ตอนที่ 19 อาหารที่เต็มไปด้วยพลังงานอาร์ค
"เฮ้"
“กรี้ด”
หญิงสาวที่แผนกต้อนรับร้องเสียงแหลม และกระโดดออกมา เมื่อเห็นเขาปรากฏตัวต่อหน้านาง
“ท่านทำให้ข้ากลัว”
ฉากที่เขาฆ่านักผจญภัยผู้ทรงพลังราวกับแมลงวันทำให้นางกลัว
“นี่ตราพวกโจร รีบวิ่งไปเอาเหรียญมา”
“เจ้าได้ยินแล้วนิ ไปเอาเหรียญของเรามา หนูน้อย”
กายะตะโกนใส่หญิงสาวและหัวเราะ
“ค่ะ...โปรดรอสักครู่ คุณชาย”
ไม่มีนักผจญภัยคนใดกล้ามองเขาโดยตรงหรือดูถูกเขา มีความกลัวเล็กน้อยในสายตาของพวกเขาเมื่อนึกถึงว่าคนที่เขาฆ่าคือหนึ่งในนักผจญภัยที่ทรงพลังในเมือง
“ดูตัวตลกเหล่านี้สิ”
เมื่อไมเคิลหันไปมอง นักผจญภัยก็หันหน้าหนีอย่างรวดเร็วและไม่กล้ามองเขาเหมือนตอนแรก
“พวกมันกลัวเราหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เราทำที่ประตูเมือง ฮิๆๆ”
ไมเคิลรู้ว่าต้องใช้เวลาสักระยะกว่าพวกเขาจะได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นที่ประตูเมือง และต้องใช้เวลามากขึ้นกว่าที่ทั้งอาณาจักรจะได้รู้
“คุณชาย นี่เหรียญของท่าน”
เขาสังเกตเห็นใครบางคนนั่งอยู่หน้าลูกแก้วแสงและร่ายมนตร์
“อืม เขาเป็นคนที่ยืนยันว่าภารกิจเสร็จสิ้นจริงๆ ใช่หรือไม่?”
“750 เหรียญเงิน”
ระบบสแกนกระเป๋าใส่เหรียญและแจ้งจำนวนเหรียญภายใน โดยที่เขาไม่ต้องเปิดกระเป๋า
“เฮ้ สาวน้อย ไม่ใช่ว่าต้องได้780 เหรอ?”
แม้ว่าใบหน้าของเขาจะมีรอยยิ้ม แต่หญิงสาวก็ตัวสั่นเพราะไม่ใช่รอยยิ้มที่อ่อนโยนแต่เป็นรอยยิ้มชั่วร้าย
“คุณชาย สี่เปอร์เซ็นต์ของจำนวนเงินทั้งหมดถูกหักโดยกิลด์เป็นค่านายหน้า”
“ทำไมไม่ปล้นกันเลยล่ะ”
“สี่เปอร์เซ็นต์อย่างงั้นหรอ? เป็นจำนวนนี้ตลอดหรือว่าต่างกันไปตามภารกิจ?”
เขาไม่ได้ใหม่สำหรับแนวคิดเรื่องนายหน้า เขาจ่ายเงินจำนวนหนึ่งหลังจากเสร็จสิ้นการฆ่าแต่ละครั้งเพื่อเป็นภาษีในโลกมืด ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจเหมือนกายะ
“จำนวนนี้ตลอดค่ะ คุณชาย”
“ดีๆ แล้วเจอกันใหม่สาวน้อย”
หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่เขาเดินออกไปไปและสีหน้าของนางก็กลับมาเป็นปกติ
ฝูงชนเพิ่มขึ้นเกือบสองเท่าเมื่อเขาก้าวออกจากประตูเมือง ขณะที่ระบบส่งเสียงดังขึ้นในใจเขาอย่างต่อเนื่องและให้คะแนนสุดโกงกับเขามากขึ้น
ผู้คนยืนอยู่รอบเสาและบ่นพึมพำขณะที่ทหารยามเห็นเขา และเดินเข้ามา
“ถอยออกไป คุณชายกำลังมา”
กลุ่มคนที่ยืนอยู่ระหว่างทางรีบกระโดดหลบทางอย่างรวดเร็วและก้มหน้าลง
“พวกเจ้ามานี่”
เขาชี้นิ้วไปที่ทหารยามทั้งสองและกวักมือเรียกพวกเขาให้มาตรงนี้
ทหารยามก็วิ่งมารอคำสั่งเหมือนลูกสุนัขสองตัวที่เชื่อฟัง
“บอกชื่อเจ้ามา?”
“ข้าชื่อแดเนียล คุณชาย”
ทหารชราก้มหน้าลง
“ริคกี้ครับ คุณชาย”
ทหารยามอีกคนก็ก้มหน้าลง ขณะที่ไมเคิลโยนกระเป๋าใส่เหรียญให้แดเนียล
“ผู้รอดชีวิตจากหมู่บ้านไม้กุหลาบต้องการที่พัก นำเหรียญเหล่านี้ไปเช่าที่พักสำหรับสิบหกคน เจ้าทำได้ไหม?”
ทั้งคู่ต่างพูดอะไรไม่ออก แต่แดเนียลรีบตอบด้วยการพยักหน้า
“ได้ครับ แต่คุณชาย”
แดเนียลเกาหัวและดูสงสัย
“ท่านยังไม่ได้บอกชื่อเราเลย?”
“อย่าพูดว่าผีนะ มนุษย์”
กายะตะโกนด้วยความโกรธ ขณะยิ้มให้ทหารรักษาการณ์
“เรียกข้าว่าผีก็ได้”
************************
ครู่ต่อมา แม่ของซินดี้กำลังรอเขาและกายะ พร้อมกับอาหาร
ในเวลานี้ นางเห็นแสงถูกบังอยู่ไม่ไกล รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางเมื่อเห็นร่างของเขา
เด็กๆ กอดกันและนอนหลับโดยไม่ต้องกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาในโลกที่โหดร้ายนี้ที่ไม่มีพ่อแม่
"คุณชาย"
"กินข้าวหรือยังเจ้าคะ?"
ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้าและตักโจ๊กไก่ขึ้นมาหนึ่งชาม
“มันคงไม่อร่อยเหมือนที่ท่านกินปกติ”
ชายหนุ่มที่มีอำนาจอย่างเขาไม่สามารถเป็นอะไรไปได้นอกจากชายหนุ่มที่ร่ำรวยมีเงินทองและทรัพยากรบ่มเพาะมากพอที่จะแข็งแกร่งตั้งแต่ยังหนุ่มเช่นนี้ได้ นางคิด
“เจ้าต้องรู้ ข้าไม่ใช่ชนชั้นสูงหรือไรแบบนั้น ข้าเป็นสามัญชนเหมือนกันกับเจ้าและเด็กๆ เหล่านี้”
เขาหยิบชามจากมือผู้หญิงคนนั้นแล้วนั่งลงบนพื้นทราย
"ว้าว"
ดวงตาของเขาเป็นประกายเมื่อโจ๊กสัมผัสกับต่อมรับรสของเขา เขาไม่เคยลิ้มรสอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิตก่อนหน้านี้
แต่เขาไม่ได้ให้ส่วนผสมที่หรูหราหรืออะไรเป็นพิเศษ แต่ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาเปลี่ยนส่วนผสมทั่วไปให้เป็นสิ่งที่พิเศษได้
“อร่อยมาก เจ้าชื่ออะไร?”
นางรู้สึกงุนงงเมื่อได้ยินความคิดเห็นของเขา มันเป็นแค่โจ๊กธรรมดาที่มีไก่อยู่ไม่กี่ชิ้น แต่เมื่อดูจากสีหน้าแล้ว นางก็ไม่คิดว่าเขาโกหกเลยสักนิด
“ข้าชื่อเรลีน แอกเนอร์เจ้าค่ะ”
นางก้มหน้าลงด้วยความเคารพ ในขณะที่กายะกระโดดออกจากร่างของเขาและเขย่าตัวเรลีน ดวงตาของนางเบิกกว้าง พูดไม่ออกเมื่อเห็นกายะปรากฏตัวออกมาจากร่างกายของเขากะทันหันแบบนี้
“เจ้าอยากให้....”
“หุบปากแล้วกินซะ”
เขาขัดจังหวะนางก่อนที่นางจะพูดจบประโยคและดูถูกเรลีน
“เจ้า (โฮกก)”
นางยกมือขึ้นด้วยความโกรธ แต่ไม่นานใบหน้าของนางก็แดงด้วยความอับอายเพราะเสียงที่ท้องของนาง ที่ส่งเสียงเพราะได้กลิ่นหอมของอาหาร
"มันไม่ใช่ (ฮากกก)"
นางกุมท้องแน่นและพยายามไม่ให้มีเสียงออกมา แต่ในที่สุดนางก็ล้มเหลว
“นี่ อย่าทำให้ตัวเองลำบากเลย”
เขาหยิบชามอีกใบส่งให้กายะ นางหิวมากเพราะยังไม่ได้กินอะไรเลย แต่เจ้าหญิงอย่างนางไม่มีทางร้องหาอาหาร เกือบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่นางกินอะไรบางอย่างและได้กลิ่นของอร่อยๆ แบบนี้ นางอดไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
นางจับชามในมือ จ้องไปรอบๆ และยืนนิ่งเหมือนเด็กที่สับสน
“เจ้ารอบัลลังก์อยู่รึไง เจ้าหญิง?”
“มานั่งนี่สิ”
เสียงตะโกนของเขาทำให้กายะคุกเข่าลงนั่งบนทรายข้างเขา
เมื่อนางตักอาหารเข้าไปใกล้ปาก กลิ่นของโจ๊กก็ลอยเข้าไปในจมูกของนาง ทันใดนั้นก็ควบคุมความอยากอาหารไม่ได้อีกต่อไป
นางอ้าปากและกินโจ๊ก ครู่ต่อมา ดวงตาของนางก็เบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ
รสชาติอร่อยมาก รวมถึงกลิ่นหอมของไก่และข้าว กระตุ้นต่อมรับรสของนางในทันที
พระเจ้า! มันอร่อยเกินไปแล้ว!
ข้าวต้มธรรมดาๆ แบบนี้ ที่ดูธรรมดามากๆ กลายเป็นสิ่งที่ดึงดูดใจนางมาก อย่างไรก็ตาม ระบบแจ้งไมเคิลว่าส่วนผสมที่ให้นั้นมีคุณภาพสูงมาก และทุกอย่างก็เต็มไปด้วยโมเลกุลพลังงานอาร์คบริสุทธิ์ ทำให้โจ๊กนี้มีรสชาติดีขึ้นมาก
ไม่งั้นข้าวต้มธรรมดาๆ แบบนี้จะอร่อยขนาดนี้ได้ยังไงกัน?
“กายะ อาหารเป็นไงบ้าง?” เขาถามนาง
อย่างไรก็ตาม นางไม่มีเวลาตอบคำถามเพราะนางกำลังซัดโจ๊กอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่านางยังอยากจะเติมอีก
"มันก็..."
"อร่อย?"
เขาถามนางด้วยรอยยิ้ม แต่เขาไม่ได้รอคำตอบจากนาง ขณะที่เขาหันไปมองเรลีน
“เรลีน เรากำลังจะไปที่เมืองแม่น้ำ และข้าได้เตรียมที่พักเอาไว้ให้พวกเจ้า แล้วเดี๋ยวข้าจะหาบ้านเป็นหลักแหล่งให้ทีหลัง”
น้ำตาของนางไหลออกมาเมื่อคิดถึงทุกสิ่งที่คนแปลกหน้าคนนี้ทำเพื่อพวกเขา อย่างไรก็ตาม น้ำตาของนางก็หายไปเมื่อมีลมพัดมาบนใบหน้าของนาง
“เจ้าเสียน้ำตามามากพอแล้วภายในวันเดียว แม้ว่ามันจะยาก แต่เจ้าต้องพยายามลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้น”
