(ฟรีตามปกติ) Dual Cultivation บทที่ 940 ห้องเก็บยาใต้ดิน
"รับผิดชอบด้วยงั้นรึ เจ้าต้องการให้ข้าทำอะไร เจ้าไม่สามารถตำหนิข้าในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ต้องโทษชายชราคนนั้นที่ส่งข้ากลับชาติมาเกิดโดยไม่ได้ขออนุญาตจากข้า" ซูหยางอุทานออกมา
##อย่าลืมผู้แปลด้วยนะคะที่ mynovel.co หรือ www.thai-novel.com ค่ะ
“และตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว เจ้าก็น่าจะปรุงยาต่อไปได้แล้วใช่หรือไม่”
"ข้าต้องการให้เจ้ารับผิดชอบโดยมอบผนึกตระกูลของเจ้าให้กับข้า" เทพแห่งการปรุงยากล่าว ทำให้พวกเขาประหลาดใจ
"อะไรนะ ผนึกตระกูลของข้างั้นรึ ข้าเคยถามเจ้ามาก่อน แต่เจ้าปฏิเสธ ทำไมเจ้าถึงพลันถึงอยากได้ตอนนี้ล่ะ" ซูหยางพูดพร้อมกับเลิกคิ้ว
“ก่อนหน้านี้ข้าปฏิเสธที่จะยอมรับผนึกตระกูลของเจ้าเพราะข้าไม่ต้องการให้มันส่งผลกระทบต่อการปรุงยาของข้า… ไม่ใช่ ข้ากลัวว่าถ้าข้ายอมรับ ความรักในการปรุงยาของข้าจะลดลงเพราะข้าจะรักเจ้ามากขึ้น และข้าทนไม่ได้ที่จะรักสิ่งอื่นมากกว่าการปรุงยา ซึ่งเป็นจุดประสงค์เดียวในชีวิตของข้า”
“แต่เมื่อเจ้าเสียชีวิต… ข้าก็ตระหนักว่าความรักที่ข้ามีต่อเจ้านั้นเหนือกว่าการปรุงยาไปแล้ว ข้าเพียงแค่ไม่รู้ตัวก่อนที่เจ้าจะเสียชีวิต… หรือบางทีข้าอาจไม่ได้ต้องการที่จะรับรู้ ดังนั้นข้าจึงเพิกเฉยโดยเจตนา หลอกตัวเองให้เชื่อว่าข้ายังรักการปรุงยามากกว่า”
รอยยิ้มที่อ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูหยางหลังจากได้ยินเหตุผลของนาง และเขาก็พูดว่า "เซียงเอ๋องี่เง่า เจ้าสามารถรักทั้งคู่ได้เท่าๆ กันเช่นเดียวกับที่ข้ารักทุกคนในตระกูลเท่าๆ กัน ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าแยกความรักของเจ้า แน่นอน ไม่เป็นไรหากว่าเจ้ารักสิ่งหนึ่งมากกว่าอีกสิ่ง ไม่ใช่ว่าเจ้าจะหยุดรักอีกสิ่งไปเพราะเจ้ารักสิ่งหนึ่งมากกว่า”
เทพแห่งการปรุงยาพยักหน้าและพูดว่า "ก็ได้ ข้าจะพยายามรักเจ้าและการปรุงยาอย่างเท่าเทียมกัน"
"เอาล่ะ ข้าจะให้ผนึกตระกูลของข้าแก่เจ้าหลังจากนี้" จากนั้นซูหยางก็กล่าวขึ้น
ลั่วซืออี้พูดไม่ออก เทพแห่งการปรุงยาจะเข้าร่วมตระกูลซูงั้นรึ นั่นช่างกะทันหันเกินไปแม้กระทั่งสำหรับนาง
หลังจากเงียบไปชั่วขณะ เทพแห่งการปรุงยาก็ถามว่า "ซูหยาง แล้วเจ้าจะทำอะไรต่อไป เจ้ามาที่นี่เพื่อบอกข้าว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่งั้นรึ"
"อืม นั่นเป็นหนึ่งในเหตุผลที่ข้ามาที่นี่ แต่ข้าก็มีเหตุผลอื่นด้วย ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า อย่างที่เจ้ามองเห็น ข้าต้องเริ่มต้นใหม่หลังจากการกลับชาติมาเกิดของข้า"
"ข้าวางแผนที่จะเข้าร่วมนิกายหยินหยางไร้ขอบเขตเพื่อเพิ่มพลังการฝึกปรือของข้า และข้าจะต้องใช้ยาของเจ้าเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครรู้เกี่ยวกับการกลับมาของข้า ก่อนที่ข้าจะเตรียมพร้อมอย่างสมบูรณ์ รวมไปถึงพร้อมกับสิ่งอื่นๆด้วย"
เทพแห่งการปรุงยาพยักหน้าและพูดว่า "ตกลง"
"ยาชนิดใดที่เจ้าต้องการ" นางถามเขา
จากนั้นซูหยางก็ดึงรายการยาวๆ ออกมาจากแหวนมิติของเขาและแสดงให้นางดู
มียามากกว่าร้อยชนิดที่ระบุไว้ที่นั่น
ลั่วซืออี้ส่ายหน้าแล้วพูดว่า "เป็นชายไร้ยางอายตามที่คาดไว้ ขอยาจำนวนมากในคราวเดียว ข้าไม่ต้องการจะรู้ว่ารายการนั้นจะมีราคาสักเท่าไหร่ถ้าต้องซื้อด้วยตัวเอง"
ซูหยางหัวเราะหึหึและพูดว่า "ข้าไม่สามารถจ่ายได้อย่างแน่นอนในสถานะปัจจุบันของข้า และแม้แต่เจ้าก็ยังมีปัญหาในการจ่ายเงิน"
เทพแห่งการปรุงยาใช้เวลาชั่วขณะเพื่อดูรายการก่อนที่จะพยักหน้า "เอาล่ะ ข้ามีของส่วนใหญ่อยู่ในห้องเก็บของ แต่ข้ายังจะต้องปรุงอย่างอื่นเพิ่ม"
"ขอบคุณ เซียงเอ๋อ เจ้าคือผู้ช่วยชีวิต"
ทันใดนั้น เทพแห่งการปรุงยา อู๋เชียงก็กระโดดออกจากตักเขาแล้วพูดว่า "ตามข้ามา"
ซูหยางและลั่วซืออี้เดินตามนางไปยังอีกห้องหนึ่งในอาคารซึ่งก็ได้พาพวกเขาไปยังบันไดที่ทอดลงไปข้างล่างฅ
ที่ปลายบันไดมีอีกห้องหนึ่ง ชั้นใต้ดินขนาดใหญ่ที่มีชั้นวางของนับอนันต์วางอยู่อย่างเป็นระเบียบเคียงข้างกัน เกือบจะเหมือนกับห้องสมุด
แต่แทนที่จะเป็นหนังสือที่วางอยู่บนชั้นวางเหล่านี้ มันเต็มไปด้วยขวดยา ราวกับเป็นห้องเก็บไวน์
“ว้าว… ที่นี่ดูเหมือนร้านขายยาราคาแพงเลย…” ลั่วซืออี้ประหลาดใจกับสถานที่แห่งนี้
อย่างไรก็ตาม ความประหลาดใจของนางกลายเป็นตื่นตกใจเมื่อนางอ่านฉลากบนขวดยาเหล่านี้
"เม็ดยาดาราสวรรค์งั้นรึ และมีมากมายหลายขวด" ลั่วซืออี้อุทานด้วยเสียงตื่นตระหนก
เม็ดยาดาราสวรรค์เม็ดเดียวจะต้องใช้หยกวิญญาณไร้ที่ตินับล้านก้อน ทว่าชั้นวางของทั้งชั้นมีพวกมันวางอยู่เต็มตั้งอยู่ต่อหน้าต่อตาของนาง และมันก็ใกล้พอที่นางจะเอื้อมมือถึง
ชั้นวางอื่นๆ ก็ไม่ต่างกัน เพราะชั้นทั้งหมดนั้นล้วนมียาล้ำค่าและประเมินราคาไม่ได้มากมายตั้งแสดงอยู่
ห้องใต้ดินนี้เป็นสมบัติล้ำค่าอย่างแน่นอน สวรรค์สำหรับนักปรุงยา
ยิ่งลั่วซืออี้อยู่ในสถานที่นี้นานเท่าไร นางก็ยิ่งเห็นยามากขึ้นเท่านั้น และนางก็ยิ่งตกใจกับการมีอยู่ของห้องใต้ดินนี้มากขึ้นเท่านั้น
หากโลกได้รับรู้เกี่ยวกับพิภพนี้ที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบอันประเมินค่าไม่ได้ อย่าว่าแต่ห้องใต้ดินที่เต็มไปด้วยยาอันล้ำค่า จะต้องมีผู้คนเสี่ยงชีวิตเพื่อบุกรุกสถานที่แห่งนี้อย่างแน่นอน
และต่อให้นางต้องการจะคว้าขวดยาสองสามขวดจากที่แห่งนี้ ลั่วซืออี้ก็ได้ขัดขืนแรงกระตุ้นของตัวเองและเดินตามอู๋เชียงกับซูหยางซึ่งดูค่อนข้างเยือกเย็นต่อไป
"ก็เช่นเดียวกับวัตถุดิบภายนอก ข้าไม่พูดอะไรไม่ออกทุกครั้งที่มายังที่แห่งนี้ ไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ตาม" ซูหยางกล่าว
จากนั้นเขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อไปอีกว่า "ที่นี่ก็ยังหอมมาก มีกลิ่นเฉพาะตัวที่เจ้าหาไม่ได้จากข้างนอก เพราะที่นี่คือที่เดียวในจักรวาลที่มียาเม็ดล้ำค่ามากมาย"
"ถ้าเจ้าต้องการ เจ้าก็เอาไปได้บ้าง ข้าไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรกับพวกมัน" อู๋เชียงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใส่ใจ
"เจ้าพยายามจะเอาอกเอาใจข้ารึ" ซูหยางพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม และเขาก็พูดต่อไปว่า "ไม่เป็นไร ข้าจะใช้เฉพาะสิ่งที่ข้าต้องการจริงๆ และข้าจะตอบแทนเจ้าในอนาคตสำหรับความช่วยเหลือของเจ้าอย่างแน่นอน"
