ตอนที่ 115 หวางหมันหยูมาเยือน

"เข้าใจแล้ว"

ซงหมิงเฉียงพยักหน้า

ซูข่านพูดต่อ

"เดี๋ยวอีกสองสามวัน ค่อยส่งรายชื่อคนจะไปเผิงเฉิงให้ซู่เฟิงก็ได้"

"ส่วนนายซู่เฟิงไปบอกกับลู่กั๋วเฉียงและจางเฉียงด้วย"

"ขอบคุณมากพี่สาม"

ซงหมิงเฉียงพูดด้วยความเคารพ

ในช่วงไม่กี่วันมานี้ ซงหมิงเฉียงได้รู้จักลู่กั๋วเฉียงและจางเฉียงแล้ว ทั้งสองคนนี้เป็นขาใหญ่มากในหนานจิง

ผู้คนจำนวนมากในหนานจิงและบริเวณโดยรอบ ต่างต้องการสินค้าจากทั้งสองคนนี้เป็นอย่างมาก

วันก่อนที่ได้เจอที่บ้านของซูข่าน ทั้งสองคนได้เห็นซูข่านโกรธ พวกเขาทั้งสองกลัวจนฉี่แทบราด

เหมือนกับหนูที่ได้เจอแมว กวางน้อยที่ได้เจอสิงโตหนุ่ม

มันไม่ได้เจอเพราะความซวยของมัน แต่มันเกรงกลัวจากสัญชาตญาณ

"ผะ..ผะ..ผมอย่างงั้นเหรอพี่สาม"

ซู่เฟิงได้ยิน เขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที ซู่เฟิงเบิกตากว้างออก และยื่นนิ้วชี้ตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา

"ถูกต้อง"

ซูข่านยิ้มเล็กน้อย

"ขอบคุณครับพี่สาม ขอบคุณครับพี่สาม"

ซู่เฟิงพยักหน้าขอบคุณอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินคำยืนยันจากซูข่าน

นี่เป็นอีกก้าวหนึ่งแล้วที่ได้ทำงานให้กับพี่สาม

เขารู้สึกมีความสุขมากๆ ที่ได้ทำงานอื่นนอกเหนือจากการยืนเฝ้าหน้าบ้าน

หากได้ทำงานจากพี่สามบ่อยๆ บางทีเขาอาจจะกลายเป็น คนสนิทที่อยู่ใกล้ตัวพี่สามก็ได้

อนาคตที่สดใสรออยู่ไม่ไกลแล้ว

"เดี๋ยวฉันกลับก่อน ไม่อยากรบกวนพวกนายแล้ว"

ซูข่านลุกขึ้นยืน

"พี่สาม เดี๋ยวฉันไปส่ง"

ซงหมิงเฉียงเดินตามซูข่านที่กำลังจะออกจากบ้าน

"ไม่ต้องมาส่งหรอก พวกนายอยู่คุยกันเถอะ"

ซูข่านส่ายหัวและโบกมือปัด โดยไม่ได้หันไปมองซงหมิงเฉียงเลย

จากนั้นพวกเขาก็ได้เดินกลับมาที่บ้าน

"นายไม่ต้องมาเฝ้าก็ได้นะ มีอะไรต้องทำไม่ใช่เหรอ?"

ซูข่านพูดกับซู่เฟิง

ซู่เฟิงเลยไปหาลู่กั๋วเฉียงและจางเฉียงทันที

ซูข่านกลับมานั่งที่มุมโปรดของเขาและครุ่นคิดเรื่องต่างๆ

เรื่องบริษัทและหุ้นต่างๆก็เคลียร์เรียบร้อยแล้วในเซียงเจียง ตอนนี้ก็แค่รอฟิวเจอร์น้ำมันเท่านั้น

ในประเทศจีนซูข่านได้อาศัยอยู่แถบตอนเหนือ ซึ่งตอนนี้ระแวกนี้ส่วนใหญ่ได้ผูกขาดสินค้าของพวกเขาไปหมดแล้ว ซึ่งได้คนที่เชี่ยวชาญเรื่องจัดการของอย่างจางเฉียงมาดูแลแทนลู่กั๋วเฉียง

สำหรับในเผิงเฉิง สูเจิ้งเหมาถ้าจัดการอย่างถูกต้องตามที่ได้คุยกันไว้ ก็ไม่น่ามีอะไรเสียหาย

การลงทุนของไลอ้อนกรุ๊ปที่จะสร้างตึกที่สูงที่สุดในประเทศก็ยังไม่ได้เกิดขึ้นเร็วๆ ถึงเกิดขึ้นมาช่วงนี้ก็ต้องรอกำไรจากฟิวเจอร์น้ำมันก่อน

ตอนนี้ก็แค่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆจนถึงปีหน้า ลากยาวไปจนถึงฤดูร้อน

ซึ่งเป็นเวลาที่ค่อนข้างนานมาก

อย่างไรก็ตามซูข่านก็จะทำทุกอย่างอย่างช้าๆ รอบคอบและไม่ประมาทเด็ดขาด ถึงจะมีเวลาอีกหลายปี เขาก็คิดว่าโอกาสต่างๆพวกนี้ไม่ควรจะที่จะปล่อยมันไป

ระหว่างที่ซูข่านคิดเขาก็ได้นั่งบนเก้าอี้ตัวโปรด และผล็อยหลับไปอย่างช้าๆ

หลังจากที่เขาหลับไปไม่นาน ก็มีร่างที่สวยงามตัวเล็กๆปรากฏขึ้นข้างซูข่าน

เสี่ยวผิงจ้องมองไปที่ใบหน้าของซูข่านที่กำลังหลับอยู่

"บางทีผู้หญิงอาจต้องเป็นฝ่ายบุกบ้าง"

เสี่ยวผิงพูดเบาๆ ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา

เฒ่าหลี่มาสอนเรื่องน่าอายแบบนี้ได้ยังไงกัน

ถึงมันจะเป็นเรื่องน่าอายมากก็เถอะ แถมนี่ก็อยู่ที่หน้าบ้านด้วย มันอันตรายเกินไป เฒ่าหลี่อาจจะออกมาเจอก็ได้

เสี่ยวผิงบีบมือของเธอด้วยความเขินอาย และหยิบผ้าห่มมาห่มให้กับซูข่านเบาๆ ใบหน้าของเธอร้อนและแดงก่ำ จากนั้นเธอก็รีบเดินออกจากตรงนั้นทิ้งให้ซูข่านนอนคนเดียว

"ชิ"

เฒ่าหลี่ที่กำลังมองฉากนี้อยู่ในบ้านได้อุทานออกมาอย่างน่าเสียดาย

"น่าเสียดายจริงๆ"

เฒ่าหลี่ส่ายหัว

"โอกาสดีๆมาแล้วทั้งที ซูข่านกำลังหลับเลยเนี่ย"

…

จากนั้นไม่กี่วัน ในบรรดาคนของซงหมิงเฉียง ต้าชุนและเหลาหลี่ตัดสินใจที่จะเดินทางไปที่เผิงเฉิง

ส่วนคนที่เหลือจะอยู่ในหนานจิงกับซงหมิงเฉียง

นอกจากนี้ร้านอาหารวังหลวงของเฒ่าจางกำลังจะเปิดในวันนี้ วันเปิดร้านถูกเลือกโดยเฒ่าหลี่

วันก่อนที่จะเปิดร้านจางหม่าน และหวางหมันหยูก็ได้มาถึงที่หนานจิง

หวางหมันหยูขยี้ตาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

คุณซูอาศัยอยู่ในบ้านที่มีหลังคาเป็นกระเบื้องอย่างงั้นเหรอ บ้านแบบนี้จะอยู่ในชนบทรอบๆเซียงเจียงเท่านั้น

เป็นไปได้ยังไงกัน

คุณซูไม่ได้ขาดแคลนเงินซักหน่อย ทำไมต้องมาอาศัยอยู่ในที่แบบนี้ด้วย

จริงๆแล้วที่นี่ก็มีอาคารสูงมากมายหลายสิบชั้นอยู่ แต่ทำไมเขาเลือกที่จะมาอยู่ในบ้านหลังนี้กัน

เขาเป็นคนที่แปลกจริงๆ

หวางหมันหยูได้นึกถึงคืนที่เธอเสนอตัวไปดื่มชาที่ห้องกับซูข่าน แต่เขาก็กลับปฏิเสธอย่างไร้ความปราณี

เธอรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็กน้อย

ซูข่านมองมาที่หวางหมันหยูที่ใส่ชุดลำลอง เธอยังคงมีเสน่ห์และสวยเหมือนกับชุดทำงานของเธอ แต่ก็คงยังไม่สามารถซ่อนเล่ห์เหลี่ยมของเธอได้

ชุดนี้มันทำให้เธอดูเคลื่อนไหวได้สะดวก แฟชั่นที่เธอใส่นี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่หาไม่ได้ในหนานจิง

มีเพียงมีกี่คนเท่านั้นที่จะแต่งตัวแบบเดียวกับหวางหมันหยู

ซูข่านหยิบกาต้มน้ำและเทน้ำชาลงในแก้วบนโต๊ะ

ใบชาจากน้ำตกหลงจิ่งหรือที่รู้จักกันในชื่อชาหลงจิ่ง ก็ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปเตะจมูกหวามหมันหยูทันที

"ห๊ะ!!"

หวางหมันหยูรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ได้กลิ่นหอมของชา เธอถามด้วยความประหลาดใจ

"นี่คืออะไรเหรอคะคุณซู กลิ่นมันหอมมากเลย"

"ชาจากน้ำตกหลงจิ่งครับ"

ซูข่านตอบเบาๆ

"เป็นไปไม่ได้"

หวางหมันหยูจ้องถ้วยชาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง