SWO ตอนที่ 65 ไหน ๆ ก็กำลังจะตาย ขอให้ข้าได้กอดเจ้า

ไม่นานนัก เสียงของโจวเฮาก็ดังขึ้น “พวกเจ้ามัวรออะไรอยู่? ทำไมถึงไม่รีบวิ่งสักทีเล่า! งูเหลือมเขียวลายไฟจะไม่ทิ้งต้นไม้ง่าย ๆ หากเราโชคดี บางทีเราอาจหนีทัน!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตาของซูหลิง และจางอี้ก็เป็นประกาย พวกเขาหันหลัง และรีบวิ่งทันทีโดยไม่คิดให้มากความ

“โจวเฮา เจ้าคนทรยศ เมื่อครู่เจ้าเพิ่งบอกว่าไม่มีใครหนีพ้นไม่ใช่เรอะ!” ขณะที่ซูหลิงวิ่ง เธอไม่ลืมบ่นใส่โจวเฮา

“โทษที พอดีข้าไม่ค่อยสนใจวิชาชีววิทยาเท่าไหร่ ทำให้หลง ๆ ลืม ๆ นิสัยของของงูเหลือมเขียวลายไฟไปบ้าง!” โจวเฮากล่าวด้วยรอยยิ้ม

แซก! แซก!

ทันทีที่ทั้งสามวิ่ง งูเหลือมเขียวลายไฟบนต้นไม้โบราณก็เริ่มเคลื่อนไหว ลำตัวที่ยาว และแคบของพวกมันเลื้อยผ่านระหว่างต้นไม้โบราณ จากนั้นกระโดดออกมาราวกับลิงด้วยความเร็วที่เร็วมาก

สองตัวในนั้นกระโดดมาทางโจวเฮา

“ชิบหาย อย่ากระโดดมาทางข้าสิโว้ย!” โจวเฮาไม่รู้ว่ามีใครกำลังดูการฝึกต่อสู้เสมือนจริงนี้อยู่หรือไม่ ดังนั้นเขาจึงไม่เปิดเผยความแข็งแกร่ง แต่แสร้งทำเป็นแตกตื่นเหมือนตอนประเมินการต่อสู้

หลังจากวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็เซ และล้มลงกับพื้น

ขณะที่งูเหลือมเขียวลายไฟกระโจนเข้าใส่ โจวเฮาได้บังเอิญเหยียบกระบี่ที่ตกอยู่บนพื้น ส่งผลให้กระบี่นั้นกระดอนขึ้น และฆ่างูเหลือมตัวนั้นทันที

เขาทำสิ่งที่คล้ายกันเพื่อจัดการงูเหลือมตัวอื่นที่ไล่ตามมา

หลังจากจัดการกับงูเหลือมสองตัวเสร็จ เขาก็หรี่ตา และรีบวิ่งไปทางซูหลิง

ไม่นานโจวเฮาก็เข้ามาในสายตาของซูหลิง

“ซูหลิง ช่วยข้าด้วย! ข้าถูกงูเหลือมสองตัวไล่ตาม!” โจวเฮาตะโกนอย่างเร่งรีบ

“โจวเฮา ไอคนเฮงซวย!” ซูหลิงสบถด้วยความโกรธ

โจวเฮารีบวิ่งไปยังจุดที่อยู่ไม่ห่างจากซูหลิง และแสร้งทำเป็นสะดุดขณะกระโจนเข้าหาเธอ พร้อมกันนั้นเขาก็สะบัดกระบี่ในมือออกไป ส่งบินโค้งก่อนแทงเข้าที่หัวของงูเหลือมตัวหนึ่ง

“ออกไป!” ซูหลิงผลักโจวเฮาออกไปอย่างแรง ใบหน้าที่งดงามของเธอเต็มไปด้วยความเขินอายปนโกรธ

โจวเฮาอดกล่าวไม่ได้“มันนุ่มจริง ๆ”

ซูหลิงรู้สึกอาย และโกรธยิ่งขึ้นไปอีก เธอเตะขาโจวเฮา “โจวเฮา ถ้าเจ้ายังทำเช่นนี้ต่อไป ข้าจะไม่สนใจเจ้าแล้ว!”

เมื่อเห็นว่าคราวนี้ซูหลิงโกรธจริง ๆ โจวเฮาจึงรีบอธิบายทันที “ซูหลิง เมื่อครู่มันเป็นอุบัติเหต ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!”

ซูหลิงกัดฟัน แน่นอน เธอสามารถบอกได้ว่าที่โจวเฮาล้มทับเธอเพราะเขาสะดุด แต่นั่นไม่ได้ทำให้เธอหายโกรธจากการที่ถูกโจวเฮาเอาเปรียบ อย่างไรก็ตามสถานการณ์ตอนนี้ยังคงวิกฤต เธอไม่มีเวลามาอารมณ์เสียต่อไปได้

แซก! แซก!

งูเหลือมเขียวลายไฟอีกตัวเลื้อยผ่านต้นไม้โบราณไล่ตามพวกเขามาติด ๆ

"มัวยืนบื้ออะไรอยู่? วิ่ง!" ซูหลิงเตะโจวเฮา และดึงเขาให้วิ่ง

โจวเฮาแสร้งทำเป็นได้สติ และคว้ากระบี่ที่ตกขึ้นมา

ทั้งสองคนดูเหมือนจะเร็ว แต่จริง ๆ แล้วพวกเขาช้ากว่างูเหลือมเขียวลายไฟอยู่มาก ไม่นานนักพวกเขาก็ถูกล้อมด้วยงูเหลือมเขียวลายไฟสี่ตัว

“ข้าไม่คิดว่าเราจะรอด” ซูหลิงถอนหายใจด้วยรอยยิ้มขมขื่น

โจวเฮายิ้ม “ดีแล้วที่ข้าได้ตายพร้อมกับเจ้า”

ซูหลิงกลอกตาด้วยความโกรธ “เจ้าคนกะล่อน เวลาแบบนี้ยังมีอารมณ์มาพูดแบบนั้นได้อีกนะ”

โจวเฮาที่เห็นงูเหลือมเขียวลายไฟพุ่งเข้าหาพวกเขาจากด้านหลังซูหลิงรีบกล่าวขึ้นทันที “ซูหลิง ในเมื่อเรากำลังจะตาย ขอให้ข้าได้กอดเจ้าเถอะ”

ก่อนที่ซูหลิงจะทันได้ตอบสนอง โจวเฮาได้เข้ากอดเธอแล้ว

ฉัวะ!

งูเหลือมที่กระโจนเข้ามาชนเข้ากับปลายกระบี่ที่โจวเฮายกขึ้นพอดี

แรงหลังการกระโจนของมันผลักซูหลิงล้มลงพร้อมโจวเฮา

“เจ้ายัง…” ซูหลิงกำลังจะดุ แต่เมื่อเธอรู้สึกว่ามีบางสิ่งไหลลงมาโดนคอ เธอก็อดหันกลับไปไม่ได้ ก่อนพบกับหัวของงูเหลือมเขียวลายไฟที่ห้อยลงมา

โจวเฮากล่าวอย่างไร้เดียงสา “ซูหลิง คราวนี้ข้าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ”

ซูหลิงรู้สึกทั้งเขินอาย กลัว และโกรธ แต่เธอไม่โทษโจวเฮาอีกต่อไป “ลุกขึ้นเร็ว”

หลังจากที่ทั้งสองลุกขึ้น ซูหลิงก็เห็นงูเหลือมอีกตัวพุ่งมาทางด้านหลังโจวเฮา เธอรีบคว้ากระบี่ และฟันออกโดยไม่ลังเล

โจวเฮารู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวราวหลังมือ เมื่อเห็นการโจมตีของซูหลิง เขาจึงรีบหันหลังกลับ และก้าวถอยก่อนจะตบไหล่ซูหลิงเบา ๆ ด้วยมือข้างหนึ่ง

ทันใดนั้น พลังมหาศาลก็ถูกส่งออกไปยังกระบี่ของซูหลิง

ฉัวะ!

กระบี่ตัดหัวงูเหลือมราวกับเต้าหู้

งูเหลือมที่เหลืออีกสองตัวกระโจนเข้าหาพวกเขา โจวเฮาใช้วิธีเดิมโดยอาศัยซูหลิงเพื่อฆ่าพวกมันทีละตัว

เมื่อมาถึงจุดนี้ นักรบอสูรขั้นกลางทั้งสี่ที่ล้อมพวกเขาไว้ได้ตายจนหมดสิ้น

ซูหลิงมองศพงูเหลือมทั้งสี่ตัวด้วยความงุนงง ก่อนกล่าวออกมาราวกับไม่เชื่อ “นะ นี่ข้าเป็นคนจัดการพวกมัน?”

โจวเฮาหัวเราะ “แน่นอนสิ หากไม่ใช่เจ้าจะเป็นใครไปได้อีก? ซูหลิง เมื่อไหร่กันที่เจ้าแข็งแกร่งขนาดนี้? อย่าบอกนะว่าเจ้าทะลวง และกลายเป็นผู้ฝึกยุทธแล้ว?”

ซูหลิงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง “เจ้าคิดว่าระดับผู้ฝึกยุทธทะลวงง่ายนักรึ? ช่างเถอะ ถึงข้าบอกไปเจ้าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี.. ตอนนี้เรารีบไปหาจางอี้กันก่อนเถอะ!”