SWO ตอนที่ 61 หยิ่งผยอง

สายตาของนักเรียนชายทั้งหมดหันไปหาหยุนหยาน ฟางอวี่ และซูหลิงผู้มีร่างกายร้อนแรงทั้งสาม

ใบหน้าของซูหลิงเปลี่ยนเป็นสีแดงเนื่องจากความเขินอาย เธอรีบนำมือมาปิดหน้าอกทันทีเช่นเดียวกับนักเรียนหญิงคนอื่น ๆ

กลับกันหยุนหยาน และฟางอวี่ยังคงสงบดังเดิม

เวลาเดียวกันนั้นร่างของอาจารย์เสิ่นก็ปรากฏขึ้น เขากวาดสายตาก่อนกล่าว “อย่าได้อายไป ชุดที่พวกเจ้าใส่อยู่คือชุดป้องกันระดับสูง เมื่อพวกเจ้าก้าวเข้าสู่ระดับผู้ฝึกยุทธหรือแม้แต่ปรมาจารย์ ชุดป้องกันนี้จะเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ ดังนั้นจงชินกับมันโดยเร็วที่สุด”

เขาก้มมองดูเวลา “การฝึกต่อสู้จะเริ่มขึ้นในอีกยี่สิบนาที พวกเจ้าจะร่วมทีมหรือไปเดี่ยวก็ได้ คะแนนจะขึ้นอยู่กับจำนวนของสัตว์กลายพันธุ์ และเผ่าพันธุ์ภายนอกที่พวกเจ้าจัดการ แน่นอน เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเจ้าเผชิญกับพวกมัน ข้าจึงขอแนะนำให้พวกเจ้าทำงานร่วมกัน”

สิ้นเสียงร่างของเขาก็หายไป

ซูหลิงกัดริมฝีปากล่างของเธอ และปล่อยแขนที่ปิดไว้

โจวเฮามองไปทางเธอ

"เจ้ากำลังมองอะไรกันห่ะ?!" ซูหลิงจ้องไปที่โจวเฮาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

โจวเฮาขมวดคิ้ว และหันไปมองหยุนหยาน และฟางอวี่แทน ในหมู่พวกเธอ อารมณ์ของหยุนหยานนั้นโดดเด่นที่สุด ขณะที่รูปร่างของเธอก็เกือบจะได้สัดส่วนอย่างสมบูรณ์

แปะ!!

มือซูหลิงตบลงบนไหล่ของโจวเฮาอย่างแรง

“อย่ามองนะ!” เธอกัดริมฝีปากของเธอ

โจวเฮาพูดไม่ออก “ซูหลิง ข้าไปทำให้เจ้าโกรธตอนไหน?”

ซูหลิงฮึดอัด “ไม่ว่ายังไงเจ้าก็ห้ามมองพวกนางเด็ดขาด แทนที่จะมัวแต่คิดเรื่องพวกนี้ ทำไมเจ้าไม่เอาเวลาไปเริ่มคิดล่ะว่าควรทำอะไรบ้างระหว่างการฝึกต่อสู้?”

โจวเฮากล่าวอย่างเรียบเฉย “มีอะไรต้องคิด? เราแค่พุ่งไปหาพวกมันก็พอแล้ว!”

"เจ้า!" ซูหลิงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

“เอาล่ะ ข้าแค่ล้อเจ้าเล่น เจ้า จางอี้ และข้าล้วนมาจากห้อง 4 ดังนั้นจึงแน่นอนอยู่แล้วว่าเราต้องอยู่ทีมเดียวกัน ที่สำคัญเจ้าจะได้ช่วยพวกข้าด้วย!” น้ำเสียงของโจวเฮาเปลี่ยนไปขณะกล่าวด้วยรอยยิ้ม

จางอี้เดินเข้ามา และพยักหน้าเห็นด้วย “ซูหลิง โจวเฮาพูดถูก”

แน่นอนว่าซูหลิงเห็นด้วยเพราะพวกเขาค่อนข้างคุ้นเคยกันเนื่องจากพวกเขาอยู่ห้องเดียวกัน นอกจากนี้นักเรียนจากห้องอื่นเวลานี้ทั้งหมดเริ่มรวมกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ

“เอาล่ะ เราสามคนจะอยู่ทีมเดียวกัน จางอี้ เจ้ารับผิดชอบด้านป้องกัน ขณะที่ข้าจะรับผิดชอบด้านโจมตีเอง!” กล่าวจบซูหลิงก็มองไปทางโจวเฮา “ส่วนเจ้า เจ้าต้องตื่นตัว และเตือนเราถึงอันตราย!”

โจวเฮากล่าวขึ้นทันที “ซูหลิง เจ้าประเมินข้าต่ำเกินไป ยังไงซะ ข้าก็เคยฆ่าสัตว์กลายพันธุ์มาก่อน!”

ซูหลิงกล่าวด้วยความดูถูก “เจ้ากล้ายกเรื่องนั้นขึ้นมาจริง ๆ รึ? จำไม่ได้รึไงว่าเจ้าฆ่ามันยังไง!”

โจวเฮาขี้เกียจเกินกว่าจะแก้ตัว

อีกด้านหนึ่งหยวนเฉิง หยุนหยาน และพวกกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นการฝึกต่อสู้ครั้งแรกของเราที่โรงเรียนมัธยมเมืองฉู มาทำผลงานให้ดี และแสดงให้พวกนี้เห็นกันเถอะว่าอัจฉริยะที่แท้จริงคืออะไร!”

ฟางอวี่พยักหน้า “เห็นด้วย ข้าแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะได้เห็นใบหน้าตกตะลึงของเต่าพวกนี้!”

ชายอีกสองคนหัวเราะ “ข้าคิดว่าเราควรยั้งมือไว้หน่อย เดี๋ยวไปทำให้พวกเขาตกใจมากไปจะแย่เอา!”

พวกเขากล่าวอย่างเปิดเผยโดยไม่คิดระงับเสียง ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่ซูหลิง จางอี้ และนักเรียนคนอื่น ๆ จะได้ยิน

“จองหองนัก!”

“ช่วยไม่ได้นี่ พวกเขาเป็นอัจฉริยะจากค่ายฝึกหยานจิง หรือเจ้าลืมที่อาจารย์เสิ่นบอกไปแล้ว พลังของพวกเขาเทียบได้กับผู้ฝึกยุทธขั้นสูง!”

“อา พวกเขามีสิทธิทำเช่นนั้น”

พวกเขาถอนหายใจ

ซูหลิงขมวดคิ้ว เธอไม่พอใจต่อท่าทีที่เย่อหยิ่งของฟางอวี่ แต่เธอรู้ดีว่าหากนำมาเปรียบเทียบกัน อีกฝ่ายสามารถบดขยี้พวกเขาได้อย่างง่ายดาย

อย่างไรก็ตามยังมีนักเรียนที่หัวร้อนกว่าเธอตะโกนขึ้น “เฮอะ ทำได้แค่นั้นยังมีหน้ามาอวดดีงั้นเรอะ? อัจฉริยะไร้เปรียบของโรงเรียนกระทั่งแม่ทัพอสูรขั้นสูงยังจัดการมาแล้ว!”

เมื่อได้ยินดังนั้น นักเรียนที่เหลือก็ตอบสนองด้วยตาเป็นประกาย

"ใช่ โรงเรียนมัธยมเมืองฉูของเราก็ไม่อ่อนแอเช่นกัน อัจฉริยะของเราสามารถจัดการสามแม่ทัพอสูรขั้นสูงได้!”

“แม้แต่ปรมาจารย์ขั้นสูงอย่างอาจารย์เสิ่นก็ยังไม่ใช่คู่มือของแม่ทัพอสูรขั้นสูง หากอัจฉริยะไร้เปรียบของเราออกหน้า อัจฉริยะจากหยานจิงพวกนี้ก็ไม่มีแม้แต่คุณสมบัติมาเทียบเขาได้!

"ใช่!"

นักเรียนหลายคนตะโกนสนับสนุนทันที

เมื่อฟางอวี่ได้ยินสิ่งนี้ เธอก็กลั่นหัวเราะไม่อยู่ “ฮ่าฮ่า เอาเข้าไป เอาเข้าไป จะโอ้อวดก็ให้มันมีขอบเขตหน่อย อัจฉริยะไร้เปรียบ? อุฟ การจะจัดการแม่ทัพอสูรขั้นสูงได้ อย่างน้อยต้องมีความแข็งแกร่งระดับปรมาจารย์ผู้เยี่ยมยุทธขึ้นไป เนื่องจากโรงเรียนของเจ้าเป็นโรงเรียนชั้นปลายแถว แค่สามารถจัดการนักรบอสูรขั้นต่ำได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว!”

อีกสองคนก็หัวเราะเช่นกัน

“ฟางอวี่อย่าไปขัดพวกเขาแบบนั้นสิ เจ้าต้องปล่อยให้พวกเขาฝันบ้าง!”

“ฮ่าฮ่า ข้าเคยเห็นพวกคุยโวมามากมาย แต่ข้าไม่เคยเห็นใครเป็นเอามากขนาดนี้มาก่อน แต่ปล่อยให้พวกเขาอยู่ในโลกของตัวเองต่อไปเถอะ.. เพราะอีกไม่นานพวกเขาจะได้เห็นความแตกต่างระหว่างความฝัน กับความจริง!”