CD บทที่ 240 เหมาะสมทั้งกายทั้งใจ
เอาเข้าจริง ๆ เมื่อเห็นหลิวชางฮูและเหมาเว่ยนอนกองบนพื้นอย่างน่าสมเพช จ้าวหยู่เองก็ไม่รู้จะตอบสนองกับเหตุการณืที่เกิดขึ้นอย่างไรดี
ในขณะที่เขากำลังคิดว่าจะทำอะไรอยู่นั้น เหมี่ยวอิงย่างสามขุมเข้ามา ภายในช่วงเวลานั้น รัศมีของความโกรธที่เปล่งออกมาจากร่างกายของเธอทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่ต่างจากกันถอยหนี ไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้เธอ
แต่สิ่งที่น่าสนใจคือเหมี่ยวอิงไม่ได้มามือเปล่า เธอถือเก้าอี้ไม้อยู่ครึ่งหนึ่ง ที่นั่งหลุดแล้วเหลือเพียงขาไม้สองอันเท่านั้น มันดูเหมือนแท่งไม้ของจ้าวหยู่!
จ้าวหยู่เกือบจะกัดลิ้นด้วยความตกใจและรีบเหวี่ยงแท่งไม้ของตัวเองไปข้างหลังทันที
ในระหว่างนั้นเอง เหมี่ยวอิงก็ปรากฏตัวขึ้นและเดินไปข้างหน้าเหมาเว่ยและหลิวชางฮูทันที เธอยกขาไม้ทั้งสองขึ้นแล้วกระแทกลงที่หลังของทั้งสอง!
*พลัวะ! พลัวะ!*
“โอ๊ย!” เสียงคร่ำครวญอันเจ็บปวดของทั้งสองเข้ากันได้ดีกับจังหวะของท่อนไม้ที่กระทบพวกเขา ราวกับเครื่องดนตรี
“พวกคุณ… พวกคุณกำลังทำเรื่องผิดกฎหมาย! พวกคุณลบไฟล์ข้อมูลของเราไป! นั่นคือการบุกรุกความเป็นส่วนตัว! นี่มันล้ำเส้นเกินไป!” เหมี่ยวอิงฟาดพวกเขาขณะที่เธอตะโกนด้วยความโกรธ
“โอ้ย ขาฉัน… ขาฉัน!” เหมาเว่ยปกป้องขาที่บาดเจ็บของเขาขณะที่เขากลิ้งไปบนพื้น เขาเกือบจะร้องไห้
เผิงซินไม่สามารถดูได้อีกต่อไปและก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเหมี่ยวอิงแต่เหมี่ยวอิงกำลังเดือดจัด เมื่อเห็นเผิงซินเคลื่อนไหวเพื่อหยุดเธอ เธอจึงหันกลับมาหยุดเผิงซิน แขนซ้ายของเธอล็อกคอของเผิงซิน ขณะที่แขนขวาของเธอเกือบหักศอกของเผิงซิน!
"โอ๊ย! พอแล้ว ๆ!" เผิงซินคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด
จ้าวหยู่คิดตรงกกับเผิงซิน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถยืนดูได้อีกต่อไป เขารีบวิ่งไปข้างหน้าและกดข้อศอกของเหมี่ยวอิงเพื่อหยุดเธอ
“หัวหน้าทีมเหมี่ยว ตั้งสติก่อน นี่ฉันเอง ฉันเอง!”
คราวนี้ท่าทีของเหมี่ยวอิงอ่อนลง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็ปล่อยเผิงซินไปในที่สุด เผิงซินจับศอกและหนีไปด้านข้างด้วยความกลัว
“เหมียวอิง แกไม่รอดแน่!” ในเวลานี้ หลิวชางฮูตะโกนขณะที่เขาจับศีรษะ "ฉันจะไล่แกออกและจับแกเข้าคุก! ฉันจะทำให้แกไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน!"
"ว่าไงนะ!" เหมี่ยวอิงโกรธ เธอหยิบไม้อีกครั้งตั้งใจจะฟาดศีรษะหลิวชางฮูอีกครั้ง
จ้าวหยู่กลัวว่าเหมี่ยวอิงจะทุบตีหลิวชางฮูจนตาย เขารีบเข้ามาขวางเธอและตะโกนว่า
"หัวหน้าทีมเหมี่ยว คุณกำลังตีฉันด้วยงั้นหรือ?"
จากนั้นก่อนที่เหมี่ยวอิงจะเคลื่อนไหว เขาก็กระโดดถอยหลังไปด้วยตัวเอง
เหมาเว่ยคลานไปด้านข้างแล้วด้วยขาที่บาดเจ็บ ส่วนหลิวชางฮูกำลังจะลุกขึ้น แต่ทันใดนั้น จ้าวหยู่ที่ตัวหนักก็บินผ่านอากาศตรงไปทางเขา ด้วยเสียงอันดัง เขากระแทกหลิวชางฮูลงกับพื้น
“โอ๊ย…” หลิวชางฮูเกือบหยุดหายใจขณะที่เขากระแทกกับพื้น หัวของเขากระแทกไปที่กรอบประตู
เหมี่ยวอิงหยุดชะงักด้วยความสับสน แต่เมื่อเธอรู้ว่าจ้าวหยู่กำลังทำอะไร ในที่สุดเธอก็หายใจเข้าและพยายามสงบความโกรธของเธอ
“โอ๊ย เจ็บ ๆ!” จ้าวหยู่นอนบนตัวหลิวชางฮู ขณะที่เขาตะโกน เขากลิ้งไปทั่วตัวหลิวชางอู ทำให้ฝ่ายหลังร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
เมื่อเหมี่ยวอิงเห็นจ้าวหยู่ทำอย่างนั้น เธอก็อดยิ้มไม่ได้แต่รอยยิ้มของเธอเกือบจะดูเหมือนปีศาจในสายตาของเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ พวกเขาแต่ละคนตัวสั่นด้วยความกลัวและรู้สึกหายใจไม่ออก
ในท้ายที่สุด จ้าวหยู่ก็หยุดก่อความวุ่นวาย เขาคิดว่าพวกเขาไม่สามารถทำเรื่องยุ่ง ๆ แบบนี้ต่อไปได้ เขาจึงดึงเหมี่ยวอิงเข้าไปในห้องพักของทีม B อย่างรวดเร็ว เมื่อคนอื่น ๆ เห็นเช่นนั้น พวกเขาจึงเข้าไปช่วยเหลือหลิวชางฮูและเหมาเว่ยทันที
“หัวหน้าทีมเหมี่ยวใจเย็น ๆ! อย่าเพิ่งใจร้อน”
จ้าวหยู่ไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะเป็นฝ่ายที่คอยห้ามปรามคนอื่น ปกติแล้วจะเป็นคนอื่นที่เป็นคนบอกให้เขาสงบลง
นอกจากนี้จ้าวหยู่ยังรู้สึกชื่นชมเหมี่ยวอิงด้วย แม้ว่าตัวเขาเองจะหุนหันพลันแล่นและไม่กลัวใคร แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครกล้าเปิดใส่หลิวชางฮูในสถานีตำรวจอย่างนี้ สมกับเป็นเหมี่ยวเหรินเฟิงจริง ๆ!
“มันจบแล้ว มันจบแล้ว!” จางเหยาฮุ่ยเกาศีรษะของเขา ใบหน้าของเขาซีดเผือด “หัวหน้าทีมเหมี่ยวทำอะไรลงไป!? หลิวชางฮูยังเป็นหัวหน้าแผนกของเราอยู่ คุณกล้าทุบตีเจ้านายของตัวเธอเองได้อย่างไร!? แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้!?”
"ใช่!" หลันโบเริ่มเดินอย่างประหม่า “แถมอาการบาดเจ็บก็หนักด้วย ถ้าเรื่องนี้ถูกรายงานไปยังหัวหน้าสถานี มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ หากทางนั้นได้ตัดสินล่ะก็ หัวหน้าทีมเหมี่ยวจะ…”
“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้พวกคุณไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก!” เหมี่ยวอิงพูดอย่างไม่สนใจ “ฉันแค่ทำตามกฎเท่านั้น แม้ว่าพวกเขาจะได้รับคำสั่งจากเบื้องบน พวกเขาไม่สามารถทำลายข้อมูลหลักฐานของเราแบบนั้นได้! พวกเขาเข้ามาช่วงพักกลางวันของเราและลบออกอย่างลับ ๆ ราวกับโจร! ถ้าเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป มันจะกลายเป็นเรื่องตลกของสถานีตำรวจ!”
"ถูกต้อง! ถูกต้อง!" ในที่สุด จ้าวหยู่ก็ยืนเคียงข้างเหมี่ยวอิง "พวกเขาทำลายกระดานวิเคราะห์การสืบสวนของฉันด้วย! ไอ้พวกนี้ มันสมควรได้รับบทเรียนแล้ว! ฉันยังไม่หายโมโหเลย!!"
เมื่อได้ยินจ้าวหยู่สนับสนุนการกระทำของเธออย่างชัดเจน ความโกรธของเหมี่ยวอิงก็จางหายไปในทันใด
จ้าวหยู่ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสิ่งที่เขาหวังมานานแสนนานจะเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่ทันคาดคิด ไม่เพียงแต่เหมี่ยวอิงจะเปิดศึกกับหลิวชางฮูเท่านั้น เธอยังทุบหัวเขาจนเลือดออกด้วย!
ถึงแม้เหมี่ยวอิงจะมีเรื่องกับหลิวชางฮูแต่เธอก็ไม่เป็นไร เพราะเขารู้อยู่เต็มอกว่าฝ่ายนั้นจะเป็นฝ่ายที่ซวยที่สุด!
จากนั้นไม่นาน ถังจ้าวหลงกับหลันเสี่ยวเสี่ยวก็ทราบข่าว ทำให้พวกเขารีบเข้ามาดูสถานการณ์ ทั้งคู่ต่างตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อมองดูเหมี่ยวอิงที่โกรธเคืองโดยไม่พูดอะไร ตลอดเวลาที่พวกเขาอยู่ในตำแหน่งระดับสูงในสถานีตำรวจ พวกเขาไม่เคยเห็นลูกน้องคนไหนกล้ามีเรื่องจะชกต่อยกับหัวหน้าของพวกเขาเลย!
แต่หลังจากที่รู้สถานการณ์ทั้งหมดแล้ว ถังจ้าวหลงก็โกรธจัด สีหน้าของของเขามืดลงในขณะที่เขาพูดกับเหมี่ยวอิง โดยบอกว่าหลิวชางฮูทำตามคำสั่งเท่านั้น ในฐานะลูกน้อง เธอควรจะฟังคำสั่งของผู้บังคับบัญชาของเธอ เธอตอบโต้อีกฝ่ายอย่างนี้ได้อย่างไร?
“คุณเหมียวอิง!” ถังจ้าวหลงกล่าวว่า "ในฐานะหัวหน้าทีม คุณควรร่วมมือกับผู้บังคับบัญชาของคุณ คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไร!? คุณมีเรื่องชกต่อยกับผู้อื่นแถมยังคนในสถานีเดียวกันอีกด้วย! คุณไม่กลัวชื่อเสียงของสถานีจะย่อยยับหรืออย่างไร!?"
คราวนี้เหมี่ยวอิงได้แสดงด้านที่แตกต่างไปจากจ้าวหยู่ เธอไม่ได้ขู่อีกฝ่ายว่าจะใช้ความรุนแรง แต่เธอเริ่มอ้างกฎหมายแทน โดยเธอกล่าวว่า
“ตามประมวลกฎหมายอาญา ทางผู้บังคับบัญชาของฉันกำลังละเมิดการปฏิบัติการมาตรฐานของตำรวจ อีกฝ่ายไม่ได้เตือนเราก่อนที่จะลบข้อมูล การกระทำนี้ขัดต่อกฎหมายโดยสิ้นเชิง!”
“นอกจากนี้ ตามคำพิพากษา x ในหน้า y ของพระราชบัญญัติข้อมูล พวกคุณกำลังบุกรุกความเป็นส่วนตัวของสมาชิกตำรวจ ตามคำวินิจฉัย x ในหน้า y ของพระราชบัญญัติหลักฐาน พวกคุณได้ก่อความผิดฐานทำลายหลักฐาน เรามีหลักฐานเพียงพอที่จะรายงานเรื่องนี้ต่ออัยการและให้พวกเขาสั่งฟ้องพวกคุณ!”
เหมี่ยวอิงยังเตือนถังจ้าวหลงอีกด้วยว่าถ้าหลิวชางฮูฟ้องเธอ เธอจะฟ้องเขาและถังจ้าวหลงด้วย!
แล้วมาดูกันว่าคดีไหนจะเป็นฝ่ายชนะ
คำพูดของเหมี่ยวอิงล้วนมีหลักฐานสนับสนุน ด้วยการคุกคามและการข่มขู่รวมกัน ถังจ้าวหลงถึงกับตกตะลึงในทันที เขาอดไม่ได้ที่จะมองอีกฝ่ายใหม่ ทางเบื้องบนเพิ่งเลื่อนยศให้เขามาทำงานที่นี่แต่ทันทีที่เขามาถึงที่นี่ เขากำลังถูกลูกน้องข่มขู่ ถ้าเรื่องแดงขึ้นมามันจะน่าอายขนาดไหน? แม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายชนะคดีแต่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ในแง่อื่น
นอกจากนี้ เขายังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าฝ่ายเขาจะชนะคดีนี้หรือไม่!?
“แต่...” ถังจ้าวหลงยังคงไม่ต้องการที่จะยอมแพ้ในขณะที่เขาดุเหมี่ยวอิง “แต่ไม่ว่าอะไร คุณก็ไม่ควรใช้กำลังใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหมี่ยวอิงก็เริ่มท่องบทหนึ่งของกฎหมายทันที “ถ้ามีใครพยายามทำลายหลักฐาน เจ้าหน้าที่ตำรวจก็สามารถใช้กำลังตามสมควรเพื่อปกป้องหลักฐานได้ทันที ฉันแค่บังคับใช้กฎหมายเท่านั้น!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าซีดของถังจ้าวหลงก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงด้วยความโกรธ เขาไม่มีอะไรจะโต้แย้งข้อโต้แย้งของเหมี่ยวอิงได้เลย เขาทำได้แค่เหวี่ยงแขนเสื้อของเขาด้วยความโกรธและเดินออกจากห้องทำงานไป
ส่วนเจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ พวกเขาจึงเดินตามเขาออกไป
เมื่อพวกเจ้าหน้าที่ระดับสูงออกไปแล้ว ทุกคนให้ห้องก็หันไปมองเหมี่ยวอิง ตอนนี้พวกเขารับรู้ว่านอกจากทักษะการต่อสู้ของเธอจะเป็นเลิศแล้ว เธอยังเป็นนักโต้วาทีที่มีทักษะอีกด้วย เธอมีความสามารถทั้งทางร่างกายและมันสมอง
ทางด้านจ้าวหยู่ เขาก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน ในที่สุดเขาก็เข้าใจบางสิ่งที่ผู้อาวุโสของเขาเคยกล่าวไว้ว่า
ไม่จำเป็นต้องกลัวนักสู้ที่ไร้ยางอาย แต่จงกลัวผู้โต้เถียงที่ไร้ยางอาย!!!
