บทที่ 16 ฉันชอบความคิดของเธอ มาทำงานให้ฉันสิ

“ความฝันของฉันคือการเปิดร้านเค้ก ร้านเค้กนี้ไม่จำเป็นต้องใหญ่โตแต่ควรขายเค้กหลากหลายแบบ ชีสเค้ก เค้กน้ำผึ้ง มูสเค้ก…”

“แน่นอนว่าร้านจะไม่ขายเค้กแบล็คฟอเรสต์…”

“ฉันอยากเปิดร้านแบบนี้…”

ในขณะนั้น ฉิวว่านซีพูดไปเรื่อยๆพร้อมกับมีอารมณ์ร่วม และดูเหมือนว่าเธอจะสามารถพูดต่อไปได้ตลอดทั้งวัน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจและความคาดหวัง เธอดูเหมือนกลายเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

หลินหยวนไม่ได้ขัดจังหวะและเพียงแค่มองอย่างเงียบๆด้วยรอยยิ้ม

“อา! ฉันขอโทษ! ฉันลืมตัวอีกแล้ว!” ฉิวว่านซีมีปฏิกิริยาหลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เมื่อมองไปทางหลินหยวนที่กำลังยิ้มให้เธอ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

“ไม่เป็นไร เธอคิดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” หลินหยวนถาม

“ฉัน… ระหว่างพักงานพาร์ทไทม์… ฉันชอบจินตนาการถึงสิ่งต่างๆในตอนที่มีเวลาว่าง…” ฉิวว่านซี ยิ้มขณะพูด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวัง

เมื่อมองดูดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวัง หลินหยวนรู้สึกว่าฉิวว่านซีคล้ายกับเทพธิดาแห่งความหวัง

เขาเข้าใจความฝันของฉิวว่านซี ชีวิตของฉิวว่านซีเป็นเหมือนเรือใบขนาดเล็ก เมฆดำเหนือท้องฟ้าและคลื่นพายุใต้เรือทำให้เรือใบตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัย ขณะที่ร้านเค้กดูคล้ายกับประภาคารซึ่งเป็นจุดหมายของเธอ

“ขอบคุณที่รับฟังเรื่องของฉัน” ฉิวว่านซีกล่าวกับหลินหยวนอย่างมีความสุข

อย่างไรก็ตาม เธอพบว่าหลินหยวนกำลังแตะคางของเขาราวกับกำลังครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง ไม่นานหลังจากนั้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อส่งข้อความเพื่อส่งข้อความ เธอปิดปากของเธอทันทีและไม่กล้าที่จะหายใจเสียงดัง

“อืมม… ฉันรู้สึกว่าเธอมีความคิดที่ดี ดังนั้นมาทำงานให้ฉันไหม” หลินหยวนพูดขึ้นทันที

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยวน ฉิวว่านซีก็หยุดนิ่งครู่หนึ่งและถามโดยไม่รู้ตัวว่า “งาน? คุณอยากให้ฉันทำอะไรงั้นหรอ?”

หลินหยวนชี้ไปที่ร้านเค้กที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาและพูดว่า “ฉันกำลังคิดที่จะลงทุนในธุรกิจขนมหวาน เธอเห็นร้านเค้กนั้นหรือเปล่า? ฉันเพิ่งส่งข้อความเพื่อซื้อมัน ฉันรู้สึกว่าความคิดของเธอดีมาก ฉันจึงอยากให้เธอลองเป็นผู้จัดการร้านดู”

“ฮะ?!” ฉิวว่านซีรู้สึกมึนงงเมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยวน ปฏิกิริยาของเธอเป็นเรื่องปกติของคนทั่วไป

“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง…” ฉิวว่านซีเชื่อเมื่อหลินหยวนบอกว่าเขาพึ่งซื้อร้านเค้กนี้ แต่เรื่องที่เธอจะเป็นผู้จัดการร้านคงเป็นไปไม่ได้เธอจึงโบกมือซ้ำแล้วซ้ำเล่า

อย่างไรก็ตามหลินหยวนไม่ได้รอให้เธอพูดจบและขัดจังหวะเธอ “พรุ่งนี้ฉันจะรอเธอที่สถานที่นี้ตอนเที่ยง ไม่ว่าในกรณีใดฉันไม่ได้ใช้เงินจำนวนมากนักเพื่อซื้อร้านเค้กแห่งนี้ ขึ้นอยู่กับเธอว่าจะมาหรือไม่”

หลังจากที่เขาพูดจบ หลินหยวนลูบหัวของฉิวว่านซีพร้อมกับขึ้นรถและขับรถออกไปโดยไม่หันกลับมามองเธอ

เธอยืนอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้างุนงงและมองดูร่างนั้นค่อยๆหายไป หลังจากลังเลอยู่ซักพักเธอก็ตัดสินใจ!

เธอไม่มีความมั่นใจในการเป็นผู้จัดการร้านและไม่ต้องการรับของขวัญชิ้นนี้แต่เธอตัดสินใจมาที่นี่ในวันรุ่งขึ้น ฉิวว่านซีไม่ได้คิดที่จะเป็นผู้จัดการร้านเค้ก เธอแค่กลัวว่าถ้าเธอไม่มาในวันรุ่งขึ้น เธอจะไม่มีวันได้พบหลินหยวนอีกเลยในชีวิตของเธอ

ฉิวว่านซีตัดสินใจว่าเธอต้องมาที่นี่หากเธอต้องการพบหลินหยวนอีกครั้ง!

……

ในเวลานั้น หลินหยวนนั่งอยู่ในรถกำลังสนทนากับเซินหลันเซ่อ

เซินหลันเซ่อ: “โฮสต์ วันนี้คุณทำได้ดีมาก! คุณได้รับคะแนนโต้กลับมากมายจากการโต้ตอบกับฉิวว่านซี! และยังเพิ่มความชื่นชอบของเธอ! แต่มีปัญหาที่คุณยังไม่ได้ค้นพบ”

หลินหยวน: “หืม?”

เซินหลันเซ่อ: “วันนี้แม้ว่าคุณจะดีกับฉิวว่านซีแต่สิ่งนี้ดูเหมือนสิ่งที่ทำกับเพื่อนมากกว่า อย่างไรก็ตาม มิตรภาพระหว่างเพศตรงข้ามจะมีขีดจำกัดและคุณจะติดอยู่กับความชื่นชอบเพียงเท่านี้ตลอดไป จากการแสดงของคุณในวันนี้ ตราบใดที่คุณสร้างบรรยากาศโรแมนติก ความชื่นชอบอาจเพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก”

หลินหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ทำไมเธอถึงคิดว่าฉันไม่ได้ค้นพบมันล่ะ”

เซินหลันเซ่อตกตะลึง: “อ๊ะ!”

หลินหยวนกล่าวว่า “บางครั้งมันไม่ใช่เรื่องดีที่จะกระตือรือร้นและรีบร้อนเกินไป การกระทำอย่างฉลาดและค่อยเป็นค่อยไปจะทำให้สิ่งต่างๆราบรื่นขึ้น”

“ซับซ้อนเกินไป… เซินหลันเซ่อไม่เข้าใจ…” เสียงของเซินหลันเซ่อฟังดูอ่อนเยาว์เหมือนโลลิตัวน้อยที่รู้สึกงุนงง

……

วันถัดมา

หลินหยวนมาที่บ้านของเหยียนหรูเยว่เหมือนเดิมเพื่อรักษาซ่งซวน ซ่งซวนได้รับการรักษาในห้องขนาดใหญ่และเหยียนหรูเยว่เองก็อยู่ที่นั่นด้วย

ขณะนอนอยู่บนเตียง ซ่งซวนซึ่งกำลังรับการรักษาได้ริเริ่มที่จะพูดคุยกับหลินหยวน

“เสี่ยวหยวน เธอเป็นชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยม ไม่เพียงแต่เธอหล่อเหลา แต่ยังมีภูมิหลังครอบครัวที่ดี อีกด้วย เธอมีการวางตัวอย่างเหมาะสมในสังคมและทักษะทางการแพทย์ของเธอก็บรรลุถึงความสมบูรณ์แบบ”

[1] บรรลุถึงความสมบูรณ์แบบเป็นสำนวนหมายความว่าเขาประสบความสำเร็จอย่างมากในด้านการแพทย์

“ฮึ! น่าเสียดายที่ใครบางคนไม่รู้ว่าจะทะนุถนอมมันอย่างไร” ซ่งซวนจงใจพูดยกย่องเขาต่อหน้าเหยียนหรูเยว่

เหยียนหรูเยว่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเขา เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ เธอรู้สิ่งที่มีแม่เธออยากจะพูดแต่เธอไม่ได้ตอบโต้อะไร

หลินหยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ในทางกลับกัน ความสามารถของป้าซ่งนั้นน่าทึ่งกว่ามาก คุณได้สร้างตำนานมากมายในโลกธุรกิจ ยิ่งไปกว่านั้น ผิวของคุณได้รับการดูแลอย่างดี ใครเห็นก็จะคิดได้ว่าคุณยังสาวอยู่แน่ๆ”

หลินหยวนไม่ได้พูดเกินจริง ซ่งซวนสามารถเป็นผู้นำของตระกูลเหยียนได้ด้วยความสามารถที่โดดเด่นของเธอ

หลินหยวนสัมผัสกับผิวหนังของเธอเนื่องจากการฝังเข็มและรู้สึกว่าผิวของเธอดูเรียบเนียนราวกับเด็กสาว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การฝังเข็มของเขาทำให้ผิวทั้งหมดของซ่งซวนกลายเป็นสีดอกกุหลาบและดูอ่อนกว่าวัย

“โอ้! เสี่ยวหยวน เธอรู้จักวิธีการพูดกับผู้หญิงจริงๆ! ป้าคงรับคำชมที่เกินจริงของเธอไม่ได้หรอก” แม้ว่าเธอจะพูดอย่างนั้นแต่ใบหน้าของซ่งซวนก็ประดับไปด้วยรอยยิ้ม

**********