ตอนที่ 14 ฆ่าล้าง
“แม่ ตื่นสิ! รูมี่ตื่นสิ! ฮึก ฮือๆ”
เด็กสาวตัวสั่นและร้องไห้
"ระบบ ขอยารักษา"
เขาสั่งระบบอย่างรวดเร็วหลังจากทำ CPR ให้ทั้งผู้หญิงและทารก แต่เขาไม่สามารถกระตุ้นหัวใจที่หยุดนิ่งได้
หลังจากที่เขาสั่งระบบ ขวดของเหลวสีฟ้าขนาดเล็กก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา
"ถอยไป"
เขาผลักเด็กหญิงตัวเล็ก แล้วเปิดปากเล็กๆ ของเด็กทารก
“มนุษย์ เจ้ากำลังทำอะไร?”
กายะกังวล หัวใจของพวกเขาหยุดเต้นและตายไปนานแล้ว แต่ในตอนแรก เขากำลังปั๊มหน้าอกของพวกเขา และตอนนี้เขากำลังเทของเหลวเข้าปากของทารก นางไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม ดวงตาของนางเบิกกว้างเมื่อเห็นทารกหน้าเริ่มมีสี ขณะที่มนุษย์ตัวเล็กขยับขา ทว่า เขาไม่มีอารมณ์จะชื่นชมยินดี เขาต้องช่วยแม่ของเด็กผู้หญิงคนนี้ มิฉะนั้นพวกเขาจะต้องกลายเป็นเด็กกำพร้าเหมือนเขา
โดยไม่คิดถึงมูลค่าของยารักษา เขาเททุกหยดลงในปากของผู้หญิงคนนั้นและรอให้นางตื่น
"(แค่ก!)"
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ผู้หญิงคนนั้นก็ลืมตาขึ้นและไอเป็นเลือดจำนวนมากออกมา
"แม่!"
“ซินดี้!”
เด็กสาวกระโจนเจ้าไปในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่ ขณะที่หญิงสาวกำลังหอมแก้ม
“อุแว้”
ทารกก็เริ่มร้องไห้และส่งเสียงต่อผู้เป็นแม่
“รูมี่!”
กายะและไมเคิลยืนเงียบอยู่ด้านข้าง รอให้ทั้งสามคนหยุดร้องไห้
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของที่ช่วยคนยากไร้ รางวัลคือ 300 คะแนนสุดโกงและทักษะระเบิดลม]
เสียงของระบบดังขึ้นในใจของเขา แต่ก่อนที่เขาจะได้ตรวจสอบทักษะ ระเบิดลม ผู้หญิงคนนั้นก็ตะโกนออกมา
" เด็กๆ!"
ทันใดนั้น ดวงตาของหญิงสาวก็เบิกกว้างขณะที่นางร้องออกมาดังๆ
“คุณชายไรอัน”
นางกำลังชี้ไปในทิศทางตรงกันข้ามของหมู่บ้าน ซึ่งเป็นฝั่งแม่น้ำ
“อะไรนะ มีผู้รอดชีวิตอีกหรอ?”
“ใช่ คุณชาย โปรดช่วยพวกเขาด้วย”
“เฮ้ ระบบ ข้าจะได้รางวัลจากการช่วยคนด้วยหรอ?”
[ขึ้นอยู่กับบุคคลหรือผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือ]
"เจ้าหมายความว่าไง?"
[หมายความว่าระบบจะไม่ให้รางวัลหากถูกหลอกให้ช่วยเหลือหรือบุคคลที่ขอความช่วยเหลือคือการหลอกใช้เจ้าของ ในสถานการณ์เช่นนี้หากเจ้าของช่วยเหลือบุคคลนั้น ระบบจะไม่ให้รางวัลแก่เจ้าของแต่หักคะแนนบางส่วนแทนเป็นการลงโทษ]
"ระบบบ้า"
เขาไม่ได้วางแผนที่จะช่วยทุกคนในโลกนี้ แต่เมื่อเขาเห็นเด็กหญิงตัวเล็กร้องขอความช่วยเหลือ เขาไม่สามารถยืนเฉยและไม่ทำอะไรเลยได้ มันเป็นสิ่งพื้นฐานของมนุษยชาติควรทำ และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนดีอะไรขนาดนั้น แต่เขาก็ไม่ได้โหดร้ายที่จะไม่ทำอะไรเลยเมื่อเห็นเด็กหญิงตัวเล็กอย่างนางขอให้ช่วยแม่ของนาง
“ที่กระท่อม ได้โปรด คุณชาย”
ผู้หญิงคนนั้นพูดติดอ่างและยังคงชี้ไปในทิศทางเดิม
“อยู่ที่นี่กับพวกเขา”
เขาพูดและรีบไปที่แม่น้ำ
“เขาคิดว่าข้าเป็นคนรับใช้ของเขาหรือไง?”
ข้าเป็นเจ้าหญิงและข้าควรจะเป็นคนสั่ง นางต้องทนกับเขาเพื่อจะได้ยาจากเขาเพื่อฟื้นฟูอาการนาง
หลังจากไปถึงแม่น้ำและวิ่งอยู่บนชายฝั่งไม่กี่นาที ในที่สุดเขาก็เจอทางเดิน และมองเลือดที่พื้น เขาหวังว่ามันจะไม่ใช่ของเด็กๆ
รอยเลือดนำเขาเข้าไปในป่า และในที่สุดหลังจากเดินตามทางมาระยะหนึ่ง เขาก็เห็นกระท่อมไม้
เมื่อเขาเข้าไปใกล้ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อสัมผัสได้ถึงสัญญาณชีวิตภายในกระท่อม
(ก๊อกๆๆ)
เขาเคาะประตู หลังจากได้ยินเสียงของเด็กๆ
“ปีศาจ พวกมันมาหาเราแล้ว”
"ชู่วว"
"เราควรทำยังไงดี?"
“ฮืออออออ”
เด็กๆ ร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดกันแน่นด้วยความกลัว
“เด็กๆ อย่ากลัวไปเลย ข้ามาเพื่อช่วยพวกเจ้า เปิดประตู เฮ้ ไรอัน เจ้าอยู่ข้างในหรือเปล่า?”
เขาเปิดประตูไม่ได้ เพราะประตูถูกควบคุมจากด้านใน
“พี่ไรอัน ตื่นเถอะ!”
"ตื่นเหรอ?"
ไมเคิลรู้ว่าเขาคงจะตายแล้วและถอนหายใจ เขารู้สึกว่าเขาสามารถทำลายประตูไม้ได้อย่างง่ายดายโดยใช้ทักษะใหม่ของเขา ระเบิดลม แต่มีโอกาสที่เศษซากจะทำร้ายเด็กๆ ข้างใน
เมื่อคิดถึงทางเลือกอื่นในการเข้าไปในกระท่อม เขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิงตะขอไปที่กิ่งไม้ใกล้ๆ หลังคา
ตุบ
เด็กๆ ข้างในตัวสั่นเมื่อได้ยินเสียงดังที่หลังคา เด็กที่โตแล้วบางคนก็หยิบก้อนหินและแท่งไม้ที่อยู่บนพื้นขึ้นมาเพื่อปกป้องน้องของพวกเขา
“เฮ้ เด็กๆ ข้าจะเข้าไปแล้วนะ”
เขาประกาศการมาของเขา ในขณะที่เขาเข้าไปในกระท่อมโดยทะลุผ่านหลังคา
ทันทีที่เขาเข้ากระท่อม เขาก็ได้รับการต้อนรับด้วยก้อนหินเข้าที่ใบหน้า แต่เกราะป้องกันเขาจากเด็กผู้กล้าหาญเหล่านี้
หากเป็นวันปกติ เขาคงหัวเราะเยาะเด็กหรือบีบแก้มเป็นการลงโทษ แต่ตอนนี้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าไปกับพวกเขา เพราะจากนี้ไปโลกจะเรียกพวกเขาว่าเด็กกำพร้า
เขารู้ความเจ็บปวดของการถูกเรียกว่าเด็กกำพร้ากี เขาคงจะมีชีวิตที่ต่างไปจากเดิมถ้าเขามีพ่อแม่เหมือนเด็กๆ หลายคน
เมื่อมองเด็กน้อยเหล่านี้ เขาสังเกตเห็นเด็กหลายคนตัวสั่นไปด้วยความกลัว
“ไม่ต้องกลัว แม่ของซินดี้ส่งข้ามา”
เมื่อได้ยินชื่อซินดี้ ใบหน้าเล็กๆ ของพวกเขาก็มีสีหน้าโล่งใจ
“นางยังมีชีวิตอยู่?”
เด็กชายคนหนึ่งถือไม้เท้ายาวเป็นอาวุธถามเขา
“ใช่ รูมี่ เด็กทารกด้วย ออกไปรอข้างนอกเถอะ ข้าจะพาไปหาพวกเขา”
เด็กๆ ยังดูไม่มั่นใจ
“ถ้าข้าอยากทำร้ายพวกเจ้า ข้าคงทำไปแล้ว”
เด็กๆ มองหน้ากันและในที่สุดภายใต้การนำของเด็กชาย เด็กๆ ก็เดินออกจากกระท่อม
“เขาจะไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ไมเคิลได้ยินเสียงของเด็กหญิงตัวเล็กจากด้านหลัง เมื่อเขาเดินไปหาไรอันซึ่งนอนอยู่บนพื้นโดยมีบาดแผลที่ช่วงท้อง
ไรอันเป็นวัยรุ่นที่ขนหน้าอกแทบจะยังไม่ขึ้น ไมเคิลนั่งลงต่อหน้าเขาและหลับตาลง
“เจ้าทำได้ดีแล้ว เจ้าหนู”
แม้ว่าไมเคิลจะอยู่ในร่างของวัยรุ่นเหมือนกัน แต่บนโลก เขาอายุ 29 ปีแล้ว เขาจึงเรียกไรอันว่าเด็ก
ใบหน้าของไรอันเต็มไปด้วยเลือดและเบื้องหลังเลือดนั้น เขารู้ว่าไรอันต้องเป็นหนุ่มรูปงามที่มีชีวิตโดดเด่น แต่เขาเสียชีวิตเพราะช่วยเหลือเด็กเหล่านี้
" นิกายอรุณรุ่ง "
บนเสื้อคลุมที่ขาดของเขา เขาสังเกตเห็นตราที่หน้าอกและเช็ดเลือดออกและอ่าน
“หลับให้สบายนะเจ้าหนู พวกเขาจะต้องชดใช้กับสิ่งนี้ และนี่จะเป็นค่าตอบแทนของข้า”
เขากำตราและพูดขณะที่ยกร่างของไรอันเพื่อเอาเขาไปฝังอย่างถูกต้อง ร่างกายของเขาไม่ควรถูกทิ้งไว้ที่นี่
“เขาตายแล้วหรอ?”
เมื่อไมเคิลก้าวออกจากกระท่อมโดยอุ้มร่างของไรอันไว้ในอ้อมแขน เด็กชายก็ถามเขาเบาๆ
“ใช่ ตามข้ามา”
เด็กๆ ตามเขาไปอย่างเงียบๆ พวกเขาไม่พูดหรือคุยอะไรเลย
“พี่...ไม่สิ...คุณชาย”
เด็กชายเดินออกมาจากกลุ่มและมาหาเขา ขณะที่เขากำลังนำทุกคนไปที่หมู่บ้าน
“ข้าไม่ใช่คุณชาย เรียกข้าว่าพี่ก็ได้”
"โอ้"
เด็กชายพยักหน้า
“พี่ชาย แล้วเด็กคนอื่นๆ ในหมู่บ้านล่ะ พี่ช่วยพวกเขาด้วยหรือเปล่า?”
ทันทีที่เขาได้ยินที่เด็กชายถาม หัวใจของเขาก็เต้นผิดจังหวะในขณะที่เขาหยุดฝีเท้า
ก่อนออกจากหมู่บ้าน เขาใช้คะแนนสุดโกง 50 คะแนนเพื่อตรวจหาสัญญาณชีวิตทั้งหมู่บ้าน แต่ระบบไม่พบสิ่งใดเลย ยกเว้นซินดี้ แม่ของนาง และลูก
ถ้าเด็ก 20 คนนี้ไม่ใช่เด็กกลุ่มเดียวในหมู่บ้าน นั่นหมายถึงสิ่งเดียวเท่านั้น พวกเขาถูกฆาตกรฆ่าหรือเสียชีวิตในกองไฟ
เมื่อคิดถึงฆาตกรเหล่านั้น เจตนาฆ่าของเขาก็พุ่งสูงขึ้น และเล็บของเขาเริ่มที่จะเจาะฝ่ามือของเขาด้วยความโกรธ
“รอดูข้าจะจัดการกับไอ้สารเลวพวกนั้นได้เลย”
เขากัดฟันและเดินต่อไป
"ระบบ ขอพิษอัมพาต"
