ตอนที่ 173 สาวน้อยขายดอกไม้

ตอนนี้เทคโนโลยีเหล่านั้นยังคงอยู่ในบริษัทแห่งนั้น ซูข่านกำลังคิดที่จะให้จางหม่านซื้อกิจการ

ไม่เพียงแค่บริษัทเหล่านี้ ยังมีอีกหลายบริษัทที่ซูข่านสนใจ

"ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังทันอยู่หรือเปล่า"

ซูข่านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

เขายังคงกลัวผลกระทบอยู่เล็กน้อย ถ้าหากว่าพวกบริษัทเหล่านี้หายไปจะเกิดอะไรขึ้น?

"ช่างมันเถอะ ลองดูก็ไม่เสียหาย"

ซูข่านคิดเสร็จ เขาก็ได้ตัดสินใจ

ในชีวิตชาติก่อนของเขา จริงๆแล้วยังมีอีกหลายอย่างที่เขาสามารถทำได้ แต่พวกบริษัทใหญ่ๆก็มักจะซื้อสิทธิบัตรของบริษัทเล็กๆอยู่เรื่อยๆ ตอนไหนที่บริษัทเล็กๆเริ่มจะอ่อนแอ พวกบริษัทใหญ่ก็จะกินรวบทั้งหมด

พวกนั้นทำเป็นเปลี่ยนชื่อเป็นกลุ่มบริษัท แต่ความจริงก็คือซื้อมาเป็นเจ้าของซะเอง

และในทุกๆปีบริษัทใหญ่ๆก็จะเรียกเก็บค่าสิทธิบัตรที่ให้คู่แข่งยอมนำไปใช้ มูลค่าเงินของมันสูงถึงประมาณ 1 แสนล้านต่อปี

ซูข่านกำลังสนใจเรื่องนี้อยู่

"นอนก่อนดีกว่า"

เมื่อเห็นว่าละครได้ฉายจบไปแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีรายการอะไรฉายต่อ ทางเดียวที่รัฐบาลจะทำหลังจากที่ไม่มีรายการทีวีก็คือการโฆษณาชวนเชื่อให้กับพวกเขา

ซูข่านรีบปิดทีวีก่อนจะได้ยินเสียงสรรเสริญรัฐบาล เขากระโดดลงบนเตียงที่แสนนุ่มแล้วก็ผล็อยหลับไป

เช้าวันต่อมามีเสียงเคาะประตูปลุกซูข่าน

ซูข่านกลอกตามองบนก่อนจะลุกไปที่ประตู เขามองผ่านตาแมวก็เห็นซงหมิงเจียง ไทเกอร์ และเสี่ยวจุนยืนอยู่

ซูข่านได้เปิดประตูออก

"อรุณสวัสดิ์ครับพี่สาม"

ทั้งสามครับรีบกล่าวทักทาย ซูข่านพยักหน้าให้กับพวกเขา จากนั้นซงหมิงเจียงก็ได้พูดต่อ

"คุณจางโทรมาหาพวกเขา เธอบอกว่าเธอติดต่อกับบริษัทรักษาความปลอดภัยให้แล้ว เดี๋ยวพวกผมกำลังจะไปที่นั่นกันครับ"

"รีบไปเถอะ"

ซูข่านโบกมือให้ทั้งสามคน จากนั้นเขาก็ปิดประตูทันที เขายังรู้สึกง่วงนอนอยู่ ไหนๆวันนี้ก็ไม่มีอะไรต้องทำแล้ว ซูข่านก็ได้ไปนอนต่ออีกครั้ง

เขาได้บอกแผนให้จางหม่านขายฟิวเจอร์น้ำมัน ซึ่งมันต้องกินเวลาอีกประมาณครึ่งเดือน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเหล่านั้น

ซูข่านได้นอนต่อจนถึงบ่าย

เขารู้สึกสดชื่นมากที่ได้นอนเต็มอิ่ม เขาลุกไปอาบน้ำ มันทำให้ซูข่านรู้สึกสบายตัวมากกว่าเดิม

ดูเหมือนว่าร่างกายของเขาได้ตื่นอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

"จ๊อกกกก"

ดูเหมือนว่าท้องของซูข่านกำลังประท้วงว่าไม่มีอาหารตกถึงท้องมานาน ซูข่านก็ได้มองที่นาฬิกาก็เห็นกว่าเกือบบ่าย 2 แล้ว

ซูข่านตกใจเล็กน้อยและยิ้มอย่างขมขื่น เขารีบแแต่งตัวละเดินไปลงลิฟต์อย่างรวดเร็ว

ห้องครัวของเพนนินซูล่ามีขนาดใหญ่มาก มีอาหารทุกประเภทและทุกเวลา มีน้ำชายามบ่ายให้สามารถเลือกจิบได้สารพัด

ซูข่านได้สั่งซี่โครงหมูนึ่งและน่องไก่ เขายังสั่งหมูสามชั้นผัดผักและโจ๊กอีกด้วย

ซูข่านกินอาหารที่มาเสิร์ฟอย่างรวดเร็วด้วยความหิว

หลังจากกินอาหารและจิบชาเสร็จแล้ว ซูข่านรู้สึกไม่อยากจะกลับไปที่ห้องของตัวเองเท่าไหร่ มันไม่มีอะไรทำในห้อง เขาอยากจะไปช้อปปิ้งในเซียงเจียงสักหน่อย แต่ดูเหมือนว่าไม่มีใครไปกับเขาด้วย

ซูข่านเดินออกจากโรงแรมเพนนินซูล่า เขายังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนเขาเลยเดินตามถนนไปเรื่อยๆ

ในเซียงเจียงยุคนี้เหมือนกับในภาพยนตร์ บรรยากาศเก่าๆของเจ้าพ่อเซียงไฮ้ได้ลอยเข้ามาในหัวของซูข่าน การรักษาความปลอดภัยตอนกลางคืนก็ยังไม่ดี

ซูข่านไม่กลัวสักเท่าไหร่ เขาคิดว่าเขาสามารถจัดการโจรได้สัก 2-3 คน ถ้าเกินกว่านี้ จะเริ่มรับมือยากหน่อย

"พี่ชาย พี่ซื้อดอกไม้ไหม"

ระหว่างที่เดินออกไปได้ไม่นาน ซูข่านก็ได้ยินสดใสเรียกหาเขา ซูข่านได้หันไปมองก็เห็นเป็นเพียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ในมือของเธอถือดอกไม้อยู่ช่อหนึ่ง

เป็นเด็กหญิงที่ดูทะมัดทะแมงดี น่าจะอายุประมาณ 10กว่าขวบ เธอมัดผมหางม้าไปด้านหลัง

ดูรวมๆแล้วเธอก็ดูน่ารักสมกับวัยของเธอดี ดอกไม้สวนใหญ่ในมือเธอจะเป็นดอกกุหลาบ แต่ก็มีดอกไม้อื่นๆอยู่ด้วย

ซูข่านรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงที่อยู่หน้าเขาตรงนี้ ดูหน้าตาคุ้นๆมาก เหมือนกับว่าเขาเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อน

"เป็นไปได้ไหมนะ…."

ซูข่านขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาพยายามนึกถึงหน้าดาราของฮ่องกงในอีก 10-20 ข้างหน้า

ที่ฮ่องกงจะเป็นจุดศูนย์กลางในวงการภาพยนตร์ในเอเซีย ผู้คนในภูมิภาคนี้จะนิยมชมภาพยนตร์ที่ผลิตมาจากฮ่องกงทั้งสิ้น

อีกทั้งที่ฮ่องกงยังเป็นที่ส่งออกดาราฮอลีวูดชื่อดังของฝั่งเอเซียมากมาย

เด็กหญิงคนนี้ก็อาจจะเป็นหนึ่งในดาราชั้นนำของฮ่องกง ซูข่านรู้สึกได้อย่างงั้น

"เธอชื่ออะไรเหรอแม่สาวน้อย"

ซูข่านถามกับเด็กสาวแปลกหน้า

"ฮิฮิ หนูชื่อโต่วโต้วค่ะ"

สาวน้อยตอบด้วยรอยยิ้มอันสดใส รอยยิ้มของเธอเจิดจ้าราวกับพระอาทิตย์ขึ้น

"โต่วโต้วเหรอ?"

ซูข่านขมวดคิ้วเล็กน้อย ในความทรงจำของเขาดูหเมือนจะไม่มีดาราฮ่องกงที่ชื่อโต่วโต้วเลย

สงสัยว่าเขาน่าจะคิดไปเอง

"พี่ชาย ถ้าพี่ไม่มีแฟนให้ซื้อดอกไม้ไปฝาก ก็ไม่เป็นไรหรอก"

เด็กสาวที่ชื่อโต่วโต้วหันหลังและเดินจากไป

"เดี๋ยวสิ"

ซูข่านเอามือมาเกาที่หัวที่ข้างหูของเขา ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูกแล้ว เหมือนโดนเด็กดูถูกอยู่เลย

เด็กสาวหันหน้ามามองซูข่านด้วยความงุนงง

"เธอขายดอกไม้ยังไง"

ซูข่านมองไปที่ช่อดอกไม้ ดูเหมือนว่าจะมีดอกไม้ประมาณ 20 ดอก

"ดอกละ 2 ดอลล่าห์ฮ่องกง"

โต่วโต้งหัวเราะคิกคัก

"อะ พี่เหมาหมดเลย"

ซูข่านหยิบเงินออกมา 100 ดอลล่าห์ฮ่องกงและยื่นมันให้กับเด็กสาว เด็กสาวรับเงินของซูข่านไปก็ยิ้มกว้างออกมา

"้ว้าวว แต่หนูไม่มีเงินทอนให้กับพี่ชายเลย เดี๋ยวหนูไปแลกเงินก่อนนะ"

เด็กสาวทำท่าเหมือนจะวิ่งออกไปแต่ซูข่านก็เบรคไว้ก่อน

"เดี๋ยวก่อนสิ พี่บอกว่าเหมาหมดแต่เธอยังไม่ให้ดอกไม้พี่เลย ส่วนเงินที่เหลือพี่ยกให้"

"จริงเหรอพี่ ขอบคุณมากค่ะ พี่ชายใจดีที่สุดในโลกเลยยย"

โต่วโต้วหัวเราะคิกคัก เธอยื่นดอกไม้ทั้งหมดให้กับซูข่าน จากนั้นเธอก็วิ่งออกไปด้วยความดีใจ

ซูข่านที่มองเด็กสาวกำลังกระโดดโลดเต้นอยู่ก็ชะงักลง เด็กสาวได้หยุดวิ่งและหันมาตะโกนบอกซูช่าน

"พี่ชาย โต่วโต้วอะเป็นชื่อเล่นของหนู พี่เป็นคนดีหนูจะบอกชื่อจริงของหนูก็ได้"

โต่วโต้วตะโกนโดยไม่สนใจคนรอบข้างที่จะได้ยินเสียงของเธอ ดวงตาของเธอดูมุ่งมั่นมากๆ

"ชื่อจริงของหนูคือ ซิวซู่เจินต่างหาก"