ตอนที่ 13 แมงมุม < แมลง
เมื่อกี้ผมฟังดูแน่โคตร แต่เอาจริงๆ คือสั่นยันเนื้อใน
ตอนนี้ก็ต้องนั่งลุ้นอีกว่ามันจะไล่ตามมาหรือเปล่า
ผมถอยทัพกลับมาที่ทางแยกอีกครั้ง
ถ้าเกิดว่าเข้าตาจนจริงๆ คงต้องหนีไปหาหมาป่ากิ้งก่าและปล่อยให้พวกมันสู้กันในขณะที่ผมแอบย่องหนีตามเคย
โชคที่ที่น้องแมงมุมระวังตัวพอๆ กับผม!
ทำไมน่ะเหรอ? สุดท้ายมันก็แค่นั่งรอต่อ เดี๋ยวก็มีเหยื่อมาติดใยเอง หวานหมู!
ง่ายเหมือนได้ไบโอแมสฟรี!
เอาจริงนะ เป็นแมงมุมในดันเจี้ยนนี่เหมือนกับเล่นอีซี่โหมดเลย
ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นไอ้ตัวพ่นใยมากกว่าเดิม
ผมลำบากแทบตายกว่าจะมาได้ขนาดนี้ แต่ไอ้หมอนี่แค่นั่งๆ นอนๆ รอเก็บค่าประสบการณ์ฟรี
โกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไงแล้วนะ โกรธอีกนิดเสาอากาศคงติดไฟแล้ว
เพื่อระบายความพิโรธครั้งนี้ ไอ้น้องแมงมุมต้องตาย!
แน่นอนว่าผมได้คำนวณไว้คร่าวๆ แล้ว และโอกาสก็ใช่ว่าจะไม่มี
มีเหตุผลบางประการมารองรับ
ประการแรก ช่วงนี่อุโมงค์มีแสงเยอะกว่าปกติ ดังนั้นการหาตัวแมงมุมและระวังเรื่องใยจึงเป็นสิ่งที่ง่าย
ประการที่สอง น้องแมงมุมค่อนข้างตัวเล็ก อาจจะอ่อนแอกว่าผมด้วยซ้ำ ถ้าจัดการเรื่องใยได้ ผมก็น่าจะชนะ
คำถามเดียวเลยก็คือ จะทำยังไงกับใยดี?
ตอนนี้ขั้นตอนแรกเสร็จสิ้นลงแล้ว
หลังจากอาบกรดไป 2 ที คาดว่ามันน่าจะเสียไปประมาณ 5 HP
นอกจากมันจะหาอาหารมาเติมได้เรื่อยๆ ผมก็จะระดมยิงใส่ต่อไปแบบนี้แหละ
ของกล้วยๆ
จุดอ่อนของแผนนี้ก็คือ ผมต้องซุ่มโจมตีมันหลายต่อหลายครั้งถึงจะชนะ
ถ้าเผลอโดนมันซุ่มโจมตีคืนเพียงครั้งเดียวก็คือจบเลย
เอาล่ะ เข้ามุมมืดได้!
เสาอากาศ ชี้ไปข้างหน้า! ตา เปิดให้กว้าง! สมอง มีสมาธิสุดๆ! จะต้องไม่มีอะไรผิดพลาด!
ผมเดินกลับไปที่ใยแมงมุมอีกครั้ง ระหว่างทางก็คอยดูตามช่องและใต้ซอกหินทุกก้อนเลย
โอเคทางสะดวก ตอนนี้เจ้านั่นคงกำลังเลียแผลอยู่ที่ใยของมันนั่นแหละ
เพราะยังไม่เห็นตัวมัน ผมก็เลยต้องใช้แผนโยนหินอีกครั้ง
ผมเตรียมหินมากองไว้ ก่อนจะเริ่มโยนใส่ใยที่ละก้อน
รอบนี้ซัดไป 4 ก้อนเพื่อให้ดูเหมือนว่ามีเหยื่อมาติดจริงๆ
จากนั้นผมจึงเข้าไปหลบในมุมมืดเพื่อเตรียมตัว
แล้วก็รอ
แล้วก็รอต่อ
ครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่เห็นขาสักข้าง
ไม่ยอมออกมาใช่มั้ยย? กลัวล่ะซี่!?
เดี๋ยวนี่แมงมุมเค้าร้องแบบไก่กันแล้วเหรอ? ป้อก ป้อก!
แบบนั้นก็ได้
แต่ก่อนอื่นผมต้องเอาชัวร์
ผมเตรียมหินและปาใส่ใยแมงมุมอีกรอบ ครั้งนี้เก็บมาตั้ง 7 ก้อน รับรองว่าได้สั่นจนใยแทบขาด
ปาเสร็จแล้วก็ถอยมาดูลาดเลาที่เดิม ออกมาสักทีสิวะ!
ยังอีกแหนะ
ผมเรียนรู้มาจากการออกล่าครั้งแรกแล้วว่าความอดทนคือทุกสิ่งทุกอย่างของมอนสเตอร์
ความตายมีอยู่ทุกหนแห่ง การละเลยบางอย่างคือสิ่งที่โง่เขลา
ถ้าน้องแมงมุมอยากเล่นเกม ผมก็จะเล่นด้วย
ผมรอต่ออีก 1 ชั่วโมงถึงจะเริ่มเคลื่อนไหว
น้องแมงมุมอาจบาดเจ็บเกินกว่าที่ผมคาดไว้ก็เป็นได้
ถ้าผมโดนกรดไป 2 ทีแล้วยังหาตัวคนทำไม่เจอ... อย่าว่าแต่เดินข้ามใยมาเลย เผลอๆ เผ่นจากรังไปนานแล้ว
ผมเริ่มขั้นตอนที่สองของแผนก่อกวนใยแมงมุมทันที
อย่างแรกเลยคือต้องใช้เสาอากาศตรวจหาส่วนที่หินและดินไม่แน่นมาก จากนั้นก็แคะเศษๆ ออกมาปาใส่ใยดู
เศษพวกนี้ต่างจากหินก้อนใหญ่ เพราะถึงจะไม่ได้ทำให้ใยสั่นมากนัก แต่เหตุผลที่ใช้มันก็เพราะว่า...
มันติดใยได้ไงล่ะ
นี่แหนะ นี่แหนะ นี่แหนะ
ผมปามันออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า
บ้างก็ตกลงไปข้างล่าง แต่ส่วนใหญ่นั้นคาติด ‘อยู่บนอากาศ’
ไม่ใช่ว่าผมต้องทำแบบนี้จนทั่วทั้งใย แค่สร้างพื้นที่ที่ตัวเองจะลอดผ่านไปได้ก็พอแล้ว
พอทำได้ประมาณครึ่งนึงของที่คิดไว้ ผมก็เข้าไปซ่อนตัวอีกรอบเพื่อความชัวร์
30 นาทีต่อมาถึงจะกลับไปทำต่อ
ไม่อยากออกมานักใช่ไหม? เอาที่สบายใจเลย เดี๋ยวจะเล่นให้นักกว่านี้อีก
ถ้าขาของผมเผลอไปติดไอ้ใยนี่เข้าล่ะก็ จบเห่ ไปรอลุ้นได้เลยว่าชาติหน้าจะได้เกิดเป็นอะไรอีก
---------------
สนับสนุนผลงานอย่างถูกต้องได้ที่ MyNovel และ Thai-Novel
---------------
ผมค่อนข้างพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้และพยายามแทรกตัวเข้าไปในนั้น
ผมตรวจสอบด้วยเสาอากาศจนแน่ใจว่าความเหนียวของใยแต่ละเส้นนั้นเหลืออยู่มากน้อยแค่ไหน ต้องทำแบบนี้กับทุกเส้นที่เดินผ่านเลย
เดินฝ่าอยู่พักนึงก็หลุดเข้ามาข้างในรังของมันได้
ต่อไปจะเป็นขั้นตอนที่อันตรายที่สุดล่ะ
แม้จะมีช่องทางหนีกลับออกไปข้างนอก แต่ในนี้ก็อาจจะมีกับดักลับซ่อนอยู่ก็ได้
ผมต้องตื่นตัวให้ตลอด
ขาทั้ง 6 ค่อยๆ เคลื่อนไปข้างหน้า ดวงตาพยายามตรวจหาสิ่งผิดปกติบนผนังและเพดาน
พลาดนิดเดียวคือตาย ท่องไว้เยอะๆ
ผมพยายามอำพรางตัวอย่างดีที่สุด แต่เงามืดนั้นเป็นสิ่งที่หาได้ยากขึ้นทุกที
เป็นที่แน่นอนแล้วว่าเถาวัลย์แสงสว่างขึ้นจริงๆ แล้วก็สว่างมากขึ้นทุกวันด้วย
เอาวะ อย่างน้อยน้องแมงมุมเองก็คงประสบปัญหาเดียวกัน
ภายในรังของมัน ผมได้เห็นใยมากมายที่ติดอยู่กับผนังและพื้น บ้างก็บางจ๋อยซะจนสะท้อนแสงแทบไม่เห็น
ทุกฝีก้าวของผมเต็มไปด้วยความลังเล
หือ อะไรหว่า?
ผมมองเห็นบางอย่างตรงนั้น ใกล้กับผนังนั่น! ไม่ค่อยแน่ใจแฮะ เป็นแง่งหินหรือว่า... ขา!?
รับนี่ไปซะ ไอ้ตัวแสบ!
ผมยิงกรดออกไป 1 ชุดทันที
[พ่นกรด เลื่อนขั้นเป็นเลเวล 3]
ฮ่า! แบบนี้แสดงว่ายิงโดนน่ะสิ!
เหลือแค่ทำอย่างเดียวแล้ว ใช่เลย วิ่งงงงง!
วะฮะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! แกจับฉันไม่ได้หรอกโว้ยยย ไอ้แมงมุม!
ผมวิ่งเหมือนกับคนไปทำงานสาย เหมือนกวางกระโดดผ่านทุ่งหญ้า เหมือนเหยี่ยวที่พุ่งสู่เวลา~
อั้กก... ติดใย! ผมติด! โดนมันเล่นเข้าให้แล้ว มันจะออกมาแล้ว ม่ายยย!
นี่ต้องมาตายแบบนี้จริงเหรอ? ก่อนจะได้เจอกับโคโลนี่...? มีเรื่องที่ยังอยากทำอยู่นะ! ผมยังเด็กเกินกว่าที่จะตาย! จะว่าไปแล้ว... ตอนนี้อายุยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ!
[สังหาร พิวเออร์ อาหราเนีย เลเวล 1]
[ได้รับค่าประสบการณ์]
อย่าฆ่าหนูเลยนะพี่แมงมุม!
ผมยังอยากอยู่ต่อ นี่ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะพัฒนาร่างได้แบบโป*ม่อนหรือเปล่า แบบนั้นนี่เจ๋งเลยนะขอบอก!?
นายเองก็อยากเห็นฉันเติบใหญ่เหมือนกันใช่ไหมเพื่อน?
แล้วก็... แล้วก็.....
...
เอ๋?
พอหันไปดูก็เห็นขาข้างหนึ่งของตัวเองที่ติดกับใยบนพื้น แค่ดึงต่ออีกนิดก็หลุดแล้ว...
โอเค มาดูเพื่อนเรากันบ้าง
โอ้ โดนกรดเข้าไปหน้าไหม้เท้าหงิกเท้างอเลย
...
ขอโทษด้วยนะน้องแมงมุม ฉันดูนายผิดไปจริงๆ
---------------
อัพเดทข่าวสารล่าสุดและติดตามแฟนเพจนักแปลได้ที่: EP:IC Translation