บทที่ 56 การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม  

“โจร?”

“ขโมย?”

หลินหยวนคิดว่าอาจมีคนเห็นปากานีและรู้ว่าเขาเป็นคนร่ำรวยดังนั้นจึงต้องการปล้นเขา

หลินหยวนหรี่ตาลง

หากมีโจรเพียงคนเดียวและไม่มีอาวุธปืน ด้วยความแข็งแกร่งและร่างกายหนึ่งร้อยห้าสิบแต้ม เขาสามารถสั่งสอนโจรด้วยตัวเอง

แต่หลังจากเข้าใกล้ หลินหยวนพบว่าเงาสีดำนี้กลายเป็นผู้หญิงที่ผอมเพรียวและยังเป็นคนที่เขารู้จัก

หลินหยวนพูดไม่ออกเล็กน้อย

เพราะคนๆนี้คือเหยียนหรูเยว่

ในเวลานี้ หลินหยวนที่เห็นใบหน้าที่สวยงามของเหยียนหรูเยว่ก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อยเมื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะเผชิญหน้ากับอันธพาล

หลินหยวนถอนหายใจและกล่าวว่า “คุณเหยียน คุณมีรูปร่างที่ดีและดูสวย คุณยังสาว เป็นประธานสาวผู้เย็นชา…”

“คุณจะมาขโมยรถฉันเหรอ?”

“อ๊ะ?!” เหยียนหรูเยว่ตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยวน

“ฉันล้อเล่นน่ะ มีอะไรที่ฉันทำเพื่อคุณได้บ้าง หรือเรา ‘บังเอิญ’ เจอกันอีกแล้ว?” หลินหยวนถาม

เมื่อได้ยินคำว่า ‘บังเอิญ’ ของหลินหยวน เหยียนหรูเยว่ราวกับได้ยินเสียงเยาะเย้ยและแก้มสีชมพูของเธอก็แดง

“ไม่... มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ…” เหยียนหรูเยว่ตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ

แค่คำถามง่ายๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลินหยวน ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สามารถพูดออกไปได้

เหยียนหรูเยว่ดูอึดอัดและลังเล

เธอไม่รู้ว่าทำไม

หลังออกจากสนามมา เธอมีคำถามมากมาย

ตัวอย่างเช่น หลินหยวนเล่นเปียโนได้ดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ผู้หญิงที่เล่นกับเขาคือใคร?

ความสัมพันธ์ของพวกเขาคืออะไร?

จากนั้นเธอก็ขอให้ผู้คุ้มกันขับรถกลับก่อนโดยไม่ทราบสาเหตุและยืนอยู่ข้างปากานีเงียบๆรอหลินหยวน

เธอมีคำพูดมากมายที่จะอยากจะพูดกับหลินหยวนแต่เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไร ดังนั้นในเวลานี้ เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของหลินหยวนเธอก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

“เอ่อ.. ตอนนี้บอดี้การ์ดของฉันขับรถกลับกันหมดแล้ว ฉันไม่มีรถ ฉันอยากจะรบกวนคุณให้พาฉันกลับบ้าน…”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เหยียนหรูเยว่พูด หลินหยวนก็กลอกตาสองสามครั้ง

บอดี้การ์ดก็ตามชื่อ หมายถึงคนที่ปกป้องความปลอดภัยของคุณ พวกเขาจะขับรถกลับก่อนทำซากอะไร?

ต้องเป็นคุณที่บอกให้พวกเขาไป พวกเขาก็เลยจากไป

หลินหยวนไม่ได้สนใจที่จะคิดว่าเหตุใดเหยียนหรูเยว่จึงทำเช่นนี้ หลังจากเข้าไปในรถเขาก็เคาะพวงมาลัยแล้วพูดว่า “คุณเหยียนขึ้นรถเถอะ”

เหยียนหรูเยว่เปิดประตูรถทันทีและเตรียมจะเข้าไป

แต่หลินหยวนพูดอีกครั้ง: “ฉันสามารถส่งคุณเหยียนกลับบ้านได้แต่คุณต้องจ่ายค่าโดยสารด้วย”

เหยียนหรูเยว่หยุดลงกะทันหัน: “ราคาเท่าไหร่?”

หลินหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเหลือบมองเหยียนหรูเยว่และพูดว่า “ไม่รับเป็นเงิน แค่เอาผ้าผูกผมมาให้ฉัน”

เหยียนหรูเยว่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่รู้ว่าหลินหยวนจะทำอะไรกับผ้าผูกผมของเธอแต่เธอก็ยังแกะมันออกให้อย่างเชื่อฟัง

จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งข้างคนขับและวางที่ผูกผมไว้บนรถ

เมื่อเห็นเหยียนหรูเยว่ถอดผ้าผูกผมออกและผมสีดำของเธอสยายลงมา หลินหยวนก็ปิดประตูรถและเหยียบคันเร่ง

หลินหยวนไม่ได้ต้องการผ้าผูกผม

แต่เขาต้องการสร้างหลักการแลกเปลี่ยนที่ผู้คนต้องจ่ายคืนตามที่ได้รับ

เหยียนหรูเยว่กำลังจะกลับบ้าน ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการมัดผมอีกต่อไป

การเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ถูกเรียกแบบนั้นเพราะมันไม่ขออะไรตอบแทน

แม้ว่าหลินหยวนจะรู้ว่าเหยียนหรูเยว่ไม่ได้มองเขาเป็นแบบนั้นอีกต่อไปแต่เขาก็ยังต้องการเน้นย้ำสิ่งนั้นเช่นเดียวกันกับสร้างหลักการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม

ทันทีที่พวกเขาออกเดินทาง หลินหยวนก็ไม่พูดอะไรและเหยียนหรูเยว่ก็นิ่งเงียบเช่นกัน บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความเงียบ

แต่ไม่นานหลังจากนั้น เหยียนหรูเยว่ก็เริ่มพูด

“อืมม... ฉันขอโทษเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันพูดแรงเกินไป และฉันขอโทษคุณในความหยาบคายของฉัน ฉันขอโทษจริงๆ”

แก้มของเหยียนหรูเยว่แดงขึ้นขณะขอโทษและคิดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในวันนี้

**********