ตอนที่ 6 ลูกน้องคนแรก
“อีกสาม”
ไมเคิลบอกตัวเองและเคลื่อนตัวไปทางมนุษย์งูที่เหลือเงียบๆ ในขณะที่หญิงสาวตะลึงมากเมื่อเห็นเขา และรอยยิ้มอวดฟันตอนเขาเดินผ่านนางก็ส่งความเย็นวิ่งลงกระดูกสันหลังนาง
เขาค่อยๆ เดินไปหามนุษย์งูอีกสามตัวและหมอบอยู่ข้างหลังงูที่หลับอยู่ตรงกลางอย่างสบายใจโดยไม่รู้ว่ามีภัยคุกคามรออยู่
“เรามันตัวเล็กน้อย”
ทันทีที่เขาพูด เขาก็แทงงูทีละตัวอย่างรวดเร็วปานสายฟ้า
การแทงแต่ละครั้งของเขาแม่นยำและลึก และมีเสียงติ๊งยืนยันการฆ่า
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของสำหรับการฆ่าผู้บ่มเพาะหลอมกายาขั้น 7 รางวัลคือ 5,000 คะแนนประสบการณ์และ 250 คะแนนสุดโกง]
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของสำหรับการฆ่าผู้บ่มเพาะหลอมกายาขั้น 7 รางวัลคือ 5,000 คะแนนประสบการณ์และ 250 คะแนนสุดโกง]
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของสำหรับการฆ่าผู้บ่มเพาะหลอมกายาขั้น 7 รางวัลคือ 5,000 คะแนนประสบการณ์และ 250 คะแนนสุดโกง]
[ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของสำหรับการเลื่อนขั้น ขั้นปัจจุบันคือระดับรากฐานขั้น 2]
ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาหลังจากฆ่าพวกมันหมด
แต่ก่อนคุยกับนาง เขาเปิดระบบ
“เฮ้ ระบบ นายสามารถรักษาและทำให้เธอบ่มเพาะอีกครั้งได้ไหม”
"ใช่ แต่เป้าหมายจะต้องเป็นลูกน้องของเจ้าของและต้องใช้คะแนนสุดโกง 3000 คะแนน"
“นายคิดว่าข้าจะรักษาใครซักคนได้ไหม? มาดูกันว่าเธอจะช่วยอะไรเราได้บ้าง”
เขาปิดระบบและค่อยๆ เดินไปหาหญิงสาวในขณะที่เล่นมีดในมือ
"สวัสดี"
เขาโบกมือและก้มลงตรงหน้านาง
“เจ้าจะกรี๊ดไหมถ้าข้าตัดเชือกของเจ้า”
หญิงสาวส่ายหัวขณะยิ้ม
"ดี"
"(แค่ก) (แค่ก) (แค่ก)"
นางไอและหายใจเข้าลึกๆ
"เจ้าเป็นใคร? เจ้ามาจากไหน เร็วเข้า ตัดเชือกพวกนี้ให้ข้า"
เขาแปลกใจเล็กน้อยกับคำพูดที่ออกมาจากปากของนาง นางดูหยิ่งยโสทีเดียว
“อืม ซ่าส์มาก”
“ข้าสั่งเจ้าอยู่นะ เจ้ามนุษย์ต่ำต้อย ตัดเชือกเดี๋ยวนี้!”
"แล้วยังไง?"
เขาถามเอียงหัว
“พวกมันไม่ได้ทำให้เจ้าพิการหรอกหรอ? ข้าไม่รู้ว่าเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด แต่ตอนนี้เจ้าเป็นแค่งูง่อยๆ”
“กล้าดียังไง?”
นางโกรธจัด แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ นางสัมผัสได้ถึงใบมีดเย็นเฉียบที่อยู่ตรงคอของนาง
“เอาสิ พูดให้จบสิ”
นางกลืนน้ำลายและไม่พูดอะไร
"ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ?"
“อะไร...เจ้าต้องการอะไรมนุษย์?”
“ตอนนี้เรามาคุยกันดีกว่า”
ไมเคิลดึงมีดกลับแล้วยิ้ม
"เห็นได้ชัดว่าเจ้ากำลังมีปัญหาและข้าต้องการความช่วยเหลือจากชาวแผ่นดินนี้ ทำไมเราไม่ช่วยกันล่ะ?"
"ฮึ"
หญิงสาวหัวเราะคิกคัก
“ถ้าเจ้าสามารถฆ่าผู้ฝึกบ่มเพาะเสริมแก่นได้ ข้าก็ยินดีที่จะช่วยเจ้า แต่ดูแล้วเจ้าเพิ่งอยู่ในระดับรากฐาน สาวใช้ของนางสารเลวนั่นยังแข็งแกร่งกว่าเจ้าเลย”
“ข้าไม่ได้คิดที่จะอยู่ที่ระดับรากฐานไปตลอด และข้าก็สามารถฆ่านางสารเลวนั่นได้”
เขาลากเสียงที่คำว่า เลว และพูดต่อ
“ข้าจะไม่ขออะไรเจ้าฟรีๆ แต่สิ่งที่ข้าจะเสนอให้เจ้าก็คือ ถ้าเจ้ายอมรับที่จะเป็นลูกน้องของข้า ข้าจะรักษาเจ้าเมื่อข้าแข็งแกร่งขึ้น”
นางชะงักไปชั่วครู่ แต่ไม่กี่วินาทีนางก็เริ่มหัวเราะเหมือนคนบ้า
“เจ้าคิดว่าข้าจะตกหลุมเรื่องไร้สาระนั้นหรือยังไง? ไม่มีใครสามารถรักษาคนที่พิการแบบข้าได้”
มีความเศร้าเล็กน้อยผสมอยู่ในน้ำของนาง
เมื่อได้ยินนางพูด เขาก็เปิดระบบ
“เฮ้ ระบบ นายมีอะไรที่ทำให้เธอเชื่อว่าฉันจะรักษาเธอได้ไหม”
เม็ดยาสีขาวขนาดเล็กปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
“ยาฟื้นฟูขั้นพื้นฐาน เม็ดยาสามารถรักษาการบ่มเพาะที่ปัญหาได้บางส่วน”
"เท่าไร?"
เขารู้ว่าระบบจะไม่ให้ยานี้ฟรีเพราะเขาต้องซื้อมันโดยใช้คะแนนสุดโกงของเขา
“50 คะแนนสุดโกง ถ้าเจ้าของซื้อร้อยขวด ระบบจะคิด 4,000 คะแนน”
“แหม่ นายพูดเหมือนเป็นนายหน้าขายของ ฉันเอาอันเดียว”
เขาแขวะระบบ และซื้อยาจากร้านระบบ
“หืม?”
หญิงสาวเห็นเม็ดยาสีขาวปรากฏขึ้นในมือของเขา
“อะไรน...”
ก่อนที่นางจะถามจบ เขาก็ใส่ยาเข้าไปในปากของนางและบังคับให้เธอนางยาเข้าไป
และในขณะที่นางกำลังดิ้นรน พลังงานของนางก็ปรากฏขึ้นในร่างกายของนางและดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“ขะ ข้า...ข้าสัมผัสได้ถึงพลังแห่งอาร์คอีกครั้ง”
รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง แต่รอยยิ้มของนางก็หยุดนิ่งไปเมื่อพลังนั้นหายไป
“เจ้าให้ยาวิเศษอะไรกับข้า? มีอีกหรือไม่? ให้ข้าอีกได้ไหม? ให้ข้า!”
นางขยับเข้ามาใกล้เกินไปจนเขาได้กลิ่นมะลิอ่อนๆ จากผมของนาง
“โอ้ นั่นเป็นแค่ตัวอย่าง ยอมเป็นลูกน้องของข้าแล้วช่วยให้ข้าแข็งแกร่งขึ้น แล้วข้าจะให้มากกว่านี้”
“ลูกน้องหมายความว่ายังไง? ข้ายอมตายดีกว่าเป็นทาสของใครซักคน”
ใบหน้าของนางดูจริงจังมากในขณะที่นางส่ายหัว
“ใครพูดคำว่าทาส เจ้าก็แค่มาเป็นผู้ช่วยของข้า รู้ใช่ไหมผู้ช่วยคืออะไร?”
นางยังคงดูไม่มั่นใจในขณะที่เขายืนขึ้น
“เอาล่ะ นี่มันเรื่องของเจ้า ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ต้องการแก้แค้น ข้าแน่ใจว่ามีคนมาหาเจ้าในไม่ช้า บอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่”
เขาพูดและก้าวไปข้างหน้าเพื่อจากไป
“เฮ้ เดี๋ยวก่อน”
เขาหยุดฝีเท้าเมื่อได้ยินเสียงนางตะโกนและหันกลับไปมอง
“ข้ายอมเป็นลูกน้องของเจ้าก็ได้ แต่ข้าจะไม่ทำสัญญาใดๆ ทั้งนั้น”
“ระบบ เธอต้องทำสัญญาเป็นลูกน้องไหม????”
"ไม่ แค่ต้องตอบตกลงที่จะเป็นลูกน้องของท่านด้วยความเต็มใจเท่านั้น"
นางไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ เขาก็ยิ้มขึ้นมา
“ไม่มีสัญญา แค่พูดคำว่าใช่ เจ้ายินดีจะเป็นลูกน้องของข้าไหม?”
นางหัวเราะเยาะเขาในใจเพราะนางกำลังวางแผนที่จะปล้นเขาตอนหลับ แต่ไม่ได้แสดงความรู้สึกที่แท้จริงบนใบหน้าของนาง
“ใช่ ข้ายินดีเป็นลูกน้องของเจ้า”
“ท่านต้องการรับกายะเป็นลูกน้องหรือไม่?”
"กายะ ชื่อเพราะดี ใช่ ข้าต้องการ"
ในเวลาไม่กี่วินาที ร่างของกายะก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขาพร้อมกับค่าสถานะของนาง ซึ่งในตอนนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากศูนย์เนื่องจากสถานะปัจจุบันของนาง
แต่สถานะที่ทำให้เขาประหลาดใจคือสถานะความภักดี
ลูกน้อง: กายะ
ระดับการบ่มเพาะ: ไม่มี
เผ่าพันธุ์ : ครึ่งมนุษย์-ครึ่งงู
ทักษะปัจจุบัน: ไม่มี
สถานะ: ปัจจุบันมีปัญหา
ความจงรักภักดีต่อเจ้าของ: 0
“ทำไมข้าไม่แปลกใจนะ”
และในขณะที่เขากำลังดูค่าสถานะของนาง หน้าต่างใหม่ก็ปรากฏขึ้น
“เจ้าของต้องการกำจัดหรือลงโทษผู้ใต้บังคับบัญชาในกรณีที่พวกเขาพยายามทำร้ายเจ้าของหรือไม่?”
“หืม ตั้งบทลงโทษดีกว่า ข้าคิดว่าจะได้เห็นนางถูกลงโทษในไม่ช้านี้”
เขายิ้ม ออกจากระบบและไปตัดเชือกของนาง
“เจ้ารู้ทางไปหมู่บ้านหรือเมืองที่ใกล้ที่สุดไหม?”
เขาถามขณะฟันเชือก
“รู้ ถ้าเราเดินทางไปทางเหนือ เราจะไปถึงเมืองท่า”
นางดึงตัวเองขึ้นหลังจากที่เขาตัดเชือกของนาง
“เอาล่ะ ตอนนี้ต้องทำยังไงถึงจะหาเหรียญได้?”
“เจ้าต้องการให้ข้าไปขโมยศพอย่างงั้นหรอ?”
เธอขมวดคิ้วและมีสีหน้ารังเกียจ
“เจ้ามีเหรียญไหม?”
"ไม่มี"
“ใช่แล้ว ข้าต้องการให้เจ้าไปขโมยศพ เร็วเข้า ไปสักที”
นางกลอกตาอย่างไม่พอใจและหายใจฟึดฟัด
“ข้าจะเอาคืนแน่ รอก่อนเถอะ ไอ้มนุษย์ชั้นต่ำ”
นางคิดในใจและเดินไปหาซากงูที่ตายแล้วเพื่อเอาแกนพิษซึ่งสามารถขายได้ในกิลด์นักผจญภัย
หลังจากรวบรวมแกนพิษแล้ว ทั้งสองก็เริ่มเดินทางไปทางเหนือ
“แล้วจะบอกชื่อตัวเองไหม หรือต้องให้เรียกว่ามนุษย์ทุกครั้ง?”
เนื่องจากนี่จะเป็นการเดินทางที่ยาวนาน นางจึงต้องการฆ่าเวลาโดยการพูดคุยกับเขา
“เรียกข้าว่าผีก็ได้”
"ใครจะบ้าเรียกตัวเองว่าผี"
"แล้วคนบ้าที่ไหนชื่อกายะ"
[ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของที่ประสบความสำเร็จในการเป็นคนเลว รางวัลคือ 50 คะแนนสุดโกง]
"ข้าสามารถได้รับคะแนนจากการเป็นตัวของตัวเอง? เจ๋ง"
เขายิ้มอย่างภาคภูมิใจขณะที่กายะหยุดเดินและดูตื่นตระหนก
“ทำไม...เจ้าถึงรู้จักชื่อของข้า? ข้ายังไม่ได้พูดชื่อตัวเองเลย?”
“ข้ามีวิธีของข้าก็แล้วกัน เดินต่อไป ข้าไม่อยากค้างคืนในป่านี่”
