CD บทที่ 253 ปากคอเราะรายและครั้งที่สองที่เขาทำตัวเองเปียก

“จ้าวหยู่!” เหมี่ยวอิงตะโกนและทำให้จ้าวหยู่ตกใจ “ทำไมวันนี้คุณถึงทำตัวแปลก ๆ คุณไปขโมยของของใครมารึเปล่า? หรือทำอะไรบางอย่างลับหลังฉัน?”

"ใช่! ใช่!" แม้ว่าจะมีบางอย่างรบกวนจิตใจเขาแต่จ้าวหยู่ก็ปกปิดมันไว้อย่างเป็นธรรมชาติ “คุณรู้ตัวแล้วสินะ อันที่จริง ฉันกำลังทำสงครามสุดเซ็กซี่กับคุณในจินตนาการของฉัน เราต่อสู้อย่างเร่าร้อนบนหนองน้ำ!”

"เฮ้อ!" เหมี่ยวอิงไม่ได้ทุบตีเขาแต่ส่ายหัวแล้วพูดว่า "จ้าวหยู่ ฉันบอกได้เลยว่าคุณป่วยหนัก โดยเฉพาะที่ปากของคุณ คุณถึงพ่นอะไรที่มันเน่า ๆ แบบนี้ได้อย่างหน้าตาเฉย นี่แสดงว่าคุณป่วยจนรักษาไม่หายแล้ว!"

จ้าวหยู่กำลังนั่งอยู่บนโขดหินข้างลำธาร ขณะที่เหมี่ยวอิงกำลังยืนหันหลังให้ลำธาร มือของเธอเท้าเอวของเธอและยืนตรงเบื้องหน้าเขา

ไฟในเตาถูกจุดขึ้นมาพร้อมกับเสียงโห่ร้องของเพื่อนร่วมทีม ทุกคนเริ่มเตรียมตัวสำหรับบาร์บีคิวอย่างตื่นเต้น แต่เสียงโห่ร้องดังทำให้จ้าวหยู่ตกใจและเขาเกือบจะตกลงจากโขดหิน

"หื้ม?" เหมี่ยวอิงจับคอเสื้อจ้าวหยู่ขึ้นมาและตะโกนว่า "จ้าวหยู่ จากสิ่งที่ฉันเห็น ดูเหมือนว่าคุณจะมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ!?"

"แน่นอน! ฉันมีคุณอยู่ในใจเสมอ!" แม้ว่าเขาจะกลัวตัวแข็งแต่เขาก็เปิดปากพูดออกมาตามปกติ

"หนอย!" เหมี่ยวอิงสลัดความหงุดหงิดทิ้งไป เธอหันไปมองไปรอบ ๆ และเมื่อเธอแน่ใจว่าไม่มีใครสนใจพวกเขา เธอจึงพูดเบา ๆ กับจ้าวหยู่ว่า

"คุณบอกว่าคุณเจอจ้าวฉิงโดยบังเอิญใช่ไหม? ตอนนั้นคุณกำลังซื้อน้ำขวดหนึ่งและก็เจอผู้ต้องสงสัยในระหว่างนั้น มันฟังดูน่าเหลือเชื่อเกินไป บอกฉันมา คุณหาเขาเจอได้ยังไง?”

“อืม…” จ้าวหยู่ต้องการตอบ แต่เหมี่ยวหยิงยกแขนขึ้นและขู่ว่า “ถ้าเจ้าพูดเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับเพื่อนจากข้างบนอีก ฉันจะทุบหน้าคุณเอาให้หน้าเสียโฉมไปเลย!”

"อย่านะ!!" จ้าวหยู่แสร้งทำเป็นกลัวและพูดว่า "ฉันต้องการใบหน้าที่หล่อเหลาเพื่อจูบสาวสวย! หัวหน้าทีมเหมี่ยว ทำไมคุณถึงไม่เชื่อฉันล่ะ? ถ้าฉันไม่ได้บังเอิญเจอเขาโดยบังเอิญ แล้วฉันจะหาจ้าวฉิงเจอได้อย่างไร?"

"มันก็ไม่แน่" เหมี่ยวอิงปล่อยคอเสื้อของเขาและยิ้ม “เพราะคุณคือสายลับสองหน้าไงล่ะ คุณคงกังวลว่าพวกเราจะหาตัวจ้าวฉิงพบ ดังนั้นคุณรีบตามหาตัวเขาและลงมือฆ่าซะ!”

“โอ้…” จ้าวหยู่กลืนน้ำลายและขนลุก แม้ว่าเขาจะไร้ยางอาย แต่เขาก็ยังพูดไม่ออก!

“คุณพยายามปกปิดตัวตนด้วยการโยนความผิดให้คนอื่น จริง ๆ แล้วคุณเป็นสายลับสองหน้ามาตลอด! เมื่อแผนการสำเร็จก็จะไม่มีใครสงสัยว่าเป็นคุณ!” เหมี่ยวอิงจ้องมองมาอย่างดุดัน

“ฉัน…” จ้าวหยู่พูดติดขัด เขาหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงไม่ใช่สายลับสองหน้าได้

"ฮ่า ๆๆๆ!" เหมี่ยวอิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและลูบแก้มของจ้าวหยู่ “ดูหน้าโง่ ๆ ของคุณสิ ในที่สุดคุณก็โดนเอาคืนซะที”

เสียงหัวเราะของเหมี่ยวอิงทำให้จ้าวหยู่รู้สึกโล่งใจ แม้ว่าเขาจะสับสนก็ตาม

"ถ้าคุณเป็นสายลับสองหน้าจริง ๆ คุณก็คงเป็นสายลับสองหน้าที่ห่วยมาก!" เหมี่ยวอิงพูดอย่างติดตลกว่า “คุณเป็นคนที่ยืนกรานที่จะสอบสวนตั้งแต่ต้น การทำอย่างนั้น มันก็ไม่ต่างจากคุณกำลังพยายามต่อสู้กับตัวเองไม่ใช่เหรอ? หรือว่าคุณจะมีหลายบุคลิก?”

“โอ้… อืม… อ่า…” จ้าวหยู่พูดติดอ่าง

“แล้วเรื่องนี้อีก คุณไม่คิดจะบอกความจริงกับฉันอีกเหรอ? เร็วเข้า บอกฉันมา คุณพบจ้าวฉิงได้อย่างไร? ฉันไม่เชื่อเรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้นมากมายของคุณหรอกนะ” เหมี่ยวอิงยังคงชักเขาเพื่อหาคำตอบ

“นี่เชื่อฉันเถอะนะ!” จ้าวหยู่ทำท่าขอร้อง เขาถูมือสองข้างอย่างรวดเร็ว “ทำไมคุณไม่เชื่อฉันเมื่อฉันบอกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ?สิ่งที่ฉันพูดมันเป็นเรื่องจริง ฉันได้ถือรูปของจ้าวฉิงแล้วถามไปรอบ ๆ ใครจะไปรู้ว่าแคชเชียร์จะจำจ้าวฉิงได้ แล้วบอกฉันว่า เขาเพิ่งจ่ายบิลและเดินไปร้านเบเกอรี่ตรงข้าม แล้วฉันตอนนั้นฉันก็เจอเขา มันเป็นเรื่องจริงนะ ฉันกล้าสาบานด้วยชีวิตของฉันเลย!”

“อืม…” เหมี่ยวอิงมองจ้าวหยู่อย่างสงสัย จากนั้นเธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้และถามว่า “จ้าวหยู่ คุณจำได้ไหมว่าทำไมจ้าวฉิงถึงไปที่ร้านเบเกอรี่?”

“แน่นอนว่าต้องซื้อเค้ก มันใหญ่เท่านี้เลย” จ้าวหยู่สาธิตด้วยมือของเขาและกล่าวว่า “เค้กมันต้องหลายตังค์แน่นอน!”

"เค้กวันเกิดเหรอ?" เหมี่ยวอิงยังคงถามต่อไป

“มันดูไม่เหมือนเค้กวันเกิดเลย มันดูเป็นทรงกระบอก จากนั้นเขาก็เห็นฉันไล่ตามเขา” จ้าวหยู่พยายามนึก “ส่วนเค้ก… ฉันไม่รู้ว่าเขาทำหายเมื่อไหร่ อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันไล่ตามเขาทัน เค้กก็หายไปแล้ว อืม ทำไม? มีอะไรรึเปล่า?”

“ไม่รู้สิ ฉันคิดว่าจ้าวฉิงคงต้องนำเค้กไปในใครสักคน” เหมี่ยวอิงคาดเดา “ทำไมเราไม่ไปร้านเบเกอรี่ตอนนี้เลยล่ะ!? ฉันรู้สึกว่าเราควรไปตรวจสอบเรื่องนี้สักหน่อย”

จ้าวหยู่คิดตามทฤษฎีของเหมี่ยวอิงและเห็นด้วย “ฉันเห็นด้วย บางทีเค้กอาจจะมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ ทำไมเราไม่ลองไปดูตอนบ่ายดูล่ะ?”

เหมี่ยวอิงขมวดคิ้ว เธอกำลังคิดว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าเค้กแน่นอน

"ถ้าเราขอดูกล้องวงจรปิดระหว่างที่ฉันไล่ตามจ้าวฉิง เราจะสามารถหาได้ว่าเขาทำเค้กหายไปตอนไหน" จ้าวหยู่ก็จมอยู่ในความคิดเช่นกัน “งั้นเราไปถามที่ร้านเบเกอรี่กัน…”

ก่อนที่จ้าวหยู่จะพูดจบ เขาเห็นแสงสีแดงปรากฏขึ้นที่หน้าอกของเหมี่ยวอิง!! เมื่อจ้าวหยู่เห็นมัน เขาก็พุ่งไปข้างหน้าทันที เขาตะโกนและผลักเหมี่ยวอิงลงไปในน้ำ

*ซ่า…*

ทั้งสองคนตกลงไปในแม่น้ำที่มีความลึกประมาณหนึ่งเมตร แม้ว่าจะเป็นช่วงต้นฤดูร้อน แต่น้ำก็ยังค่อนข้างเย็น จ้าวหยู่ไม่สนใจอะไรมากนักและรีบลากเหมี่ยวอิงไปที่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำ

เหมี่ยวอิงถูกจ้าวหยู่ผลักอย่างไม่ทันตั้งตัว เธออยากจะขึ้นไปหายใจ แต่จ้าวหยู่กังวลว่าเธออาจถูกยิง ดังนั้นเขาจึงรีบกระโดดลงไปดึงเธอไปใต้น้ำ

ขณะที่จ้าวหยู่จับเหมี่ยวอิงไว้ เขาได้ยินเพื่อนร่วมทีมตะโกนว่า "เสี่ยวจ้าวกับหัวหน้าทีมเหมี่ยวทะเลาะกันอีกแล้ว! พวกเรารีบไปห้ามพวกเขาเร็วเข้า!" จางจิงเฟิงกระตุ้นให้เพื่อนร่วมทีมของเขาเข้ามาแยกทั้งคู่โดยเร็ว

“อะไรนะ แม้แต่ในงานเลี้ยง พวกเขาก็ยังทะเลาะกันเหรอ!” หลันโบรู้สึกกลัว

“รุ่นพี่คะ หัวหน้าทีมเหมี่ยว หยุดทะเลาะกันได้แล้วค่ะ!” หลี่เบ่ยหนีตื่นตระหนก

"ฮะ?" จ้าวหยู่รู้สึกมีบางอย่างไม่สมเหตุสมผล ถ้ามีมือปืนบุกเข้ามา เพื่อนร่วมทีมน่าจะโดนยิงแต่เมื่อพบว่าพวกเขายังสบายดี จ้าวหยู่ก็นิ่งไป ส่วนเครื่องตรวจจับล่องหนของเขาก็ไม่พบอะไรเลย

เหมี่ยวอิงไม่สามารถกลั้นหายใจได้อีกต่อไปและกระโดดน้ำแล้วผลักตัวจ้าวหยู่ออกไป

เหมี่ยวอิงหอบในขณะที่เธอว่ายน้ำหนีจ้าวหยู่อย่างสุดชีวิต เพื่อนร่วมทีมของเธอรีบเข้ามาช่วยเธออย่างรวดเร็ว ตอนนี้ทรงผมเห็ดของเหมี่ยวอิงแบนราบและเธอก็เปียกโชก

จ้าวหยู่กำลังขึ้นมาจากน้ำ เขามองไปข้างหน้าและตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็น

เขาเห็นลูกชายของเหลียงฮวนเล่นกับของเล่นและเล็งไปที่เขา เขาจึงรู้ว่าแสงสีแดงนั่นมาจาก ‘ปืน’ กระบอกนั้นนั้น!

‘หนอย! ไอ้เด็กเวร! บังอาจมาหลอกฉันได้!’ จ้าวหยู่สบถด่าในหัวของเขา

จ้าวหยู่ชี้ไปที่ลูกชายของเหลียงฮวนและต้องการดุเขาแต่เขายังไม่ทันจะเปิดปาก เหมี่ยวอิงก็ชิงด่าเขาก่อน

“จ้าวหยู่! ฉันไปฆ่าครอบครัวแกหรือเปล่า? ไอ้สารเลว แกคิดจะทำอะไรฉัน!?”

"ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น" จ้าวหยู่โบกมืออย่างรวดเร็ว “นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด! คุณฟังฉันอธิบายก่อน...”

"หุบปาก!!" เหมี่ยวอิงโกรธมาก เธอหยิบหินก้อนใหญ่แล้วโยนลงน้ำใกล้จ้าวหยู่ น้ำกระเซ็นขึ้นมาและจ้าวหยู่ก็เปียกอีกครั้ง

“ปัง! ปัง! ปัง!” ลูกชายของเหลียงฮวนยังคงเล็งไปที่จ้าวหยู่ด้วยปืนของเล่นในขณะที่เขาเลียนแบบการยิง เมื่อเหลียงฮวนกลับมาพร้อมกับกระชอนจับปลา ลูกชายของเขาจึงบอกพ่อของเขาอย่างมีความสุขว่า

“พ่อครับ พ่อครับ พ่อดูสิ ผมยิงลุงคนนั้นแล้วเขาก็ตกลงไปในน้ำด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า!”