ตอนที่ 81 สนทนา

‘เธอมาทำอะไรที่นี่!?’

หลิงอี้ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวแต่แล้วเขาก็คิดได้ว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

ขณะที่เขากำลังจะบินจากไป จู่ๆเธอคนนั้นก็เรียกเขา “พี่ใหญ่! พี่ใหญ่พี่ใหญ่!”

หลิงอี้ไม่กังวลว่าคนอื่นจะเห็นเขาอีกต่อไปเพราะมี[หน้ากากไร้ลักษณ์]เบลอร่างอยู่

ดังนั้นเขาจึงหันมองเธอเมื่อได้ยินอีกฝ่ายตะโกนเรียก

เธอวิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

และหยุดห่างจากเขาสามเมตร

เมื่อเห็นสาวสวยผอมเพรียวตรงหน้า หลิงอี้จึงยอมรับว่าตัวเองมีความอดทนต่อคนแปลกหน้ามากขึ้น

เป็นธรรมชาติของมนุษย์ล่ะนะ มีเหตุและมีผล

“พี่ใหญ่ คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นในเขต87!?”

ทันทีที่เธอมาถึง ลั่วเหยาก็เข้าประเด็นโดยตรงทันที

เธอรู้ดีว่าพี่ใหญ่ประเภทนี้ไม่มีเวลาพูดเรื่องไร้สาระมากนัก เป็นเรื่องดีแค่ไหนแล้วที่เขายอมหยุดฟังสิ่งที่เธอพูด

ถ้าเธอพูดอะไรที่ไม่เกี่ยวข้อง นอกจากไร้ประโยชน์แล้วมันยังทำลายความหวังดีของพี่ใหญ่ด้วย

“เขต87?”

หลิงอี้พยักหน้าเล็กน้อยและตอบกลับ “ฉันรู้ แล้วมีอะไร?”

“พี่ใหญ่เป็นคนที่แข็งแกร่งมาก ในอนาคตถ้าคุณสามารถจัดการราชามอนสเตอร์เลเวล30ด้วยตัวคนเดียวได้คุณน่าจะลองไปที่นั่นดู”

“จากการวิเคราะห์ของกลุ่มผู้เชี่ยวชาญ ถ้าคนนอกเคลียร์มอนสเตอร์และช่วยเขต87ได้ พวกเขาจะได้รับรางวัลจำนวนมหาศาลจากเสินลู่”

“พี่ใหญ่ ถ้าคุณเต็มใจไปฉันสามารถมอบไอเทมที่ช่วยปกป้องคุณจากบทลงโทษการตาย ต่อให้คุณล้มเหลวก็ไม่เสียอะไรเลย”

หลังจากเข้าสู่เขต87จะมีแค่สองผลลัพธ์เท่านั้น

ช่วยเหลือสำเร็จราชามอนสเตอร์ตาย ช่วยเหลือล้มเหลวผู้เล่นตาย

ไม่มีความเป็นไปได้อย่างอื่น

การสมัครเข้าช่วยเหลือเขต87เป็นภารกิจพิเศษ ผู้เล่นที่เข้าไปไม่ต้องใช้เวลาจุติของตัวเอง

การสูญเสียที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือบทลงโทษจากการตาย

ลั่วเหยาจึงขอให้พ่อของเธอมอบไอเทมที่ช่วยป้องกันบทลงโทษจากการตายเพื่อช่วยอีกฝ่าย

“ถ้าพี่ใหญ่ต้องการความช่วยเหลืออื่น ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด” ลั่วเหยาเพิ่มอีกประโยคหนึ่ง

หลังพูดจบเธอมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางไม่สบายใจ

ถ้าอีกฝ่ายเห็นด้วยทุกคนก็จะมีความสุข ถ้าไม่เห็นด้วยเธอก็ทำอะไรไม่ได้

อย่างน้อยเธอก็ทำดีที่สุดแล้ว

ด้านตรงข้ามลั่วเหยา

หลิงอี้แสดงท่าทางแปลกๆ

เขาโจมตีเขต87อยู่แล้ว ดังนั้นสิ่งที่ลั่วเหยาพูดมาจึงไม่ต่างจากส่งรางวัลมาให้ถึงประตูบ้าน

เขาแค่สับสนจุดประสงค์ของเธอเท่านั้น

“เธอทำแบบนี้ทำไม?”

เขาสงสัยว่า “เธอมีเพื่อนในเขต87?”

“ใช่!”

เมื่อเห็นว่าพี่ใหญ่ไม่ได้ปฏิเสธอย่างชัดเจน หัวใจของลั่วเหยาจึงกระโดดโลดเต้นราวกับกวาง

เธอกะพริบตาสีทองอ่อนและตอบอย่างละเอียด “ฉันมีเพื่อนอยู่ในเขต87 ชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปมากหลังจากเกิดเรื่องนั้น ฉันอยากช่วยเธอ!”

“แค่นั้นแหละ”

หลิงอี้พยักหน้า เขาเข้าใจคำขอของลั่วเหยาแล้ว

“ฉันวางแผนไปที่เขต87อยู่แล้ว แต่ในเมื่อเธอต้องการช่วย ฉันก็ไม่ปฏิเสธ”

ไอเทมที่ป้องกันบทลงโทษจากการตายเป็นของล้ำค่า

มันไม่มีขายในร้านค้าแม้แต่ชิ้นเดียว

“เธอสามารถแลกเปลี่ยนได้ตอนเลเวล10 ไว้พวกเราค่อยมาแลกเปลี่ยนกัน”

“ดี!”

ลั่วเหยาพยักหน้าอย่างตื่นเต้นและรีบถาม “แล้วฉันจะหาคุณเจอได้ยังไง?”

“แล้วให้ฉันเรียกพี่ใหญ่ว่าอะไรดี?”

หลังถามคำถามสองข้อนี้ ลั่วเหยาก็นึกสิ่งสำคัญได้อย่างหนึ่ง

นั่นคือ...

พี่ใหญ่ตรงหน้ามีเลเวลเท่าไหร่!?

ถ้าตอนนี้เขาถึงเลเวล10แล้ว เพื่อนของเธอต้องโดนเขาผูกมัดไว้ครึ่งหนึ่ง!

“อืม...”

หลิงอี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพบว่าการเพิ่มเพื่อนเป็นวิธีที่ง่ายและสะดวกที่สุด “มาเพิ่มเพื่อนกัน ถ้าต้องการแลกเปลี่ยนในอนาคต เธอสามารถแลกเปลี่ยนได้โดยตรงผ่านหน้าจอสนทนา”

“ดีมาก!”

ลั่วเหยาพอใจมากที่เพิ่มเพื่อนพี่ใหญ่ได้

ตราบใดที่ผู้เล่นเจอหน้ากัน พวกเขาสามารถเพิ่มเพื่อนได้โดยตรง

ไม่จำเป็นต้องค้นหาชื่อผ่านฟอรัม

[คุณได้เพิ่มเพื่อน“ศูนย์หนึ่ง”!]

ลั่วเหยาแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นชื่อครั้งแรก

เธอคิดว่านี่คือพี่ใหญ่‘ศูนย์หนึ่ง’ที่มีข่าวลือในช่วงสองวันที่ผ่านมา

แต่ทันทีที่สงบลงเธอก็รู้ว่าตัวเองคิดมากเกินไป

สองวันที่ผ่านมาชื่อ‘ศูนย์หนึ่ง’ได้รับความนิยมไปทั่วโลกซึ่งทำให้ผู้เล่นหลายคนเปลี่ยนไปใช้ชื่อนี้

ถ้าลั่วเหยาเดาถูก ผู้เล่นใหม่ลึกลับที่อยู่ตรงหน้าเธอคงจะเป็นแฟนตัวยงของ‘ศูนย์หนึ่ง’เช่นกัน

หลังจากนั้นล้วนเป็นข่าวลือ

‘ศูนย์หนึ่ง’ตัวจริงคือผู้เล่นกลุ่มแรกเมื่อ20ปีที่ก่อนและมีเลเวล80-90!

ต่อให้คนตรงหน้าบอกว่าเขาเป็นตัวจริงเธอก็ไม่เชื่อ

“นายเป็นแฟนคลับของพี่‘ศูนย์หนึ่ง’ด้วยเหรอ? ฉันก็เหมือนกัน”

ลั่วเหยายิ้มอย่างมีมารยาท

ไม่สำคัญว่าอีกฝ่ายจะใช้ชื่อฟอรัมอะไร สิ่งสำคัญคือเธอได้รับข้อมูลติดต่อของพี่ใหญ่แล้ว

ถ้าเธอทำงานหนักเพื่อสร้างสายสัมพันธ์ที่ดี บางทีเธออาจจะกอดต้นขาของเขาได้?

เธอยิ้มในใจและพอใจกับผลลัพธ์ของการเดินทางครั้งนี้มาก

หลิงอี้ไม่ได้แก้ต่างให้เธอฟังเช่นกัน เขาหันหลังเดินจากไป

พอเห็นแบบนั้น ลั่วเหยาเม้มริมฝีปากและถามอย่างรีบร้อน “พี่ใหญ่พี่ใหญ่ ฉันอยากถามข้อสุดท้าย คือ...คุณไปถึงเลเวล10หรือยัง?”

“หืม? อืม”

หลิงอี้มองกลับมาและให้คำตอบที่ชัดเจนกับเธอก่อนจะบินจากไป

เมื่อมองด้านหลังของพี่ใหญ่ลึกลับคนนี้ ลั่วเหยาก็ถอนหายใจออกมา

“เฮ้ออ”

“ในที่สุดก็จบสักที”

เมื่อเห็นว่าเหลือเวลาไม่มากสำหรับ[ยันต์บิน]และ[ยันต์กันไฟ] เธอจึงรีบบินกลับไปทางลมร้อนยอดทอง

เธอไม่ตามเขาไปเพราะพี่ใหญ่ลึกลับคนนี้กำลังจะไปด่านห้า

ที่นี่อันตรายเกินไปสำหรับเธอ

ในไม่ช้า

ลั่วเหยาที่ประสบความสำเร็จในการลงจอดในวินาทีสุดท้ายถอนหายใจด้วยความโล่งอก รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนหน้าของเธออีกครั้ง

“เยี่ยมมาก! พี่ใหญ่คนนั้นกำลังจะไปที่เขต87!”

“หว่านชิงกับคนอื่นๆรอดแล้ว!”

เสียงไพเราะที่เต็มไปด้วยความสุขแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณเล็กๆแห่งนี้ เด็กสาวร่าเริงกระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้นทั้งกายและใจ

ในส่วนลึกของจิตวิญญาณของเธอ ฉินเมิ่งหย่ากลอกตาอย่างช่วยไม่ได้

ใจเย็นๆผู้หญิงคนนี้...

“ถึงเขาจะไปแต่คงไม่มีความหวังมากนัก อย่าคาดหวังไว้สูงดีกว่า”

ฉินเมิ่งหย่าค่อยๆเทน้ำเย็นใส่เธอ

รลั่วเหยาที่กระโดดไปมาหยุดลง ใบหน้าของเธอก็แข็งค้าง

“นี่...”

เธอฝืนยิ้มและมองโลกในแง่ดี “แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่มีความหวังมากสุดในตอนนี้”

“ถ้าแม้แต่เขายังทำไม่ได้ ฉันก็ทำได้แค่ยอมแพ้”

ฉินเมิ่งหย่าคาดเดาคำตอบของลั่วเหยาไว้แล้ว

เธอไม่อยากพูดเรื่องนี้มากนักจึงเปลี่ยนหัวข้อ “ไอเทมยกเว้นบทลงโทษจากการตายเป็นของหายากมาก เธอไม่กลัวว่าเขาจะรับของไปโดยไม่ทำ

อะไรเหรอ?”

“ฉันคิดว่าเธอควรทำข้อตกลงเสินลู่กับเขา”