SWO ตอนที่ 76 ที่ซ่อนของเทวาทมิฬถูกค้นพบแล้ว!
“จางอี้ เราไปดูทางนั้นกันเถอะ!”
จางอี้พยักหน้า และตามโจวเฮาไปยังย่านที่อยู่อาศัยหนาแน่น
การรักษาความปลอดภัยที่ประตูดูไม่ค่อยเข้มงวด ทั้งสองคนจึงเดินตามชาวบ้านแถวนั้นเข้าไปได้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
หลังจากเดินไปตามถนนชุมชนนานห้าถึงหกนาที ทั้งสองก็มาถึงใต้ตึกสูงแห่งหนึ่ง
จางอี้อดถามไม่ได้ “โจวเฮา เจ้าว่าเราควรเข้าไปตรวจสอบข้างในไหม?”
โจวเฮาส่ายหัว “ข้าว่าเรามารอที่นี่กันเถอะ”
หลังจากรอมาได้ประมาณครึ่งชั่วโมง นักเรียนกลุ่มอื่นก็ตรวจสอบบริเวณที่พวกเขาได้รับมอบหมายจนเสร็จ และเริ่มตรวจสอบพื้นที่ต่อไป
“โจวเฮา เรารอมาก็นานแล้ว ข้าว่าเราควรไปเช็คที่อื่น!” จางอี้อดเตือนโจวเฮาไม่ได้ว่าเขากังวลมากแค่ไหน เหตุผลเดียวที่เขารอมานานขนาดนี้เป็นเพราะเขาเชื่อใจโจวเฮา
โจวเฮาขมวดคิ้ว และคิดกับตัวเอง: หรือสัญชาตญาณของข้าจะผิดพลาด?
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ถอนหายใจ และกล่าว “เฮ้อ ไปกันเถอะ!”
ทั้งสองคนเสียเวลาอยู่ที่นี่มากเกินไปจริง ๆ
ขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับและจากไป โจวเฮาก็หยุดกะทันหัน “มีบางอย่างผิดปกติ!”
จางอี้งุนงง “อะไรที่ว่าผิดปกติ?”
โจวเฮามองไปที่อาคารรอบ ๆ “จางอี้ เจ้าไม่คิดเลยหรือว่าที่นี่มันจะเงียบเกินไปหน่อย?”
จางอี้ตกใจ “ว่าไปแล้วก็จริง ที่นี่มันเงียบเกินไป ทั้ง ๆ ที่ตรงนี้เป็นย่านที่พลุกพล่าน และควรมีคนจำนวนมากอาศัยอยู่แท้ ๆ แต่บางทีมันอาจเป็นเพราะเวลานี้คนกำลังทำงานอยู่ทำให้คนส่วนใหญ่ยังไม่กลับมาล่ะมั้ง”
“นั่นเรากำลังพูดถึงสถานการณ์ปกติที่มีคนอยู่น้อย แต่นี่มันไม่น้อยเกินไปหน่อยรึ? เรายืนอยู่ตรงนี้มาก็นาน แต่กลับยังไม่เห็นใครเลยแม้แต่คนเดียว” โจวเฮาส่ายหัว
ทุกตารางนิ้วของที่ดินในเมืองนั้นมีค่าแพงมาก และยิ่งเป็นย่านที่เจริญรุ่งเรืองเช่นนี้แล้วน่าจะมีผู้คนพลุกพล่านเป็นพิเศษ
ดังนั้นมันไม่ควรจะเงียบแบบนี้
เมื่อคิดได้ดังนั้นโจวเฮาก็หรี่ตาลง แก่นโลหิตภายในร่างของเขาไหลเวียนอย่างช้า ๆ และปล่อยกลิ่นอายอันทรงพลังออกไป
กลิ่นอายนี้หมุนรอบจางอี้ละเว้นเขาโดยอัตโนมัติ และกวาดผ่านไป
"หืม?"
ไม่นานโจวเฮาก็จับร่องรอยความผันผวนของพลังงานบางอย่างได้
ความผันผวนนี้นับว่าคลุมเครือมาก
ถ้าไม่ใช่เพราะกลิ่นอายอันไร้ที่ติของเขา มันคงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสัมผัสถึงมัน
โจวเฮาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และมองไปที่จางอี้ก่อนกล่าว “จางอี้ รีบวิ่งเข้าไปในอาคารด้วยสุดแรงของเจ้า”
จางอี้เมื่อเห็นว่าโจวเฮาไม่ได้พูดเล่น เขาจึงลังเลอยู่เล็กน้อยก่อนจะกัดฟัน และรีบวิ่งเข้าไปในอาคาร
ปัง!
เมื่อจางอี้ไปถึงทางเข้าอาคาร บางสิ่งก็กระทบเข้ากับจางอี้ และส่งเขาบินออกไป
โจวเฮาใช้ประโยชน์จากสถานการณ์เพื่อจับจางอี้ และทำให้ร่างกายของเขามั่นคง ก่อนตะโกนขึ้นอย่างกังวล “จางอี้ รีบเปิดใช้งานเกราะเร็วเข้า!”
ก่อนที่จางอี้จะทันได้ตอบสนอง จู่ ๆ ร่างหลายร่างก็ปรากฏขึ้นในอาคารพร้อมกับแสงเย็นเยียบ
ฟุบ! ฟุบ!
แสงเย็นเยียบราวกับลูกศรกวาดมาทางพวกเขา
โจวเฮาผู้ซึ่งสวมชุดเกราะมาตรฐานคว้าตัวจางอี้ และถอยกลับอย่างรวดเร็ว
ขณะเดียวกันนั้นเขาก็ตะโกนใส่หูฟังทันที “พบเป้าหมาย ข้าพบเป้าหมายแล้ว!!”
ช่องสัญญาณไร้สายระเบิดด้วยความโกลาหล
"อะไรนะ? มีใครในพวกเราพบสมาชิกของเทวาทมิฬ?”
"ใครกันที่เป็นคนพบ?"
“เสียงนี้เป็นของโจวเฮา!”
“แย่แล้วดูเหมือนตรงนั้นจะเกิดการต่อสู้ขึ้น เราต้องรีบไปสนับสนุน!”
นักเรียนหลายคนกังวลเมื่อได้ยินเสียงที่รุนแรงจากฝั่งโจวเฮา
อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเขากำลังจะมุ่งหน้าไปที่นั่นเพื่อสนับสนุนโจวเฮา พวกเขาก็ตระหนักว่าสัญญาณแสดงตำแหน่งของโจวเฮา และจางอี้บนหน้าจอได้หายไปแล้ว!
อีกด้านหนึ่ง อาจารย์เสิ่นก็ได้ยินรายงานที่น่ากังวลของหยุนหยานเช่นกัน เขาจึงรีบแจ้งให้ผู้บัญชาการจ้าวทราบทันที
ภายในห้องโรงแรม
“เราต้องรีบเคลื่อนไหว มีนักเรียนค้นพบที่ซ่อนของเทวาทมิฬ!”
“บ้าจริง ใครมันจะไปคิดกันล่ะว่าพวกเขาจะเจอจริง ๆ!”
“เร็วเข้า นักเรียนที่พบที่ซ่อนของพวกมันกำลังตกอยู่ในอันตราย”
บูม! บูม! บูม!
กลุ่มปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธรีบพุ่งออกจากอาคารสูง และมุ่งหน้าไปยังบริเวณที่โจวเฮา และจางอี้หายตัวไป
ดวงตาของหยุนหยานเบิกกว้างเมื่อเธอได้ยินเสียงโซนิคบูม “ปะ ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธ?”
อาจารย์เสิ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลับมารู้สึกตัว และกล่าวอย่างมีความสุข “ฮาฮ่า ผู้บัญชาการจ้าวน่าเชื่อถือจริง ๆ เขาถึงกับส่งปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธมาปกป้องนักเรียนอย่างลับ ๆ”
“เราไปดูสถานการณ์กันเถอะ ด้วยปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธมากมายที่อยู่รายรอบ พวกมันไม่สามารถทำอะไรได้แน่” น้ำเสียงของเขาดูผ่อนคลาย
ปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคือตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมือง ยิ่งกว่านั้นตอนนี้ตัวตนระดับที่ว่ามีอย่างน้อย 7 คนกำลังมุ่งหน้าไปยังจุดเกิดเหตุ แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นสมาชิกของเทวาทมิฬ แต่พวกเขาก็ไม่สามารถจัดการกับปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธจำนวนมากขนาดนี้ได้
นักเรียนคนอื่น ๆ ก็รีบวิ่งไปยังบริเวณที่โจวเฮา และจางอี้อยู่เช่นกัน
บูม! บูม! บูม!
เกิดเสียงระเบิดขึ้นดังสนั่นจากตึกสูงในเขตที่อยู่อาศัย
ความผันผวนของพลังงานอันรุนแรงกวาดออกไปทุกทิศอย่างรวดเร็ว
ชาวบ้านในบริเวณใกล้เคียงจำนวนมากรีบวิ่งออกจากอาคารด้วยความตื่นตระหนก
หยวนเฉิง ซูหลิง และนักเรียนบางคนที่มาถึงก่อนรีบอพยพ และปกป้องชายบ้านเหล่านี้
บูม! แคล็ก!
ขณะที่เหอเปียว เจิ้นหง และปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธคนอื่น ๆ มาถึง พลังสายฟ้ารูปวงรีก็พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าเหนือย่านที่อยู่อาศัยในทันใด
พลังสายฟ้านี้ถูกห่อหุ้มไปด้วยก๊าซสีเทา ในชั่วพริบตาเดียวก๊าซที่น่าสงสัยก็ได้ปกคลุมบริเวณที่อยู่อาศัย และถนนใกล้เคียงหลายสายทั้งหมด
กิ๊ส! กิ๊ส!
ไม่นานผื่นสีเทาเขียวก็เริ่มปรากฏบนผิวหนังของชาวบ้านที่ดูดซับก๊าซสีเทาเข้าไป ภายในเวลาเพียงไม่กี่วินาที เซลล์ในร่างกายของพวกเขาก็เติบโตอย่างบ้าคลั่ง เปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสยดสยอง..
