วันเบาๆ ของมือเก๋าจากต่างโลก 0079

บทที่ 26 การเดินทางสู่ท้องฟ้า (6)

* * *

คังซอนฮูกระโดดลงจากมังกร

เสียงอื้ออึงดังมาจากทางหมู่บ้าน

ครืน!

เสียงเครื่องยนต์กลไกดังแว่ว คงเป็นเสียงของอาวุธทำลายล้างสูงที่ถูกซ่อนไว้อย่างมิดชิด

เมื่อตระหนักว่าตนกำลังถือมีดยืนเผชิญหน้ากับมังกร ซอจีอารู้สึกอับอายและโง่เขลา

เรากำลังทำบ้าอะไร?

ในภาษาเอลฟ์มีสุภาษิตที่อธิบายพฤติกรรมนี้อยู่สองถึงสามประโยค

เผ่าพันธุ์สันโดษที่ชอบตั้งรกราก

เผ่าพันธุ์ที่ปรารถนาบ้านมากที่สุด

เผ่าพันธุ์ที่ให้กำเนิดดารากรคนแรก — เอลซิน

ซอจีอาคือเอลฟ์คนแรกที่ไม่ได้ดำรงชีวิตในวิถีดังกล่าว ไม่ใช่เพราะเธอไม่ต้องการ แต่เพราะถูกตีตราด้วยชะตากรรมของนักพเนจรที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด

ถึงอย่างนั้น ใช่ว่าเธอจะหลงลืมสัญชาตญาณของเอลฟ์ไปจนหมด

เอลฟ์เป็นนักจำ และยังจดจำได้หลายสิ่ง

เพราะแม้แต่ในหมู่เผ่าพันธุ์อายุยืนด้วยกัน เอลฟ์ก็ยังใกล้ชิดกับโลกมากที่สุด

ซอจีอาจึงรู้เรื่องราวเกี่ยวกับมังกร

เผ่าพันธุ์นิรันดร์ที่หายตัวไปในช่วงหนึ่งของยุคแห่งความเสื่อมถอย

จากนั้น มหาสงครามที่ลุกลามไปทั่วทวีปได้อุบัติขึ้น เหตุเพราะผู้คนต่างสับสนและกังวล ถึงข้อเท็จจริงที่แม้แต่ทายาทรุ่นแรกของทวยเทพก็ยังทอดทิ้งยุคสมัย

นิรันดร์ชนคือตัวตนอันยิ่งใหญ่ แม้จะซ่อนตัว ก็มากพอที่จะสร้างรอยแผลไว้ในประวัติศาสตร์

แค่เห็นก็สามารถบอกได้ทันที

เพียงแค่เห็น ปุถุชนพลันสำเหนียกในขีดจำกัดอันต่ำต้อยของตัวเอง

เพียงแค่เห็น ความถ่อมตนและสิ้นหวังพลันเอ่อล้น

เธอเคยได้ยินว่า ในกรณีเลวร้าย ใครบางคนถึงกับกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวประหนึ่งเทียนไขท่ามกลางพายุ

และตำนานทั้งหมด ไม่มีสิ่งใดเลยที่เกินจริง

เมื่อมังกรร่อนลงจอดด้วยความเร็วอันน่าทึ่ง อารมณ์ทั้งหมดข้างต้นปะทุขึ้นในใจซอจีอาทันที

แต่ถึงอย่างนั้น เธอยังคงยืนหยัดถือมีดเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย

เพราะกำลังเฝ้ารอการกลับมาของใครบางคน

ชายผู้สั่นระฆังเริ่มต้นยุคทอง ซอจีอาคาดหวังในตัวเขาเป็นอย่างยิ่ง

ในวินาทีที่ยุคทองเริ่มขึ้น ซอจีอาตระหนักถึงความปรารถนาที่แท้จริงของหัวใจ

เธออยากมีชีวิตเหมือนกับเอลฟ์ทั่วไป อยากสลัดอาภรณ์หุ้มกายที่ชื่อ ‘นักพเนจร’

ซอจีอาเชื่อว่า ชายคนนั้นสามารถทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริง

ดังนั้น เมื่อได้เห็นมนุษย์กระโดดลงจากหลังมังกร ความหดหู่ในใจยิ่งเอ่อล้น

เขาขี่ม้าโลกันตร์ออกไปท่องเที่ยว แต่กลับมาบนหลังมังกร

…สมเหตุสมผลแล้วหรือ?

เทพนิยายที่ถูกฝังกลบด้วยเสียงระฆังร็อค·เบลล่าหลายต่อหลายหน

แต่มนุษย์คนหนึ่ง หวนกลับมาพร้อมกับเทพนิยายดังกล่าว

และไม่ใช่แค่นั้น

「นิรันดร์ชนไม่มีคำว่าแก่หรือหนุ่ม ไอ้เด็กเวร! แค่ข้าคนนี้ถอนหายใจ เจ้าก็หายไปจากโลกแล้ว! 」

“เมื่อชั่วโมงก่อนยังยอมรับในตัวฉันอยู่เลย ทำไมถึงกลับมาโมโหร้ายอีกแล้ว”

「ปุถุชน! ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรลงไป ปุถุชนก็ยังคงเป็นปุถุชน!」

มนุษย์คนนี้กำลังยิ้มพลางคุยกับมังกร ส่วนแวมไพร์ด้านหลังอาจดูสั่นกลัวเล็กน้อย แต่ก็จ้องหน้ามังกรด้วยสายตาคุ้นชิน

บรรยากาศเช่นนี้หมายถึง นิรันดร์ชนยอมรับว่าปุถุชนคือสหาย

เป็นเรื่องราวที่เคยได้ยินแต่ในตำนานโบราณกาล

เมื่อตำนานเก่าแก่ถูกเล่นซ้ำตรงหน้า เป็นธรรมดาที่เธอจะตกตะลึง

ซอจีอามีลางสังหรณ์ว่า เหตุการณ์ในวันนี้จะถูกบันทึกและเล่าขานไปถึงชนรุ่นหลัง

อย่างไรก็ดี คังซอนฮูมิได้แยแสความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเลย

“เจ๋งเป้ง… บินเร็วจนลืมเวลาไปเลย ใช่ไหมลิลี่?”

“…อื้อ”

「พวกเจ้าคือปุถุชนสองคนแรกที่ได้เห็นว่า นิรันดร์ชนมองโลกนี้ด้วยมุมมองเช่นไร จงสลักเกียรติยศในครั้งนี้ไว้ในส่วนลึกของจิตใจ」

“ใครจะไปลืมลง”

ดูเหมือนว่าคังซอนฮูจะมีความสุขมากที่ได้ขี่หลังมังกร

“ข้าก็จะไม่มีวันลืม”

มังกรกวาดสายตาไปรอบๆ

มันเห็นหมู่บ้าน กลุ่มมนุษย์ด้านหน้า คังซอนฮู และลิลี่

「…นี่คือบ้านของเจ้า? 」

“ใช่”

「ซอมซ่อเกินไปหากเทียบกับศักยภาพของเจ้า พวกเขาไม่รู้หรือว่าเจ้ายิ่งใหญ่แค่ไหน? ทำไมถึงแทบไม่มีใครออกมาต้อนรับ? 」

คังซอนฮูมองไปรอบๆ ด้วยสายตาฉงน

“ต้องมีคนมาต้อนรับด้วยหรือ? น่ารำคาญจะตายไป… ฉันไม่สนใจหรอก แค่รู้ว่าตัวเองมีความสุขก็พอแล้ว”

「ยังกับกระท่อมของพรานป่าแก่ๆ 」

“ก็ฟังดูเข้าท่าดี”

มังกร คังซอนฮู ลิลี่

และชาโซฮี ซอจีอา จินซอยอน จองจีฮุน

ทุกคนอยู่ในสถานที่เดียวกัน แต่ราวกับคนละมิติ

มังกรกวาดสายตาไปบนใบหน้าทุกคน

「สายตาที่พวกเขามองเจ้านับว่าไม่เลว อาจไม่มีใครล่วงรู้ถึงความยิ่งใหญ่ แต่ก็ทุกคนล้วนเห็นคุณธรรมในตัวเจ้า 」

“พูดอะไรเท่ๆ อีกแล้วนะ”

「ความทรงจำของนิรันดร์ชนอาจหายไปตามจำนวนระฆังร็อคเบลล่า แต่ความสูงส่งยังคงอยู่… ว่าแต่ไอ้เด็กเวร เจ้าจะทำอะไรต่อ」

คังซอนฮูนำเข็มชี้ทองคำออกจากกระเป๋าเสื้อ ด้านหลังฝังอัญมณีสามเม็ด

เข็มชี้กำลังหันไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ

มังกรจ้องมองสักพักก่อนจะกล่าว

「นั่นคือทิศทางที่อัศวินไป」

“อัศวิน?”

「เคยมีอัศวินผู้หนึ่งทำหน้าที่เป็นผู้เฝ้าประตูของเกาะท้องฟ้า」

“เขาเคยอยู่กับลุงใช่ไหม? ลุงอยู่มาตั้งแต่ยุคทองแล้วนี่”

「ไม่แน่ใจว่าเขาเป็นนิรันดร์ชนหรือไม่ แต่ที่แน่ชัดก็คือ เขาอุทิศชีวิตให้กับบางสิ่ง ปรกติแล้วจะอยู่บนเกาะท้องฟ้า แต่เมื่อราวหนึ่งร้อยปีก่อน เขามุ่งหน้าไปทางตะวันออกและไม่กลับมาอีกเลย」

“ราวร้อยปีก่อน…”

ลิลี่พึมพำ

“ขณะมหาจักรพรรดิถูกสังหาร?”

「ข้าจะไปรู้เรื่องราวของปุถุชนได้อย่างไร」

คังซอนฮูจ้องเข็มชี้สักพัก ก่อนจะเงยหน้าถาม

“แล้วท่านจะทำอะไรต่อ”

「ทำให้เหล่ามังกรหวนคืน… ต้องทำหน้าที่ที่สหายฝากฝังให้สำเร็จ นั่นคงไม่ง่าย ถึงขั้นที่อาจเป็นบททดสอบ」

คังซอนฮูยิ้ม

“คำสัญญาของเพื่อน… สำคัญขนาดนั้นเลยสินะ”

「ถ้าเขายังอยู่ที่นี่แทนข้า ก็คงทำแบบเดียวกัน」

จากนั้น มังกรลดศีรษะเข้ามาใกล้คังซอนฮู

「แต่ถ้าเจ้ามีสิ่งใดอยากขอร้อง ข้าจะยังไม่ไป」

“ไม่มีแล้ว ท่านลุงไปทำหน้าที่เถอะ”

「…เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจได้เสมอ หากขอให้ข้าช่วยพาไปทางตะวันออก เจ้าจะไปถึงที่นั่นได้เร็วกว่าลา·

ชีม่าลัดผ่านท้องฟ้า เช่นนั้นแล้วทำไมกัน? หรือว่าเจ้าประเมินข้าต่ำเกินไป」

“ท่านลุง ฉันไม่ใช่นักท่องเที่ยว”

「…」

“สาระสำคัญของการสำรวจไม่ใช่จุดหมาย แต่เป็นระหว่างทาง ถ้าฉันสนใจแค่จุดหมายเหมือนกับการไปเที่ยว ก็คงไม่ได้เข้าไปเจอท่านลุง”

มังกรจ้องเข้ามาในดวงตา

「…เจ้าเสียสติไปแล้วจริงๆ 」

“ได้ยินคำนี้บ่อยแล้ว ยิ่งพักหลังยิ่งถี่”

กิโฮเต้เริ่มขยับปีก

เกิดเป็นฉากอันน่าตกตะลึง ปีกมังกรขยับขึ้นลงอย่างสง่างาม พร้อมกับร่างกายขนาดมหึมาที่ค่อยๆ ลอยขึ้น

「ฟังนะ」

มังกรหันหน้าไปทางตะวันออก

「ถ้าโลกนี้ยังไม่เปลี่ยนไป ถ้าความรุ่งโรจน์ที่ข้าจดจำได้ยังหลงเหลืออยู่」

ในทิศทางของสายตามังกรมีเทือกเขาเล็กๆ หนึ่งแห่ง คังซอนฮูรู้ว่าถัดไปเป็นป่าที่ชื่อเอลซิน·พอเรียลี และในป่ามีโบราณสถาน

「ทางนั้นมี ‘ภูเขาหิมะที่ไม่ควรดำรงอยู่’ และ ‘ห้วงลึกไร้ก้น’ 」

“โฮ่…”

คังซอนฮูชอบชื่อ

「หากอัศวินมีอยู่จริง เจ้าอาจได้พบกับเขาที่นั่น」

“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”

「การพานพบมักเกิดขึ้นในสถานที่ยิ่งใหญ่」

“คมคายมาก… จะจำใส่ใจเอาไว้”

「แต่อย่าลืมว่า อัศวินก็เป็นหนึ่งในสิบสองผู้ปกครองที่คู่ควรกับบัลลังก์ ข้าไม่ทราบว่าเขาปรารถนาสิ่งใด」

มังกรแหงนหน้ามอง

ตอนนี้ท้องฟ้าอาจมีสีคราม แต่หลังจากพระอาทิตย์สองดวงลับขอบฟ้า ผืนนภาจะกลับคืนสูสีเดิม — ม่วงเข้ม

เผ่าพันธุ์ของตนคงอยู่ฝั่งตรงข้ามผ้าม่านม่วงเข้มผืนนั้น

「ต้องเป็นการเดินทางที่ยากลำบากแน่」

แต่มันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำ

สำหรับมังกร โลกใบนี้คือดินแดนที่ทั้งรักทั้งเกลียด

พวกมันจากไปเพราะผิดหวัง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่า ที่นี่คือบ้านเกิด

หากยุคทองที่แท้จริงมาถึง เหล่ามังกรจะหวนกลับมาอย่างยิ่งใหญ่

กิโฮเต้ยังไม่ลืมว่า พี่น้องร่วมเผ่าพันธุ์เคยผิดหวังมากเพียงใด

อย่างน้อยมันก็คิดเช่นนั้น

มังกรก้มมองคังซอนฮู

「เส้นทางของเจ้าก็คงลำบากไม่แพ้กัน… พูดตามตรง ข้าค่อนข้างกังวล… วิญญาณของเจ้าอาจสูงส่ง แต่ร่างกายที่เป็นภาชนะกลับอ่อนแอ เจ้ามั่นใจจริงหรือว่าตัวเองจะไม่ตาย? 」

“ไม่มั่นใจเลย”

ลิลี่และซอจีอาที่กำลังยืนจ้องคังซอนฮู ต่างผงะกับคำตอบ

“ฉันมีสิทธิ์ตายได้ทุกเมื่อ ไม่ว่าจะเคร่งครัดในหลักการมากแค่ไหน แต่ก็ไม่โอหังถึงขั้นที่กล้าประกาศว่า ตัวเองจะไม่เผชิญเหตุไม่คาดฝัน”

「รู้เช่นนี้แล้วยังจะไป? 」

“เพราะโอกาสสำเร็จมีมากกว่า”

ได้ยินแบบนั้น มังกรครุ่นคิดสักพักก่อนจะหันไปทางตะวันตก

ที่นั่นมีภูเขาหินลูกยักษ์ตั้งตระหง่าน เป็นทางเข้ารากภูเขาที่เซลฟีอาศัยอยู่

เปลวไฟปะทุออกจากปากมังกร

“…?”

คังซอนฮูรีบใช้ผ้าคลุมห่อร่างลิลี่ตามสัญชาตญาณ

เป็นเปลวไฟแน่นอน แต่จะให้เรียกว่า ‘ไฟ’ ก็คงไม่ถูกนัก

ประกายไฟเชือดเฉือนอากาศโดยรอบอย่างคมกริบ ราวกับว่า หากเผลอสัมผัสเข้าคงได้มือขาด

ดูคล้ายกับใบมีดเพลิง ไม่ใช่เพลิงธรรมดา

จากนั้น

ซู่ว!

ปุถุชนทั้งสี่ได้เป็นประจักษ์พยานของลมหายใจมังกรในระยะใกล้

พวกมันพบว่า ตำนานที่เล่าขานต่อกันมามิได้เกินจริงแต่อย่างใด ค่อนข้างเบาบางเกินไปด้วยซ้ำ

ลำแสงเพลิงมีสีขาวสว่าง ลมหายใจอันทรงพลังแผดเผาทุกสิ่งในเส้นทาง ไม่เว้นแม้แต่พลังธรรมชาติ

ลำแสงปะทะกับภูเขาจนเกิดประกายไฟสีแดงฉาน

หลังจากความวุ่นวายจบลง คังซอนฮูเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สัมผัสได้จางๆ ว่าผิวหนังของตนแสบร้อน

ทำไมจู่ๆ กิโฮเต้ถึง…?

คังซอนฮูมองไปทางภูเขาหินเพื่อตรวจสอบ

ซีกหนึ่งของภูเขาหินในจุดห่างไกล ถูกเผาละลายจนเรียบเนียน

บนพื้นหินเรียบ อักษรรูนตัวหนึ่งถูกบรรจงสลักไว้

เป็นอักษรรูนขนาดมหึมาเพียงหนึ่งตัว

“…สุดยอด”

ลิลี่อดไม่ได้ที่จะอุทาน

คังซอนฮูหันกลับมามองมังกร

“นั่นคือชื่อของท่าน?”

「นามเต็มของข้า」

“…”

「นับตั้งแต่โลกนี้ถือกำเนิด มีเพียงสองคนนอกจากเทพที่ได้ทราบนามเต็มของข้า」

มังกรจ้องคังซอนฮู

「ราชาและเจ้า… จงไตร่ตรองความสำคัญของสิ่งนี้ให้ดี」

“ท่านบอกข้าทำไม”

「จงเอ่ยนามของข้าในยามที่เจ้าเผชิญวิกฤติ หรือเมื่อเจ้าอ่อนแอเกินกว่าบรรลุเป้าหมายสำคัญ… แค่การเรียกชื่อก็มีพลังมหาศาล」

มังกรแหงนมองฟ้า

「ทุกครั้งที่มีคนเรียกชื่อ ไม่ว่าอยู่ที่ใด ข้าจะได้ยินเสมอ」

ปีกมังกรเริ่มส่องแสงอีกครั้ง

คังซอนฮูเข้าใจความหมายของฉากนี้

ละอองแสงพรั่งพรูออกจากปีกประหนึ่งกลุ่มหมอก ห่อหุ้มร่างกายกิโฮเต้ไว้ทุกส่วน

เมื่อปีกมังกรสะบัดอีกครั้ง เกิดเป็นสายลมกระโชกไปทั่วมิติ

“ท่านลุง พวกเราจะได้เจอกันอีกไหม”

「ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ไอ้เด็กเวร… ถึงตอนนั้นข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะยังมีชีวิตอยู่ไหม」

ลมกระโชกพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ

คังซอนฮูเฝ้ามองฉากตรงหน้าโดยไม่กะพริบตา

และนั่นช่วยให้เข้าใจ

เหล่าธรรมชาติกำลังเทิดทูนมังกร

นี่คืออำนาจของนิรันดร์ชน

「แต่ถึงเจ้าจะล้มเหลว…」

หากคันศรของเทพมีอยู่จริง เสียงของมันก็คงดังประมาณนี้

สิ้นเสียงคำราม มังกรผงาดขึ้นฟ้าด้วยร่างกายที่กำลังส่องแสง

「เหล่านิรันดร์ชนจะจดจำมนุษย์นามว่าคังซอนฮูตลอดไป」

มังกรทะยานขึ้นฟ้าด้วยความเร็วสูงประหนึ่งดาวตกกลับด้าน

ตลอดทางที่กิโฮเต้พาคังซอนฮูกับลิลี่มาส่งบ้าน มันแค่เกรงใจว่าทั้งคู่จะได้รับอันตราย

นี่ต่างหาก อิสรภาพที่แท้จริงของมังกร

“…คุณซอนฮู?”

หลังจากความเงียบงันเข้าครอบงำครู่หนึ่ง จินซอยอนเปิดปากเป็นคนแรก

“คุณสัญญากับฉันไว้แล้ว…”

ฉันเองก็ไม่รู้เหตุผล แต่ดูเหมือนจินซอยอนกำลังจะร้องไห้ ดวงตาของเธอเริ่มแดงระเรื่อ

“คุณจะเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฉันฟัง… ใช่ไหม? ไม่ต้องเล่าทุกเรื่องก็ได้! แต่ฉันอยากฟังเรื่องราวคุณได้เห็นและสัมผัส!”

มิใช่เพื่องานวิจัยหรือเขียนรายงาน

จินซอยอนแค่อยากรู้อยากเห็น

คังซอนฮูยืนจ้องท้องฟ้าอีกสักพักใหญ่ ในจุดห่างไกลออกไป ดาวตกกลับด้านลูกหนึ่งกำลังไต่ระดับความสูง

ชายหนุ่มยืนมองจนกระทั่งอีกฝ่ายลับสายตา จึงค่อยเปิดปาก

“นั่งลงสิ ฉันจะเล่าเรื่องเจ๋งๆ ให้ฟัง”

คังซอนฮูหันไปทางภูเขาหินที่กิโฮเต้สลักนามเต็มไว้

ชื่อที่ถูกเขียนเป็นภาษารูน ซึ่งชายหนุ่มอ่านออกเพียงคนเดียว ค่อยๆ ถูกประทับลงในส่วนลึกของหัวใจ

ดอน เบอร์นิก้า กิโฮเต้

DON BERNIKA QUIJOTE

ผู้ออกผจญภัยเพื่อเปิดทาง

เป็นชื่อที่มีความหมายเช่นนั้น

______________________

ตอนฟรีลงทุกวันอังคาร พุธ เสาร์ และอาทิตย์ (4/4)

ติดตามผลงานของผู้แปล และนิยายทุกตอนได้ที่เพจเฟสบุค:

https://www.facebook.com/bjknovel/

หรือพิมพ์ค้นหา: bjknovel