ตอนที่ 177 พวกฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

"ปล่อยฉันนะ ไอ้ลูกหมา!!"

ชายคนดังกล่าวพยายามดิ้นและด่าซงหมิงเจียง

"ไอเวรเอ๊ย!!"

ชายอีกคนได้กำหมัดและกำลังจะไปต่อยไปที่ซงหมิงเจียง เขาต้องการช่วยเหลือชายที่โดนซงหมิงเจียงจับไว้

ซงหมิงเจียงมองดูแต่ไม่ขยับ ทันทีที่หมัดกำลังจะถึงหน้าซงหมิงเจียงก็ได้มีมือเข้ามาหยุดเอาไว้

ไทเกอร์รีบหยุดหมัดของชายอีกหนึ่งคนและเตะสวนไปที่หน้าของเขาจนกระเด็นออกไป

"อ้ากกก"

ชายคนนั้นล้มลงไปนอนกับพื้น เขาร้องทรมานด้วยความเจ็บปวด

"เลิกเล่นได้แล้ว พี่สามบอกให้โยนพวกมันทั้งหมดลงทะเล"

ซงหมิงเจียงสั่งอย่างใจเย็น จากนั้นเขาก็ลากชายที่กดไว้ตั้งแต่แรกไปที่ราวบันไดเรือยอร์ช

"ตู้มมมมม!!"

ซงหมิงเจียงโยนชายที่เขาลากมาลงทะเลอย่างรุนแรง น้ำได้กระเด็นขึ้นมาบนเรือบางส่วน

สาวๆบิกินี่กรี๊ดร้องด้วยความตกใจ

"เอาล่ะ"

เสี่ยวจุนมองไปที่ฮงจินหมิงและพูดอย่างเยือกเย็น

"พวกนายจะกระโดดลงไปเองหรือจะให้โยนไปแบบไอ้นั่น!!"

"บ้าปะเนี่ย"

ไทเกอร์หันมาดุเสี่ยวจุน

"พี่สามบอกให้โยนพวกมันลงทะเล จะให้พวกมันกระโดดเองได้ยังไง"

พวกของฮงจินหมิงอ่อนแอมากๆถ้าเทียบกับซงหมิงเจียง พวกเขาไม่มีสามารถสะกิดซงหมิงเจียงได้เลยแม้แต่ปลายก้อย

"ไทเกอร์พูดถูก"

ซงหมิงเจียงเดินมารวมกลุ่มพร้อมกับหัวเราะ

พรรคพวกของฮงจินหมิงได้ลงทะเลไปแล้วคนหนึ่ง ส่วนอีกคนก็ได้นอนและร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่ ชายอีกคนหนึ่งเห็นท่าไม่ดีเลยรีบวิ่งอย่างรวดเร็วไปทางเรือของเขา

"จะหนีไปไหน"

ซงหมิงเจียงตะโกนออกมาเสียงดัง เขาไม่สนใจบริษัทอสังหง อสังหาอะไรทั้งนั้น พี่สามได้สั่งพวกเขามาแล้ว หากว่าทำไม่ได้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

"อั่กก"

ซงหมิงเจียงคว้าตัวชายคนดังกล่าวที่กำลังวิ่งอยู่ได้ เขาต่อยไปที่ท้องอย่างรุนแรง ใบหน้าของชายคนนั้นบิดเบี้ยวและร้องด้วยความเจ็บปวด

เขาลงไปนั่งกับพื้นพร้อมเอามือกุมที่ท้องของเขา

"ลงไปได้แล้ว"

ซงหมิงเจียงลากชายคนที่เอามือกุมท้องขึ้นมา และโยนลงทะเลอีกหนึ่งคน

ไทเกอร์เดินไปคว้าชายที่เขาเตะล้มเมื่อสักครู่ขึ้นมา ชายคนนั้นแกล้งเป็นลมทันทีที่เห็นไทเกอร์

"ตื่นเว้ย"

ไทเกอร์ตบไปหน้าของชายคนนั้นอย่างแรก 2-3 ที จากนั้นก็ลากไปที่ราวบันไดที่เดียวกับที่ซงหมิงเจียงโยน 2 คนแรกลงทะเลไป

"ตู้มมมม"

จากนั้นไทเกอร์ก็ได้โยนชายอีกคนลง จากนั้นทั้งซงหมิงเจียงและไทเกอร์ ก็ได้หันมามองฮงจินหมิง

"ไม่ๆ"

ฮงจินหมิงมองพวกเขาทั้งสองด้วยความหวาดกลัว

"ไอ้หนูนั่นให้เงินพวกแกเท่าไหร่"

"ฉันให้ 10,000 เลย"

ฮงจินหมิงพูดด้วยรวดเร็วด้วยความกลัว

"ไม่เอาเว้ย"

ซงหมิงเจียงส่ายหัว

จะให้มาเป็นล้านพวกเขาก็ไม่เอา ก่อนที่จะมาลงเรือยอร์ช ซูข่านได้ส่งพวกเขาไปเรียนที่บริษัทรักษาความปลอดภัยวันก่อน ในเวลาเพียงไม่กี่วัน พวกเขาก็สามารถเรียนรู้ศาสตร์การต่อสู้สมัยใหม่ได้ทั้งหมด

ค่าเรียนสำหรับ 3 คน สูงถึง 50,000 ดอลล่าห์ฮ่องกง

เสี่ยวจุนพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

"เดี๋ยวตัวสุดท้ายนี้ให้ฉันจัดการเถอะ ถ้าฉันไม่ได้โยนเหมือนพวกนาย ฉันก็เสียหน้าแย่สิ"

ฮงจินหมิงตกใจและมองไปที่เสี่ยวจุน ตอนนี้เหมือนว่าเขากำลังจะถูกปีศาจจากนรกมาลากไปลงหลุม เขารีบจับรั๊วดาดฟ้าเอาไว้เตรียมที่จะกระโดดหนีเสี่ยวจุน

เสี่ยวจุนวิ่งมาอย่างรวดเร็วและคว้าตัวฮงจินหมิงเอาไว้

"พี่สามบอกให้โยนแกลงทะเล โยนก็คือโยน ถ้าแกกระโดดลงด้วยตัวเองแล้ว พวกฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะ?"

สิ้นเสียงของเสี่ยวจุน เขาก็ได้ลากตัวฮงจินหมิงกลับขึ้นมาบนเรือและ ลากไปที่ราวบันไดอันเดิม

"ตู้มมม"

เสี่ยวจุนเหวี่ยงฮงจินหมิงลงทะเลไปอย่างแรง

ซงหมิงเจียง ไทเกอร์ และเสี่ยวจุนได้เดินไปหาซูข่านหลังงานของพวกเขาจบ

"ที่เรือมีบาร์บีคิว เหล้า ไวน์ เยอะเลย พวกนายจะไปกิน ดื่มหรือจะเล่นอะไรก็ได้"

ซูข่านชี้ไปที่ดาดฟ้าของเรือ

"ครับพี่สาม"

ทางด้านซงหมิงเจียงที่กำลังจะเดินจากไป เขาเอามือเกาหัวเล็กน้อย

พี่สามกำลังตกปลากับสองสาวอยู่ งานของพวกเขาก็ได้จบลงแล้ว พวกเขาต้องไม่อยู่เป็น กขค พี่สาม

หากว่าพวกเขาอยู่ที่นั่นด้วย พี่สามจะต้องลำบากใจแน่ๆ

"เจ้านายคะ"

จางหม่านมองไปที่ซูข่าน ตอนนี้เจ้านายของเธอดูเท่มาก เขาสามารถจัดการฮงจินหมิงโดยไม่ต้องออกแรงเลยสักนิดเดียว

แถมยังจับพวกนั้นโยนลงทะเลอีก

หากว่าข่าวนี้แพร่กระจายออกไปจะต้องเกิดเรื่องเป็นเรื่องซุบซิบกันอย่างมากแน่ๆ

ในกลุ่มอสังหาริมทรัพย์ของฮ่องกงแม้ว่าอสังหาจงเฮงจะไม่ใช่บริษัทชั้นแนวหน้า แต่พวกเขาก็มีมูลค่าทางการตลาดสูงกว่า 100 ล้าน

พวกเขารู้จักฮงจินหมิงกันหมด ไม่ใช่ในฐานะคนเก่งอะไรของบริษัท แต่รู้จักถึงความเป็นเสือผู้หญิง หากรู้ว่าเขาโดนโยนลงทะเลจะเป็นยังไง?

น่าจะเป็นข่าวที่สนุกไม่ใช่น้อย

หลู่เฉียนซานเดินมาข้างๆซูข่านและมอง

เธอเห็นซูข่านกำลังเอาปลาติดกับเอ็นตกปลาอีกครั้งหนึ่ง ซูข่านได้หันมาหน้าเธอเล็กน้อย จากนั้นเขาก็โยนเหยื่อลงไปในทะเล

สำหรับฮงจินหมิงแล้ว นี่เป็นแค่เรื่องตลกสำหรับเขา มันไม่ได้มาทำให้เขาอารมณ์เสียเลยแม้แต่น้อย

เขายังมีอารมณ์มานั่งตกปลาของเขาต่อ

"เจ้านายระวังฮงจินหมิงหน่อยก็ดีนะคะ ถึงแม้ว่าบริษัทของเขาจะไม่ได้มีอะไรมาก แต่เขาน่าจะมาเอาคืนเจ้านายที่หลังแน่ๆ อาจจะจ้างคนมาทำร้ายหรืออะไรประมาณนั้น"

หลู่เฉียนซานเตือนซูข่านด้วยความเป็นห่วง

ความห่างชั้นของอสังหาจงเฮงกับว่านเซี่ยงต่างกันมาก ราวกับเอามดไปเปรียบเทียบขนาดกับช้าง

บริษัทว่านเซี่ยงมีสภาพคล่องทางการเงินอยู่ในมือถึงหลายพันล้าน บริษัทอสังหาจงเฮงเทียบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

การไปจัดการกับฮงจินหมิงแบบนี้ อีกฝ่ายจะต้องหาทางแก้แค้นกลับแน่ บางทีเขาอาจจะเรียกตำรวจและไปดักรอที่ท่าเรือ

"ถ้าอย่างงั้น เราซื้ออสังหาจงเฮงต่อเลยดีไหม? ฮงจินหมิงจะได้ไม่มีที่ไป"

ซูข่านพูดเบาๆ สายตาของเขามองที่ทะเล