ตอนที่ 191 จิตสังหาร

"หมิงเฉียง"

เสี่ยวจุนรีบเอามือมาจับที่ไหล่ของซงหมิงเจียง เขาต้องรีบห้ามไม่ให้ซงหมิงเจียงไปทำอะไรโง่ๆก่อน แต่ถึงอย่างงั้นตัวเสี่ยวจุนเองก็ห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่แล้วเหมือนกัน

ถ้าหากว่าเขาไม่ห้ามซงหมิงเจียงตอนนี้ น่าจะมีคนตายตอนนี้จำนวนมาก

"พี่ซงหมิงเจียง!"

ต้าเฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก เขาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากสองคนที่อยู่ข้างๆเขา หัวใจของเขาตกไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที

จิตสังหารของทั้งสองคน เยอะกว่าคนที่เขาเคยมีเรื่องเมื่อตอนวัยรุ่นหลายเท่าตัว ขนาดตอนนั้นคนที่เขามีเรื่อง ตัวใหญ่กว่าทั้งสองคนนี้มาก

พวกเขาทั้งหมดได้จับตาดูฮงจินหมิงอยู่ วันหนึ่งพวกเขาได้ยินข่าวว่าฮงจินหมิงได้นัดคนมาเพื่อพูดคุยกันที่นี่

พวกเขาเลยขับรถมาดักรอดูทีท่าฮงจินหมิง จากนั้นไม่นานฮงจินหมิงก็ได้มาตามที่สายข่าวรายงาน

พวกฮงจินหมิงได้มานัดพบกับนักฆ่า 2-3 คน ดูจากท่าทีแล้ว เป้าหมายของฮงจินหมิงน่าจะเป็นซูข่านเจ้านายของพวกเขา

"เฮ้อ"

ซงหมิงเจียงสูดหายใจเข้าลึกๆและปล่อยออกมา เขาได้คลายจิตสังหารออกไป

"โอเคๆ ฉันเข้าใจแล้ว ไอ้นักฆ่าสองคนนั่นมาจากเวียดนามแน่ๆ พวกมันต้องโดนจ้างไปจัดการพี่สาม"

"ฉันรู้หล่ะ"

เสี่ยวจุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าพวกเขาต้องการจะจัดการนักฆ่าสองคนนั่น แต่ตอนนี้พวกเขายังอยู่ในเมือง มันไม่ง่ายที่จะหลบหนีให้พ้นจากสายตาตำรวจ แถมอีกฝ่ายก็เป็นนักฆ่ามืออาชีพ คงระวังตัวไม่น้อยไปกว่าพวกเขา

จากนั้นฮงจินหมิงและฮวงเหมา ก็ได้แยกย้ายขึ้นรถของตัวเอง บนรถของซงหมิงเจียง ต้าเฟยก็เตรียมพร้อมที่จะออกรถ

ไม่นานฮงจินหมิงก็เป็นคนที่ขับรถออกไปก่อน จากนั้นก็ตามด้วยรถของฮวงเหมา

"รีบตามพวกนั้นไป"

ซงหมิงเจียงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งครึม

ต้าเฟยถามด้วยความสงสัย

"พี่หมิงเจียง พี่จะให้ผมตามรถคันไหน ฮงจินหมิงหรือรถอีกคัน"

ต้าเฟยรีบขับรถออกจากโรงจอดรถใต้ดินอย่างรวดเร็ว

ต้าเฟยสายตามองไปที่ถนนอย่างตั้งใจ เขาพูดขึ้นมาเสียงดัง

"พี่หมิงเจียง พี่จะให้ผมขับตามคันไหนครับ?"

ซงหมิงเจียงส่ายตัวและพูดเสียงดัง ตอนนี้จิตใจของเขาอยู่ที่รถตู้คันสีดำแล้ว เขาไม่ได้ยินที่ต้าเฟยถามเขาก่อนหน้านี้

"ตามรถคันสีดำ!!"

"ตอนนี้คนบนรถอาจจะตรงไปหาพี่สามที่โรงแรม เราต้องรีบไปจัดการพวกมันก่อน ต้องรีบฆ่าพวกมันให้เร็วที่สุด"

ซงหมิงเจียงขมวดคิ้วแน่นและมองไปที่รถตู้คันสีดำ เขาต้องการที่จะฆ่าคนบนรถนั่น

"ใช่"

เสี่ยวจุนพยักหน้า

"หมิงเจียงพูดถูก เราต้องตามคนบนรถคันสีดำไป ถึงพวกมันจะไม่ได้ไปที่โรงแรม พวกเราก็ต้องไปจัดการมันอยู่ดี"

ต้าเฟยประหลาดใจ สองคนนี้ตั้งใจจะฆ่าคนอื่นเลยอย่างงั้นเหรอ? พวกเขาทำเหมือนกับการฆ่าเป็นเรื่องที่ง่ายดายสำหรับพวกเขา

ต้าเฟยไม่รู้ว่าสองคนนี้มีฝีมือแค่ไหน แต่ต้าเฟยรู้เพียงว่า หากพวกเขาทั้งสองเป็นคนที่มาหาเรื่องเขา ตัวต้าเฟยเองจะเป็นฝ่ายที่ก้มกราบสองคนนี้แทน

รถของซงหมิงเจียงได้ขึ้นมาบนถนน ต้าเฟยรีบมองหา ไม่นานก็เห็นรถตู้คันสีดำอยู่ไม่ไกล เขาจึงค่อยๆขับตามช้าๆ โดยทิ้งระยะห่างไม่ให้พวกเขาจับได้

ผ่านไปประมาณ 20 นาที รถตู้สีดำก็ได้จอด

ที่รถตู้จอดเป็นท่าเรือที่มีสะพานทอดยาวไปในทะเล มีเรือประมงเทียบท่าอยู่ที่ท่าเรือหลายสิบลำ สภาพแวดล้อมของที่นี่ดูสกปรกมาก

"พวกมันลงจากรถแล้ว"

ต้าเฟยเห็นฮวงเหมากับนักฆ่า 2 คน ลงจากรถ เขาได้หันไปพูดกับซงหมิงเจียงและเสี่ยวจุน

"นายรออยู่ที่นี่ เตรียมออกรถเมื่อพวกเรากลับมา"

ซงหมิงเจียงพูดกับต้าเฟย จากนั้นเขาก็เตรียมจะเปิดประตูเพื่อลงจากรถ

เสี่ยวจุนก็ทำเช่นเดียวกันกับซงหมิงเจียง

"ผมจะรีบไปแจ้งคุณซู"

ต้าเฟยเห็นทั้งสองคนกำลังจะลง เขาเลยพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

"ไม่ต้อง"

ซงหมิงเจียงส่ายหัว

"ไม่ต้องให้พี่สามรู้เรื่องนี้ พวกเราสามารถจัดการเองได้"

"ใช่แล้ว"

เสี่ยวจุนพยักหน้า นี่คือสิ่งที่พวกเขาร่ำเรียนและฝึกฝนมาจากบริษัทรักษาความปลอดภัย

"อึ้ก"

ต้าเฟยกลืนน้ำลายอึ้กใหญ่อย่างยากลำบาก เสี่ยวจุนและซงหมิงเจียงลงจากรถและกำลังจะเดินไปที่ท่าเรือ

"รอเดี๋ยว"

ต้าเฟยรีบลงจากรถและวิ่งไปเปิดที่ท้ายรถทันที เขาเปิดหีบและหยิบมีดกับแท่งเหล็กออกมา

"รับไป"

ซงหมิงเจียงเป็นคนที่ถือมีด ส่วนเสี่ยวจุนรับแท่งเหล็กจากต้าเฟย ทั้งสองคนรีบเดินไปตามฮวงเหมาที่ได้ล่วงหน้าไปก่อน

ซงหมิงเจียงเห็นฮวงเหมาอยู่ในระยะสายตา เขาพยายามเดินในเงามืดแบบไม่ส่งเสียงเท้า จากนั้นฮวงเหมาและนักฆ่าทั้งสองก็ได้เดินลงไปที่เรือประมงลำหนึ่ง

ซงหมิงเจียงและเสี่ยวจุนได้ย่องเข้าไปที่ด้านหลังของเรือลำนั้น จากนั้นพวกเขาก็กระโดดขึ้นเรือ ไม่มีเสียงเท้าของเขาดังออกมาแม้แต่นิดเดียว

ทั้งสองคนไม่ขยับหลังจากที่กระโดดขึ้นเรือ พวกเขากำลังให้หูฟังเสียงอะไรบางอย่างอยู่

ไม่นานพวกเขาก็รู้ว่า คนบนเรือลำนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

พวกเขาค่อยๆย่องไปตามเสียงแล้วก็เจอห้องๆหนึ่ง ซงหมิงเจียงได้มองผ่านช่องว่างระหว่างหน้าต่างเข้าไป เขาเห็นว่าผู้ชายผมสีทองกำลังรินเหล้าให้กับผู้ชายสองคน

ทั้งสามคนได้ดื่มและพูดคุยกันเสียงดัง

สิ่งที่ซงหมิงเจียงแปลกใจก็คือ พวกเขาทั้งสามพูดเป็นภาษาเวียดนาม ซึ่งคนที่มีผมสีทองกลับพูดได้อย่างคล่องแคล่ว

ซงหมิงเจียงหันหน้ามามองกับเสี่ยวจุนและพยักหน้าให้ ทั้งสองคนคิดว่าคนหัวทองน่าจะเป็นคนที่นี่และเดินทางไปรับคนจากเวียดนามมา

ไม่อย่างงั้น สองคนที่อยู่เวียดนามจะลักลอบเข้ามาที่เซียงเจียงได้ยังไง ถ้าขาดการช่วยเหลือจากคนด้านใน

ทั้งสองคนนั่งมองคนในห้องดื่มกินกันและเฝ้ารอโอกาสของพวกเขา

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง

เสียงพูดคุยเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ซงหมิงเจียงมองไปที่ช่องหน้าต่างอีกทีก็เห็นว่าทั้งสามกำลังเมาหนักมาก

ทำไมพวกเขาถึงไม่ระมัดระวังรอบตัวพวกเข่เลย ประมาทเกินไปแล้ว

เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนเมาได้ที่ ซงหมิงเจียงได้หันไปพยักหน้ากับเสี่ยวจุนและพยามยามบิดลูกบิดประตูช้าๆ

"แกร๊ก"

"เฮ้ยย ใครวะ"

นักฆ่าทั้งสองได้เสียงแปลกๆเกิดขึ้นที่ประตู เขาตะโกนออกมาเสียงดัง และลุกขึ้นยืนพร้อมหยิบอาวุธขึ้นมาต่อสู้ แต่ฤทธิ์แอลกอฮอล์ในร่างกาย ทำให้พวกเขาเคลื่อนไหวช้าลงอย่างมาก

"พวกมึงเป็นใคร"

ฮวงเหมาตะโกนออกมาเสียงดัง

มีปืนอยู่ที่ข้างๆเขา ฮวงเหมาเลยรีบคว้าปืนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เห็นว่านักฆ่าที่เขาจ้างได้ล้มลงนอนกับพื้น และทันใดนั้นเองภาพของฮวงเหมาก็ดับไป

สิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องนั้นเกิดขึ้นเร็วมาก ซงหมิงเจียงใช้มีดของเขาในการจัดการนักฆ่าทั้งสอง ส่วนเสี่ยวจุนได้เอาแท่งเหล็กฟาดไปที่หน้าของฮวงเหมาอย่างแรง

ทั้งสามคนเสียชีวิตทันที ซงหมิงเจียงและเสี่ยวจุนรีบเดินออกจากเรือและปิดประตูอย่างรวดเร็ว จากนั้นพวกเขาก็เดินออกจากท่าเรืออย่างช้าๆ

ไม่นานนักก็มีเสียงของชาวประมงที่นั่นตะโกนกันเสียงดัง

"ไฟไหม้"

ที่เบื้องหน้าของชาวประมงทั้งหลาย มีเรือลำหนึ่งเกิดไฟลุกโชนขึ้นมา ชาวประมงจากเรือที่อยู่ข้างๆจึงรีบตะโกนเสียงดัง