ้าง”
“นี่เจ้าว่างหรือ”
ฉันส่ายหน้า อาจดูเหมือนกำลังเล่นตลก แต่ความจริงแล้วไม่ใช่
“ร้อนไหม?”
“…นิดหน่อย”
ฉันพยักหน้ารับ ไม่ผิดจากที่คิดสักเท่าไร
“ไม่เหมือนกับอากาศหนาว แวมไพร์อ่อนไหวต่อความร้อนสินะ”
“พวกเราส่วนใหญ่อาศัยในเขตหนาว และยังเป็นเผ่าพันธุ์ที่เกี่ยวข้องกับฤดูหนาว”
ย้อนกลับไปในตอนที่เผชิญหน้ากับหลุมดำ หรือในตอนที่เผชิญกับความร้อนของกิโฮเต้ ฉันจำได้ว่าผิวของลิลี่มีรอยไหม้
ถึงจะฟื้นตัวได้เร็ว แต่ก็เห็นได้ชัดว่าแวมไพร์เป็นเผ่าพันธุ์ที่ผิวบอบบาง ดังนั้น ความร้อนในทะเลทรายย่อมเป็นปัญหา
ชาโซฮีที่นั่งมองอยู่ข้างๆ ก้มมองบางสิ่งพลางพูด
“นี่คือเหตุผลที่นายขอให้ฉันช่วยหาให้?”
ชาโซฮียื่นหมวกทะเลทรายให้ฉัน ขนาดพอดีกับลิลี่ที่มีหัวเล็ก
รายละเอียดดีมาก สัมผัสได้ถึงประสบการณ์ของช่างฝีมือ
“โชคดีที่ยังมีเหลือในห้องทำงานพ่อ”
“ราคาเท่าไร”
ชาโซฮีส่ายหน้า
“ฟรี”
“ฉันไม่สบายใจที่ได้มาฟรีๆ ทุกครั้ง”
“พ่อมักพูดว่า ไม่ควรเก็บเงินกับคนรู้จัก”
แนวคิดแบบนี้อาจถูกใครบางคนเย้ยหยัน แต่สำหรับฉัน นักอุดมคติที่มีเส้นแบ่งบางๆ ระหว่างคนบ้าไม่ใช่คนเลวร้าย
สิ่งที่ดีก็คือสิ่งที่ดี
แต่ถึงอย่างนั้น ฉันไม่ควรพอใจกับการเป็นผู้รับฝ่ายเดียว ต้องหาโอกาสมอบบางสิ่งตอบแทนกลับคืน
“ถ้าเจอแร่ธาตุที่น่าสนใจในทะเลทราย ฉันจะเก็บกลับมาให้”
“หือ?”
“พ่อของเธอต้องชอบแน่ คราวก่อนฉันรู้สึกว่าเขาสนใจแร่ธาตุในต่างโลก”
“ใช่ เขาต้องชอบแน่”
ชาโซฮีพยักหน้ารับ
เมื่อเดินออกไปข้างนอก ฉันเห็นซอจีอากำลังยืนสูบบุหรี่
“เอลฟ์ที่สวมเฮดโฟนหูแมว กำลังยืนสูบมาร์โบโร่·ไอซ์บลาสต์… เธอเป็นตัวอะไรกันแน่”
“ชายที่เรียนจบชั้นประถม ม.ต้น และ ม.ปลายของโลกมนุษย์ แต่โตมาเป็นหนึ่งในสิบสองผู้ปกครอง… คิดว่าตัวเองปรกติมากหรือไง”
“ทำไมถึงยังสวมอยู่อีก? รสนิยม?”
“ค่าดัดแปลงมันแพง จะทิ้งก็เสียดาย”
“ฉันชอบความขี้งกของเธอ”
“ที่รัก ผู้หญิงไม่ชอบคนที่ละลาบละล้วงมากเกินไปนะ”
พักหลังซอจีอาวนเวียนอยู่แต่กระท่อมของฉัน บุคลิกสดใสร่าเริงที่แสดงให้เห็นตอนแรกเป็นแค่หน้ากาก และภาพลักษณ์อันเฉียบขาดสมัยยังเป็นฮาวนด์ก็หน้ากากเช่นกัน
ซอจีอามีนิสัยที่แท้จริงเป็นคนเย็นชาและเพิกเฉยต่อทุกสิ่ง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอหมกมุ่นอยู่กับเงินทองและไม่ชอบออกไปไหน
“สรุปว่า… ทะเลทรายทางตะวันออกมีลักษณะเป็นคลื่นสินะ”
“ฉันขนลุกเลยล่ะ ยังกับมหาสมุทร”
ซอจีอาหยิบที่เขี่ยบุหรี่พกพาออกจากกระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็เคาะก้นบุหรี่และพูดต่อ
“จะรับมือไหวแน่หรือ ฟังดูอันตรายมาก ควรสำรวจให้รอบคอบก่อนดีกว่าไหม”
“สำรวจ? ก็ฉันกำลังจะไปสำรวจนี่ไง… ไม่ยอมให้ใครไปถึงที่นั่นก่อนหรอกนะ”
“…เจ้าเป็นนักล่าจริงๆ หรือ”
กล่าวจบ ซอจีอาถอนหายใจพลางหันไปมองเรือยักษ์
“…ได้เห็นเจ้าทำอะไรบ้าๆ แบบนี้”
โจรสลัดในตะเกียงมีพลังในการอัญเชิญเรือ
ภูตวิญญาณมีแนวโน้มที่จะทำตามคำสั่งของผู้ปกครอง ภูตตะเกียงตนนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น ขอแค่ตอบสนองในสิ่งที่มันต้องการ ก็จะยอมทำตามทุกคำสั่งแต่โดยดี
หากเป็นเจ้านี่ การเดินเรือในทะเลทรายตะวันออกก็คงไร้ปัญหา
ต้องเรียกว่าโชคดีมากที่ได้พบภูตตะเกียง
แต่ถึงอย่างนั้น
“สภาพเรือค่อนข้างเก่า ฉันก็เลยอยากดัดแปลงให้ทันสมัย”
เสียงของคนงานที่ OWIC ส่งมาดังขึ้น
“เฮ้ย! ยกไม้กระดานสามแผ่นนี้ขึ้นไปบนเรือ!”
“ส่งช่างเชื่อมลงมาหน่อย!”
「พวกเจ้า… พวกเจ้า! เรือของข้า! เรือของข้า! อ๊ากก! ข้าจะแก้แค้น! ข้าจะโยนพวกเจ้าลงทะเลให้เป็นอาหารฉลาม!」
ภูตวิญญาณที่มิอาจออกจากตะเกียง จ้องมองฉากการซ่อมเรือพลางส่งเสียงกรีดร้อง
แต่เนื่องจากไม่ใช่ภาษาของโลก คนงานจึงไม่เข้าใจ
ต้องขอโทษด้วย มันเก่าเกินไป ฉันจำเป็นต้องซ่อมจริงๆ
โซ่ถูกเคลือบน้ำมัน สมอเรือถูกแทนที่ด้วยโซ่เหล็กที่สร้างจากเทคนิคสมัยใหม่
การสนับสนุนจาก OWIC ช่วยเบาแรงฉันได้มาก
จินซอยอนเงยหน้ามองเรือพลางพูด
“…คุณซอนฮู แบบนี้จะไม่เป็นอะไรหรือ”
ฉันมองไปรอบตัว และเห็นผู้คนกำลังยืนมุงดูพร้อมกับใช้โทรศัพท์ถ่ายรูป
“ทำไมล่ะ?”
“คุณไม่ได้อยากซ่อนมันหรอกหรือ? นี่เป็นความลับสำคัญเชียวนะ”
“การที่ผมไม่ได้ป่าวประกาศ ไม่ได้แปลว่าผมอยากซ่อน”
แค่ไม่ชอบความวุ่นวาย ในหลายครั้งก็เลยเลือกที่จะเงียบ
แต่ก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอะไร
แล้วก็
“ฉันอดใจรอไม่ไหวแล้ว… ทะเลที่ไม่มีหอควบคุมท่าเรือ ไม่มีระเบียบเส้นทาง ไม่มีกฎหมายห้ามรุกล้ำน่านน้ำ”
“หา?”
“เหมือนกับเรือลำแรกที่แล่นข้ามมหาสมุทรจนกระทั่งพบอินเดีย”
“…อ้อ นั่นสินะคะ”
จากนั้น จินซอยอนเงยหน้ามองเรืออีกครั้ง
“มหาสมุทรทราย… ฉันไปด้วยดีไหมนะ”
“ถ้ามั่นใจว่าทนไหว ผมก็ไม่ขัดข้อง”
“…ฉันทนพิษได้แค่สองเดือน ถึงแม้จะทนได้นานขึ้นเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนตอนนี้จะยังไม่ไหว”
ได้ยินน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียดายนั่น ฉันรู้สึกสงสาร
จินซอยอนขยับกรอบแว่นตาทรงโบราณ พลางยื่นบางสิ่งให้ฉัน
“กล้องฟิล์มค่ะ ใส่แบตเตอรี่ขนาดเล็ก สามารถใช้งานได้โดยไม่ต้องพึ่งไฟฟ้า”
รับมาถือ ฉันพบว่าเป็นกล้องที่ไม่มียี่ห้อ
OWIC เป็นคนสร้าง?
“ถ้าเป็นไปได้ ถ่ายรูปมาเผื่อฉันเยอะๆ นะ”
จินซอยอนมองมาทางฉันประหนึ่งกำลังพูดว่า ช่วยเติมเต็มความปรารถนาแทนเธอด้วย
ฉันไตร่ตรองสักพัก และพบว่าไม่มีเหตุผลให้ต้องปฏิเสธ
“ขอบคุณมาก… ฉันอิจฉาคุณมากจริงๆ”
จินซอยอนขยับกรอบแว่นเก่าอีกครั้ง สายตากวาดไปทั่วเรือที่กำลังถูกซ่อมแซม
อีกด้านหนึ่ง จองจีฮุนกำลังกันคนไม่ให้เข้ามาใกล้ฉัน
“ผมคือจองจีฮุน หัวหน้าฝ่ายวิเคราะห์บูรณาการของ OWIC… ตามคำขอร้องของคุณซอนฮู พวกคุณไม่ได้รับอนุญาตให้สัมภาษณ์หรือติดต่อธุรกิจในเวลานี้ครับ!”
“เข้าใจผิดแล้ว เราแค่มาเสนอตัวเป็นสปอนเซอร์!”
“คุณซอนฮูใช้อุปกรณ์ที่ผลิตจากวัสดุต่างโลก เขาไม่ต้องการสปอนเซอร์!”
“ถ้าอย่างนั้นสปอนเซอร์เงินก็ได้! ว่าแต่ คุณมีสิทธิ์อะไรมาห้ามพวกเรา? เป็นตำรวจหรือ”
“OWIC มีเอกสิทธิ์อย่างชอบธรรมในต่างโลกครับ”
“…”
ข่าวคราวการพบเห็นมังกร ลุกลามไปทั่วกรุงโซลอย่างรวดเร็วราวกับไฟป่า
ภาพถ่ายมังกร รวมถึงภาพซูมแตกๆ ขณะฉันคุยกับมังกร กำลังแพร่กระจายไปทั่วอินเทอร์เน็ต
└คังซอนฮูเป็นมนุษย์โลกแน่หรือ? เขาเป็นชาวต่างโลกรึเปล่า?
└ฉันมีงานเสริมเป็นฮาวนด์ ได้ยินมาว่า OWIC กำหนดให้คังซอนฮูเป็นตัวตนเหนือธรรมชาติ
└…สรุปแล้ว เขาเป็นมนุษย์ต่างดาวจริงๆ?
└หุ้นเกี่ยวกับต่างโลกกำลังจะขึ้นใช่ไหม?
└น่าจะหุ้นเกี่ยวกับการค้าระหว่างประเทศมากกว่า
└ออกไปจากชุมชนของเราเดี๋ยวนี้!
└สรุปแล้ว หุ้นจะขึ้นไหม?
ชาโซฮีเคยเตือนไว้นานแล้ว คงเพราะรู้ว่าฉันไม่ชอบกลายเป็นจุดสนใจ
ตอนนี้ฉันเริ่มชินขึ้นมาบ้าง
เมื่อเปิดใจยอมรับ ก็ดูเหมือนว่าสุขภาพจิตจะดีขึ้นเล็กน้อย
“ที่รักคงไม่สนใจเรื่องทางโลกแล้วสินะ”
ฉันเห็นด้วยกับคำพูดซอจีอา
เกาะท้องฟ้า มังกร และคราวนี้ มหาสมุทรทราย
ทุกสิ่งน่าหลงใหลกว่าทิวทัศน์ป่าตึกแน่นอน
หลังจากไล่ทุกคนกลับ จองจีฮุนเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับคำนับ
ขณะรับไหว้พอเป็นพิธี ฉันสังเกตเห็นบางสิ่งในมือเขา
เป็นกล่องไม้ แค่ดูก็รู้ทันทีว่าเป็นของขวัญราคาแพง
“นี่คือ?”
“ของขวัญจากสำนักงานใหญ่แผนกยุทธศาสตร์ครับ… จะมองว่าเป็นการสปอนเซอร์แบบหนึ่งก็ได้”
“คุณห้ามสปอนเซอร์รายอื่น แต่ OWIC กลับทำเสียเอง?”
“นี่คืออำนาจของผู้ผูกขาดครับ แม้ผมจะอยู่ฝ่ายคุณซอนฮู แต่ตอนนี้ยังเป็นเจ้าหน้าที่ของ OWIC อยู่”
พูดจบ จองจีฮุนยิ้ม
ฉันมองกล่องไม้สักพักก่อนจะรับไว้
ตกใจนิดหน่อยเพราะน้ำหนักมากกว่าที่คิด รู้ได้ทันทีว่าข้างในเป็นก้อนเหล็ก
“นี่คือ…? มีด? แต่ฉันมีมีดดีๆ อยู่แล้วสองเล่ม”
“ลองเปิดดูครับ พยายามระวังอย่าให้ใครเห็น”
ได้ยินแบบนั้น จินซอยอน ซอจีอา และชาโซฮีรีบมามุงรอบกล่อง เกิดเป็นสภาพแวดล้อมที่คนด้านนอกมองเข้ามาไม่ได้
“จะเป็นอะไรกันนะ”
ฉันเปิดกล่องโดยไม่คิดมาก
และสิ่งที่อยู่ด้านใน มีความพิเศษสมกับสีหน้าแสนมั่นอกมั่นใจของจองจีฮุน
“…ของปลอม?”
“ของจริงครับ”
“จะไม่เป็นอะไรแน่หรือ”
“คุณซอนฮูต้องสนใจด้วยหรือครับ? และจากผลการวิเคราะห์พฤติกรรมที่ผ่านมา ทาง OWIC เลือกที่จะเชื่อใจคุณครับ”
“…”
“แล้วก็…”
จองจีฮุนมองไปทางเรือที่ใกล้ซ่อมเสร็จ กราบทั้งสองฝั่งมีปืนฝั่งละสี่กระบอก เป็นเรือที่ดูไม่ใหญ่ไม่เล็ก เหมาะสำหรับลูกเรือห้าถึงสิบคน
“ถ้าคุณเป็นกัปตัน ก็ต้องพกปืนไม่ใช่หรือครับ”
สิ่งที่อยู่ในกล่องคือปืนพก หรือระบุให้ชัดเจนก็คือ ลูกโม่ห้านัด
แค่เห็นก็รู้ทันทีว่าเป็นงานชิ้นพิเศษ
ด้ามไม้สีน้ำตาลเข้มขัดเงา ตัวปืนทำจากเหล็กเคลือบสารไม่สะท้อนแสง
“เป็นปืนที่ทางเราผลิตเอง อ้างอิงมาจาก S&W M460… มีเพียงกระบอกเดียวในโลก ราคาขั้นต่ำคือ 4,500 ดอลล่าส์ครับ”
“…ฉันไม่เคยยิงปืนมาก่อน”
“ผมคำนึงถึงเรื่องนั้นไว้แล้ว จึงเลือกปืนลูกโม่ เพราะใช้งานง่าย เก็บรักษาง่าย… ใช้ลูกปืนโคลต์ขนาด 45 มม. บรรจุห้านัด”
ไม่มีกระสุนสำรองให้ ดูเหมือนจะเกี่ยวกับปัญหาทางกฎหมาย
“ถ้าต้องการกระสุน ผมจะคอยจัดหาให้เรื่อยๆ”
“…”
น่าทึ่งมาก ทึ่งจนฉันพูดไม่ออกไปสักพัก
“คุณไม่ชอบหรือ”
ด้วยความสัตย์จริง
“…มีผู้ชายคนไหนไม่ชอบปืนด้วยหรือ?”
“สุดยอด… บ้ามาก เจ๋งชะมัด!”
ชาโซฮีมองปืนด้วยดวงตาลุกวาว
ฉันจับมันอย่างระมัดระวัง ใต้เบาะรองมีซองปืนที่สามารถรัดไว้กับต้นขา
“ขอบใจมาก”
“ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ ผมจะรอฟังความสำเร็จ”
จองจีฮุนคาดหวังอะไรจากฉัน?
ช่างเถอะ ตราบใดที่อีกฝ่ายช่วยเหลือโดยที่ไม่หวังผลออกนอกหน้าเกินไป ฉันถือว่าดีทั้งหมด
หลังจากซ่อมเรือเสร็จ ฉันยัดโจรสลัดที่เอาแต่แหกปากใส่ตะเกียงและห้อยไว้กับเอว เนื่องจากมีวิญญาณ จึงไม่สามารถใส่ตะเกียงไว้ในกระเป๋าห้วงมิติ
เมื่อเตรียมตัวเรียบร้อย ขณะฉันกำลังจะออกเดินทาง ชาโซฮีเดินมาหาเงียบๆ
“เอ้า!”
“อะไร?”
“ครีมกันแดด ผิวของลิลี่บอบบางไม่ใช่หรือ”
“…นั่นสินะ”
“ใช้ไม่ได้เลย! กับเด็กผู้หญิงที่ต้องไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำไมถึงไม่ใส่ใจให้มาก?”
“ลิลี่โตแล้วนะ แม้แต่ในเกณฑ์อายุของชาวโลก”
“นั่นไม่สำคัญ! ช่างเถอะ เอ้า! รับนี่ไปด้วย”
ชาโซฮียื่นกล่องพลาสติกที่มียาเม็ดเล็กประมาณยี่สิบเม็ดมาให้
“นี่คือ?”
“เป็นสินค้าต้นแบบที่บริษัทของฉันพัฒนาขึ้น จำตัวอย่างที่นายรวบรวมมาให้ได้ไหม? กิ่งไม้ที่พ่นน้ำน่ะ ทางเราวิเคราะห์ส่วนประกอบและสร้างเป็นผลิตภัณฑ์ขึ้นมา… วางไว้ในภาชนะแล้วให้ความร้อน มันจะพ่นน้ำออกมาประมาณห้าลิตร สามารถใช้เป็นน้ำดื่มฉุกเฉิน”
“…วิจัยเร็วเหมือนกันนะเนี่ย”
จากนั้น ชาโซฮีกระซิบด้วยเสียงที่เบาลง
“…ฉันรู้จักนักข่าวคนหนึ่ง เป็นคนที่คอยนำข่าวของ OWIC ออกมาขาย พวกเราเป็นเพื่อนกันโดยบังเอิญ”
“แล้ว?”
“ฉันแค่ลองถามเล่นๆ แต่ดูเหมือนว่า OWIC จะมีข้อมูลของฝั่งตะวันออกมากกว่าที่เราคิด”
“กำลังจะบอกว่า จองจีฮุนหลอกฉัน?”
ชาโซฮีส่ายหน้า
“คงไม่ เขาอาจจะไม่รู้เหมือนกัน… แต่ข้อมูลที่นักข่าวบอกกับฉันรอบนี้ ฟังดูน่าเหลือเชื่อทีเดียว…”
ชาโซฮีลังเลเล็กน้อย คล้ายกับไม่แน่ใจว่าควรเล่าดีไหม
จนในที่สุดก็เปิดปาก
“…เขาบอกว่าในทะเลทรายมีหมู่บ้าน”
หัวข้อน่าสนใจทีเดียว
บนโลกมนุษย์เองก็มีคนอาศัยในทะเลทราย ดังนั้นต่อให้เป็นทะเลทรายคลื่น ก็มีโอกาสที่ชาวต่างโลกจะปรับตัวและดำรงชีวิตอยู่ได้
อันที่จริง ฉันเคยผิดเผื่อไว้แล้ว แค่ไม่ได้บอกใคร
“มีรายงานว่า หมู่บ้านดังกล่าวประดับตกแต่งด้วยลูกโป่งยาง ไม่แน่ใจว่าจริงเท็จแค่ไหน แต่เป็นข่าวค่อนข้างใหม่”
“…เขาไปรู้มาได้ยังไง”
“นักข่าวก็ต้องมีแหล่งข่าวสิ”
นั่นสินะ ไม่สำคัญว่าไปรู้มาได้ยังไง
“ลูกโป่งยาง… คนของ OWIC แอบอาศัยอยู่ในต่างโลก? ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะมีท่าทียังไงถ้าเห็นนาย… นายอาจจะถูกเก็บเพื่อปกปิดความลับก็ได้”
ดูเหมือนชาโซฮีจะตีความไปในทิศทางนั้น
แต่ฉันคิดต่าง
ตอนแรกลังเลว่าจะอธิบายให้ฟังดีไหม แต่น่าจะยาว ก็เลยทำเพียงถอนหายใจ
“จะจำเอาไว้”
“อื้อ”
มีสิ่งที่ต้องค้นหาในทะเลทรายเพิ่มอีกอย่างแล้วสินะ
เมื่อฉันเดินไปยืนข้างๆ เรลิกซิน่า ลิลี่ที่เตรียมตัวเสร็จขึ้นไปนั่งบนเบาะหลัง
“กรร…!”
“ไฟของจริงสินะ”
จินซอยอนเผยสีหน้าประหลาดใจขณะลูบไล้แผงขนเปลวเพลิง
เรลิกซิน่าหันมายิงฟันให้ แต่ก็ไม่มีท่าทีต่อต้าน
สรุปแล้วชอบหรือไม่ชอบ?
ฉันขึ้นไปนั่งบนอาน
“รูปถ่าย… อย่าลืมนะ”
“ฉันไม่ใช่ตากล้องที่ดี แต่จะถ่ายเท่าที่มีโอกาส”
“อย่าตายนะ”
ซอจีอากล่าวขณะกอดอกยืนมอง
กลายเป็นทิวทัศน์ที่คุ้นเคยไปแล้ว ผู้คนมาส่งฉันก่อนออกเดินทางไกล
ย้อนกลับไปที่การผจญภัยครั้งแรก ในป่าเบอร์มิวด้า ฉันเตรียมตัวคนเดียวทั้งหมด พอรู้ตัวอีกที่ก็มีลิลี่เข้ามาพัวพัน ไม่นานหลังจากนั้นก็มีการสนับสนุนจากคนนั้นคนนี้ ทุกคนคาดหวังผลลัพธ์การเดินทางของฉัน
นี่มันเหมือนกับ… นักผจญภัยที่มีสปอนเซอร์
ฉันรู้สึกเหมือนได้เป็นนักผจญภัยคนดังในทีวี ซึ่งเคยใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก
เป็นบรรยากาศที่ไม่เลว
มองไปทางทิศตะวันออก จากตรงนี้สามารถเห็นป่าเบอร์มิวด้าได้รางๆ
ไม่แน่ใจว่าฝนจะตกไหม แต่ท้องฟ้ากำลังมืดครึ้ม
“ไปกันเถอะ”
“ฮี่~”
เรลิกซิน่าเริ่มเดินช้าๆ ตามคำสั่งของฉัน
แม้ระยะทางจะค่อนข้างไกล แต่ก็เหมือนกับทุกที ฉันไม่รีบ
「 อ๊ากกก! เร็วเข้า! เร่งฝีเท้าขึ้นอีก! ถ้ายังทำตัวเป็นเด็กล่ะก็ ข้าจะมัดแขนขาแล้วเอาไปทิ้งทะเล… อ๊าก!」
คิดไม่ผิดจริงๆ ที่วาดรูนบาเรียกีดกันไว้บนตะเกียง
อัศวินแห่งท้องฟ้า มหาสมุทรทราย สมบัติทองคำชิ้นที่สี่
ภูเขาหิมะที่ไม่ควรดำรงอยู่ ห้วงลึกไร้ก้น และ… หมึกยักษ์ตัวเป้ง?
ขณะมุ่งไปข้างหน้า ฉันนึกทบทวนสิ่งที่อาจได้พบเจอระหว่างทาง
______________________
ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (1/4)
ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:
https://www.facebook.com/bjknovel/
หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel