ตอนที่ 206

ตอนที่ 206

หลิวหมิงอวี่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกตะลึงเช่นกัน มีคนรอคัดเลือกมากกว่าสองพันคน นี่คือจำนวนคนหลังจากที่ลู่ไห่เผิงกำหนดเงื่อนไขแล้ว

ถึงอย่างนั้นก็มีคนจำนวนไม่น้อยเลย

การเพิ่มคนจำนวนมากๆ เข้ามาพร้อมกัน เขาอาจจะไม่สามารถดูแลได้จริงๆ

แต่การที่เขาไม่สามารถดูแลได้ ในความหมายของเขาย่อมแตกต่างไปจากที่หลู่ไห่เผิงคิด มิฉะนั้น พื้นที่เก็บของของเขาจะต้องถูกบรรจุเฉพาะอาหารเท่านั้น

พื้นที่จัดเก็บปัจจุบันของเขาคือ 46.7 ลูกบาศก์เมตร ซึ่งเหมือนจะฟังดูเยอะ แต่จริงๆ แล้วมีไม่มากนัก

ไม่มีปัญหาในการรองรับคนเป็นพันคนหรือแม้แต่เพิ่มเป็นสองเท่า เพียงแค่ต้องข้ามไปมาเพิ่มอีกสักสองสามรอบก็ไม่มีปัญหาอะไร

แต่ถ้ามีคนเข้ามามากกว่าสองพันคนและหากมีเข้ามาอีกในภายหลัง แปลว่าทุกครั้งที่เขาไปรับเสบียง เขาต้องใช้ทางข้ามราว ๆ หกครั้ง

หลังจากอัปเกรดพื้นที่จัดเก็บแล้วเท่านั้นจึงจะมีทางออกที่ดีกว่า

แต่เมื่อจ้างคนมาจำนวนมากแล้ว ก็ต้องให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของกองกำลังอื่นด้วย ไม่เช่นนั้นหากมีสายลับปะปนเข้ามาคงจะไม่สนุกนัก

เป็นไปได้ด้วยซ้ำว่าผู้คนจากกองกำลังอื่นก็จะส่งคนมาร่วมการคัดเลือกด้วย

เมื่อมีสายลับเข้ามา พวกเขาก็ก็ต้องอิจฉาสภาพความเป็นอยู่ของที่นี่

สภาพความเป็นอยู่ที่นี่ดูแย่มากในสายตาของหลิวหมิงอวี่แต่ในสายตาของคนอื่นๆ ที่นี่ดูน่าประทับใจทีเดียว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้หลิวหมิงอวี่ก็เปิดปากของเขาและพูดว่า “เอาล่ะ รับสมัครคนมาอีกห้าร้อยคน แล้วทำบันทึกคนที่มีความคิดที่จะเข้ามาในทำงานในบริษัทของเราในอนาคต เมื่อเราขยายกิจการเราจะติดต่อไปหาพวกเขาทันที”

ลู่ไห่เผิงพยักหน้า “ครับบอส”

หลิวหมิงอวี่พยักหน้า “ถ้าเกณฑ์ทหารเสร็จสิ้นแล้ว เรามาคุยกันเรื่องการฝึกอบรมบุคลากรกัน เริ่มตั้งแต่วันนี้ เราจะส่งคนไปที่เมืองเพื่อรวบรวมเสบียง รวบรวมวัสดุอิเล็คทรอนิกส์ และฝึกนักแม่นปืน อย่ากลัวว่าจะมีกระสุนไม่เพียงพอ ไปเอามันมาใช้ได้เลย ไม่ต้องกังวล

นี่เป็นหนึ่งในภารกิจสำคัญที่เขามาที่นี่ในครั้งนี้ และเป็นการดีที่จะฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว

หนึ่งคือการฝึกนักแม่นปืน และอีกหนึ่งคือเพื่อทำภารกิจของเขาให้สำเร็จ อาจกล่าวได้ว่าการทำภารกิจให้สำเร็จเป็นงานที่สำคัญที่สุดของเขา

ภารกิจที่ได้รับจากระบบสามารถทำได้โดยทุกคนในทีม นี่คือสิ่งที่เขาทดลองทำมาก่อนแล้ว

แค่เขาไม่รู้ว่าขีดจำกัดสูงสุดของภารกิจของทีมนี้คืออะไร ทุกคนที่ติดตามเขานับเป็นทีมของเขาหรือไม่?

หรืออาจจะมีข้อจำกัด บางอย่าง?

ตัวอย่างเช่น ต้องเข้าร่วมกับบริษัทซิงเฉินเทคโนโลยีก่อน?

นี่เป็นการคาดเดาของเขาและยังไม่ได้รับการยืนยัน

หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งเขาต้องคอยนับจำนวนภารกิจที่มีผล

คราวนี้หลิวหมิงอวี่ตั้งใจที่จะให้ลู่ไห่เผิงนำทีมออกไปล่าซอมบี้และรวบรวมเสบียง

หลิวหมิงอวี่สามารถจัดหาอาหารได้มากมาย แต่ยังต้องเก็บวัสดุสำคัญบางอย่างในเมือง

ลู่ไห่เผิงตอบว่า “เราได้จัดเตรียมบุคลากรแล้ว มีคนจำนวน 100 คนจะออกไปเก็บเสบียงในเมืองรอบนอก”

หลิวหมิงอวี่พูดเบา ๆ “มีทีมเดียวเท่านั้นหรือ? พี่ลู่สามารถจัดทีมเพิ่มเติมและออกเดินทางพร้อมกันได้ อย่ากลัวว่าจะไม่มีกระสุนเพียงพอ”

หลังจากนั้น เขาได้กล่าวเพิ่มอีกประโยคหนึ่งว่า “แน่นอนว่า เราไม่สามารถเสียมันไปโดยเปล่าประโยชน์ เช่นการยิงนก ยิงต้นไม้เล่นๆ”

หลู่ไห่เผิงหัวเราะและกล่าวเสียงดุ “ถ้ามีไอ้บ้าคนไหนกล้าที่จะเล่นกระสุนตามใจตัวเอง ฉันจะฆ่าเขาก่อน”

“เอาล่ะ พี่ลู่สามารถจัดให้คนออกเดินทางได้โดยตรง สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดี ฝึกเอาไว้แต่เนิ่นๆ อาจมีงานใหญ่ที่ต้องทำในอีกสองสามวัน”หลิวหมิงอวี่พยักหน้า

ดวงตาของลู่ไห่เผิงเป็นประกาย และเขาก็รีบพูดขึ้นว่า

“งานใหญ่ งานใหญ่อะไร ใจกลางเมืองไหน หางโจวหรือเจียเฉิง”

งานใหญ่ที่เขาคิดได้คือไปที่ใจกลางเมือง ส่วนจะเป็นการขนอุปกรณ์หรือหาเสบียงในครั้งนี้ นั่นไม่ใช่ขอบเขตที่เขาต้องคำนึง

งานใหญ่เท่านั้นที่สามารถสะท้อนบทบาทของเขาได้

ไม่มีทาง หลังจากที่ก่อตั้งบริษัทเมื่อไม่นานนี้ หม่าจุนฮ่าวได้กลายเป็นผู้อำนวยการฝ่ายพัฒนา ค้นคว้าเกี่ยวกับปัญญาประดิษฐ์ และดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สร้างผลกำไรให้กับเจ้านายมากนัก

แค่นี้ยังไม่พอ ทันทีที่หลิวหมิงอวี่บอกว่าเขามีงาน ความกระตือรือร้นของเขาก็เพิ่มขึ้น

หลิวหมิงอวี่ยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร รอจนกว่าพีู่่จะเสร็จสิ้นภารกิจการฝึก หลังจากที่ฝึกฝนทักษะการเป็นนักแม่นปืนแล้ว เราค่อยมาพูดถึงภารกิจใหญ่นี้กัน”

ลู่ไห่เผิงถอนหายใจและกล่าวว่า “ครับบอส”

ลู่ไห่เผิงเดินเพียงไม่กี่ก้าว และหลิวหมิงหยูก็ตะโกนจากด้านหลัง “พี่ลู่ เดี๋ยวก่อน ฉันมีเรื่องจะถาม รู้ไหมว่าห้องสมุดที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ไหน?”

ลู่ไห่เผิงหยุด หันศีรษะแล้วพูดอย่างแปลกๆ “ห้องสมุด? แค่เปิดสร้อยข้อมืออัจฉริยะเพื่อดูในแผนที่ แม้ว่าจะไม่มีเครือข่ายดาวเทียมในขณะนี้ แต่ก็ยังสามารถตรวจสอบแผนที่ได้”

หลิวหมิงอวี่แทบรอไม่ไหวที่จะตบตัวเอง เขามีชีวิตอยู่ในอดีตหรือไง? ทำไมเขาไม่รู้จักใช้แผนที่ แล้วเขาก็โบกมือและพูดว่า “โอเค ไปเถอะ”

หลู่ไห่เผิงอดไม่ได้ที่จะพูดไม่ออกเล็กน้อย

หลังจากที่ลู่ไห่เผิงจากไป หลิวหมิงอวี่ก็นั่งบนเก้าอี้ เปิดสร้อยข้อมืออัจฉริยะ และตรวจสอบแผนที่

ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่ได้คาดคิดว่าแผนที่ในโทรศัพท์มือถือของเขาจะเป็นแผนที่ของโลกแห่งความเป็นจริงไม่เหมาะกับแผนที่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงลืมมันไป

แม้ว่าจะไม่ได้รับการปรับปรุงระบบมานานกว่าห้าปี แต่เส้นทาง ก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย

เขาค้นหาห้องสมุดบนแผนที่ และตำแหน่งของห้องสมุดแต่ละแห่งจะแสดงบนแผนที่

เนื่องจากไม่มีเครือข่ายดาวเทียม เขาจึงไม่สามารถดูห้องสมุดได้โดยตรงในตำแหน่งที่ใกล้ที่สุด

แต่มันก็ไม่สำคัญ เขาเปรียบเทียบตำแหน่งของเขาและพบห้องสมุดที่ใกล้เขาที่สุดอย่างรวดเร็ว

หอสมุดกลางเจียเฉิง ซึ่งเป็นหอสมุดสาธารณะภายใต้การบริหารของรัฐบาล

เมื่อดูแผนที่โดยละเอียด หลิวหมิงอวี่ก็ต้องขมวดคิ้ว ที่ตั้งของหอสมุดเจียเฉิงไม่ค่อยดีนัก ตั้งอยู่ใกล้ใจกลางเมืองมากและอยู่อีกด้านหนึ่งของใจกลางเมือง

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือถ้าเขาต้องการไปที่นี่ก็มีเพียงสองวิธีเท่านั้นคือต้องผ่านใจกลางเมืองโดยตรงและอีกทางหนึ่งคือการอ้อมไปอีกด้านหนึ่งและเข้ามาจากอีกด้านหนึ่ง

ไม่ว่าวิธีการใดในปัจจุบันก็ไม่ค่อยดีนัก

ทั่วใจกลางเมือง แม้ว่าเจียเฉิงจะเป็นเมืองเล็กๆ แต่ใจกลางเมืองก็เป็นสถานที่ที่มีประชากรหนาแน่น แม้ว่าจะเป็นเมืองเล็ก ๆ แต่ประชากรภายในอาจมีหลายแสนคนหรือหลายล้านคน

ในการผ่านกองทัพซอมบี้นี้ เมื่อนึกถึงมันเขาก็ต้องตัวสั่นเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงว่ามีซอมบี้พิเศษกี่ตัว แม้แต่ซอมบี้ธรรมดาก็เพียงพอที่จะฆ่าคนได้

ถ้าไม่ใช่เพราะซอมบี้เหล่านั้นที่อาศัยอยู่ใจกลางเมือง เขาเกรงว่านิคม เจียหางที่อยู่ด้านข้างก็คงจะหายไปแล้ว

ไม่เหมาะที่จะเบี่ยงจากอีกด้านหนึ่ง ทางฝั่งตะวันตกของเจียเฉิงมีซอมบี้จำนวนเล็กน้อยเป็นผลมาจากมีกลุ่มผู้รอดชีวิตมากกว่าห้าปีได้เคลียร์พื้นที่บริเวณนี้ไว้ จึงมีซอมบี้อยู่ไม่กี่ตัว และที่ตั้งของหอสมุดก็อยู่ใกล้ใจกลางเมืองอยู่แล้ว ไม่ว่าจะไปทางไหนก็ไม่มีผลลัพธ์ที่ดี