บทที่ 100 เหยียนหรูเยว่ใจสลาย
กู่ชิงซานถอนหายใจและกล่าวว่า “โชคร้ายอยู่ที่นี่ ฉันคิดว่าแผนของฉันจะได้ผล เดิมแต่ละทีมต้องการเพียงคนห้าหรือหกคนและฉันส่งไปเป็นโหล ฉันประเมินหลินหยวนต่ำเกินไป เขาไม่ใช่ขยะอย่างแน่นอน”
“ในร้านค้าทุกแห่งที่ฉันส่งคนไป มีคนของเขาเกือบร้อยคนรออยู่และทุกคนมีอาวุธ นายรู้หรือไม่ว่านี่หมายความว่ายังไง?”
“เขาระดมทรัพยากรและกำลังคนของตระกูลหลินอย่างแน่นอน เมื่อวานฉันคิดว่าเขาเป็นรุ่นที่สองที่ร่ำรวยไร้เดียงสา ปรากฎว่าฉันเป็นคนงี่เง่า”
“นี่...” เมื่อได้ยินคำพูดของกู่ชิงซาน เย่เฟิงก็ยืนขึ้น
กู่ชิงซานพูดอีกครั้ง: “นี่ยังไม่จบ มีผู้ใต้บังคับบัญชาของฉันหลายร้อยคนที่ถูกจับกุม และขาของพวกเขาถูกหักทั้งหมด ทุกคนในคุกต้องใช้เงินหลายหมื่นหยวนในการประกันตัว แน่นอนว่าเป็นนายน้อยของตระกูลหลิน หลินหยวนที่ได้พูดคุยกับเจ้าหน้าที่”
เย่เฟิงขมวดคิ้วและกล่าวว่า “คนพวกนั้นทำสิ่งนี้ได้ไม่ดีด้วยซ้ำ พวกมันเป็นแค่เศษขยะ! และขาทั้งสองของพวกมันหัก? พวกมันไร้ประโยชน์อยู่แล้ว”
กู่ชิงซานส่ายหัวและพูดว่า: “นายไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ คนเหล่านี้อยู่กับฉันและช่วยฉันหลายอย่าง พวกเขาทำงานหนัก ถ้าฉันไม่ช่วยคนเหล่านั้นกลับมา การขอให้คนอื่นทำเพื่อฉันต่อไปคงเป็นเรื่องยาก”
“นอกจากนี้ เนื่องจากการสูญเสียครั้งนี้ ฉันได้สูญเสียหนึ่งในสามของผู้ใต้บังคับบัญชาของฉัน ถ้าฉันไม่ช่วยคนเหล่านั้นกลับคืนมา มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่จะสรรหาคนใหม่”
เย่เฟิงกัดฟันและพูดว่า: “กล่าวอีกนัยหนึ่ง พี่ชิงซาน เพราะคุณต้องการล้างแค้นให้ฉัน คุณต้องใช้เงินหลายล้านเพื่อประกันตัวใช่ไหม?”
กู่ชิงซานส่ายหัวอีกครั้ง: “ไม่ มันมีค่าประกันตัวมากกว่าล้าน นอกจากเงินล้านที่จะประกันตัวแล้ว เราต้องชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดที่เราก่อให้ร้าน! และเป็นการตอบแทนสองเท่า!”
“ทุกครั้งพวกเขารอจนเกิดความเสียหายมากมาย ถึงเวลานั้นพวกเขาจึงออกมาเพื่อยับยั้งคนของฉัน! พูดอีกอย่างก็คือ ฉันต้องจ่ายค่าบำรุงรักษาร้านเป็นล้านๆ รวมเป็นเงินเกือบ 10 ล้าน!”
“ครั้งนี้หลินหยวนวางกับดักไว้!”
ใบหน้าของเย่เฟิงเปลี่ยนไปอย่างมากเมื่อเขาได้ยินคำพูดของกู่ชิงซาน
เขาคิดว่าสายตาเยาะเย้ยของหลินหยวนเป็นเพียงเรื่องที่ทำเพราะเขาไม่สามารถเข้าวิลล่าตระกูลเหยียนได้ ปรากฏว่าเป็นเพราะเรื่องนี้แทน!
แม้แต่ในเขตซีหลิง กู่ชิงซาน พี่ชายของเขาหรือที่รู้จักในนามจักรพรรดิใต้ดินแห่งซีหลิงก็ไม่สามารถช่วยเขาได้และต้องทนทุกข์ทรมาน
“เป็นไปได้ไหมว่า... เราทำได้แค่เคาะฟันแล้วกลืนเข้าไปในท้องของเรา” เย่เฟิงไม่ค่อยประสบความสูญเสียมากนักนับประสาการสูญเสียครั้งใหญ่เช่นนี้ ในเวลานี้ เขากำหมัดแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
(TL: สุภาษิตจีน หมายถึง ทนทุกข์อย่างลับๆ กลัวที่จะพูดออกไป)
“ใช่ แผนการมันคนละชั้นกัน คราวนี้ฉันกินได้แต่ผลไม้รสขม...” กู่ชิงซานเคยประสบกับความพ่ายแพ้มามากมาย ดังนั้นปฏิกิริยาของเขาจึงไม่รุนแรงนัก
กู่ชิงซานพูดอีกครั้ง: “ไม่ใช่ว่าไม่มีโอกาส เพียงแค่อดทนไว้ก่อน เมื่อเราพบโอกาสเราจะทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมาน!”
เย่เฟิงยังพยักหน้า: “เอาล่ะ! น่าเสียดายที่ที่นี่คือเจียงเป่ยไม่ใช่ต่างประเทศ ไม่เช่นนั้นฉันจะฆ่าเขาทันที! และไม่มีหมออัจฉริยะคนไหนสามารถช่วยเขาได้!”
“ใช่แล้ว! ทักษะทางการแพทย์!”
เย่เฟิงคิดว่าเขายังคงมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม
เนื่องจากไม่สามารถใช้เพื่อช่วยซ่งซวนและสร้างความสัมพันธ์กับตระกูลเหยียนได้ จึงไม่เลวที่จะใช้มันเพื่อทำร้ายหลินหยวน!
เย่เฟิงวางแผนที่จะหาโอกาสที่จะทรมานหลินหยวนอย่างช้าๆ
—
ในอีกด้านหนึ่ง
ในเวลานี้ หลินหยวนกำลังขับรถอยู่และเหยียนหรูเยว่ไม่รู้ว่าพวกเขากำลังจะไปไหนกัน
หลังจากมองไปที่หลินหยวนสองสามครั้ง เหยียนหรูเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “เราจะไปไหนกัน?”
หลินหยวนหรี่ตาและพูดว่า “สโมสรขี่ม้าเยว่เหอ”
“สโมสรขี่ม้า?” เหยียนหรูเยว่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยในน้ำเสียงของเธอ
“ถูกต้อง”
“คุณเคยขี่ม้าไหม?” หลินหยวนถาม
“ขี่ม้า...?” เหยียนหรูเยว่ตอบหลังจากตกตะลึงครู่หนึ่ง
เหยียนหรูเยว่เริ่มจำได้
เธอจำได้ว่าตอนที่เธอยังเป็นเด็ก พ่อของเธอพาเธอไปขี่ม้าสองครั้ง
ครั้งหนึ่งก่อนที่พ่อของเธอจะนอกใจ กลายเป็นคนติดเหล้า และใช้ความรุนแรงในครอบครัว พ่อของเธอสอนให้เธอขี่ม้าอย่างนุ่มนวล จับเธอทุกครั้งที่เธอกำลังจะล้ม
ในช่วงเวลานั้นเธอชอบขี่ม้ามากและรู้สึกว่ามันสนุก
ครั้งที่สองคือตอนที่พ่อของเธอนอกใจและใช้ความรุนแรงในครอบครัว พ่อของเธอไม่เพียงแต่โทรหาผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอเท่านั้น แต่เขาไม่แม้แต่จะมองเธอเมื่อเธอตกจากหลังม้า
ไม่เพียงแต่ร่างกายที่อ่อนวัยของเธอเท่านั้นที่ตกลงไปในขณะนั้น แต่ยังรวมถึงหัวใจของเธอด้วย ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ไม่เคยขี่ม้าอีกเลย
“คุณชอบขี่ม้าไหม?” หลินหยวนถามอีกครั้ง
“ฉันควรจะชอบมัน” เหยียนหรูเยว่ตอบอย่างไม่แน่ใจ
เธอรู้สึกว่าเธอยังคงชอบขี่ม้า แต่ความทรงจำในอดีตของเธอทำให้เธอไม่อยากมองย้อนกลับไป
“พ่อคุณเคยสอนคุณขี่ม้ามาก่อนเหรอ?” หลินหยวนถามทันที
“ฮะ?” เหยียนหรูเยว่ตกตะลึง หลินหยวนรู้ได้อย่างไร?
“เขาสอนวิธีขี่ม้าให้คุณเป็นอย่างดี แต่คุณก็มีความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับมัน” หลินหยวนกล่าวอีกครั้ง
เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินหยวนพูด ดวงตาของเหยียนหรูเยว่ก็เต็มไปด้วยความตกใจ หลินหยวนรู้ทุกอย่างได้อย่างไร?
แน่นอน หลินหยวนจะไม่บอกว่ามันถูกกล่าวถึงในนวนิยาย
หลินหยวนพูดอย่างเฉยเมย:“ไม่ว่าคุณจะล้มลงที่ใดให้ลุกขึ้น หากคุณไม่กล้าเผชิญหน้ากับอดีต ความทรงจำแย่ๆเหล่านี้จะเป็นเหมือนตะปูที่ตอกย้ำหัวใจและความคิดของคุณ ทุกครั้งที่คุณสัมผัสมัน คุณจะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด”
เหยียนหรูเยว่เข้าใจสิ่งที่หลินหยวนกล่าว
“วันนี้คุณจะพาฉันไปขี่ม้าเหรอ? นี่เป็นส่วนหนึ่งของการรักษาด้วยใช่ไหม?” เหยียนหรูเยว่กระพริบตาและถาม
“ใช่” หลินหยวนพยักหน้า
เหยียนหรูเยว่รู้สึกสับสนเล็กน้อย
ในความเป็นจริง มีสาเหตุที่หลินหยวนนำเหยียนหรูเยว่ไปที่สโมสรขี่ม้าในวันนี้
นอกจากการฝึก... อ่า ไม่สิ นอกจากการรักษาแล้ว ยังมีธุรกิจที่สำคัญอีกอย่าง
สำหรับการรักษานั้นมันเป็นเรื่องบังเอิญเท่านั้น
สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการทำลายล้างแก๊งชิงซาน และนี่เป็นก้าวแรกหลังจากการวางแผนของหลินหยวน
ไม่นานจากนั้น หลินหยวนและเหยียนหรูเยว่ก็มาที่ชมรมสโมสรขี่ม้าเยว่เหอ
หลังจากลงจากรถ เหยียนหรูเยว่มองไปที่สโมสรและตกตะลึง
เพราะแม้ว่าจะได้รับการตกแต่งใหม่ แต่สโมสรขี่ม้าแห่งนี้เป็นสโมสรเดียวกับที่พ่อของเธอเคยพาเธอมา!
เมื่อเหยียนหรูเยว่เห็นสิ่งนี้ เธอก็ขัดขืนโดยสัญชาตญาณและไม่อยากเข้าไปข้างใน
“ไปกันเถอะ” หลินหยวนกล่าวเบาๆ
เขาเห็นสัญญารแห่งการต่อต้านในดวงตาของเหยียนหรูเยว่ แต่เขาเพิกเฉยมันและเดินเข้าไปในสโมสรโดยตรง
**********