ตอนที่ 174 การต่อสู้ที่เดือดพล่าน
ซูข่านได้ยินชื่อจริงของเด็กสาวก็ตกใจ
เมื่อสักครู่เธอบอกว่าชื่อซิวซู่เจินอย่างงั้นเหรอ?
ซิวซู่คนนั้นอะนะ
"ใช่แล้ว นั่นคือเธอแน่ๆ"
ดวงตาของซูข่านเบิกกว้างทันที ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมเขาถึงได้คุ้นหน้าเด็กคนนั้น
เขาเคยเห็นเธอในภาพยนตร์และรายการทีวีอยู่บ่อยครั้ง เธอเป็นนักแสดงที่เก่งมากๆคนหนึ่ง
ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอเธอตอนอายุเพียงเท่านี้ ซูข่านยิ้มที่มุมปากของเขา
ซิวซู่เจินได้วิ่งหายพ้นจากสายตาของเขาไปซะแล้ว ซูข่านส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
"ฮ่าฮ่าฮ่า!
ซูข่านหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อคิดตามอายุของเธอแล้ว ตอนนี้เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่อายุ 10 กว่าขวบเท่านั้น ใครจะไปคิดว่าเธอจะกลายไปดาราดังขนาดนั้นในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า
ซูข่านได้ส่ายหัวและเริ่มเดินต่อ เขาค่อนข้างเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ในเมืองเซียงเจียง
ที่เซียงเจียงตอนนี้ ค่อนข้างมีคนหลากหลายเชื้อชาติมาก ทั้งชาวต่างชาติที่มาเที่ยว คนจากฝั่งแผ่นดินใหญ่ ผู้คนในภูมิภาคตะวันออกเฉียงใต้
ที่นี่เหมือนกับเป็นจุดศูนย์รวมของทุกคนที่อยากจะมาเที่ยวในประเทศแถบนี้
ไม่กี่วันต่อมาซงหมิงเจียงและเพื่อนๆของเขาก็ได้กลับมาจากบริษัทรักษาความปลอดภัย พวกเขาเข้าใจในเทคโนโลยีสมัยแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องกล้องแอบถ่ายหรือกระทั่งเครื่องดักฟัง
พวกเขาสามารถบรรยายได้ไม่รู้จบ และหลังจากที่พวกเขากลับมาก็เป็นช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์
ตลาดซื้อขายในเอเซียได้ปิดเป็นเวลา 2 วัน คนในบริษัทตอนนี้อยู่ในช่วงพักร้อน
ซูข่านได้บอกให้จางหม่านเช่าเรือยอร์ชสองลำสำหรับออกทะเล เรือแต่ละลำสามารถบรรทุกคนหลายลำละหลายสิบคน
คนภายในบริษัทตื่นเต้นกันมาก ส่วนใหญ่แล้วการท่องเที่ยวประจำปีของบริษัท ไม่จัดประชุมตามต่างจังหวัด ก็เป็นงานเลี้ยงที่ไม่ไกลมาก แต่นี่ได้มานั่งเรือยอร์ชเที่ยวแบบเหมาลำ
พวกเขาดูชื่นชอบกันมาก
เมื่อมาถึงที่ท่าเรือ เรือยอร์ชสองลำก็ได้มาจอดรอพวกเขาอยู่ล้ว นอกจากเตรียมออกทะเลแล้วยังได้เตรียมเครื่องดื่มและบาร์บีคิวให้กับทุกคนที่มา
ระหว่างเรือได้แล่นอยู่กลางทะเล ซูข่านได้มองดูเรือยอร์ชที่อยู่ไม่ไกลจากชายฝั่ง
พวกเขากำลังตกปลากันอยู่ด้วยความสนุกสนาน ตอนนี้ยังไม่ถึงเดือนเมษายน
อากาศกำลังดี มันเหมาะสำหรับการตกปลาทะเลจริงๆ คลื่นและลมพัดมาช้าๆ การนั่งตกปลาที่เรือยอร์ชอาจจะให้ความรู้สึกที่ดีก็ได้
ซูข่านกำลังจะไปบอกคนขับเรือแต่เขาก็ได้เห็นอุปกรณ์ตกปลาอยู่บนเรือแล้ว ชาติที่แล้วซูข่านเคยตกปลาอยู่ไม่กี่ครั้ง เขาค่อนข้างชื่นชอบกิจกรรมนี้มาก
มีการเอาปลาตัวเล็กไว้เป็นเหยื่อเพื่อล่อปลาตัวใหญ่ด้วย แต่สำหรับทะเลในเซียงเจียง
ที่นี่ทะเลยังไม่ได้โดนมลพิษจากโรงงานมากนัก น่าจะยังจับปลาตัวใหญ่ๆได้อยู่
ซูข่านได้เดินเข้าไปที่ใกล้ๆกับอุปกรณ์ตกปลาด้วยความสนใจ
"เจ้านายจะตกปลาเหรอคะ"
จางหม่านที่อยู่ไม่ไกลได้ทักซูข่านที่ดูสนใจอุปกรณ์ตกปลา
ซูข่านหันไปตามเสียงก็เห็นว่าจางหม่านได้ยืนอยู่ เธอใส่ชุดว่ายน้ำแบบชุดสูท ถึงแม้จะปกปิดร่างกายของเธอ แต่มันก็ทำให้เห็นสัดส่วนที่สวยงามของจางหม่าน
เมื่อเห็นว่าซูข่านได้จ้องมาที่ตัวเธอ จางหม่านก็รู้สึกภูมิใจเล็กน้อย อย่างน้อยร่างกายเราก็ดึงดูดให้เจ้านายมองได้ ถึงจะไม่กี่วิก็เถอะ…
"เธอไม่ว่ายน้ำเหรอ?"
ซูข่านถามจางหม่านด้วยรอยยิ้ม
ที่ดาดฟ้าของเรือมีผู้หญิงจากบริษัทกำลังกระโดดลงเล่นน้ำด้วยความสนุกกันอยู่
เรือทั้งสองลำลอยลำห่างกันเพียงไม่กี่เมตร บรรดาสาวๆในบริษัทสามารถว่ายน้ำไปหากันได้ทั้งสองลำ
"ถ้าฉันลงไปเล่นด้วย เดี๋ยวพวกเธอจะไม่สนุกเอา"
จางหม่านยกไหล่และพูดอย่างช่วยไม่ได้
"ฮ่าๆ ก็จริง"
ซูข่านหัวเราะเบาๆ จางหม่านพูดถูก ตอนนี้เธอเป็นประธานของบริษัทอยู่ คนส่วนใหญ่ยังคิดว่าเธอคือเจ้าของบริษัทว่านเซี่ยง ถ้าหากว่าประธานบริษัทมาเล่นน้ำด้วย พนักงานเหล่านั้นคงจะเกร็งกันเป็นพิเศษ
อย่างกับว่าโดนจับตามองตลอดเวลา ไม่ก็คิดว่าเป็นเวลาทำงานในบริษัท
ระหว่างที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่ หลู่เฉียนซานก็ได้เดินเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย เธอแต่งกายเรียบร้อยกว่าจางหม่านซะอีก
"เฉียนซาน ทำไมคุณไม่ไปว่ายน้ำกับพวกเขาล่ะ?"
จางหม่านถาม
"เอ่อ"
"มันน่าเบื่อเกินไป"
หลู่เฉียนซานตอบด้วยท่าทางเย็นชา จางหม่านก็งุนงงในคำตอบของเธอ
ซูข่านเข้าใจในคำพูดของหลู่เฉียนซานทันที เธอไม่ได้ไม่อยากลงไปเล่นน้ำ แต่สถานะของเธอก็เป็นเหมือนกันจางหม่านตอนนี้ บุคลิคของเธอเป็นคนที่เย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็ง
หากว่ากระโดดน้ำลงไปพนักงานที่ว่ายน้ำอยู่คงจะเกร็งไม่น้อยไปกว่าจางหม่าน
"เจ้านายตกปลาอยู่เหรอ?"
หลู่เฉียนซานพิงราวบันไดและถามซูข่าน เธอเห็นซูข่านกำลังตั้งคันเบ็ดตกปลาอยู่
"คุณชอบตกปลาไหมล่ะ?"
ซูข่านยิ้มให้กับหลู่เฉียนซาน
"ไม่ค่ะ"
หลู่เฉียนซานตอบอย่างตรงไปตรงมา
"แกร๊กๆๆๆๆๆๆ"
ทันใดนั้นเองเสียงรอกตกปลาก็ได้ดังขึ้น เป็นเสียงหมุนของเอ็นกับรอก
"เอ๊ะ ปลากินเหยื่อแล้ว"
จางหม่านตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เธอรีบก้มหน้าไปดูที่เอ็นตกปลาในทะเลก็เห็นว่ามันกำลังเคลื่อนที่ไปมา
หลู่เฉียนซานก็ตกใจเช่นกัน
ซูข่านมองดูสายคันเบ็ดโดนดึงแรงมาก ราวกับว่าคันเบ็ดแทบจะถูกกระชากลงทะเลได้ทุกเมื่อ
"ปลาตัวใหญ่กินเหยื่อแล้ว"
เมื่อประเมินว่าปลาที่ติดเบ็ดน่าจะเป็นตัวใหญ่ ซูข่านก็รีบคว้าคันเบ็ดแล้วเริ่มโยกขึ้นลงอย่างรวดเร็ว
"บ้าจริง"
ซูข่านรู้สึกปลาในน้ำกำลังดิ้นแรงมาก มันพยายามกระชากทุกอย่างที่รั้งตัวมันไว้ลงทะเล ปลาตัวนี้ต้องมีน้ำหนักอย่างน้อย 20 หรือกิโลหรือมากกว่านั้นแน่ๆ
"เจ้านาย คุณต้องการให้ฉันช่วยไหม"
จางหม่านถามซูข่านด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
หลู่เฉียนซานได้เดินมาที่หลังซูข่าน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวลใจ
หากมีใครมาเห็นเธอตอนนี้จะต้องประหลาดใจแน่ๆ ปกติแล้วเธอมักจะเย็นชาต่อสิ่งรอบตัว
แต่ตอนนี้เธอดูร้อนลนไม่สมกับเป็นตัวเธอเลย
"ไม่ต้อง ฉันเอาอยู่"
ซูข่านดึงคันเบ็ดอย่างแรงแล้วหมุนรอกไปมา เขาดึงปล่อยดึงปล่อยไปหลายต่อหลายครั้ง
นี่เป็นการต่อสู้ระหว่างเขากับปลาทะเลตัวนี้
ซูข่านรู้สึกได้ถึงเลือดที่กำลังเดือดพล่านในตัวของเขา เขาต้องการจับปลาตัวนี้ด้วยตัวของเขาเอง
อยากจะรู้เหลือเกินมันจะตัวใหญ่ขนาดใหญ่
