โจวเฮาตบไหล่จางอี้จากนั้นจึงมองไปรอบ ๆ “เทวาทมิฬนั้นแข็งแกร่งมาก ซึ่งข้าเห็นด้วยที่ทุกคนมีความกล้า แต่เราไม่สามารถเสียสละโดยไม่จำเป็นได้ ดังนั้นข้าจึงขอแนะนำให้เรากลับไปที่โรงเรียนก่อน และหาเกราะมาตรฐานมาสวมเพื่อป้องกันอุบัติเหตุ!”

“เห็นด้วย!”

นักเรียนคนอื่น ๆ พยักหน้า

ซูหลิงมองไปที่โจวเฮา และอดยิ้มไม่ได้ เธอไม่รู้เลยว่าโจวเฮานั้นจะทั้งหนักแน่น และเต็มไปด้วยเสน่ห์ขนาดนี้เมื่อต้องเผชิญกับการตัดสินใจที่พ่วงด้วยอันตรายชิ้นใหญ่

เกราะมาตรฐานเป็นทรัพยากรอันมีค่าของโรงเรียนมัธยมเมืองฉู เว้นแต่จะเป็นสถานการณ์พิเศษ เช่นการประเมินครั้งก่อน โดยพื้นฐานแล้ว โรงเรียนจะไม่อนุญาตให้ใครเข้าใกล้ห้องอุปกรณ์

แม้ซูหลิง หยวนเฉิง หยุนหยาน และอีกหลายคนจะโดดเด่นในคลาสฝึกอบรมพิเศษ แต่คำขอของพวกเขาสำหรับชุดเกราะมาตรฐานอาจจะถูกปฏิเสธ

เมื่อไม่มีทางเลือกซูหลิง โจวเฮา และนักเรียนที่เหลือจึงทำได้เพียงพึ่งพาอาจารย์เสิ่นเท่านั้น

ท้ายที่สุดอาจารย์เสิ่นก็เป็นคนที่ย้ายเกราะพวกนั้นมาจากค่ายทหาร

เมื่อเสิ่นจิงได้ยินว่าซูหลิง และพวกต้องการขอยืมเกราะมาตรฐาน เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไม

นักเรียนคนอื่น ๆ รวมทั้งหยวนเฉิง และหยุนหยานอึกอักไม่กล้าบอกอาจารย์เสิ่นถึงสถานการณ์ที่แท้จริง ส่วนใหญ่เป็นเพราะเทวาทมิฬนั้นทรงพลังเกินไป ใครก็ตามที่รู้ถึงความแข็งแกร่งขององค์กรนี้จะหน้าซีดทันทีเมื่อกล่าวถึง

นอกจากนี้ถ้าอาจารย์เสิ่นรู้เหตุผล เขาจะหยุดพวกเขาอย่างแน่นอน

“อาจารย์เสิ่น น้องสาวของจางอี้ถูกสมาชิกของเทวาทมิฬนำตัวไป เราต้องการช่วยเธอ ดังนั้นนั่นคือเหตุผลที่เราต้องการชุดเกราะมาตรฐาน!”

เนื่องจากทุกคนต่างเงียบ โจวเฮาผู้ซึ่งเป็นคนคิดไอเดียนี้ขึ้นจึงทำได้เพียงพูดความจริงเท่านั้น

แน่นอนว่าเมื่ออาจารย์เสิ่นเมื่อได้ยินว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเทวาทมิฬ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

ขณะที่เขากำลังจะบอกให้พวกเขายอมแพ้ เขาก็เห็นความมุ่งมั่นในสายตาของหยวนเฉิง หยุนหยาน ซูหลิง และนักเรียนคนอื่น ๆ นั่นทำให้เขากลืนคำพูดที่กำลังจะออกมาทันที

“เจ้าแน่ใจหรือว่าเป็นเทวาทมิฬ?” เขาถามออกมาแทน

ควับ!

ทุกคนหันไปมองโจวเฮา

อาจารย์เสิ่นรู้สึกประหลาดใจที่เป็นโจวเฮาผู้ซึ่งอยู่ในอันดับท้าย ๆ ของชั้นเรียน นอกเหนือจากคะแนนที่เขาได้รับจากการเป็นผู้โชคดีในวันแรกแล้ว ทุกสิ่งที่เขาแสดงออกมานั้นล้วนอยู่ในระดับปานกลางทั้งสิ้น

ในความคิดของเขา ผู้นำในการค้นหาเทวาทมิฬควรเป็นหยวนเฉิง ไม่ก็คงอื่นเสียมากกว่า

อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของนักเรียนทั้งหมด ดูเหมือนว่าโจวเฮาจะเป็นผู้นำ

“อาจารย์เสิ่น คนที่พาน้องสาวจางอี้ไปได้ร่วมมือกับเถาวัลย์พันดอก” โจวเฮากล่าวอย่างเคร่งขรึม

“เถาวัลย์พันดอก?” สีหน้าของอาจารย์เสิ่นจริงจังขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้

โจวเฮาพยักหน้า และยื่นใบของเถาวัลย์พันดอกที่เขาพบให้

อาจารย์เสิ่นชำเลืองมองก่อนกำหมัดแน่น “เป็นเถาวัลย์พันดอกจริง ๆ ดูเหมือนเรื่องนี้จะเป็นฝีมือสมาชิกของเทวาทมิฬ”

ในเมืองมีเพียงเทวาทมิฬเท่านั้นที่ร่วมมือกับเผ่าพันธุ์ภายนอก ในทำนองเดียวกัน เผ่าพันธุ์ภายนอกก็มีปฏิสัมพันธ์กับเพียงมนุษย์ของเทวาทมิฬเท่านั้น

ซูหลิงใช้โอกาสนี้พูดขึ้น “นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องการใช้เกราะมาตรฐานเพื่อรับมือกับเหตุฉุกเฉิน”

หยวนเฉิง หยุนหยาน และคนที่เหลือพยักหน้า

จางอี้อ้อนวอน “ได้โปรดเถอะครับอาจารย์เสิ่น!”

อาจารย์เสิ่นเหลือบมองนักเรียน เขาไม่อยากขัดขวางความกระตือรือร้นของพวกเขา

เขารู้ดีว่าถ้าเขาหยุดพวกเขาในครั้งนี้มันจะทิ้งเงาบางอย่างไว้ในใจ หากพวกเขาเจอเหตุการณ์เช่นนี้อีกในอนาคต นักเรียนส่วนใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าคงไม่มีทีท่าเช่นนี้อีกต่อไป

“เทวาทมิฬนั้นทั้งลึกลับ และทรงพลัง แม้แต่การสวมเกราะมาตรฐานก็ยังไม่ปลอดภัยพอ ความกล้าหาญของพวกเจ้าน่ายกย่องก็จริง แต่พวกเจ้ายังต้องวางแผนแผนที่ซับซ้อน และน่าเชื่อถือด้วย!” เขากล่าวอย่างช้า ๆ

เมื่อเห็นว่าอาจารย์เสิ่นไม่ได้ตั้งใจจะหยุดพวกเขา นักเรียนทุกคนต่างก็ตื่นเต้นทันที

หยวนเฉิง หยุนหยาน และนักเรียนอีกหลายคนรู้สึกราวกับถูกกระตุ้น จากนั้นทุกคนจึงมองไปที่โจวเฮาอีกครั้ง

โจวเฮาได้ลองคิดเรื่องนี้ไว้แล้วระหว่างทางมาโรงเรียน ดังนั้นเขาจึงกล่าวออกไปโดยไม่ลังเล “อาจารย์เสิ่น แม้ว่าเราจะอ่อนแอ แต่เราก็ยังมีข้อได้เปรียบของผู้อ่อนแอ เนื่องจากเราเป็นเพียงนักเรียนเท่านั้น แม้สมาชิกของเทวาทมิฬจะพบพวกเรา พวกเขาก็คงไม่ระวังตัวเกินไปนัก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเสิ่นจิงก็มองไปที่โจวเฮาด้วยความสนใจ..

5 1 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด