ตอนที่ 1 รักและหักหลัง
ในสถานที่ที่มีแต่ความมืดมิดกลับปรากฏแสงสามดวง แสงแต่ละดวงใหญ่กว่าตัวดวงอาทิตย์เป็นพันเท่า
“บ้าจริง มันหายไปไหน?’
หนึ่งในแสงฟังดูกราดเกรี้ยว และเสียงมันก็สะท้อนไปทั่วความว่างเปล่า
“ใจเย็น โอเมก้าสอง ภัยคุกคามที่ใหญ่สุดของเราหายไปแล้ว ตอนนี้เราแค่ต้องค้นหาทั่วจักรวาลที่เราสร้างเพื่อหาสิ่งนั้น”
อีกแสงพูดอย่างสงบ
“เจ้ารู้สึกไหม?เรากำลังแข็งแกร่งขึ้น นั่นหมายความว่าโอเมก้าหนึ่งตายแล้ว”
แสงที่สามฟังดูเหมือนกำลังหัวเราะ
“มันเพราะสิ่งนั้น เราจึงต้องใช้เวลากว่าร้อยล้านปีเพื่อฆ่าโอเมก้าหนึ่ง”
โอเมก้าสองคำราม
“เราต้องหามันให้เจอก่อนมันจะตกไปอยู่ในมือผืดๆ หลังสู้กับโอเมก้าหนึ่ง ข้าก็ไม่สามารถสู้กับโอเมก้าอื่นได้แล้ว”
“แม้สิ่งนั้นจะมีพลังสร้างโอเมก้าขึ้นมาอีก ข้าก็ไม่คิดว่ามันจะทำได้ก่อนเราหามันเจอ ถ้ามันตกไปอยู่ในมือของสิ่งที่เราสร้าง เราก็แค่ต้องฆ่าสิ่งที่เราสร้างและชิงของๆเรากลับคืน”
“ตอนนี้ ออกไปค้นหาจักรวาลและอย่าลืมข้อตกลงของเราละ”
ในขณะเดียวกัน ที่ไหนสักแห่ง
หมู่บ้านเต็มไปด้วยคราบเลือด และศพ สีแดง น้ำตาลกับดำเป็นสีใหม่ของสิ่งหนึ่งที่เคยเป็นที่หลบภัย ซึ่งตอนนี้กลายเป็นลานสังหาร
อากาศซึ่งมักเต็มไปด้วยกลิ่นของสมุนไพร แม่น้ำและเสียงของสัตว์ป่า ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง ระเบิดและการต่อสู้
ชายสวมเกราะเต็มตัวกำลังเข่นฆ่ากลุ่มคนสวมฮู้ด ขณะที่ชายสวมเกราะจำนวนมากขึ้นล้อมชายสวมฮู้ดคนสุดท้ายไว้
“วางดาบลงซะ อับบราส หากไม่มีเจ้า เราคงไม่เจอที่นี่ อย่างน้อยเราก็สามารถให้เจ้าไปสบายได้โดยไม่เจ็บ”
ชายสวมเกราะเต็มตัวพูดขณะถอดหมวก เผยให้เห็นหน้า รอยยิ้มชั่วร้ายกับรอยแผลเป็นบนหน้าทำให้เขาดูน่าเกลียดขึ้นไปอีก แต่อับบราสไม่อยู่ในสถานะจะให้คะแนนใบหน้าของอีกฝ่ายเพราะเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและความรู้สึกผิดในใจ
เขามองไปรอบๆ พบศพของทุกคนที่เลี้ยงดูเขา อับบราสอยากฆ่าตัวเองด้วยวิธีที่เจ็บปวดสุดเพราะความผิดพลาดของเขา สำหรับโลกภายนอก สถานที่แห่งนี้เป็นแค่ตำนาน จนกระทั่งเขาตกหลุมรักหญิงสาวที่หลอกใช้เขาเพื่อมาถึงสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้
ถึงแม้ว่าจิตใจจะบอกเขาว่าทุกอย่างจบลงแล้ว และกระแสแห่งจักรวาลที่พวกเขาสาบานว่าจะปกป้องได้ตกไปอยู่ในมือของราชาทูเซีย หัวใจของเขาก็ปฏิเสธจะเชื่อและอยากสู้จนหมดลมหายใจ
ธรรมชาติและสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้กว้างใหญ่ มันต้องใช้เวลาหลายชั่วอายุคนก่อนหมู่บ้านนี้จะฟื้นฟู ไฟ หินกรวดได้กลืนกินวิหารที่เขาเคยสวดภาวนา โรงเรียนที่เขาเล่าเรียนและบ้านหลังน้อยที่เขากับพี่น้องอาศัย
เหล่าผู้อาวุโสได้ปกป้องสถานที่นี้และความลับของมัน แต่แค่หญิงสาวคนเดียวกลับทำลายสถานที่แห่งนี้ ใครก็ตามที่มีกระแสจักรวาลจะสามารถกำหนดสมดุลของโลกได้และนั่นทำให้เหล่าผู้อาวุโสสร้างสถานที่แห่งนี้และปกปักษ์รักษามันมาหลายปี
แต่ตอนนี้ ไม่มีผู้อาวุโสอีกแล้วและเขาก็คือคนเดียว
“เจ้าหนู วางดาบลงซะ อย่าทำให้มันยากเลย”
“ไม่!”
อับบราสตะโกนและพุ่งใส่แม่ทัพด้วยพลังเสี้ยวสุดท้าย
“งั้นก็ตามนั้น’
บูธคงเอาชนะอับบราสได้ยากถ้าอับบราสอยู่ในสภาพสูงสุด แต่ตอนนี้ อับบราสบาดเจ็บและสิ้นหวัง ทว่า บูธก็ยังแปลกใจกับความเร็วของอับบราสเพราะเขาแทบหลบดาบที่แทงคอเขาไม่ทัน บูธดีใจที่เจ้าหญิงยั่วยวนอับบราสจนเปลี่ยนเขาเป็นตัวนำพาหายนะและทำให้เหล่าผู้อาวุโสอ่อนแอลง
นักเล่นแร่แปรธาตุกับหมอได้สร้างไข้หวัดที่ทำให้พวกผู้อาวุโสอ่อนแอและถ้าพวกผู้อาวุโสไม่อ่อนแอเพราะไข้หวัง พวกเขาคงไม่มีโอกาสสู้กับหมู่บ้านนี้ได้เพราะแม้แต่นักเรียนอย่างอับบราสก็ยังสามารถคุกคามพวกเขาได้
พอตระหนักว่าอับบราสยังมีแรง บูธก็รีบใช้พลังของเขาและสร้างโล่ทองรอบตัว
“เอาเลย”
ทหารที่เหลือเริ่มคุ้ยศพเพื่อนของอับบราสเพื่อหาของมีค่าขณะที่อับบราสกำลังเช็ดเลือดที่ไหลจากมุมปาก
เขารู้สึกว่าเขาคงไม่สามารถมีชีวิตได้อีกต่อไปขณะที่การเต้นหัวใจของเขาเริ่มแผ่วและกล้ามเนื้อก็อ่อนแรง
บูธเห็นว่าการเคลื่อนไหวของเขาช้าลงและรีบพุ่งใส่เขา กระแทกซี่โครงของอับบราสอย่างแรง
การจู่โจมส่งอับบราสปลิวไปกระแทกกับต้นไม้ที่กำลังลุกไหม้ วิสัยทัศน์ของอับบราสเลือนรางและกระอักเลือดขณะที่เขาได้ยินเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งของเหล่าทหาร
“ท่านแม่ทัพบูธ ฆ่าเด็กนั่นเลย ฝ่าบาทกำลังเสด็จมา”
“ได้ ได้”
บูธโบกมือและเดินไปหาอับบราส
“อภัยให้ข้าด้วย ผู้อาวุโสไรท์ อภัยให้ข้าด้วย ทุกคน”
อับบราสสามารถเห็นใบหน้ายิ้มแยมของผู้อาวุโสไรท์ อาจารย์ของเขาและทุกคนที่เลี้ยงดูเขาตั้งแต่ทารกได้ พอใบหน้าพวกเขาเลือนราง และใบหน้าของไลลาก็ปรากฏขึ้นในใจเขา ความโกรธของเขาก็ปะทุเหมือนภูเขาไฟ เขาเคยนึกถึงแต่หน้านางและฝันถึงอนาคตที่มีร่วมกับนาง เขารู้สึกถูกหักหลังและโกรธมาก
เขาคิดว่านางคือเด็กสาวชาวสวนแสนไร้เดียงสาจากหมู่บ้านใกล้ๆตอนพบนางครั้งแรก ในฐานะศิษย์ของแดนศักดิ์สิทธิ์ เขาไม่ควรติดต่อกับคนนอก แต่ตอนเขาเห็นเด็กสาวยากจนกำลังจะโดนเสือดำป่าฆ่า เขาก็ช่วยนางไว้
ความผิดพลาดที่เขาทำคือ หลังช่วยนาง เขายอมพบนางในที่ที่เขาเห็นนางครั้งแรกและเริ่มพัฒนาความรู้สึก เขาไม่รู้ว่าทำไม มันอาจเพราะเขาไร้เพื่อนหรือไม่เคยเจอกับโลกภายนอกเลย ความบริสุทธิ์ของนางถึงมีเสน่ห์ต่อเขา
แต่ทว่า เขาไม่ใช่คนเดียวที่ทำพลาด เพราะตอนผู้อาวุโสไรท์รู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับไลลา เขาไม่แจ้งผู้อาวุโสคนอื่นที่จะตัดสินโทษประหารทั้งสอง แต่กลับอนุญาตให้อับบราสออกไปจากแดนศักดิ์สิทธิ์และเริ่มชีวิตใหม่กับนางในดินแดนอันห่างไกล
เนื่องจากผู้อาวุโสไรท์คือคนที่พบเขากลางป่าตั้งแต่ยังเป็นทารกและเลี้ยงดูเขามายี่สิบปี เขาจึงเหมือนกับพ่อของอับบราสมากกว่าอาจารย์ การตัดสินของผู้อาวุโสไรท์ที่บิดเบือนลงเอยด้วยหายนะต่อแดนศักดิ์สิทธิ์ รวมถึงโลก
แม้กระทั่งตอนผู้อาวุโสไรท์กำลังนอนอยู่บนเตียงเนื่องจากไข้หวัดลึกลับ เขาก็ยังสั่งให้อับบราสออกไปจากที่นี่และพบกับไลลาตามที่ควรจะเป็น เขาบอกว่ามันคือความปรารถนาสุดท้ายของเขาและอับบราสก็ไม่มีทางเลือกนอกจากไปพบกับไลลาที่จุดนัดพบปกติ
แต่ไลลาไม่ได้อยู่รอเขาเพียงลำพัง และแทนที่จะเป็นสาวชาวสวน คนที่รอเขากลับเป็นเจ้าหญิงวิคตอเรียแห่งทูเซีย นางรอเขาพร้อมกองพันทหารและจอมเวทย์ แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังไม่เชื่อว่านางทรยศเขาจนกระทั่งนางแทงมีดใส่เขา
นางไม่พูดอะไรและไม่มีความรักในสายตานางเลย เมื่อนางทำเช่นนั้นและถึงแม้มีดจะไม่ได้แทงโดนหัวใจเขา หัวใจเขาก็ยังแหลกสลาย
ตอนนี้ อับบราสไม่มีอะไรนอกจากความรู้สึกผิดและโกรธขณะตัดสินใจทำสิ่งสุดท้ายในชีวิต เขาร่ายคาถาต้องห้ามที่ผู้อาวุโสไรท์สอนเขา
