SWO ตอนที่ 64 พรสวรรค์การต่อสู้

ในสภาพแวดล้อมเสมือนจริง

นักเรียนในคลาสฝึกอบรมนั้นโดยพื้นฐานแล้วจะรวมทีมจากเพื่อนห้องเดียวกัน ซึ่งแต่ละทีมจะมีนักเรียนสามถึงห้าคน ถึงจะมีเยอะแต่พวกเขาก็แทบจะไม่สามารถจัดการกับนักรบอสูรระดับต่ำที่อยู่ตัวเดียวได้

เมื่อจำนวนนักรบอสูรระดับต่ำเกินห้า ทีมจะจบลงด้วยสภาพน่าสมเพช

บางทีมถึงกับถูกกำจัดภายในเวลาเพียงสิบนาที

อาจารย์ใหญ่เจิ้งที่กำลังมองหน้าจอดูเขินอาย ขณะที่ใบหน้าของคณบดีก็ย่ำแย่ไม่ต่างกัน

ถัดจากวัชพืชที่ขึ้นรก โจวเฮา จางอี้ และซูหลิงค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ด้วยความระมัดระวัง

ยิ่งลึกเข้าไปในพื้นที่รกร้างมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งเข้าใจว่าระดับแก่นโลหิตไม่ได้หมายถึงทุกสิ่ง ตัวอย่างเช่น ซูหลิงผู้ซึ่งมีระดับการฝึกฝนอยู่ที่แก่นโลหิตขั้นสาม ห่างไม่ไกลจากจุดสูงสุด หากเธอทุ่มสุดกำลัง มันก็ไม่ยากสำหรับเธอที่จะฆ่านักรบอสูรระดับต่ำสักตัว

อย่างไรก็ตาม ความจริงก็คือเธอสามารถจัดการกับนักรบอสูรระดับต่ำได้มากสุดสองตัวเท่านั้น

กลับกันจางอี้ทำได้ดีกว่าเล็กน้อย ด้วยแก่นโลหิตขั้นสอง เขาสามารถจัดการนักรบอสูรระดับต่ำได้อย่างง่ายดาย ยิ่งสถานการณ์วิกฤติมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสงบมากเท่านั้น

“นี่คงเป็นสิ่งที่พวกเขาเรียกกันว่าพรสวรรค์การต่อสู้!” โจวเฮาคิดกับตัวเองขณะมองไปยังจางอี้ซึ่งเดินนำอยู่ข้างหน้า

ฟิ้ว! ฟิ้ว!

วัชพืชสั่นไหว

จางอี้หยุดทันที ก่อนยื่นมือออกมา

ซูหลิงพยักหน้า และขยับเล็กน้อยเพื่อรักษามุมกับจางอี้

อย่างไรก็ตาม โจวเฮาซึ่งยืนอยู่ด้านหลังทั้งสองคนทราบสถานการณ์อยู่ก่อนแล้ว เนื่องจากมีสัตว์กลายพันธุ์เพียงไม่กี่ตัว เขาจึงไม่คิดจะเตือนพวกเขา

หลังจากนั้นไม่นานซูหลิง และจางอี้ก็ถูกรายล้อมไปด้วยศพอีกหลายศพ

หน้าผากของพวกเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เห็นได้ชัดว่าแม้แต่สัตว์กลายพันธุ์ก็ยังทำให้พวกเขาตรึงเครียดอย่างมาก

เมื่อมองไปยังโจวเฮาที่ยังคงผ่อนคลาย ซูหลิงก็อดกล่าวด้วยความโกรธไม่ได้ “โจวเฮา อย่างน้อยก็พยายามช่วยหน่อยสิ!”

โจวเฮากล่าวอย่างไรหนทาง “ซูหลิง เจ้าเป็นคนขอให้ข้ารับผิดชอบด้านเฝ้าระวังเองนะ!”

“เจ้า… เฮ้อ เอาล่ะ เจ้าสามารถช่วยเราสู้ได้” ซูหลิงฮึดฮัด

“ข้าช่วยด้วยก็ได้ แต่เจ้าต้องดูแลข้าด้วยนะ ยังไงข้าก็อ่อนแอมาก!” โจวเฮาไม่กังวลว่าจะถูกดูถูกเลยแม้แต่น้อย

ซูหลิงรู้ดีว่าสำหรับโจวเฮาการช่วยกำจัดสัตว์อสูรไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าทันที “ข้าจะพยายาม”

ทั้งสามคนยังคงเดินหน้าต่อไป เมื่อพวกเขาเข้าไปในส่วนลึกของพื้นที่รกร้าง วัชพืชที่ขึ้นหนาก็ค่อย ๆ หายไป และถูกแทนที่ด้วยต้นไม้โบราณขนาดใหญ่ที่ปิดกั้นท้องฟ้า และบดบังดวงอาทิตย์จนทำให้แสงสลัว

"ระวังด้วย ตอนนี้เราน่าจะเข้ามาในเขตของสัตว์อสูรแล้ว” ใบหน้าที่เย็นชาของซูหลิงเต็มไปด้วยความระมัดระวัง สายตาของเธอกวาดไปรอบ ๆ ขณะกำกระบี่ในมือแน่น

จางอี้ก็เช่นกัน

มีเพียงโจวห่าวเท่านั้นที่ยังดูผ่อนคลายเช่นเดิม

ก็มันช่วยไม่ได้นี่ ใครใช้ให้เขามีพลังมากเกินไปเล่า แม้ว่าเขาต้องการแกล้งทำเป็นประหม่า แต่ร่างกายของเขาก็ไม่สามารถตึงเครียดเหมือนของซูหลิง และจางอี้ได้

ฟ่อ!

เสียงร้องของตัวอะไรบางอย่างดังมาจากระยะไกล เป็นผลให้สภาพแวดล้อมซึ่งเดิมค่อนข้างน่าขนลุกอยู่แล้วดูน่ากลัวมากยิ่งขึ้นไปอีก

หูของโจวเฮากระตุก ขณะเอ่ยเตือนเสียงเบา “ซูหลิง จางอี้ หยุดมองไปรอบ ๆ!”

ซูหลิงอดหันกลับมากล่าวกับโจวเฮาไม่ได้ “ถ้าเจ้าไม่ให้มองไปรอบ ๆ งั้นเจ้าจะให้เรามองไปที่ใด? นอกจากนี้ช่วยลดเสียงของเจ้าด้วย เดี๋ยวมันไปดึงดูดพวกนักรบอสูรเข้าจะวุ่นวาย!”

โจวเฮาทำเพียงชี้ขึ้นไปด้านบน “อย่าลืมสิว่าเราอยู่ใต้ต้นไม้!”

ซูหลิงตอบสนอง และรีบเงยหน้าขึ้นมองทันที

เมื่อทำเช่นนั้น ใบหน้าของเธอก็ซีดด้วยความกลัว

เธอเห็นงูเหลือมสีเขียวสามตัวบนกิ่งก้านของต้นไม้โบราณ พวกมันกำลังจ้องมาทางพวกเขาอย่างเย็นชาพร้อมแลบลิ้นสีแดงเข้ม

“จะ โจวเฮา เจ้าคนปากพาซวย!” ร่างกายของซูหลิงตึงเครียดจนถึงขีดสุด ขณะดวงตาจับจ้องไปยังงูเหลือมสีเขียวสามตัว

จางอี้ที่สังเกตเห็นพวกมันเช่นกันสงบลงอย่างรวดเร็ว “มันเป็นนักรบอสูรขั้นกลาง งูเหลือมเขียวลายไฟ เราควรทำยังไงดี?”

ซูหลิงกัดฟัน “เราจะทำอะไรได้อีก? ก็ต้องวิ่งอยู่แล้วสิ! เราต้องหนีให้เร็วที่สุด!”

จางอี้พยักหน้า ดวงตาของเขาเผยความมุ่งมั่น “ซูหลิง โจวเฮา พวกเจ้าสองคนวิ่งนำไปก่อนเลย ส่วนข้าจะอยู่รั้งท้ายเพื่อดึงดูดความสนใจของพวกมันเอง”

“ไม่ นั่นอันตรายเกินไป เจ้าไม่รอดแน่ถ้าเอาตัวเองเป็นเหยื่อล่อ!” ซูหลิงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

โจวเฮาอดมองไปที่จางอี้อีกครั้งไม่ได้ เขาไม่คิดเลยว่าจางอี้จะเป็นคนที่เสียสละตนเองเช่นนี้ หากเขารักษาด้านนี้ไว้อยู่ในพื้นที่รกร้างจริง ๆ เขาจะได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากทีมผู้ฝึกยุทธ

"ไม่เป็นไร อย่าลืมไปสิว่านี่เป็นเพียงการต่อสู้เสมือนจริงเท่านั้น อย่างมากข้าก็แค่เสียคะแนนบางส่วน!“จางอี้ยิ้มก่อนกล่าวต่อ”เอาล่ะ หยุดเสียเวลา และรีบวิ่งไปได้แล้ว!"

โจวเฮายักไหล่ “จางอี้ ซูหลิง ข้าว่าพวกเจ้าหยุดเถียงกันดีกว่า เพราะยังไงพวกเราก็คงหนีไม่พ้น งูเหลือมเขียวลายไฟเป็นงูชนิดหายากที่อยู่กันเป็นกลุ่ม ดังนั้นมันต้องมีมากกว่าสามตัวที่เห็นแน่!”

สิ้นเสียง สีหน้าของซูหลิง และจางอี้ก็เปลี่ยนไปทันที

ตอนนั้นเองที่พวกเขาจำได้ว่าอาจารย์สอนชีววิทยาเผ่าพันธุ์ภายนอกเคยกล่าวถึงนิสัย และลักษณะของงูเหลือมเขียวลายไฟไว้แบบนั้น

“เราต้องทุ่มสุดตัว!” จางอี้กัดฟัน

“ข้าจะฆ่าพวกมันให้ได้มากที่สุด!” ใบหน้าที่งดงามของซูหลิงดูจริงจังยิ่งขึ้น เฉพาะเมื่อเธออยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังซึ่งไม่สามารถถอยได้ ศักยภาพของเธอจะถูกปลดปล่อยออกมา

อย่างไรก็ตามโจวเฮาที่พูดอยู่เมื่อครู่กลับเป็นคนแรกที่หันหลังวิ่งหนีไป

ซูหลิง และจางอี้ต่างพูดไม่ออก

“ไอ้คนขี้ขลาดนี่!”

ซูหลิงกัดฟันด้วยความโกรธ...