SWO ตอนที่ 68 กำไลนำโชค

บนหน้าจอ

โจวเฮา และซูหลิงมาถึงใต้ต้นไม้โบราณที่ซึ่งลิงอสรพิษทองซ่อนอยู่ อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าทั้งสองจะกำลังทะเลาะกัน

เหตุผลคือโจวเฮาพยายามกอดซูหลิง แต่ซูหลิงผลักโจวเฮาออกไปก่อนดุเขาด้วยความโกรธ

การผลักของซูหลิงบังเอิญทำให้โจวเฮาไปทางลิงอสรพิษทอง

เกือบในเวลาเดียวกันลิงอสรพิษทองที่ซ่อนอยู่ภายในกิ่งก้าน และใบไม้ก็เปิดฉากโจมตีราวกับสายฟ้า

ฉัวะ!

นักเรียนทุกคนเบิกตากว้าง พวกเขาเห็นว่าช่วงเวลาที่ลิงอสรพิษทองพุ่งเข้าจากด้านหลังโจวเฮา มันเป็นจังหวะที่โจวเฮากำลังเซ และหันไปรอบ ๆ พอดี

กระบี่ในมือของเขามุ่งเป้าไปที่ลิงอสรพิษทอง ปลายกระบี่ได้แทงเข้าไปยังตำแหน่งหัวใจของมันราวกับจับวาง

"อะไรกัน?!"

"นี่มันบ้าอะไรวะ!"

“ชะ โชคดีเกินไปแล้ว…”

นักเรียนทุกคนตกตะลึงโดยสมบูรณ์

ต้องรู้ว่าส่วนที่เปราะบางที่สุดของลิงอสรพิษทองคือจุดกึ่งกลางของหัวใจ ขณะที่ส่วนอื่นทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยเนื้อแข็ง ปลายกระบี่ของโจวเฮานั้นแม่นยำมาก และเน้นไปยังจุดที่บอบบางที่สุดของลิงอสรพิษทอง

บังเอิญอย่างเหมาะเจาะ!

ขณะเดียวกันเนื่องด้วยน้ำหนักของลิงอสรพิษทอง โจวเฮาจึงล้มลงไปพร้อมกับกระบี่ที่เสียบคาอยู่

ซูหลิงที่เห็นดังนั้นตกใจ และรีบเข้าไปช่วยโจวเฮาทันที

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น หยวนเฉิง และหยุนหยานก็อ้าปากกว้างจนยัดไข่เข้าไปได้ทั้งใบ

อาจารย์ใหญ่เจิ้ง คณบดี และคนอื่น ๆ ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี พวกเขาไม่คิดเลยว่าโจวเฮา และซูหลิงจะเอาชนะลิงอสรพิษทองระดับแม่ทัพอสูรมาด้วยวิธีนี้

อาจารย์เสิ่นขมวดคิ้วแน่น วิธีที่โจวเฮาฆ่าสัตว์อสูรตัวนั้นดูบังเอิญยิ่ง ราวกับว่าเขาไม่มีทักษะหรือกลวิธีใด ๆ แต่เขายังคงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

สีหน้าของฟางอวี่ และเหลยจินเผิงย่ำแย่ลง ขณะที่เริ่มสบถในใจ “เป็นสุนัขที่โชคดีจริง ๆ!”

จากนั้นทุกคนเริ่มเห็นว่าทั้งโจวเฮา และซูหลิงได้จัดการแม่ทัพอสูรทีละตัวด้วยเรื่องบังเอิญสารพัด

แน่นอนว่าส่วนใหญ่พวกเขาเดินอย่างสบาย ๆ ราวกับว่าพวกเขาสามารถสัมผัสตำแหน่งของแม่ทัพอสูรได้ล่วงหน้า

“ข้ามั่นใจ มั่นใจเต็มร้อย!”

“โจวเฮา และซูหลิงต้องได้รับพรจากเทพธิดาแห่งโชคแน่!”

"หรือไม่จริง? ข้าจำได้ว่าในระหว่างการประเมินต่อสู้ โจวเฮาได้อาศัยโชคในการฆ่าหมูป่างา แม้แต่ในการฝึกต่อสู้เสมือนจริง เขาก็ยังฆ่าสัตว์อสูรด้วยโชคของเขา!”

“ไม่ใช่แค่โจวเฮาเท่านั้น แต่โชคของซูหลิงก็ดีมากเช่นกัน ข้าได้ทำลองนับดูแล้ว สี่จากแม่ทัพอสูรหกตัวถูกจัดการโดยซูหลิง!”

"ข้าจำได้แล้ว! พ่อของซูหลิงเคยได้รับกำไลนำโชคมา ในเวลานั้นไม่มีใครเชื่อ และคิดว่าพ่อของซูหลิงถูกหลอก มาตอนนี้ดูเหมือนกำไลนั่นจะช่วยเพิ่มโชคได้จริง ๆ!”

ขณะที่นักเรียนหลายคนกำลังพูดคุยพร้อมถอนหายใจ พวกเขาก็ได้ยินใครบางคนพูดถึงกำไลข้อมือขึ้นมา ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาจำได้ทันที พวกเขาจำได้ว่าพ่อของซูหลิงเคยเล่าเรื่องถูกหลอกให้ซื้อกำไลข้อมือไว้แบบขำ ๆ และตอนนี้ดูเหมือนกำไลข้อมือที่ว่าจะมีผลเพิ่มโชคจริง ๆ

“ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาจะอยู่ในพื้นที่รกร้างได้นานขนาดนั้น ที่แท้ก็เป็นเพราะผลของกำไลของซูหลิง!”

นักเรียนจำนวนนับไม่ถ้วนอิจฉา และหวังอย่างยิ่งว่าพวกเขาจะมีกำไลข้อมือแบบเดียวกันบ้าง

อาจารย์เสิ่นที่เดิมสงสัยมาก แต่เมื่อเขาได้ยินคำพูดของนักเรียน เขาก็อดคิดไม่ได้

ของบางอย่างสามารถเพิ่มโชคได้จริง แต่ของแบบนั้นหายากมาก นั่นทำให้เขาคาดไม่ถึงเลยว่าซูหลิงจะมีของเช่นนั้นอยู่กับตัว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ความสงสัยของเขาที่มีต่อโจวเฮาก็ลดลงไปมาก

ไม่นานโชคของโจวเฮา และซูหลิงดูเหมือนจะหมดลง พวกเขาพบแม่ทัพอสูรขั้นกลาง และถูกจัดการภายในกระบวนท่าเดียว

นักเรียนทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ในที่สุดก็ถูกกำจัด!”

“รวมแล้ว 2 ชั่วโมง 17 นาที ข้าเกรงคงไม่มีใครทำลายสถิตินี้ได้!”

“น่าประทับใจนัก ข้าไม่คิดเลยว่าเพียงพึ่งพาโชคจะพาไปได้ไกลถึงขนาดนี้!”

“ถ้าข้ามีโชคแบบนั้นบ้างนะ!”

“มีใครรู้บ้างว่าอัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดของค่ายฝึกหยานจิงอยู่ได้นานแค่ไหน?”

หยวนเฉิง หยุนหยาน และอัจฉริยะหยานจิงที่เหลือเงียบ

พวกเขาต้องรู้แน่นอนอยู่แล้ว อัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในค่ายฝึกหยานจิงทำสถิติไว้ที่ 2 ชั่วโมง 3 นาที

เพราะเมื่อเวลาเกินสองชั่วโมง พื้นที่รกร้างจะเต็มไปด้วยแม่ทัพอสูรขั้นกลาง!

มีเพียงผู้เชี่ยวชาญระดับปรมาจารย์เท่านั้นที่สามารถจัดการกับแม่ทัพอสูรขั้นกลางได้

“ข้าไม่คิดเลยว่าเราจะแพ้ให้นักเรียนสองคนที่ไม่ใช่แม้แต่ผู้ฝึกยุทธด้วยซ้ำ!” หยวนเฉิงถอนหายใจ

ใบหน้าของฟางอวี่ และเหลยจินเผิงเวลานี้ไม่น่าดูยิ่ง

“ดีแต่พึ่งโชค ถ้าเป็นในพื้นที่รกร้าง หรือต้องเผชิญเผ่าพันธุ์ภายนอกจริง ๆ โชคจะไร้ประโยชน์!” ทั้งสองกล่าวอย่างเย็นชา

หยุนหยานส่ายหัว “โชค บางครั้งก็เป็นส่วนหนึ่งของความแข็งแกร่ง หากผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์เรามีโชคมากกว่านี้ เขาคงไม่ตายในรอยแยก!”

ฟางอวี่ และเหลยจินเผิงทำเสียงฮึดฮัด และไม่ได้กล่าวอะไรอีก

คลิก

เวลานี้กระท่อมเสมือนจริงของโจวเฮา และซูหลิงได้เปิดออก

ทันทีที่ทั้งสองเดินออกมา พวกเขาก็เห็นนักเรียนทุกคนในห้องมองมาทางพวกเขา

“พะ พวกเจ้ามองอะไรกัน?” ซูหลิงตกใจ

นักเรียนคนอื่น ๆ หัวเราะ และยกนิ้วให้

“ทำได้ดีมาก ซูหลิง!”

“โจวเฮา เจ้าทำให้ข้าประทับใจจริง ๆ!”

“น่าประทับใจ น่าประทับใจมาก!”

“ข้าขอคารวะ!”

นักเรียนกลุ่มหนึ่งกล่าวขึ้นอย่างไม่พร้อมเพรียง

เมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยตาของตัวเอง พวกเขาต่างก็เชื่อมั่นในโชคของโจวเฮา และซูหลิงโดยสมบูรณ์

ซูหลิงยังคงงุนงง เนื่องจากเธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

โจวเฮารู้ดีว่าทำไมพวกเขาถึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้ แต่เขาก็แสร้งทำเป็นงุนงงเช่นกัน

อาจารย์เสิ่นเดินเข้ามา มองทั้งสองคน ก่อนกล่าวพร้อมถอนหายใจ “ไม่เลว พวกเจ้าทั้งคู่เก่งมาก ไม่เพียงแค่ทำลายสถิติได้เท่านั้น แต่ยังได้อันดับหนึ่งด้วย ดีแล้วทำต่อไป!”

หลังจากกล่าวจบ เขาก็อดแซวไม่ได้ “แม้ว่าข้าจะไม่ได้ต่อต้านการออกเดทของนักเรียน แต่พวกเจ้าสองคนยังต้องใส่ใจรอบข้างให้มากกว่านี้!”