669 - เด็กเหลือขอเมื่ออดีต

1979 - เด็กเหลือขอเมื่ออดีต

“ฮ่าๆๆ!” สือฮ่าวเยาะเย้ย

ปัจจุบันเขารู้แจ้งในวิชาแปดเก้าสวรรค์เจ็ดสิบสองการเปลี่ยนแปลงที่สมบูรณ์แบบทำให้เขาสามารถปกปิดตัวตนที่แท้จริงได้อย่างแนบเนียน

แม้จะใช้ดวงตาสวรรค์ของผู้สูงสุดก็ไม่สามารถส่องเห็นความเป็นจริงได้

"เจ้าเป็นใครกันแน่? เจ้าเชี่ยวชาญวิชาหกสังสารวัฏจริงๆ!” จินไท่จุนคำราม จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา

นางรู้สึกว่าคนผู้นี้ค่อนข้างคุ้นเคย ดวงตาที่ชัดเจนนั้นทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจและกดดันอย่างถึงที่สุด หากฝ่ายตรงข้ามไม่ได้รู้จักกันกับนางเขาคงไม่แสดงท่าทีเยาะเย้ยออกมาขนาดนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งรอยยิ้มของเขาซึ่งมีความหมายที่ไม่สามารถอธิบายได้ ความรู้สึกที่คลุมเครือแบบนี้ให้นางรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นความตกใจ

“เป็นไปไม่ได้!”

จินไท่จุนสั่นศีรษะอย่างแรงเลือดยังคงไหลออกมาไม่หยุด นางตกใจกับความคิดของตัวเอง เพราะ... นางคิดว่าคนผู้นี้คล้ายกับเด็กเหลือขอคนนั้น

แม้ว่านางจะมองไม่เห็นรูปร่างที่แท้จริงของเขา แต่ดวงตาคู่นั้นก็คุ้นเคยอย่างน่าเหลือเชื่อ

“ฮวง?!” จิตใจของนางสั่นสะท้าน แม้แต่ตัวนางเองก็ยังรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ เขาไม่ได้พิการ? เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากคำสาปสังหารอมตะจะผงาดขึ้นมาเป็นผู้สูงสุดได้อย่างไร?

สามสิบปีผ่านไปเด็กคนนั้นควรจะกลับไปเป็นคนธรรมดาสามัญหรือแม้กระทั่งกลายเป็นดินเหลืองไปแล้ว! เพียงแต่มันคล้ายกันเกินไป! ดวงตาคู่นั้นต้องเป็นคนเดียวกันแน่นอน!

นางทราบอย่างแน่ชัดว่าในเก้าสวรรค์สิบพิภพในรอบหลายหมื่นปีที่ผ่านมายังไม่มีใครที่สามารถบรรลุเต๋าได้ มันเป็นไปไม่ได้! นางส่ายหัวอย่างแรงปฏิเสธความคิดนี้ทันที

ในยุคที่ยิ่งใหญ่นี้ ไม่มีผู้สูงสุดที่มีอายุต่ำกว่าห้าร้อยปี นี่เป็นเส้นแบ่งต้องห้าม ไม่เคยมีใครข้ามไปได้มาก่อน เจ้าเด็กนั่นกลายเป็นง่อยไปแล้วเขาจะผงาดขึ้นเป็นผู้สูงสุดได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม ทำไมดวงตาเหล่านั้นถึงคล้ายกันนัก?

จิ!

รัศมีกระบี่ของสือฮ่าวส่องสว่างไปทั่วทั้งจักรวาลไม่ว่าจะอยู่แห่งหนไหนของเก้าสวรรค์พิภพล้วนสามารถมองเห็นกระบี่เล่มนี้ได้อย่างชัดเจน!

นี่ไม่เพียงเป็นรัศมีกระบี่จากวิชากระบี่หญ้าคาเท่านั้นแต่ยังผสานไปด้วยริ้วแสงจากใบมีดประหารเซียน อย่างไรก็ตามจินไท่จุนสามารถหลบเลี่ยงมันได้ เพราะว่าจิตใจของนางมีการเตรียมตัวในเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา

อย่างไรก็ตามวิชากระบี่หญ้าคานั้นถือได้ว่าเป็นวิชาจู่โจมที่เป็นอันดับหนึ่งของวิชากระบี่ทั้งสามที่ตกทอดมาจากโบราณ

รัศมีกระบี่ทั้งเก้านั้นกวาดไปทั่วดินแดนบรรพบุรุษของตระกูลจินสร้างความเสียหายอย่างร้ายแรงยากจะฟื้นฟูในเวลาร้อยปี!

"หมดเวลาแล้ว!" สุนัขตัวน้อยคำราม

มันกรีดร้องพร้อมกับทุกสิ่งที่มี ถ้าพวกเขาไม่ออกไปตอนนี้ วิญญาณของผู้อมตะซึ่งนอนหลับอยู่ในค่ายคนนี้จะฟื้นตื่นขึ้นและฝังพวกเขาไว้ที่นี่ตลอดกาล

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในช่วงประกายไฟเดียวเท่านั้น

สือฮ่าวหรี่ตาลงเขามองเห็นประกายโลหิตรวมทั้งศีรษะของจินไท่จุนที่กำลังแตกออกจากกัน พลังกระบี่รุนแรงอย่างถึงที่สุดมันทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้าอย่างไม่มีอะไรเทียบได้

แต่สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจเบาๆ เนื่องด้วยเวลาไม่เอื้ออำนวยเขาจึงไม่สามารถทำลายวิญญาณดั้งเดิมของนางได้

ซู่ ซู่ ซู่!

สือฮ่าวเดินตามหลังสุนัขตัวน้อยก่อนจะหายตัวไปในพริบตา

ที่ด้านหลังแสงอมตะส่องประกาย แสงหลากสีอันเป็นมงคลปรากฏขึ้นเป็นริ้วไม่สิ้นสุดทำให้สวรรค์และปฐพีแตกเป็นเสี่ยงๆ มันพัดผ่านภูเขาและแม่น้ำไม่มีที่สิ้นสุด แต่ไม่ได้ตกลงบนร่างกายของพวกเขา

“ต้องเป็นมันอย่างแน่นอน!”

ภายในดินแดนโบราณของตระกูลจิน กะโหลกศีรษะสีขาวแตกร้าวเป็นผุยผงวิญญาณดั้งเดิมของจินไท่จุนละทิ้งเปลือกนอกที่เสียหายก่อนจะเผยตัวออกมาและพึมพำเบาๆคนเดียว

นางรู้ว่าคนผู้นั้นต้องเป็นเจ้าเด็กเหลือขออย่างแน่นอน แต่นางไม่เข้าใจมันเกิดขึ้นได้อย่างไร แม้ว่าเด็กคนนั้นจะท้าทายสวรรค์เหลือเกินแต่ด้วยระยะเวลาไม่ถึงหกสิบปีที่เขาเริ่มบ่มเพาะมันจะเป็นไปได้อย่างไร!

นางเข้าสู่สภาวะสับสนก่อนที่ร่างกายจะหนาวเหน็บจนถึงกระดูก หากไม่ใช่ก็แล้วไปแต่หากใช่จะเป็นหายนะของตระกูลจินอย่างแน่นอน

เขาอายุเท่าไหร่? ตั้งแต่เริ่มฝึกฝนมาแต่ความสำเร็จของเขากลับไปถึงขนาดนั้นแล้ว ในอีกไม่กี่สิบปีข้างหน้าเขาจะก้าวไปถึงระดับไหน? ใครจะหยุดเขาได้

ถ้าหากเขามีเวลามากกว่านี้แม้เพียงเล็กน้อย นางเชื่อว่าต่อให้ทายาทของตระกูลอมตะของอาณาจักรเซียนก็ไม่มีผู้ใดเทียบกับเขาได้!

ความโกลาหลปะทุขึ้นในเก้าสวรรค์สิบพิภพ

ตอนนี้ ผู้คนของอาณาจักรเซียนกำลังคุยกันเรื่องการถอนตัวและคนส่วนใหญ่เห็นด้วย

อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ก็ทำให้เกิดวิกฤตเช่นกัน เพราะทุกคนที่เคยสัมผัสกับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดก่อนหน้านี้ไม่สามารถกลับไปยังดินแดนเซียนได้

สิ่งนี้ทำให้หลายคนตกอยู่ในความกลัว พวกเขาทุกคนล้วนไม่เต็มใจที่จะอยู่ที่นี่จึงเกิดการโต้เถียงกันอย่างรุนแรง

ไม่สามารถนำสิ่งอัปมงคลกลับสู่ดินแดนอมตะได้อย่างแน่นอน นี่เป็นเรื่องที่กำหนดขึ้นมาตั้งแต่ครั้งอดีต

ในตอนนั้นแม้แต่ราชาอมตะที่เคยต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้กลับไปนับประสาอะไรกับพวกเขา

ราชันของดินแดนปิดผนึกทั้งหลายล้วนแล้วแต่มีภูมิหลังอย่างนี้ทั้งสิ้น!

“ไม่ เราต้องกลับ!” บางคนคำรามออกมาโดยต้องการที่จะก่อกบฏ

น่าเสียดายที่ทัศนคติของระดับที่สูงขึ้นนั้นหนักแน่นเกินไป คนส่วนใหญ่สามารถกลับมาได้ แต่ผู้ที่สัมผัสกับสิ่งมีชีวิตแห่งความมืดเป็นเวลานานจะไม่ได้รับอนุญาตในทุกๆกรณี

ผู้ที่ถูกรัศมีความมืดเข้ากลืนกินร่างกายไม่ได้รับอนุญาตให้กลับไป แต่ผู้คนระดับสูงของอาณาจักรเซียนก็ได้เตรียมการให้พวกเขาเดินทางเข้าสู่ดินแดนปิดผนึกที่อยู่ในเก้าสวรรค์สิบพิภพ

ว่ากันว่าดินแดนเหล่านั้นคือที่อยู่อาศัยของความภาคภูมิใจแห่งสวรรค์เมื่อครั้งอดีตของอาณาจักรเซียน!

“หลังจากเวลาผ่านไปนานหลายปีพวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่หรือ?”

“บางทีเราอาจจะเอาชีวิตไปทิ้งที่นั่น ว่ากันว่าผู้ที่เข้าสู่ดินแดนปิดผนึกล้วนแล้วแต่เข้าไปได้แต่ไม่มีวันได้กลับออกมา!”

…

สถานการณ์ค่อนข้างวุ่นวาย

ในความเป็นจริง ไม่ว่าจะเป็นเก้าสวรรค์หรือสิบพิภพล้วนเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ สำหรับตระกูลอมตะยิ่งมีความเคลื่อนไหวที่รุนแรงมากกว่าคนอื่น

สือฮ่าวโค่นจินไท่จุน ข่าวนี้เพิ่งเริ่มแพร่กระจายผู้คนส่วนมากยังคงไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นไม่เช่นนั้นจะสร้างความโกลาหลกว่านี้อย่างแน่นอน

ในขณะเดียวกันเร็วๆนี้มีการเรียกประชุมกันของอัจฉริยะรุ่นเยาว์ของโลกที่เตรียมจะเข้าสุ่อาณาจักรเซียน

สถานการณ์ปัจจุบันน่ากลัว ยุคที่ไม่มีการฝึกฝนกำลังจะมาถึงแล้วดังนั้นผู้ฝึกฝนของอาณาจักรเซียนจึงเริ่มถอนตัวกลับเข้าสู่ดินแดนของตัวเองไปพอสมควรแล้ว

สิ่งมีชีวิตแห่งความมืดก็ไม่ต้องการต่อสู้อีกต่อไปในเวลานี้พวกเขาได้เริ่มถอนตัวออกจากสามพันแคว้นแล้วเช่นกัน เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้เหล่าอัจฉริยะรุ่นเยาว์ของเก้าสวรรค์ก็ต้องเริ่มเตรียมตัวในการอพยพ

การพบกันครั้งนี้ถือเป็นการอำลาครั้งสุดท้ายของผู้ที่แข็งแกร่งมากที่สุดของรุ่นนี้ เป็นเพราะเส้นทางของพวกเขาถูกกำหนดไว้แล้วว่าจะต้องไปที่ใดในอาณาจักรเซียน

แน่นอนว่านี่เป็นการประชุมแลกเปลี่ยน ได้เห็นทางเลือกที่คนอื่นจะทำ ที่ซึ่งตระกูลต่างๆจะกำหนดให้พวกเขามุ่งหน้าไป

“ท่านทั้งหลายได้ยินหรือไม่ ราชันย์สิบสมัยซึ่งอยู่อย่างสันโดษมาหลายปีได้ออกมาแล้ว ว่ากันว่าหลังจากร่วมชุมนุมในครั้งนี้เขาจะเดินทางสู่อาณาจักรเซียน!”

“ข้าก็ได้ยินมาเช่นกันว่าสือยี่นัยน์ตาคู่ก็ได้รับเลือกจากดินแดนอมตะ และจะกลายเป็นผู้สืบทอดโดยตรงของนิกายโบราณที่ทรงพลัง!”

“เฮ้อ อัจฉริยะย่อมไม่อับจนหนทาง ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ใดก็ล้วนแล้วแต่เป็นที่ต้อนรับของทุกคน!”

…

ระหว่างทางสือฮ่าวได้ยินข่าวลือทุกประเภท เขาสนใจอย่างมาก

สามสิบปีผ่านไปสหายเก่าพวกนั้นเป็นยังไงบ้าง?

“การประชุมที่โดดเด่นครั้งสุดท้ายของยุคที่ยิ่งใหญ่นี้ คนเหล่านั้นเป็นตัวแทนของจุดสูงสุดของคนรุ่นนี้ แม้แต่ฉวีโต้ว หลานเซียน ทัวปาอู่หลงก็จะเข้าร่วมด้วยเช่นกัน”

“คนอย่างเราจะไปได้ไหม”

“แม้ว่าเราจะเป็นบุคคลที่ทรงพลังในในดินแดนของเรา แต่ในยุคนี้ พรสวรรค์ของพวกเราไม่อาจเทียบกับพวกเขาได้ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราจะขอชมอยู่ด้านนอกก็แล้วกัน”

ระหว่างทางมีข่าวทุกประเภทแพร่กระจาย

หลายคนกำลังตั้งตารอคอยการชุมนุมครั้งยิ่งใหญ่นี้

สถานการณ์ของโลกเลวร้ายถึงขีดสุดอัจฉริยะจำนวนมากกำลังจะออกจากโลกนี้ไป