SWO ตอนที่ 66 ทำลายสถิติ

ผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงนับตั้งแต่การฝึกต่อสู้เสมือนจริงเริ่มต้นขึ้น

นอกเหนือจากโจวเฮา และซูหลิงแล้ว นักเรียนที่เหลือจากโรงเรียนมัธยมเมืองฉูล้วนถูกกำจัดจนหมดสิ้น ซึ่งแน่นอนว่าอัจฉริยะหยานจิงทั้งห้าไม่ได้อยู่ในกลุ่มพวกเขา

ทุกคนในห้องต่างพากันคร่ำครวญ

“นี่มันจะยากเกินไปแล้ว!”

"ใช่ มีนักรบอสูรในพื้นที่รกร้างมากเกินไป เราไม่สามารถจัดการพวกมันได้ทั้งหมด!”

“เฮ้อ ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ข้าคงฟังอาจารย์เสิ่น และเกาะกลุ่มกันไว้ก็ดี”

“สายเกินไปแล้วที่จะมาเสียใจเอาตอนนี้ โชคดีที่ทุกคนถูกกำจัดไล่เลี่ยกัน ดังนั้นคะแนนของพวกเราคงไม่ทิ้งห่างกันมาก”

นักเรียนถอนหายใจทีละคน หลังจากที่พวกเขาออกจากกระท่อมเสมือนจริง พวกเขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ายังมีอีกเจ็ดคนที่อยู่ภายในนั้น

“เป็นหยวนเฉิง และพวก!”

“แม้ข้าจะไม่ชอบพวกเขาเท่าไหร่นัก แต่ต้องยอมรับว่าช่องว่างระหว่างพวกเขากับเรานั้นช่างกว้างใหญ่จริง ๆ!”

“ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้พวกเขามาจากค่ายฝึกหยานจิงเล่า”

“เอ๊ะ? เจ้าอ่อนโจวเฮาก็ยังอยู่ในนั้น!”

ไม่นานก็มีคนสังเกตเห็นว่ากระท่อมเสมือนจริงของโจวเฮายังคงกระพริบไฟเขียว เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายยังคงอยู่ในนั้น

“แม่ง เราทุกคนถูกกำจัด แต่ทำไมโจวเฮาถึงยังรอดอยู่?”

“หรือเขาจะเจอที่ซ่อน?”

“พื้นที่รกร้างเต็มไปด้วยอันตราย เขาจะไปซ่อนที่ไหนได้?”

“จิ จิ กองหญ้ามีตั้งมากมาย บางทีเขาอาจคลานเข้าไปที่ไหนสักแห่ง และนอนอยู่เฉย ๆ ก็ได้”

นักเรียนส่วนใหญ่ในคลาสฝึกอบรมพิเศษมีความประทับใจอย่างลึกซึ้งต่อโจวเฮา

เหตุผลนั้นง่ายมาก

โจวเฮาเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในชั้นของพวกเขา และเข้ามาโดยอาศัยโชคในการฆ่าหมูป่างา

ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นว่าโจวเฮายังไม่ถูกกำจัด ปฏิกิริยาแรกของนักเรียนหลายคนคือโจวเฮาพบที่ซ่อน

นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะอธิบายได้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงยังมีชีวิตอยู่

ท้ายที่สุดพวกเขาก็เพิ่งสัมผัสอันตราย และความน่ากลัวของพื้นที่รกร้างมาด้วยตัวเอง

“โจวเฮาไม่ได้ซ่อน เขาตั้งทีมกับข้า และซูหลิง ดังนั้นช่วยหยุดเหน็บแนมเสียที!” จางอี้กล่าวอย่างหงุดหงิด

ทันทีที่คำพูดของเขาออกมา นักเรียนที่เหลือก็ตระหนักได้ในทันที

“ข้าว่าแล้ว! ที่แท้ก็เป็นเพราะเขาอยู่กับซูหลิง ด้วยความสามารถของโจวเฮา เขาควรเป็นคนแรกที่ถูกกำจัดด้วยซ้ำ!”

“ฮึ่ม พึ่งผู้หญิง… น่าอับอายเสียจริง!”

“ทำไมซูหลิงถึงต้องช่วยมันด้วย?”

“คงเพราะอยู่ห้องเดียวกันมั้ง”

หลายคนเย้ยหยัน และเยาะเย้ย พวกเขาทั้งหมดรู้สึกไม่ชอบใจที่โจวเฮายังรอดอยู่

"เงียบ!"

ทันใดนั้นเสียงต่ำก็ดังขึ้นในห้องฝึก

ด้วยเหตุนี้เองนักเรียนจึงสังเกตเห็นอาจารย์เสิ่น คณบดี อาจารย์ใหญ่เจิ้ง และอีกหลายคนที่ยืนอยู่บนแท่น

ทุกคนหุบปากทันที

อาจารย์ใหญ่เจิ้งเป็นคนแรกที่กล่าวขึ้น “พวกเจ้าทั้งหมดน่าผิดหวังนัก ระดับอันตรายในการฝึกเสมือนจริงครั้งนี้ต่ำมาก แต่พวกเจ้ากลับอยู่ได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หากอยู่ในพื้นที่รกร้างนอกเมือง พวกเจ้าทุกคนคงไม่รอดถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ!”

นักเรียนก้มหน้าด้วยความละอาย

อาจารย์ใหญ่เจิ้งส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า และถอนหายใจ “เมื่อผลออกมา จงลืมตา และพิจารณาตนเอง!”

เวลาล่วงเลยผ่านไปอย่างช้า ๆ จนอีกชั่วโมงต่อมา หยวนเฉิง และพวกค่อย ๆ ถูกคัดออกทีละคน

เมื่อเวลาผ่านไป ระดับอันตรายภายในนั้นจะค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ดังนั้นการอยู่ได้นานถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่งจึงโดดเด่นมากแม้จะเป็นนักเรียนจากค่ายฝึกหยานจิงก็ตาม

“ไม่เลว ไม่เลว ครั้งนี้เราอยู่ได้เกินชั่วโมงครึ่ง ดูเหมือนทุกคนจะพัฒนาขึ้น!” หยวนเฉิง และพวกเดินออกจากกระท่อมเสมือนจริง ก่อนหัวเราะออกมาเมื่อเห็นจอแสดงผลดิจิตอลข้างไฟเขียว

ฟางอวี่กวาดสายตาไปรอบ ๆ และเยาะเย้ยทันทีที่เห็นกลุ่มนักเรียนยืนหนาแน่น “โย่ พวกเจ้าเสร็จหมดแล้ว?”

เหลยจินเผิงหัวเราะ “พวกเจ้าอยู่ได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ อย่าบอกนะว่านี่สุดความสามารถแล้ว?”

เมื่อเผชิญหน้ากับการเยาะเย้ย นักเรียนหลายคนเลือกที่จะเงียบ

อย่างไรก็ตาม ขณะที่ฟางอวี่กำลังจะเยาะเย้ยพวกเขาต่อไป…

ทันใดนั้น เสียงสังเคราะห์ก็ดังขึ้นจากกระท่อมเสมือนจริงสองห้อง “ขอแสดงความยินดีกับนักเรียนจากโรงเรียนมัธยมเมืองฉู โจวเฮา และซูหลิงที่ทำลายสถิติการฝึกต่อสู้เสมือนจริงสำหรับมือใหม่ ด้วยเวลา 1 ชั่วโมง 45 นาที”

คลิก

ห้องฝึกเงียบลงทันทีพร้อมเสียงสังเคราะห์ที่หายไป

อาจารย์ใหญ่เจิ้ง และคณบดีต่างมองหน้ากัน

“อาจารย์ครับ มีบันทึกสำหรับเรื่องนี้ด้วย?” ผู้อำนวยการฝ่ายหงอดถามไม่ได้

อาจารย์เสิ่นพยักหน้า “กระท่อมเสมือนจริงถูกใช้อย่างแพร่หลายบนโลก ก่อนหน้านี้สถิติมือใหม่ถูกอัจฉริยะหยานจิงทำไว้ 1 ชั่วโมง 5 นาที ข้าไม่คิดเลยว่าสถิตินี้จะถูกทำลายที่โรงเรียนมัธยมเมืองฉู!”

กล่าวจบเขาก็มองไปที่หน้าจออิเล็กทรอนิกส์อย่างไม่เชื่อสายตา

แต่จอฟุตเทจของโจวเฮา และซูหลิงที่ควรจะโชว์กลับมืด

เนื่องจากเพราะเมื่อเวลาที่ทำได้เกิน 1 ชั่วโมง ระบบจะล็อคฟุตเทจโดยอัตโนมัติเพื่อไม่ให้ใครเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายใน

ดังนั้นอาจารย์เสิ่นจึงไม่สามารถทราบได้ว่าซูหลิง และโจวเฮารอดชีวิตในพื้นที่รกร้างนานขนาดนั้นได้อย่างไร

หรือแท้จริงแล้วโจวเฮาจะเป็นอัจฉริยะไร้เปรียบ? เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาเขาก็อดตื่นเต้นไม่ได้

"เป็นไปไม่ได้!"

จู่ ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น..