ตอนที่ 180 ไม่เอาบ้านแล้วนะ

"จางหม่าน"

ซูข่านมองไปที่จางหม่าน

"ค่ะเจ้านาย?"

จางหม่านรีบพูดอย่างรวดเร็ว

"เธอต้องช่วยเฉียนซานจัดการเรื่องนี้ให้เต็มที่ แผนการครั้งนี้จะนานกว่าฟิวเจอร์น้ำมันมาก ฉันคิดว่าน่าจะกินระยะเวลาประมาณ 2-3 ปี"

เหตุการณ์ราคาที่ดินตกต่ำครั้งนี้ จะกินเวลาไปอีกหลายปี ตลาดอสังหาในเซียงเจียงจะอยู่ในขั้นวิกฤต

หากว่าต้องการชอร์ตและฟื้นฟูตลาดนี้ อาจจะต้องใช้เวลาเป็นปีๆ แผนการครั้งนี้จึงเป็นแผนการใหญ่

"ได้ค่ะ ฉันกับเฉียนซานทำให้ดีที่สุดค่ะ"

จางหม่านพยักหน้า

"เจ้านายคิดจะลงเงินในการลงทุนครั้งนี้เท่าไหรคะ?"

หลู่เฉียนซานด้วยความสงสัย

"5,000 ล้าน"

ซูข่านตอบเบาๆ

"ฉันจะให้เงินคุณ 5,000 ล้านสำหรับโปรเจคนี้ ฉันอยากรู้คุณจะทำได้เงินเท่าไหร่จากการชอร์ต"

"กำไรที่ได้จากส่วนนี้จะนำไปต่อยอดจากอสังหาในเซียงเจียงหมด รวมถึงในฮ่องกงด้วย"

เมื่อฟิวเจอร์น้ำมันถูกขายไปจนหมด ซูข่านจะมีเงินอยู่ประมาณ 5,200 ล้าน เขาได้แบ่ง 5,000 มาเพิ่งลงทุนต่อ ส่วนอีก 200 จะเอาไว้หมุนเวียนภายในบริษัท

ซูข่านไม่อยากจะนำเงินทั้งหมดลงไปสำหรับโปรเจคนี้ ถ้ารวมที่ได้จาก HSBC แล้ว มันจะดูเยอะเกินไป

เงินจำนวน 5,000 ล้านนี่แหละกำลังดี ไม่เยอะไม่น้อยจนเกินไป

ถ้าหลู่เฉียนซานทำตามวิธีอย่างถูกต้อง ก็สามารถเปลี่ยนเงินจาก 5,000 ล้านเป็น 10,000 ล้าน ได้ในเวลาเพียงไม่กี่ปี

บางทีอาจจะได้ถึง 20,000 ล้านด้วยซ้ำ

ซูข่านไม่ต้องการที่จะลงมือเอง เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าหลู่เฉียนซานจะทำยังไงกับเงิน 5,000 ล้าน

ในฐานะที่เป็นผู้จัดการการเงิน ต้องแสดงศักยภาพอะไรบางอย่างออกมาบ้างแหละ

"ค่ะเจ้านาย"

หลู่เฉียนได้ยิน ดวงตาของเธอก็สั่นไหว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เธอได้มองไปที่ซูข่านราวกับว่ามองพระเจ้าของเธออยู่

"5,000 ล้าน"

หลู่เฉียนซานพูดกับตัวเอง

เงินเยอะขนาดนี้ จะมีสักคนกี่คนที่จะมีโอกาสแบบเธอ พนักงานที่ทำงานการเงินทั่วโลกสัก 1,000 คน จะมีสักคนรึเปล่าที่จะได้ทำงานด้วยเงินจำนวนขนาดนี้

ขนาดพนักงานในวอลล์สตรีท ฉันคิดว่ามีไม่ถึง 10 คนด้วยซ้ำ

นั่นขนาดเป็นที่เงินหมุนเวียนเยอะที่สุดในโลกแล้วนะ

แล้วตอนนี้เงินจำนวนนั้นกำลังจะมาอยู่ในมือของฉันแล้ว

เลือดลมของหลู่เฉียนซานกำลังเดือดสุดๆ ร่างกายของเธอพร้อมที่จะลุกเป็นไฟได้ทุกเมื่อ

"ฉันรีบต้องวางแผนก่อน"

ตอนนี้หลู่เฉียนซานดูตื่นเต้นมากๆ เธอไม่ใช่ภูเขาน้ำแข็งหรือว่าเจ้าหญิงหิมะอีกแล้ว มันโดนเงิน 5,000 ล้านละลายจนระเหยเป็นไอไปหมด

"ฉันจะช่วยเธอเอง"

จางหม่านหันไปพูดกับหลู่เฉียนซาน จากนั้นเธอก็หันไปหาซูข่าน

"เจ้านาย.."

"ไปเถอะ"

ซูข่านโบกมือให้จางหม่าน เขาให้สัญญาณว่าไม่ต้องมาห่วงเขาหรอก เขาตกปลาคนเดียวได้

"ค่ะ"

จางหม่านพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เธอรีบเดินตามหลู่เฉียนซานไปจากดาดฟ้าเรือ ทั้งสองคนลงไปที่ใต้ท้องเรือเพื่อวางแผนกัน

นี่เป็นเรือยอร์ช ภายใต้ท้องเรือนั้นมีห้องที่หรูหราและเป็นส่วนตัวอยู่ มีฉนวนไว้กันเสียงลอดออกมาจากด้านนอกอีกด้วย เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลว่าจะถูกรบกวนเลยแม้แต่น้อย

ระหว่างที่จางหม่านกำลังเดินจากดาดฟ้าเธอก็คิดอะไรออก

"เดี๋ยวก่อนสิ"

หลู่เฉียนซานทำหน้าสงสัย

"มีอะไรเหรอท่านประธาน?"

จางหม่านเอามือขึ้นมาตบที่แก้มของเธอหนึ่งทีเบาๆทั้งสองข้าง

"พระเจ้าช่วย ถ้าราคาที่ดินในเซียงเจียงจะดิ่งลงในปีหน้า แล้วบ้านที่ซื้อตอนนี้ก็จะราคาต่ำกว่าตลาดนะสิ"

"ถูกต้อง"

หลู่เฉียนซานพยักหน้า ที่ประธานจางคิดถูกต้องแล้ว

"ไม่นะ"

จางหม่านรีบส่ายหัว จากนั้นเธอก็ตะโกนบอกซูข่านที่อยู่ข้างบน

"เจ้านายยยย"

"ฉันไม่ต้องการบ้านนั่นแล้วนะ"

จางหม่านตะโกนโดยไม่สนใจคนที่จะได้ยินเธอ

หลู่เฉียนซานทำหน้างุนงงยิ่งกว่าเดิม

"บ้าน?"

"เจ้านาย?"

ประธานจางกับเจ้านายไปตกลงอะไรกันส่วนตัวรึเปล่า ยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ

ซูข่านได้ยินเสียงตะโกนของจางหม่าน เขาก็ตะโกนตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

"โอเค เธอต้องการอะไรล่ะถ้าไม่ต้องการบ้าน?"

"ฉันต้องการบ้านแหละ แต่ยังไม่อยากได้ตอนนี้"

จางหม่านตะโกนจบ ซูข่านก็หัวเราะออกมา

เขาส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นคนโง่ ถ้าเธอซื้อบ้านตอนนี้จะต้องขาดทุนหลายล้านแน่

ซูข่านได้ให้สัญญากับเธอเมื่อปีที่แล้ว หากว่าซื้อขายฟิวเจอร์น้ำมันเสร็จสมบูรณ์ เขาจะมอบบ้านหลังหนึ่งในเซียงเจียงให้กับเธอ

แต่ภายใต้สถานการณ์ดังกล่าว หากว่าซื้อบ้านตอนนี้ อีกไม่เกิน 1 ปี ราคาจะลดลงไปเกือบครึ่ง

มันจะดีกว่า หากนำเงินที่จะซื้อบ้านตอนนี้ไปซื้อปีหน้า บางทีอาจจะซื้อหลังที่ต้องการได้ถึง 2 หลัง

จางหม่านไม่ใช่ผู้หญิงที่โง่ขนาดนั้น เธอรู้กลไลการตลาด

"แกร๊กๆๆ"

เสียงรอกดังขึ้นอีกครั้ง

ซูข่านมองดูก็เห็นว่าคันเบ็ดของเขาโดนกระชากอีกแล้ว โชคดีจริงๆวันนี้ สามารถตกปลาทะเลได้ถึง 3 ตัว

แม้ว่าซูข่านจะไม่ได้จับปลาที่ตกมาได้ขึ้นมากิน เขาเลือกปล่อยลงทะเลทั้งหมด แต่เขาก็มีความสุขกับกิจกรรมนี้

เวลาผ่านไปช้าๆ ไม่นานก็ถึงตอนกลางคืน

เรือยอร์ชได้แล่นกลับมาสู่ที่ท่าเรือ

"สุดยอดไปเลยเรือยอร์ชลำนี้"

"ใช่ๆมันพิเศษสุดๆไปเลย"

"ที่บริษัทเก่าฉันไม่มีอะไรแบบนี้เลยนะ มีเลี้ยงที่ร้านอาหารถูกๆ 2-3 ครั้งเอง"

เสียงพนักงานพูดคุยกันไม่ไกลจากซูข่านด้วยความตื่นเต้น พวกเขาดูพึงพอใจกับวันนี้มาก

นี่เป็นครั้งแรกของบริษัทที่พาพนักงานมาผ่อนคลาย มันจะช่วยให้พวกเขามีกำลังใจในการทำงานมากขึ้น อีกทั้งยังช่วยกระชับความสัมพันธ์ระหว่างพนักงานอีกด้วย

ระหว่างที่ซูข่านและคนอื่นกำลังเดินออกจากท่าเรือ

"หว๊อออ หวอออออ หว๊ออออ"

เสียงไซเรนดังขึ้นมา จากนั้นมีแสงไฟไซเรนก็ได้สาดมาที่พวกเขา

รถตำรวจหลายคันได้ขับมาล้อมพวกซูข่าน

"หยุดอย่าขยับ คุณถูกล้อมไว้หมดแล้ว"

มีเสียงคนตะโกนเสียงดัง

หลู่เฉียนซานตกใจและทำตัวไปถูก เธอขยับไปใกล้ตัวซูข่านทันที ลมหายใจของเธอถี่ขึ้นด้วยความหวาดกลัว

"ไม่ต้องกลัว"

ซูข่านปลอบอย่างใจเย็น