SWO ตอนที่ 89 ถูกล้อม
นักเรียนเหล่านี้คือหยวนเฉิง หยุนหยาน และอัจฉริยะหยานจิง พร้อมกันนั้นยังมีซูหลิง และนักเรียนจากโรงเรียนมัธยมเมืองฉูอยู่ด้วย
“นั่นมันด้วงแดงกับเท้าเคียว!”
“จบแล้ว จบแล้ว คราวนี้พวกเราตายแน่!!”
“ถ้าข้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ ข้าคงไม่มาที่บาร์นี่ตั้งแต่แรก! ฮือ”
“เจ้าจะร้องไห้ทำไม? มาเสียใจเอาตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์แล้ว นอกจากนี้นี่ยังเป็นการแจ้งเตือนระดับพิเศษ ไม่สำคัญว่าเราจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ยังไงมันก็เปล่าประโยชน์!”
พวกเขาลดเสียงลง ความกังวล และความตื่นตระหนกไม่สามารถปกปิดไว้ในคำพูดได้
เมื่อสัญญาณเตือนภัยของเมืองดังขึ้น พวกเขาดันบังเอิญร้องเพลงอยู่ในห้องพอดี ซ้ำร้ายเนื่องจากเสียงดังเกินไปบวกกับทุกคนกำลังดื่มกันอยู่ จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงไม่มีใครได้ยินเสียงเตือนเลย
พอรู้ตัวอีกทีคนข้างนอกก็หายไปหมดแล้ว!
พวกเขาไม่รู้เลยว่าเมืองกำลังเผชิญกับคลื่นอสูรจนกระทั่งพวกเขาได้พบกับเจ้าหน้าที่ของรัฐที่รับผิดชอบการอพยพ และเนื่องด้วยแนวป้องกันของสถานีทางเหนือพังทลายเร็วเกินไป มันจึงสายไปแล้วสำหรับพวกเขาที่จะไปยังที่หลบภัยใต้ดิน
“เราควรทำยังไงดี?” หยุนหยาน และฟางอวี่มองไปยังหยวนเฉิงซึ่งแข็งแกร่งที่สุด
หยวนเฉิงมองผ่านหน้าต่างไปยังแมลง และสัตว์อสูรจำนวนมากที่กำลังสร้างความโกลาหลอยู่ด้านนอกก่อนขมวดคิ้ว “ตอนนี้เราต้องหาชุดเกราะให้ทุกคนก่อน มิฉะนั้นก็ลืมเรื่องรอดไปได้เลย!”
หากไม่มีเกราะ แม้แต่ผู้ฝึกยุทธก็ยังพบว่ามันยากมากสำหรับพวกเขาที่จะปลดปล่อยพลังออกมา
ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาทั้งหมดยังเป็นเพียงนักเรียนเท่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะผ่านการฝึกต่อสู้เสมือนจริงมามาก แต่นั่นก็ยังยากสำหรับพวกเขาอยู่ดีที่จะต่อสู้โดยไม่มีเกราะ
ซูหลิงกัดริมฝีปากล่างของเธอ ส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจ “มีเกราะอยู่บนศพของผู้ฝึกยุทธที่เสียชีวิตอยู่บนพื้น แต่เราต้องการให้ใครสักคนไปเอามันมา!”
หยวนเฉิง หยุนหยาน และอัจฉริยะหยานจิงต่างเงียบ
พวกเขาทั้งหมดพกเกราะติดตัว
อย่างไรก็ตาม การรีบออกไปในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากการติดพันความตาย
ต้องรู้ว่าไม่เพียงแต่มีแมลง และสัตว์อสูรจำนวนมากอยู่นอกถนนเท่านั้น แต่ยังมีแมลงระดับแม่ทัพอสูรอีกมากมายที่ลาดตระเวนไปตามท้องถนน และสร้างหายนะ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพวกมัน อย่าว่าแต่พวกเขาเลย แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์ที่แท้จริงก็ยังถูกพวกมันกลืนทันที
ท้ายที่สุดความแข็งแกร่งของเผ่าแมลงนั้นก็น่ากลัวกว่าเผ่าปีศาจมาก
“ถ้าอัจฉริยะไร้เปรียบอยู่ที่นี่ เขาจะยืนหยัดเพื่อช่วยพวกเราอย่างแน่นอน!”
"ใช่ อัจฉริยะไร้เปรียบไม่เคยกลัวความตาย!”
“อืม ถ้าเขาอยู่แถวนี้ก็ดีสิ!”
นักเรียนหลายคนเริ่มพูดพร้อมกัน
หยวนเฉิง หยุนหยาน และอัจฉริยะหยานจิงดูอึดอัดใจ พวกเขาได้ยินคำเยาะเย้ยนั่น แต่ภายนอกนั้นอันตรายเกินไป พวกเขาไม่กล้าเสี่ยงชีวิตเพื่อศักดิ์ศรีหรืออะไรทำนองนั้น
กร๊าซ!
ด้วงแดง และเท้าเคียวจำนวนมากวิ่งเข้าไปในอาคารเพื่อค้นหาผู้รอดชีวิต ไม่นานพวกมันมากกว่าโหลก็เข้ามาใกล้บาร์
หยวนเฉิง และคนอื่น ๆ เริ่มประหม่าและหวาดกลัวทันที
แม้แมลงเหล่านี้จะเป็นนักรบอสูรขั้นต่ำซึ่งไม่ยากจะกำจัด
แต่ตราบใดที่พวกมันเริ่มโจมตี ความโกลาหลที่นี่ย่อมดึงดูดแมลง และสัตว์อสูรที่เหลืออย่างไม่ต้องสงสัย
ปัง! เพล้ง!
แมลงหลายตัววิ่งเข้ามาก่อนทำลายโต๊ะ เก้าอี้ และขวดไวน์จนแตก
“หยวนเฉิง หยุดลังเลได้แล้ว!” ซูหลิงตะโกน
“เราออกไปพร้อมกันหมดนี่แหละ!” หยวนเฉิงรู้ดีว่าหากพวกเขายังลังเลอยู่ ท้ายที่สุดเหล่าแมลงก็จะพบพวกเขาอยู่ดี “พวกเจ้าตามข้ามา เมื่อออกจากบาร์ได้สำเร็จ พวกเจ้าจงหยิบชุดเกราะขึ้นมาทันทีเพื่อป้องกันตัวเอง!”
พูดจบเกราะของเขาก็เข้าปกคลุมร่าง เขากระชับกระบี่ในมือ และพุ่งไปจัดการแมลงที่อยู่ตรงหน้าทันที
หยุนหยาน ฟางอวี่ และคนที่เหลือรีบตามเขาไป พร้อมทั้งร่วมมือกันเพื่อจัดการแมลงที่ขวางทาง
แมลงที่เหลือสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวจึงเปล่งเสียงร้องแหลม
กรี๊ซ!
แมลงจำนวนมากที่สร้างหายนะอยู่ข้างนอกหยุดชั่วครู่ก่อนจะแห่แหนมาทางบาร์
"วิ่ง! วิ่ง!!"
หยวนเฉิงคำราม ร่างของเขาทิ้งไว้เพียงภาพติดตาขณะพุ่งเข้าหาแมลงที่หลงเหลืออยู่ในบาร์
ซูหลิงเป็นคนแรกที่รีบออกมา เธอคว้าโต๊ะ และเก้าอี้ทุบแมลงที่ขวางทาง ก่อนวิ่งไปยังทางเข้าบาร์อย่างบ้าคลั่ง
นักเรียนที่เหลือตามหลังอย่างใกล้ชิด และรีบออกจากบาร์ด้วยความเร็วสูงสุด
พวกเขาต้องแข่งกับเวลา
เพราะหากแมลงล้อมพวกเขาได้สำเร็จ เมื่อนั้นพวกเขาจบสิ้นแน่
มีชุดเกราะจำนวนมากถูกโยนทิ้งตามท้องถนน พวกมันทั้งหมดล้วนถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดยผู้ฝึกยุทธที่เคยต่อสู่กับแมลงมาก่อน
ซูหลิง และนักเรียนคนอื่น ๆ ที่ออกจากบาร์ได้สำเร็จหยิบชุดเกราะขึ้นอย่างรวดเร็ว และเปิดใช้งานชุดเกราะเพื่อปกปิดร่างกายทันที
ขณะเดียวกันแมลง และสัตว์อสูรจำนวนมากที่อยู่ใกล้บาร์ได้กระโจนเข้าใส่พวกเขา
“ทุกคนตั้งทีม! อย่าตื่นตระหนก!”
ซูหลิงตะโกนอย่างใจเย็นเมื่อเผชิญกับอันตราย
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
กระบี่ในมือของเธอฟันออกเป็นจังหวะ และจัดการแมลงระดับนักรบสามตัวอย่างรวดเร็ว
แม้ว่านักเรียนคนอื่นจะสับสนเล็กน้อยในตอนแรก แต่ภายใต้การฝึกนรกของอาจารย์เสิ่น มันเกือบจะทำให้พวกเขาพัฒนาปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณ ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถสร้างแนวป้องกันได้อย่างทันท่วงที
หลังจากที่หยวนเฉิง หยุนหยาน และอัจฉริยะหยานจิงออกจากบาร์ได้สำเร็จ พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เร็วเข้า ถอยไปยังตึกที่สูงที่สุด!” ซูหลิงตะโกนอย่างกังวล
นักเรียนที่เหลือรีบหันหลังกลับ และถอยหนี
หยวนเฉิง หยุนหยาน และพวกนั้นไม่อ่อนแอ หลังจากร่วมมือกับซูหลิงเพื่อต้านคลื่นของแมลงเสร็จ พวกเขาก็หันหลังกลับ และเตรียมหนีไปทางอาคารทันที
อย่างไรก็ตามเนื่องจากแมลงนั้นเร็วเกินไปโดยเฉพาะแมลงระดับแม่ทัพ หลังจากพบซูหลิง และนักเรียนคนอื่น ๆ พวกมันจึงรีบพุ่งมาทางพวกเขา
ในเวลาเพียงสิบวินาที กลุ่มนักเรียนถูกบังคับให้หนีเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตโดยแมลงระดับแม่ทัพ สามตัว
แซก! แซก! แซก!
แมลง และสัตว์อสูรจำนวนมากตามมาอย่างใกล้ชิด และกระแทกเข้ากับประตูซูเปอร์มาร์เก็ต
“จบแล้ว จบสิ้นแล้ว!”
“พวกเราตายกันหมดแน่!”
“ฮือ ข้ายังไม่อยากตาย”
นักเรียนหลายคนที่หนีขึ้นไปยังชั้น 3 ของซูเปอร์มาร์เก็ตมองลงไปยังฝูงแมลง และสัตว์อสูรที่หนาแน่นด้านล่าง และอดร้องไห้ออกมาไม่ได้
หยวนเฉิง และอัจฉริยะหยานจิงที่เหลือกัดฟันแล้วจัดการแมลงที่วิ่งขึ้นบันไดเลื่อนมา
น่าเสียดายที่มีแมลงมากเกินไป สวนทางกับกำลังกายของนักเรียนที่ค่อย ๆ หมดลง เป็นเหตุให้พวกเขาเริ่มถูกแมลงจัดการจนกระเด็นไปโดนชั้นวางทีละคน
นักเรียนที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอดกรีดร้องไม่ได้เมื่อเห็นจำนวนแมลง และสัตว์อสูร
“สู้กันเถอะ!”
“ต่อให้ข้าตาย ข้าก็จะลากพวกมันไปกับข้าด้วย!”
บางคนมองหน้ากัน และกัดฟันขณะรีบวิ่งไปข้างหน้า..
