SWO ตอนที่ 86 ใครจะสนับสนุนเรา!!!

ณ ค่ายทหารสถานีทางตะวันออกของเมืองหัวตง

เหล่าแม่ทัพอสูร และนักรบอสูรจำนวนมากกำลังโจมตีแนวป้องกันอย่างบ้าคลั่ง

ปัง ปัง ปัง…

ปืนกลพ่นกระสุนสังหารนักรบอสูรนับไม่ถ้วนที่ดาหน้ากันเข้ามา แขนขา และเลือดของสัตว์อสูรทุกชนิดกระเซ็นไปทั่วทุกแห่งหน ทำให้ไม่นานเศษชิ้นส่วนพวกนั้นก็สะสมนอนกองอยู่นอกแนวป้องกัน

อย่างไรก็ตามเนื่องจากมีนักรบอสูรมากเกินไปทำให้ความเร็วที่พวกมันรุกคืบเข้ามามากมายเกินรับไหว

ด้วยเหตุนี้แนวป้องกันแรกจึงต้านไว้ได้ไม่ถึงห้านาทีก่อนที่ทหารจะต้องถอยกลับไปยังแนวป้องกันที่สอง

บนกำแพงสูงของแนวป้องกัน

สีหน้าของผู้บัญชาการจ้าวเคร่งเครียดขณะมองไปยังสัตว์อสูรระดับจักรพรรดิที่อยู่ไม่ไกล ปัจจุบัน ณ ตอนนี้มีเพียงแม่ทัพอสูร และนักรบอสูรเท่านั้นที่เข้าโจมตี

แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นเลยสักนิด

“มีข่าวเรื่องตำแหน่งของผู้อาวุโสโจวบ้างรึไม่?” เขาถามผ่านไมค์

“เรียนท่านผู้บัญชาการ พลังของสัตว์อสูรระดับจักรพรรดิทั้งสามนั้นทรงพลังเกินไป มันครอบคลุมพื้นที่รอบนอกของเมืองทั้งหมด และรบกวนสัญญาณของเราอย่างรุนแรง!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของผู้บัญชาการจ้าวก็เคร่งเครียดยิ่งขึ้นไปอีก เขาเสียใจที่ไม่ได้ยืนกรานให้ผู้อาวุโสโจวอยู่ก่อนหน้านี้

“รายงานท่านผู้บัญชาการ แนวป้องกันที่สองกำลังจะพังทลาย การบาดเจ็บล้มตายของทหารฝ่ายเราเพิ่มขึ้นทุกขณะ… ขอให้ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธลงมือ!” เสียงกังวลของผู้บัญชาการกองพันหลายคน ดังขึ้นในหูของเขา

ผู้บัญชาการจ้าวกล่าวโดยไม่ต้องคิด “คำขอถูกปฏิเสธ!”

ยังต้องใช้เวลาอีกอย่างน้อยยี่สิบนาทีกว่าที่ปรมาจารย์อภินิหารจะมาถึง ซึ่งนั่นทำให้ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธกลายเป็นแนวป้องกันสุดท้าย เพราะท้ายที่สุดยังไงราชันอสูรก็ต้องเข้าโจมตี หากเขารีบเร่งส่งปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธออกไป นั่นก็ไม่ต่างจากการดับกระหายด้วยพิษ!

ฉัวะ! ฉัวะ!

ทหารหลายคนด้านล่างถูกสัตว์อสูรฉีกเป็นชิ้น ๆ แม้ในบางครั้งจะมีแม่ทัพอสูรหลุดปีนขึ้นมาบนกำแพงสูงได้บ้าง แต่พวกมันก็ถูกปืนใหญ่ยิงสกัดไว้ก่อนจะได้ทำอะไร

“ฟิ้ว!”

ทันใดนั้นเองเสียงแหลมบาดหูก็ดังขึ้นจากท้องฟ้า

เป็นสัตว์อสูรบินได้จำนวนมากที่พุ่งเข้าหาแนวป้องกัน

คลิก

กระบอกปืนโลหะจำนวนมากโผล่ออกมาจากกำแพงสูง

ปัง ปัง ปัง…

เช่นเดียวกับปืนกล กระบอกปืนเหล่านี้พ่นกระสุนออกมาปกคลุมสัตว์อสูรบินได้ดั่งเช่นเม็ดฝน ส่งผลให้มีซากสัตว์อสูรจำนวนมากตกลงมา

บูม…

จู่ ๆ พื้นดินก็ระเบิดอย่างรุนแรงพร้อมทั้งมีแมงป่องขนาดเท่ารถถังปรากฏตัวขึ้นที่หน้าแนวป้องกันที่สอง มันฉีกกระชากทหารจำนวนมากออกเป็นชิ้น ๆ เปลี่ยนพื้นที่แถวนั้นเป็นแอ่งเลือด

“เผ่าแมลง นึกแล้วว่าพวกมันต้องมาด้วย!” ผู้บัญชาการจ้าวกัดฟัน

เขารู้ดีว่าเผ่าแมลงจะไม่ยอมอยู่เฉยแน่ระหว่างการโจมตีของคลื่นอสูร

“เหอเปียว เจิ้นหง พวกเจ้าจงระวังอย่าปล่อยให้หนอนเกราะเหล็กขุดอุโมงค์ผ่านใต้ดินเข้ามาในเมืองได้เด็ดขาด!”

“ครับท่านผู้บัญชาการ!”

ฮู้วววว!!

ด้วยการปรากฏตัวของแมลงจำนวนมาก สัตว์อสูรระดับจักรพรรดิที่รั้งรออยู่ข้างหลังก็ส่งเสียงคำรามดังลั่น

สัตว์อสูรระดับราชันตอบสนองทันที

บูม! บูม!

ในชั่วพริบตาสัตว์อสูรระดับราชันมากกว่าโหลก็เริ่มพุ่งเข้าหาเมือง

“มันใกล้เข้ามาแล้ว… เตรียมปืนใหญ่เลเซอร์!” ผู้บัญชาการจ้าวสวมชุดเกราะคลุมทั้งตัว และชักกระบี่ที่คมกริบออกมา

อาวุธเลเซอร์ขนาดใหญ่เริ่มชาร์จจากชั้นบนสุดของตึกสูงในเมือง

"ยิง!" สัตว์อสูรระดับราชันนั้นรวดเร็วมาก เพียงพริบมามันก็พุ่งมาถึงแนวป้องกัน ผู้บัญชาการจ้าวที่เห็นดังนั้นจึงสั่งทันที

บิซ~

เลเซอร์ถูกเปิดใช้งานในทันที

เกือบจะพร้อมกัน เลเซอร์ได้เจาะทะลุหัวของราชันอสูรเจ็ดถึงแปดตัวไป แต่บางส่วนยังคงพลาด

ผู้บัญชาการจ้าว และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธที่ติดอาวุธครบมือรีบลงไปจัดการราชันอสูรที่เหลือรอดอยู่

บนท้องฟ้า สัตว์อสูรบินได้จำนวนมากยังคงพุ่งเข้าใส่

แม้จะเผชิญกับดงกระสุนที่หนาแน่น แต่ภายใต้ความกล้าหาญของพวกมัน สัตว์อสูรบินได้หลายร้อยตัวยังคงผ่านแนวป้องกันบนท้องฟ้า และบินไปในเมืองได้สำเร็จ

ผู้บัญชาการจ้าวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปล่อยให้สัตว์อสูรบินเหล่านี้เข้าไปสร้างความหายนะ

“รายงานท่านผู้บัญชาการ มีแมลง และสัตว์อสูรจำนวนมากปรากฏตัวขึ้นที่แนวป้องกันของสถานีทางเหนือ และสถานีทางตะวันออกมากกว่าหนึ่งล้านตัว ปัจจุบันแนวป้องกันที่สองกับสามใกล้พังทลายเต็มที พวกเราขอกำลังสนับสนุนด่วน!!”

หลังจากตัดหัวราชันอสูรที่บาดเจ็บเสร็จ ผู้บัญชาการจ้าวก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากหูฟังของเขา

บูม! บูม! บูม!

เสียงปืนใหญ่ยังคงได้ยินจากแนวป้องกันของสถานีทางใต้อย่างต่อเนื่อง

อย่างไรก็ตามแนวป้องกันทั้งสามนอกกำแพงสูงได้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ ทหาร สัตว์อสูร และซากศพจำนวนมากที่เละไม่เป็นชิ้นได้ปกคลุมขอบด้านนอกของกำแพงสูงทั้งหมด สิ่งกลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่วทุกหนทุกแห่ง

โฮก!

สัตว์อสูรระดับราชันขั้นกลางเจ็ดถึงแปดตัวเข้าโจมตีกำแพงสูงอย่างบ้าคลั่ง

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที หนึ่งในสามของกำแพงสูง 100 เมตรที่ทำจากโลหะเริ่มปรากฏรอยแตกร้าว

“ฆ่า ฆ่าพวกมัน แม้ว่าพวกเจ้าจะตาย ยังไงก็ห้ามปล่อยให้พวกมันผ่านเข้าไปในเมืองได้เด็ดขาด!”

“เผ่าปีศาจบัดซบ อย่าหวังว่าจะข้ามข้าไปได้!”

“ฆ่า ฆ่าไอสวะพวกนี้ให้หมด!”

รอยแตกบนกำแพงสูงทำให้ผู้ฝึกยุทธ และทหารจำนวนมากเริ่มบ้าคลั่ง พวกเขาถึงกับใช้ร่างกายตนเองเพื่อสร้างแนวป้องกันรับสัตว์อสูรที่เข้ามา

หลังจากหมดกระสุน ทหารที่เหลือก็กระโจนไปข้างหน้าทันทีเพื่อต่อสู้กับเหล่านักรบอสูรในระยะประชิด

“ท่านผู้บัญชาการกองพัน เราทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ขอกำลังเสริมด่วน!!”

หูฟังของผู้บัญชาการกองพันชูยังคงดังก้องด้วยเสียงการต่อสู้ เกราะของเขาเต็มไปด้วยเลือดขณะตะโกนกลับไป “เจ้าจะให้ข้าไปหากำลังเสริมจากไหน? แนวป้องกันของสถานีทางตะวันตกพังทลายลงแล้ว แมลง และพวกสัตว์อสูรจำนวนมากกำลังทะลักเข้ามาในเมือง ทำให้เวลานี้ความกดดันของผู้บัญชาการสถานีทางตะวันออกมีมากขึ้น อีกทั้งยังมีสัตว์อสูรระดับจักรพรรดิที่กำลังจ้องมองเราด้วยความโลภ บอกข้าทีว่าใครสามารถสนับสนุนเราได้บ้าง!”

ความเงียบเข้าปกคลุมทันที เหลือเพียงเสียงคำรามของสัตว์อสูร

“ในเวลาแบบนี้ เราทำได้แค่เสี่ยงชีวิต และลากมันลงไปให้ได้มากที่สุด… ฆ่า!”

"ฆ่า!"

ไม่มีใครถอยกลับ

ทุกคนรู้ดีว่าเมื่อเมืองพังพลาย พวกเขาจะเสียบ้านไปด้วย!

ปัง! ปัง!

ภายใต้การกระแทกอย่างบ้าคลั่งของสัตว์อสูรระดับราชัน กำแพงสูงก็ค่อย ๆ พังทลายลงอย่างช้า ๆ นักรบอสูรจำนวนมากที่เห็นดังนั้นจึงพุ่งเข้าหาจุดที่พังลงทันที

ผู้บัญชาการกองพันชูรู้สึกสิ้นหวังเมื่อเห็นภาพตรงหน้า "จบสิ้นแล้ว!"

จิ! จิ!

อย่างไรก็ตามขณะที่เขากำลังสิ้นหวังอยู่นั้น แสงกระบี่ก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า..

..............

TL: หม้อแปลงระเบิดครับ กว่าไฟกับเน็ตจะมาก็ปาไปวันหนึ่ง