ตอนที่ 17 เส้นทางลึก
เละไม่เหลือชิ้นดี... ถูกกัดจนขาดครึ่ง ไส้ในไหลออกมาเป็นทาง
อ่อยยย....
แต่ยังไงผมก็ไม่อยากพลาดความมหัศจรรย์ที่ซ่อนอยู่ภายในนั้น ไบโอแมสแสนหวานจ๋า!
ผมใช้เล่ห์เหลี่ยมทุกอย่างในการกู้ศพกลับรังนอน
เริ่มจากกู้ท่อนบน จากนั้นถึงกลับมาเอาท่อนล่าง
อาหารพร้อมเสริฟแล้ว~
หยะแหยงจัดๆ
หยะแหยงขนาดที่ว่ายอมอดตายยังได้ แค่เกือบๆ นะ ขอย้ำอีกทีนะว่าแค่เกือบๆ
แกจะยอมอดตายจริงเหรอแอนโธนี่? หรือแกจะยอมกินตะขาบบด? ...กินก็ได้วะ
[ได้รับ 1 ไบโอแมส]
ฮื่มม
ดูเหมือนแต่ละตัวจะมีแค่ 1 ไบโอแมส?
อย่างหนึ่งที่ผมสังเกตในรอบนี้ก็คือเศษเหลือๆ
ผมกินทุกส่วนไม่ได้หรอกนะ ไม่ว่าจะเป็นกรงเล็บ เปลือก เขี้ยว หรืออะไรก็ตามที่แข็งเกินไป
หลังจากนั่งเล่นอยู่ประมาณชั่วโมงนึง แสงสีฟ้าก็เริ่มจับกับเศษซากเหล่านี้ก่อนที่ทั้งหมดจะจมหายลงไปในพื้น
หายไปต่อหน้าต่อตาเลยด้วย
นี่มัน...
โคตรหลอน!
ของเหลือจะถูกดูดซึมกลับเข้าไปในดินงั้นสินะ นั่นหมายความว่าเครือข่ายอุโมงค์นี่จะดูดซึมซากมอนสเตอร์ทั้งหมดมาเก็บไว้? เพื่ออะไรกัน!?
ยิ่งได้เรียนรู้ก็ยิ่งมีคำถามเพิ่มขึ้น
เอาเถอะ กลับมาที่ธุระสำคัญก่อน
ตอนนี้ผมมีไบโอแมสอยู่ 3 แต้ม และสกิล 1 แต้ม
มาเริ่มจากไบโอแมสก่อน
[ต้องการพัฒนาเป็นตา +3 หรือไม่? จำเป็นต้องใช้ 3 ไบโอแมส]
อึก เอาละนะ...
จะ-จัดไป
กึกกกกกกกกกกกก้ากกกก
คันนน!! ทำไมมันคันหนักกว่าเดิมวะ!!!
ทำไมก้านนน!? นี่มันยังแย่กว่าเดิมได้อีกเหรอออ!?
ผมรู้สึกเหมือนมีผึ้งทั้งรังมารุมต่อยตาอยู่เลย
เหมือนกับว่า... ตาของผมคือสิ่งที่พวกมันเกลียดมากที่สุดในโลก
หลังจากเอาตัวถูพื้น กลิ้งไปมา ตีหัวตัวเอง และเอาหัวไถกับผนัง ในที่สุดมันก็จางหายไป
เห้ออ~
เอาล่ะ มาถึงเรื่องที่ไม่เจ็บกันบ้าง ใช้แต้มสกิล!
[ต้องการใช้แต้มสกิลหรือไม่?]
ต้องการสิ จัดไป!
หน้าต่างเดิมๆ ปรากฏขึ้น... และผมก็ไขปริศนาได้อีกอย่าง
ตอนนี้สกิลอำพรางตัวของผมมาถึงขั้นที่ 5 แล้ว รอบนี้ก็เลยมีอะไรใหม่ๆ มาให้เล่น
[อำพรางตัว -> อำพรางตัวขั้นสูง 1 แต้ม: ถูกอัพเกรดมาจากสกิลอำพรางตัว ทำให้ผู้ใช้หลบหลีกการตรวจจับได้ดียิ่งขึ้นกว่าเดิม มีประสิทธิภาพสูงสุดเมื่ออยู่นิ่งๆ
โอ้โห!
งั้นถ้าพัฒนาสกิลถึงขั้นที่ 5 ผมก็จะได้สกิลขั้นที่เหนือกว่าในราคา 1 แต้มสินะ
น่าสนใจ! แน่นอนว่าผมจะอัพเกรดมันเดี๋ยวนี้เลย
ถ้าไม่มีใครมองเห็นก็เท่ากับตายยากขึ้นน่ะสิ
ที่ให้อยู่นิ่งๆ แล้วสกิลจะแรงกว่าเดิมนี่ก็ใช้ได้เหมือนกัน
อ่ะนี่ ค่าสถานะของผม
ชื่อ: แอนโธนี่
เลเวล: 3
ค่าพละกำลัง: 15
ค่าความทนทาน: 12
ค่าความหลักแหลม: 25
ค่าความมุ่งมั่น: 18
HP: 30
MP: 0
สกิล: ขุด เลเวล 4 ; พ่นกรด เลเวล 3 ; แรงจับ เลเวล 3 ; กัด เลเวล 3; อำพรางตัวขั้นสูง เลเวล 1; สัมผัสห้วงลึก เลเวล 2;
กลายพันธุ์: ตา +3, หนวดเสาอากาศ +2, ต่อมกรด +1, ขา +1
สปีชีส์ : ตัวอ่อนมดงาน (ฟอร์มิก้า)
แต้มสกิล: 0
ไบโอแมส: 0
อัพเป็นเลเวล 3 แล้ว! ผมมาไกลมาก อยากจะปล่อยโฮดังๆ 1 ที
นี่คือศักดิ์ศรีของผม ความมุ่งมั่นของผม ผมจะพิชิตอุโมงค์พวกนี้ให้จงได้!
พวกมันทุกตัวจะต้องก้มหัว... เพราะข้า.... มี.... พลังแล้วววว!
...
สักวันในอนาคตน่ะนะ
สำหรับตอนนี้คงต้องออกไปสำรวจต่อ
ถ้าเผลอไปสู้หนึ่งต่อหนึ่งกับใครเข้า... ไม่หนีก็ซ่อนตัวไง ไม่พูดว่าตายแล่วเดี๋ยวนี้
อำพรางตัวขั้นสูงทำให้ผมมั่นใจมากขึ้นและออกไปได้ไกลกว่าเดิม
ที่นี่เองก็ไม่มีฟีโรโมนเหมือนกัน นี่ผมยังไม่ได้สำรวจแบบละเอียดนะ แต่ตอนนี้รู้สึกสงสัยเรื่องหลุมตรงกลางทางเดินยาวมากกว่า
ถ้าไม่ได้ตา +3 มาก่อน ผมก็คงไม่คิดจะลงไปในนั้นหรอก
---------------
สนับสนุนผลงานอย่างถูกต้องได้ที่ MyNovel และ Thai-Novel
---------------
ถึงเวลาลงไปดูให้เห็นกับตาแล้วว่าในนั้นมีอะไรอยู่กันแน่
ผมขัดๆ เสาอากาศตัวเอง (จะตีเป็นแปรงฟันก็ได้) ก่อนจะออกจากรังและย้อนกลับไปที่ทางเดินยาว
เอาล่ะ ตรงนี้ต้องเสี่ยงหน่อยนะ
การเดิน...ไต่ลงไปด้านล่างนั้นทำให้ผมรู้สึกหวั่นๆ อยู่เหมือนกัน
คงไม่มีมนุษย์คนไหนได้ทำอะไรแบบนี้หรอก!
เดินไต่ผนังหรือห้อยหัวจากเพดานมันก็เรื่องนึง แต่นี่มันหลุมที่มองไม่เห็นข้างล่างด้วยซ้ำ
โอเค นิ่งไว้ นิ่งๆ นะ
ผมค่อยๆ ไต่ลงข้างล่างอย่างระมัดระวัง
จะว่าไปแล้ว ตรงนี้สว่างดีแฮะ
พอลงมาสักพักก็เจอกับเถาวัลย์แสงเจ้าเก่าที่เลื้อยไปตามผนังหิน มันอาจจะห่างไกลจากแสงอาทิตย์ในโลกเก่าของผมอยู่มากนะ แต่ก็สว่างพอตัว
ยิ่งผมไต่ลงไป แสงก็ยิ่งสว่างขึ้นเรื่อยๆ
ผ่านไปอีกประมาณ 50 เมตร ผมก็เห็นสิ่งที่แปลกประหลาด
อะไรล่ะเนี่ย!?
สิ่งที่งอกออกมาจากผนังก็คือกอหญ้าสีน้ำเงิน และตรงกลางนั่น... ดอกไม้คริสตัลสีฟ้าดอกเล็กๆ?
พืช? ในนี้เนี่ยนะ!? ได้ไงกัน? แสงอาทิตย์เข้าไม่ถึงสักแอะ
บางทีแสงจากเถาวัลย์อาจจะเอามาใช้แทนกันได้มั้ง
ดอกไม้นี่เล็กมากจนผมต้องเอาหน้ามดๆ เข้าไปใกล้ถึงจะเห็นชัด
บอกได้คำเดียวเลยว่างดงาม
ผมออกเดินทางต่อและพบกับกอหญ้ากับดอกไม้แบบนั้นอีกมากมาย และในที่สุด...
ฟีโรโมน!
หนวดของผมส่ายอย่างบ้าคลั่งขณะพบร่องรอยที่โคโลนี่ทิ้งไว้ให้
ตระกูลของผม ชนเผ่าของผม เหล่าผู้คน/แมลงของผม!
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าตัวเองมาถูกทาง
มดลาดตระเวนจากโคโลนี่น่าจะมาจากด้านล่างนั่นเพื่อไล่ตามพวกตัวขโมยไข่ที่มาปล้นรังของเราไป
ช่างเป็นมดลาดตระเวนที่กล้าหาญจริงๆ! ทั้งขยันทั้งกล้าหาญเลย!
เหล่าพี่ๆ ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อโคโลนี่ ดังนั้นผมต้องกลับไปที่นั่นให้ได้!
เส้นทางลาดจบลงเมื่อผมไปต่ออีก 40 เมตร
อุโมงค์ตรงนี้ดูแคบกว่าข้างบนมาก แถมยังคดเคี้ยวไปมาไม่หยุดและทำให้ผมเดินทางช้าลง
ไม่ชอบตรงนี้เลยแฮะ เพราะอาจจะมีพวกแมงมุมแอบมาทำรังอยู่ก็ได้ แล้วต้องไม่ลืมว่าพวกมันอาจเก่งกว่ามอนสเตอร์ที่อยู่ข้างบนด้วย
ผมไต่เพดานผ่านโค้งสุดท้ายก่อนที่ทางข้างหน้าจะเปิดกว้างออกไป...
นี่-มัน-อะ-ไร-กัน-วะ-เนี่ย?
---------------
ติดตามแฟนเพจและอ่านตอนล่าสุดได้ที่: EP:IC Translation